Armadale: Πάθη, ίντριγκες και αποκαθήλωση της ηθικής κοινωνίας στο Σύγχρονο Θέατρο

Σε μια εποχή που η ηθική αποτελούσε λάβαρο, ακόμη κι αν ίσχυε μόνο φαινομενικά, ο Γουίλκι Κόλινς έγραψε ένα επικών διαστάσεων μυθιστόρημα μυστηρίου υπό τον τίτλο "Armadale" στο οποίο αποδομεί, στηλιτεύει και ξεγυμνώνει κάθε στοιχείο ηθικολογίας σε μια κοινωνία που ξεχνά το είναι και μένει στο φαίνεσθαι.
Βρισκόμαστε στην βικτωριανή εποχή, φυσικά στην Αγγλία, όπου μια διαθήκη υπό μορφήν γράμματος φτάνει στα χέρια του γιου του αποστολέα 19 χρόνια μετά το θάνατό του. Όσα συνέβησαν τότε (21 χρόνια πριν) και οι άνθρωποι που εμπλέκονται είναι ο λόγος που συντάχθηκε το γράμμα. Το μόνο που ζητά, μετά από την εξιστόρηση των γεγονότων που αιτιολογούν το αίτημά του, είναι να μην συναντηθεί ποτέ ο γιος του με τον συνονόματό του(Λάζαρος Βαρτάνης)...
Ο γιος (Κωνσταντίνος Ασπιώτης) δεν θα καταφέρει να το αποφύγει, αλλά αυτή η τυχαία συνάντηση είναι μόνο η αρχή μιας αλληλουχίας γεγονότων που θα ξετυλίξει το κουβάρι ή θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Μια γυναίκα, η Λύντια Γκουίλτ(Μαρία Κίτσου), εμφανίζεται και γίνεται το μοιραίο πρόσωπο, η γυναίκα που θα είναι ικανή για το μεγαλύτερο κακό, τις πιο απροσδόκητες και μοχθηρές δολοπλοκίες μέχρι τα μεγαλύτερα πάθη και την πιο βαθιά αγάπη που θα επηρεάσει με την παρουσία και τις ενέργειές της τις ζωές όλων.
Οι άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πιόνια ή όπλα της, να γίνουν αναλώσιμα υλικά για τον σκοπό της, έμπνευση για αλλαγή, αφορμή για συνειδητοποίηση ή ίσως η τιμωρία της;
Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά που ανεβαίνει για 6 ακόμη παραστάσεις, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 8μμ, στο Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι).
Η διασκευή αυτού του πραγματικά ογκώδους βιβλίου έγινε από την Μαρία Κίτσου και τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη με τη βοήθεια και του Λάζαρου Βαρτάνη, ενώ την σκηνοθεσία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης.

Οι ηθοποιοί και οι ερμηνείες τους είναι καταπληκτικές, σε συνεπαίρνει η ιστορία, αλλά και το ταλέντο των συντελεστών που καταφέρνουν να "χτίσουν" τους ρόλους τους με τέτοιον τρόπο που η πραγματική εικόνα τους στο παρόν εξαφανίζεται και γίνονται ο ρόλος. Είτε πρόκειται για αυτόν ενός ηλικιωμένου -για τα δεδομένα της εποχής- άνδρα που ερωτεύεται χωρίς ανταπόκριση μια κατά πολύ νεότερή του, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ένας νέος άνδρας (Φάνης Παυλόπουλος), είτε για μια ηλικιωμένη και δόλια κυρία, ενώ η πραγματική εικόνα είναι μιας πανέμορφης κοπέλας (Σύνθια Μπατσή). Δεν υπάρχουν τρικ και ειδικά εφέ, υπάρχουν τα υπέροχα κοστούμια εποχής που μας μεταφέρουν στον 19ο αιώνα, αλλά η υποκριτική τους ικανότητα, το ταλέντο, οι κατάλληλες σκηνοθετικές οδηγίες και η ομαδική δουλειά είναι τα στοιχεία που φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Είναι μια πολύωρη παράσταση, που δεν σε κουράζει, δεν καταλαβαίνεις τον χρόνο που κυλά και αξίζει κάθε λεπτό που την απολαμβάνεις.
Ο Χάρης Αττώνης στους τρεις βασικούς του ρόλους στην παράσταση -πατήρ Ντέσιμους Μπροκ, δικηγόρος Αύγουστος Πέντζιφτ και γιατρός Ντάνγουορντ- κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, δίνει πνοή, συναίσθημα και βάθος στους χαρακτήρες του καταφέρνοντας, όσο διαφορετικοί είναι μεταξύ τους, να φαίνεται κι ο ίδιος σαν να είναι τρία διαφορετικά πρόσωπα επί σκηνής. Δεν γνωρίζω κατά πόσον έτυχε, αλλά αυτοί οι τρεις χαρακτήρες περνώντας από τον έναν στον επόμενο, έχουν μια κλιμάκωση μέσα στην παράσταση, η οποία γίνεται υπογείως αισθητή, δημιουργώντας ένα πλαίσιο ωρίμανσης.
Η Ζωή Καραβασίλη καταφέρνει από μητέρα να γίνεται κόρη -η δεσποινίς Μίλροι- στη διάρκεια της παράστασης με μια αποφασιστικότητα και σαρωτική δύναμη στην αρχή και αθωότητα, αφέλεια, κυκλοθυμία της ηλικίας, αλλά και πείσμα στη συνέχεια. Και βλέποντάς τη, νιώθεις βεβαιότητα και για τα δύο.
Η Μαρία Κίτσου είναι ο ορισμός της μοιραίας γυναίκας. Πέρα από την φωνή της που στην αρχή παίζει καταλυτικό ρόλο, καθώς μέχρι να κάνει κανονικά την εμφάνισή της στη σκηνή όλο το μυστήριο κρύβεται εκεί, από τις συναισθηματικές της διακυμάνσεις, τα βήματα που οδηγούν τον θεατή προς μία κατεύθυνση κάνοντας μια διαδρομή στα πιο σκοτεινά και μύχια σημεία της ανθρώπινης ψυχής, μέχρι την κορύφωση, είναι υποδειγματική καταφέρνοντας να μισείς και να συμπονάς ταυτόχρονα την ηρωίδα της.
Ο Λάζαρος Βαρτάνης είναι ο αισιόδοξος, ανέμελος, ενθουσιώδης, καλοπροαίρετος, ονειροπόλος και αυθόρμητος Άλαν Αρμαντέιλ που μέχρι τέλους, αυτά τα στοιχεία τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ήρωες, σαν εξαρχής να θέλει να σου κλείσει το μάτι.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης είναι ο άλλος Άλαν Αρμαντέιλ, μόνο που παρουσιάζεται με ψευδώνυμο: Οζίας Μιντγουίντερ. Από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή είναι ένα τραγικό πρόσωπο, έτοιμος να αυτοτιμωρηθεί για κάτι για το οποίο δεν φέρει ευθύνη, να θυσιαστεί για αυτούς που αγαπά, γι' αυτό που πιστεύει, να προστατεύσει όποιον πρέπει και όπως μπορεί, να διαφυλάξει τη δικαιοσύνη και όσο καλό υπάρχει γύρω του και μέσα του.

Ο Φάνης Παυλόπουλος εκτός από ταγματάρχης Μιλρόι, προστατευτικός και οριοθετημένος πατέρας, είναι και ο κύριος Μπάσγουντ, ένας μεγάλος σε ηλικία άνδρας που ερωτεύεται τη μοιραία γυναίκα σε σημείο απόλυτης παράδοσης, τυφλής υπακοής και ολοκληρωτικής καταστροφής, χωρίς μετάνοια ή μεταμέλεια.
Η Σύνθια Μπατσή είναι εκπληκτική ως κυρία Όλντερσο που μέσα στην παρακμή της συνεχίζει να χρησιμοποιεί τους άλλους από θέση ισχύος. Δίνει, μέσα από τη φωνή, το περπάτημα μέχρι τις εκφράσεις, μια ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της γυναίκας που υποστηρίζεται από τα δικά της και μόνο μέσα.
Η Ελένη Κάκκαλου είναι άψογη ως άρρωστη, γεμάτη απωθημένα και ανασφάλειες γυναίκα που δεν μπορεί να δώσει -ή δεν έχει πια- ίχνος τρυφερότητας.
Τέλος, ο Μάριος Μακρόπουλος ισορροπεί μεταξύ του άσωτου, μπλεγμένου με τον υπόκοσμο γιου Μπάσγουντ και της στιγμιαίας έκλαμψης να συμπεριφερθεί ως καλός γιος.
Το "Armadale" είναι μια πολύ καλοδουλεμένη και προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια παράσταση. Οι ηθοποιοί είναι εναρμονισμένοι υποδειγματικά, κάτι που είναι εύκολα αντιληπτό και έχει ουσιαστική σημασία για το τελικό αποτέλεσμα.
Αξίζει πραγματικά να τη δείτε.


"Armadale", του Wilkie Collins
Σύγχρονο Θέατρο
Ευμολπιδών 45, Γκάζι (δίπλα στο μετρό Κεραμεικού) 
Τηλ.: 2103464380

Συντελεστές:Μετάφραση: Σάντυ Παπαϊωάννου
Διασκευή: Μαρία Κίτσου – Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη – Παναγιώτης Λαμπριανίδης
Φωτισμοί – Φωτογραφίες: Τάκης Λυκοτραφίτης
Βοηθός σκηνοθέτης: Μαρία Κίτσου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ελένη Κάκκαλου – Αγνή Χιώτη
Κατασκευή κοστουμιών: Δάφνη Τσακότα

Παίζουν:
Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος.


Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 
Δευτέρα και Τρίτη στις 8μμ.
Μέχρι 8/4

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος
10 ευρώ μειωμένο (ανέργων, φοιτητικό, νεανικό έως 18 και συνταξιούχων άνω των 65)

Διάρκεια παράστασης: 210’ με δύο διαλείμματα