Ο Δημήτρης Αλεξανδρής και η επιστημονική φαντασία: Πώς είναι να ζεις 140 αιώνες περιμένοντας κάποιος να σε πιστέψει

Ο Δημήτρης Αλεξανδρής βρέθηκε στις Culturίστριες την Παρασκευή 28 Μαρτίου για μια ωριαία, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με αφορμή την παράσταση επιστημονικής φαντασίας «The man from earth» (θέατρο Αλκμήνη) στην οποία πρωταγωνιστεί.

Υποδύεται τον καθηγητή Oldman, ο οποίος υποστηρίζει ότι ζει εδώ και 14.000 χρόνια, έχοντας δει τα περισσότερα σημαντικά γεγονότα, ειδεχθή ή αξιοθαύμαστα, που σημάδεψαν την ανθρωπότητα. Η μόνη που τον πιστεύει είναι η γυναίκα που είναι ερωτευμένη μαζί του, οι υπόλοιποι προσπαθούν να αποδείξουν αν είναι τρελός ή η ευκαιρία τους να αξιοποιήσουν ένα ζωντανό μνημείο της ανθρώπινης Ιστορίας.

Μιλήσαμε για τα υπαρξιακά ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από την παράσταση, αλλά και το αν τελικά δίνονται απαντήσεις, τη διαχρονική ανάγκη -που είναι και η ουσιαστική κινητήριος δύναμη της υπόθεσης- να μας αποδεχτούν και να μας πιστέψουν όσοι μας περιβάλλουν χωρίς να απαιτούν αποδείξεις, αλλά και την ενθουσιώδη αντίδραση του σκηνοθέτη της ταινίας όταν είδε την παράσταση.

Συμμετέχει, επίσης, στη μουσικοθεατρική παράσταση «Ξημερώνει Κυριακή» στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος, η οποία βασίζεται στην παράσταση «Ο δρόμος» που ανέβηκε επί χούντας και στους εμβληματικούς πια δίσκους του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Τα υπόλοιπα εδώ:

http://www.mixcloud.com/Culturistries/%CE%BF-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-cultur%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82-28-3-2014/

14.000 χρόνια εξέλιξης κι αθανασίας σε μία ώρα -Παρασκευή 28/3, 4μμ

140 αιώνες ζωής είναι, εν τέλει, αρκετός χρόνος για έναν άνθρωπο; Μπορεί κάποιος να ζήσει τόσο πολύ; Γιατί ο καθηγητής

Oldman επιλέγει να μοιραστεί το μυστικό του με τους φίλους και συναδέλφους του με τον κίνδυνο να τον περάσουν για παράφρονα; Πόσο εύκολο είναι να τον πιστέψουν; Τι έμαθε για την ανθρωπότητα αυτά τα 14.000 χρόνια εξέλιξης;

Ο Δημήτρης Αλεξανδρής έρχεται την Παρασκευή 28 Μαρτίου, 4-5μμ, στις Culturίστριες να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα που γεννά ο ρόλος του στην παράσταση επιστημονικής φαντασίας και μαγικού ρεαλισμού «Τhe man from earth» που σκηνοθετεί η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αλκμήνη.

Από τα τέλη Φεβρουαρίου συμμετέχει και στη μουσικοθεατρική παράσταση «Ξημερώνει Κυριακή» που βασίζεται στα τραγούδια των ιστορικών δίσκων «Ο Δρόμος» και «Μίλα μου για λευτεριά» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου και ανεβαίνει στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος.

Συντονιστείτε την Παρασκευή 28/3 στις 4μμ στο www.radioreboot.gr

Armadale: Πάθη, ίντριγκες και αποκαθήλωση της ηθικής κοινωνίας στο Σύγχρονο Θέατρο

Σε μια εποχή που η ηθική αποτελούσε λάβαρο, ακόμη κι αν ίσχυε μόνο φαινομενικά, ο Γουίλκι Κόλινς έγραψε ένα επικών διαστάσεων μυθιστόρημα μυστηρίου υπό τον τίτλο "Armadale" στο οποίο αποδομεί, στηλιτεύει και ξεγυμνώνει κάθε στοιχείο ηθικολογίας σε μια κοινωνία που ξεχνά το είναι και μένει στο φαίνεσθαι.
Βρισκόμαστε στην βικτωριανή εποχή, φυσικά στην Αγγλία, όπου μια διαθήκη υπό μορφήν γράμματος φτάνει στα χέρια του γιου του αποστολέα 19 χρόνια μετά το θάνατό του. Όσα συνέβησαν τότε (21 χρόνια πριν) και οι άνθρωποι που εμπλέκονται είναι ο λόγος που συντάχθηκε το γράμμα. Το μόνο που ζητά, μετά από την εξιστόρηση των γεγονότων που αιτιολογούν το αίτημά του, είναι να μην συναντηθεί ποτέ ο γιος του με τον συνονόματό του(Λάζαρος Βαρτάνης)...
Ο γιος (Κωνσταντίνος Ασπιώτης) δεν θα καταφέρει να το αποφύγει, αλλά αυτή η τυχαία συνάντηση είναι μόνο η αρχή μιας αλληλουχίας γεγονότων που θα ξετυλίξει το κουβάρι ή θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Μια γυναίκα, η Λύντια Γκουίλτ(Μαρία Κίτσου), εμφανίζεται και γίνεται το μοιραίο πρόσωπο, η γυναίκα που θα είναι ικανή για το μεγαλύτερο κακό, τις πιο απροσδόκητες και μοχθηρές δολοπλοκίες μέχρι τα μεγαλύτερα πάθη και την πιο βαθιά αγάπη που θα επηρεάσει με την παρουσία και τις ενέργειές της τις ζωές όλων.
Οι άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πιόνια ή όπλα της, να γίνουν αναλώσιμα υλικά για τον σκοπό της, έμπνευση για αλλαγή, αφορμή για συνειδητοποίηση ή ίσως η τιμωρία της;
Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά που ανεβαίνει για 6 ακόμη παραστάσεις, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 8μμ, στο Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι).
Η διασκευή αυτού του πραγματικά ογκώδους βιβλίου έγινε από την Μαρία Κίτσου και τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη με τη βοήθεια και του Λάζαρου Βαρτάνη, ενώ την σκηνοθεσία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης.

Οι ηθοποιοί και οι ερμηνείες τους είναι καταπληκτικές, σε συνεπαίρνει η ιστορία, αλλά και το ταλέντο των συντελεστών που καταφέρνουν να "χτίσουν" τους ρόλους τους με τέτοιον τρόπο που η πραγματική εικόνα τους στο παρόν εξαφανίζεται και γίνονται ο ρόλος. Είτε πρόκειται για αυτόν ενός ηλικιωμένου -για τα δεδομένα της εποχής- άνδρα που ερωτεύεται χωρίς ανταπόκριση μια κατά πολύ νεότερή του, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ένας νέος άνδρας (Φάνης Παυλόπουλος), είτε για μια ηλικιωμένη και δόλια κυρία, ενώ η πραγματική εικόνα είναι μιας πανέμορφης κοπέλας (Σύνθια Μπατσή). Δεν υπάρχουν τρικ και ειδικά εφέ, υπάρχουν τα υπέροχα κοστούμια εποχής που μας μεταφέρουν στον 19ο αιώνα, αλλά η υποκριτική τους ικανότητα, το ταλέντο, οι κατάλληλες σκηνοθετικές οδηγίες και η ομαδική δουλειά είναι τα στοιχεία που φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Είναι μια πολύωρη παράσταση, που δεν σε κουράζει, δεν καταλαβαίνεις τον χρόνο που κυλά και αξίζει κάθε λεπτό που την απολαμβάνεις.
Ο Χάρης Αττώνης στους τρεις βασικούς του ρόλους στην παράσταση -πατήρ Ντέσιμους Μπροκ, δικηγόρος Αύγουστος Πέντζιφτ και γιατρός Ντάνγουορντ- κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, δίνει πνοή, συναίσθημα και βάθος στους χαρακτήρες του καταφέρνοντας, όσο διαφορετικοί είναι μεταξύ τους, να φαίνεται κι ο ίδιος σαν να είναι τρία διαφορετικά πρόσωπα επί σκηνής. Δεν γνωρίζω κατά πόσον έτυχε, αλλά αυτοί οι τρεις χαρακτήρες περνώντας από τον έναν στον επόμενο, έχουν μια κλιμάκωση μέσα στην παράσταση, η οποία γίνεται υπογείως αισθητή, δημιουργώντας ένα πλαίσιο ωρίμανσης.
Η Ζωή Καραβασίλη καταφέρνει από μητέρα να γίνεται κόρη -η δεσποινίς Μίλροι- στη διάρκεια της παράστασης με μια αποφασιστικότητα και σαρωτική δύναμη στην αρχή και αθωότητα, αφέλεια, κυκλοθυμία της ηλικίας, αλλά και πείσμα στη συνέχεια. Και βλέποντάς τη, νιώθεις βεβαιότητα και για τα δύο.
Η Μαρία Κίτσου είναι ο ορισμός της μοιραίας γυναίκας. Πέρα από την φωνή της που στην αρχή παίζει καταλυτικό ρόλο, καθώς μέχρι να κάνει κανονικά την εμφάνισή της στη σκηνή όλο το μυστήριο κρύβεται εκεί, από τις συναισθηματικές της διακυμάνσεις, τα βήματα που οδηγούν τον θεατή προς μία κατεύθυνση κάνοντας μια διαδρομή στα πιο σκοτεινά και μύχια σημεία της ανθρώπινης ψυχής, μέχρι την κορύφωση, είναι υποδειγματική καταφέρνοντας να μισείς και να συμπονάς ταυτόχρονα την ηρωίδα της.
Ο Λάζαρος Βαρτάνης είναι ο αισιόδοξος, ανέμελος, ενθουσιώδης, καλοπροαίρετος, ονειροπόλος και αυθόρμητος Άλαν Αρμαντέιλ που μέχρι τέλους, αυτά τα στοιχεία τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ήρωες, σαν εξαρχής να θέλει να σου κλείσει το μάτι.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης είναι ο άλλος Άλαν Αρμαντέιλ, μόνο που παρουσιάζεται με ψευδώνυμο: Οζίας Μιντγουίντερ. Από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή είναι ένα τραγικό πρόσωπο, έτοιμος να αυτοτιμωρηθεί για κάτι για το οποίο δεν φέρει ευθύνη, να θυσιαστεί για αυτούς που αγαπά, γι' αυτό που πιστεύει, να προστατεύσει όποιον πρέπει και όπως μπορεί, να διαφυλάξει τη δικαιοσύνη και όσο καλό υπάρχει γύρω του και μέσα του.

Ο Φάνης Παυλόπουλος εκτός από ταγματάρχης Μιλρόι, προστατευτικός και οριοθετημένος πατέρας, είναι και ο κύριος Μπάσγουντ, ένας μεγάλος σε ηλικία άνδρας που ερωτεύεται τη μοιραία γυναίκα σε σημείο απόλυτης παράδοσης, τυφλής υπακοής και ολοκληρωτικής καταστροφής, χωρίς μετάνοια ή μεταμέλεια.
Η Σύνθια Μπατσή είναι εκπληκτική ως κυρία Όλντερσο που μέσα στην παρακμή της συνεχίζει να χρησιμοποιεί τους άλλους από θέση ισχύος. Δίνει, μέσα από τη φωνή, το περπάτημα μέχρι τις εκφράσεις, μια ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της γυναίκας που υποστηρίζεται από τα δικά της και μόνο μέσα.
Η Ελένη Κάκκαλου είναι άψογη ως άρρωστη, γεμάτη απωθημένα και ανασφάλειες γυναίκα που δεν μπορεί να δώσει -ή δεν έχει πια- ίχνος τρυφερότητας.
Τέλος, ο Μάριος Μακρόπουλος ισορροπεί μεταξύ του άσωτου, μπλεγμένου με τον υπόκοσμο γιου Μπάσγουντ και της στιγμιαίας έκλαμψης να συμπεριφερθεί ως καλός γιος.
Το "Armadale" είναι μια πολύ καλοδουλεμένη και προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια παράσταση. Οι ηθοποιοί είναι εναρμονισμένοι υποδειγματικά, κάτι που είναι εύκολα αντιληπτό και έχει ουσιαστική σημασία για το τελικό αποτέλεσμα.
Αξίζει πραγματικά να τη δείτε.


"Armadale", του Wilkie Collins
Σύγχρονο Θέατρο
Ευμολπιδών 45, Γκάζι (δίπλα στο μετρό Κεραμεικού) 
Τηλ.: 2103464380

Συντελεστές:Μετάφραση: Σάντυ Παπαϊωάννου
Διασκευή: Μαρία Κίτσου – Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη – Παναγιώτης Λαμπριανίδης
Φωτισμοί – Φωτογραφίες: Τάκης Λυκοτραφίτης
Βοηθός σκηνοθέτης: Μαρία Κίτσου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ελένη Κάκκαλου – Αγνή Χιώτη
Κατασκευή κοστουμιών: Δάφνη Τσακότα

Παίζουν:
Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος.


Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 
Δευτέρα και Τρίτη στις 8μμ.
Μέχρι 8/4

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος
10 ευρώ μειωμένο (ανέργων, φοιτητικό, νεανικό έως 18 και συνταξιούχων άνω των 65)

Διάρκεια παράστασης: 210’ με δύο διαλείμματα 

Μένγκελε και Armadale στις Culturίστριες!

 

Η χθεσινή εκπομπή με πολύ και καλό κόσμο είναι στη διάθεση όσων -δυστυχώς για τους ίδιους- δεν την άκουσαν ζωντανά!
Την πρώτη ώρα είχαμε στην παρέα μας τον Κώστα Φιλίππογλου -η χαρά είναι μεγάλη πάντα- που σκηνοθετεί την παράσταση ΜΕΝΓΚΕΛΕ του Θανάση Τριαρίδη στο Faust. Στα πλαίσα της Αντιφασιστικής Εβδομάδας στο Radio Reboot, μιλήσαμε για το θέμα της παράστασης, τη δυσκολία κατανόησης τέτοιων νοσηρών μυαλών, αλλά και το πώς καταφέρνεις να αντιμετωπίζεις αυτό που έχει συμβεί όταν επιζήσεις από το "απόλυτο κακό".
Τη δεύτερη ώρα ταξιδέψαμε στο χρόνο μέχρι τη βικτωριανή εποχή με τους τρεις κυρίους της παράστασης ARMADALE στο Σύγχρονο Θέατρο. Ο Χάρης Αττώνης (που σημαίνει πάντα χαράς ευαγγέλια και άλλα τέτοια όμορφα), ο Φάνης Παυλόπουλος και ο σκηνοθέτης-ηθοποιός Κωνσταντίνος Ασπιώτης μας μίλησαν για τους ρόλους τους, τη γοητεία του κειμένου, τη δυσκολία της μετατροπής του σε θεατρικό κείμενο, την ευτυχή συγκυρία της συνεργασίας, αλλά τα εμπόδια που υπερπηδώνται.
Απολαύστε τους:
http://www.mixcloud.com/Culturistries/μένγκελε-και-armadale-στις-culturίστριες-21-03-2014/

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και Βικτωριανή εποχή μαζί στις Culturίστριες, 21/3 στις 4μμ

Καλη εβδομάδα χωρίς καλούς καλεσμένους στις Culturίστριες στο www.radioreboot.gr δεν υπάρχει! Γι' αυτό την Παρασκευή 21 Μαρτίου, μαζί με την Άνοιξη, υποδεχόμαστε και πολλούς-πολλούς ταλαντούχους καλλιτέχνες. Την πρώτη ώρα, 4-5μμ, στα πλαίσια της Αντιφασιστικής Εβδομάδας στο RadioReboot, έρχεται ο σκηνοθέτης της παράσταση ΜΕΝΓΚΕΛΕ του Θανάση Τριαρίδη (Faust), Κώστας Φιλίππογλου. 
Με αφορμή αυτή την παράσταση, στην οποία κεντρικό ρόλο έχει ο Άγγελος του Θανάτου, ο γιατρός που έκανε ειδεχθή πειράματα στους κρατουμένους του Άουσβιτς Μπιρκενάου και οδήγησε αμέτρητους ανθρώπους σε φριχτό θάνατο, θα συζητήσουμε για το διαχρονικό -όπως αποδεικνύεται- φαινόμενο του φασισμού. 

Στη δεύτερη ώρα, 5-6μμ, αλλάζουμε εποχή και θέμα, μεταφερόμαστε στη βικτωριανή περίοδο και υποδεχόμαστε τέσσερις από τους ηθοποιούς του ARMADALE (Σύγχρονο Θέατρο): τον Χάρη Αττώνη, τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Κωνσταντίνο Ασπιώτη, τον Φάνη Παυλόπουλο και την μία από τις κυρίες της παράστασης, Σύνθια Μπατσή. 
Γιατί το μυαλό, η καρδιά και η ζωή έχουν τους δικούς τους δρόμους, είτε τους φτιάχνουν, είτε, απλώς, τους ακολουθούν...

Ε, συντονίζεστε στο www.radioreboot.gr την Παρασκευή 21/3!
Το γιατί απαντήθηκε άνωθεν.

Ο πολυπράγμων κ. Γιάννης Σαρακατσάνης: Επιζών, μαφιόζος και ψεύτης, αλλά πάντα ενδιαφέρων

Το θέατρο, για τον Γιάννη Σαρακατσάνη, πρέπει να εμπλέκει τον θεατή, να τον κάνει μέρος του, δημιουργώντας, ωστόσο, ένα ασφαλές περιβάλλον σε πλαίσια οικειότητας.  
Ο Γιάννης Σαρακατσάνης βρέθηκε στις Culturίστριες την Παρασκευή 14/3 και μας χάρισε μία ώρα (και κάτι) μιας πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης. Οι τρεις παραστάσεις στις οποίες συμμετέχει, οι λόγοι για τους οποίους οι περισσότεροι ηθοποιοί τον τελευταίο καιρό αναγκάζονται να παίζουν σε τρεις και τέσσερις παραστάσεις, το κοινό που θα έπρεπε να πηγαίνει χωρίς προκατάληψη -και μπαίνοντας στο ρόλο του κριτή- σε μια παράσταση και η γοητεία των διαδραστικών παραστάσεων. 

 Κάθε παράσταση πρέπει να έχει ένα νόημα, ένα ηθικό δίδαγμα, το οποίο με τον κατάλληλο τρόπο πρέπει να περνά στον θεατή, όχι σαν διδαχή, αλλά μέσα από μια ενδιαφέρουσα συμμετοχική διαδικασία, μια ανταλλαγή σκέψεων και δράσεων. Η "πυρετώδης" συζήτησή μας ολόκληρη εδώ: 

http://www.mixcloud.com/Culturistries/ο-γιάννης-σαρακατσάνης-στις-culturίστριες-14-3-2014/

Γιάννης Σαρακατσάνης: Μαφιόζος, τελευταίος επιζήσας ή ψεύτης Πινόκιο; Την Παρασκευή 14/3 στις 4μμ

Ο πολυπράγμων και αεικίνητος Γιάννης Σαρακατσάνης έρχεται την Παρασκευή 14 Μαρτίου στις 4μμ, και για μία ώρα, να μας λύσει τις απορίες και να μας αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό. 

Πώς καταφέρνει να συνδυάσει τους ρόλους του μαφιόζου στο δείπνο μυστηρίου «Η μαφία δεν κοιμάται ποτέ»(El Convento del Arte), του ενός από τους δύο τελευταίους επιζήσαντες της ανθρωπότητας στο «Ι will survive»(Ιλίσια), τον ομώνυμο ήρωα στην παιδική παράσταση «Πινόκιο»(Ακροπόλ), αλλά και να κάνει κάθε Δευτέρα «Κωμικό Μπουμ»(Μικρό Παλλάς).

Τέλος, ποιος είναι ο δολοφόνος;

 

 Οι απαντήσεις την Παρασκευή 14/3 στις 4μμ!

 Συντονιστείτε στο www.radioreboot.gr

  

Στα μικρόφωνα οι Κλεοπάτρα Γκατζάνη και Παναγιώτα Κοντοδήμα.

Μια μέρα γιορτής για 365 άλλες μέρες διαρκούς προσπάθειας κι αγώνα

Ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έχει καθιερωθεί η 8^η Μαρτίου. Μια επέτειος που μας υπενθυμίζει τους αγώνες των γυναικών για να αποκτήσουν και να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους, για να διεκδικήσουν την ισότητα που αξίζουν, τον σεβασμό και τη θέση τους στην κοινωνία.

Τα χρόνια πέρασαν και μπορεί οι δυτικές κοινωνίες να έχουν κάνει μεγάλα βήματα προόδου, αλλά πάντα υπάρχει μια αδιόρατη -όχι και τόσο, στην πραγματικότητα- υποβόσκουσα διάθεση υποτίμησης των γυναικών. Γενιές ολόκληρες μάθαμε να προσπερνάμε τα φαλλοκρατικά σχόλια και δήθεν αστεία για να μην χαρακτηριστούμε υπερβολικές και εύθικτες. Φτάσαμε στο σημείο να τα χρησιμοποιούμε μεταξύ μας, τη στιγμή που αν τα ακούσουμε από το στόμα ενός άνδρα ανεβάζουμε πίεση.
Πίστεψαν πως το να είσαι γυναίκα δεν έχει σχεδόν τίποτε καλό, ότι γεννήθηκαν για να υποφέρουν. Δεν έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν τον έρωτα, να δουλεύουν και να αμείβονται ανάλογα με αυτό που προσφέρουν ή να διεκδικήσουν μια ανώτερη θέση. Δεν δικαιούνται να έχουν δική τους κοσμοθεωρία, να αποφασίσουν αν θα γίνουν μητέρες ή όχι, αν θα γίνουν η «σύζυγος» κάποιου ή του ίδιου τους του εαυτού. Ένα σωρό σχόλια για τις επιλογές των γυναικών που ανά εποχές –αλλά και σήμερα- έμοιαζαν ριζοσπαστικές και χαρακτηρίζονταν ως παραξενιές και οι γυναίκες από ανόητες και παράξενες μέχρι αλαφροΐσκιωτες και τρελές.
Έκρυβαν τις δυσκολίες και την ενδοοικογενειακή βία για να μην το μάθουν «παραέξω», λες και εκείνες έκαναν κάτι λάθος. Μεγάλωσαν κι άλλες γυναίκες μ’ αυτή τη σκέψη και έγιναν άνθρωποι δυστυχείς, έμαθαν να κουβαλούν βάρη γενεών και να ζουν μ’ αυτά, σαν τον σταυρό του μαρτυρίου που τους αναλογεί.
Χρησιμοποιήθηκαν ως ανταλλακτικό μέσο, σαν προϊόν. Η γέννησή τους αντιμετωπίστηκε ως χτύπημα της μοίρας και οικογενειακό βάρος. Η γυναίκα ήταν μέσο ικανοποίησης του άνδρα, είτε εκείνη ήθελε είτε όχι, δεν είχε δικαίωμα να εκφέρει άποψη ούτε φυσικά θα γινόταν σεβαστή. Ήταν η αναπαραγωγική μηχανή που έπρεπε να είναι ρυθμισμένη στη γέννηση μόνο αρσενικών τέκνων, αλλιώς η «μηχανή» ήταν ελαττωματική και επομένως, άχρηστη.
Το 2014, λοιπόν, που θεωρητικά και πρακτικά ως ένα μεγάλο βαθμό, η γυναίκα έχει πάρει μια πολύ μεγαλύτερη, σημαντικότερη θέση στην κοινωνία τα πραγματικά προβλήματα δεν λείπουν. Γιατί οι δυτικές κοινωνίες είναι το μικρότερο κομμάτι ενός κόσμου που θεωρεί τη γυναίκα μολυσματική και ανίερη ύπαρξη.

 

Κι ας μη γελιόμαστε, σε έναν κόσμο που υπάρχει  και μάλιστα ανθεί ο σεξουαλικός τουρισμός, ο οποίος ως τέτοιος προβάλλεται απροκάλυπτα, δεν μπορούμε να μιλάμε για σεβασμό και ισότητα.
Το Σάββατο η ActionAid Hellas έκανε μια εξαιρετική δράση για την Ημέρα της Γυναίκας με σύνθημα «αλληλεγγύη και αισιοδοξία, ενάντια στη βία και την ξενοφοβία». Το συγκρότημα κρουστών Batala έδινε τον ρυθμό σε μια διαδρομή που ξεκίνησε από την πλατεία Μοναστηρακίου, πέρασε από του Ψυρρή, την Ευριπίδου, έφτασε στην οδό Αθηνάς, μπήκε στην Βαρβάκειο αγορά και αφού πέρασε την Αιόλου, κατέληξε στην Καρορή, στο μπαρ Μπούφος. Στους δρόμους όπου η εκμετάλλευση και κακοποίηση των γυναικών είναι καθημερινό φαινόμενο και μάλιστα επί 24ώρου. Δρόμοι, όπου αν είσαι γυναίκα, φοβάσαι να περάσεις και τους αποφεύγεις.
Αυτό είναι το χειρότερο, να φοβάσαι να περπατήσεις στην πόλη σου επειδή είσαι γυναίκα!
Αυτή τη σκέψη έκανα αγανακτισμένη και έκπληκτη όταν διάβαζα πως στην Ινδία το να κυκλοφορεί μια γυναίκα στον δρόμο θεωρείται πρόκληση για τους άνδρες, ώστε την βιάζουν. Οι βιασμοί είναι καθημερινό φαινόμενο που δεν θεωρούν ότι χρειάζεται να δοθεί καν προσοχή και έκταση στα Μέσα. Έντρομη προσπαθούσα να χωρέσω στο μυαλό μου ότι υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες που φοβούνται 24 ώρες το 24ωρο για την σωματική τους ακεραιότητα και τη ζωή τους. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς μπορείς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο που μέσα στο μυαλό του σε θεωρεί ως μίασμα και μέσο να εκτονώσει τα ένστικτά του. Μάλλον δεν μπορείς κι αυτό είναι το τρομακτικό. Περνάς όλη σου τη ζωή με τον φόβο, με το να ζεις με ανθρώπους που δεν αγαπάς, αλλά φοβάσαι και ζεις ένα διαρκές μαρτύριο.

Το ίδιο βράδυ, την Ημέρα της Γυναίκας, πέρασα, πηγαίνοντας προς το μετρό, από το Μεταξουργείο. Σ’ ένα στενό, τρεις μελαμψοί άντρες έβγαιναν από ένα κτήριο με αναμμένο φως (όχι, όμως, κόκκινο) και «μπλόκαραν» την είσοδο, καθώς μια ομάδα 6-7 εφήβων πήγαιναν να μπουν. Καταλάβαμε τι «σπίτι» ήταν και πέρα από ένα σφίξιμο στο στομάχι που ένιωσα, το μόνο που σκέφτηκα ήταν πόσο ειρωνικό είναι λίγα τετράγωνα πιο πέρα να έχουν μαζευτεί τόσοι άνθρωποι σε μια πορεία ενάντια στη βία και την εκμετάλλευση των γυναικών και εκεί ένα μείγμα εθνικοτήτων και ηλικιών να αντιμετωπίζει την γυναίκα ως «τρόπο» διασκέδασης, εκτόνωσης, τόνωσης του ανδρισμού και απόδειξη της εξουσίας που είτε έχει, είτε θα ήθελε να έχει.

Συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά πως όσο εξελιγμένοι και πολιτισμένοι και να είμαστε, παραμένουμε ατελή όντα, που δεν μπορούν να αποτινάξουν από πάνω τους τα ζωώδη ένστικτα και την κτηνώδη φύση. Κι αυτό είναι τρομακτικό, αποκαρδιωτικό, λυπηρό και επώδυνο.
Μα κυρίως, με πεισμώνει, όπως πιστεύω και κάθε γυναίκα, να συμβάλλω με τον τρόπο που μπορώ, ξεκινώντας από το πώς δρω, ζω, τι επιτρέπω, πώς στέκομαι στη ζωή και πώς αντιμετωπίζω εγώ τη ζωή μου, τον εαυτό μου, τις άλλες γυναίκες.
Γιατί πολλές φορές το ξεχνάμε και πρέπει να το υπενθυμίζουμε διαρκώς: Αξίζω! Σεβασμό, ελευθερία, ανεξαρτησία, ίσες ευκαιρίες, ευτυχία!

Ο Γιώργος Νανούρης βγάζει την "Κατερίνα" απ' το βιβλίο της!

"Το βιβλίο της Κατερίνας" του Αύγουστου Κορτώ που τόσο αγαπήθηκε, αλλάζει μορφή για δύο βραδιές και υπεύθυνος γι' αυτό είναι ο Γιώργος Νανούρης. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης έρχεται την Παρασκευή 7 Μαρτίου στις 4μμ στις Culturίστριες στο www.radioreboot.gr για μία ώρα. 

Θα μας μιλήσει για την επιλογή του να μεταφέρει αυτό το μυθιστόρημα ως θεατρικό αναλόγιο στον Ιανό στις 10 και 17/3, την επιλογή της Λένας Παπαληγούρα ως "Κατερίνα", τον δικό του ρόλο, την μουσική συμμετοχή του Lolek, αλλά και τον ρόλο-έκπληξη που θέλει για τον συγγραφέα.

Παράλληλα, συνεχίζει στην παράσταση "Από τί ζουν οι άνθρωποι" μέχρι τέλος Μαρτίου στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού.

Συντονιστείτε την Παρασκευή 7/3 στις 4μμ!
Σας περιμένουμε στο www.radioreboot.gr

Η Ηρώ Σαΐα γέμισε το «λευκό χαρτί» με ιστορίες, μουσική και ποίηση

Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, η Ηρώ Σαΐα χάρισε στις Culturίστριες και το Radio Reboot(www.radioreboot.gr) μία ώρα με μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. 

Περάσαμε από τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τους στίχους που έγραψε η ίδια για το "Λευκό χαρτί" στην συνεργασία με την Ελένη Βιτάλη και τον Σταύρο Ξαρχάκο στην Ιερά Οδό. 

Μάλιστα, φτάσαμε μέχρι την ποίηση, που της δημιουργεί την επιθυμία να εκφραστεί γραπτώς, αλλά και τη σχέση της με την βυζαντινή μουσική.

Ακόμη περισσότερα, αλλά και τα τραγούδια του δίσκου, μπορείτε να ακούσετε εδώ.