Και το φθινόπωρο φτάνει φέρνοντας μαζί πολύ όμορφα πράγματα, μάλλον για να εξευμενίσει τα πνεύματα. Κι εκεί που πας να αναφωνήσεις "πάλι φθινοπώριασε γαμ..." σταματά και βάζει μια μεγαλοπρεπή, ψύχραιμη και καθαρή τελεία.
Περιμένοντας στο φουαγιέ βλέπω ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, καταβολών, αισθητικής και ενδυματολογικών επιλογών να περιμένουν τη στιγμή που θα μπούμε στη μεγάλη αίθουσα για να ξεκινήσει η παράσταση. Ο σκηνοθέτης σαν να έχει βγει από παραμύθι κινείται στο χώρο με μια εμφανή, αλλά μετρημένη και χαριτωμένη νευρικότητα.
Η συγγραφέας μοιάζει πιο χαλαρή και σίγουρη, το βιβλίο κυκλοφόρησε, έλαβε πλήθος θετικών σχολίων και διακρίσεις και ήταν εκεί να δει τις χάρτινες λέξεις της να παίρνουν ζωή στη σκηνή.
Οι ηθοποιοί έρχονταν, έφευγαν, άλλοι πιο χαλαροί, άλλοι με μια ανυπομονησία.
Κι η ώρα φτάνει. Καθόμαστε στις θέσεις μας, οι οποίες δεν έφταναν, μιας και ο κόσμος αποφάσισε να στηρίξει ενθουσιωδώς το "Γαμ." -κάνοντας πολύ καλά!
Οι δέκα ηθοποιοί παίρνουν θέση ανάμεσά μας και σε μια λιτή, αλλά ευρηματική σκηνοθεσία οι ιστορίες ξετυλίγονται, παρουσιάζονται, απογυμνώνονται και σ' αγγίζουν.
Αναγνωρίζεις μέσα σε καθεμία από αυτές τις δώδεκα ιστορίες κάτι δικό σου ή κάτι γνώριμο, μια σκέψη, ένα στερεότυπο, ένα συναίσθημα, μια ανάγκη, έναν άνθρωπο, μια σχέση, μια εποχή. Ακόμη και σε κάποιες σουρεαλιστικές ιστορίες, γιατί φυσικά υπάρχουν κι αυτές, υπάρχει κάτι που σε αγγίζει, σε συγκινεί, σε ξαφνιάζει, σε κάνει να απορείς ή σε κάνει να γελάς αβίαστα.
Δεν ξέρω αν αυτό ήταν ο σκοπός της Κατερίνας Έσσλιν που έχει γράψει το "Γαμ." ή του Δημήτρη Μπογδάνου που σκηνοθέτησε την παράσταση, αλλά το κοινό χαρακτηριστικό κάθε ιστορίας, όπως τις εξέλαβα εγώ τουλάχιστον, ήταν η μοναξιά σε κάθε μορφή και με κάθε έννοια.
Ο φόβος της μοναξιάς ή η ανάγκη γι' αυτή, οι άνθρωποι που ακόμη κι αν είναι μαζί στη ζωή επί της ουσίας πορεύονται μόνοι, εκείνοι που βρίσκουν το άλλο τους μισό κι αποχωρίζονται πανηγυρικά τη μοναξιά λίγο πριν πάψουν να ελπίζουν οριστικά. Αλλά κι εκείνοι που ξαφνικά βρίσκονται μόνοι, χάνοντας έναν αγαπημένο άνθρωπο που ισοδυναμεί με ολόκληρο τον κόσμο τους και δεν μπορούν πια να στηριχθούν ούτε στους άλλους ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Κι άλλοι που αρνούνται να αποδεχτούν μια απώλεια, τόσο που θα προτιμούσαν να είναι μόνοι παρά να αντέξουν τον αποχωρισμό.
Εσείς δεν το έχετε κάνει ποτέ;
Δέκα εξαιρετικοί νέοι ηθοποιοί που λειτουργούν με θαυμαστή αρμονία, καθώς βρίσκονται διαρκώς στη σκηνή, ή έστω στο χώρο που έχει χαρακτηριστεί ως σκηνή, καθώς ηθοποιοί και θεατές βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, "ζωντανεύουν" τις ιστορίες, μας κάνουν να γελάμε, μοιράζονται και δημιουργούν συναισθήματα και κόσμους, μας κάνουν συμμέτοχους κι όχι απλούς παρατηρητές και όλα αυτά με μια ποπ αισθητική και μια γλυκόπικρη, αλλά ανάλαφρη και δροσερή ατμόσφαιρα.
Το μόνο αρνητικό, αν θα έπρεπε να βρούμε ένα, είναι η ακουστική του χώρου που δυστυχώς δεν είναι όσο καλή θα μπορούσε, με αποτέλεσμα οι θεατές της μίας πλευράς να δυσκολεύονται να ακούσουν τί λέει ο ηθοποιός που βρίσκεται στην άλλη, ειδικά όταν ακούγεται και η -πολύ σωστά επιλεγμένη- μουσική.
Μέχρι τις 16 Οκτωβρίου 2013, κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή το "Γαμ." ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή).
Αν κρίνουμε από την παράσταση αυτή, το φθινόπωρο θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπογδάνος
Σκηνογραφική-Ενδυματολογική επιμέλεια: Μαρίζα Παγκάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Δημητρίου
Παίζουν:
Χάρης Αττώνης, Ναταλία Καλημερατζή, Αγγελική Μαχαίρα, Ιωάννα Μπακαλάκου, Ιωάννα Νασιοπούλου, Νικολίτσα Ντρίτζη, Φάνης Παυλόπουλος, Γιώργος Στάμος, Υβόννη Τζάθα, Στέλιος Ψαρουδάκης
Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες
Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, Αθήνα, 210-3255444 , http://www.theseum.gr/
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη στις 21:00
Σάββατο στις 19:00
Κυριακή στις 21:30
Διάρκεια: 85'
Εισιτήρια: 12 ευρώ
