Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Η προσωπική μου επέτειος...

Κάτι που πρέπει να θυμάμαι κάθε μέρα και μου υπογράμμισε ο δικός μου άνθρωπος πως δεν πρέπει να το ξεχάσω, είναι πως αν ανατρέξω στα χρόνια πριν ξεκινήσω ψυχοθεραπεία, αλλά και τα πρώτα μόλις είχα ξεκινήσει, οι μέρες μου όπως τις θυμάμαι ήταν πιο γκρίζες και μακράν χειρότερες από την πιο μέτρια τωρινή μου μέρα. Κι αυτό είναι μια τεράστια εξέλιξη την οποία πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου και να νιώθω πολύ περήφανη γι' αυτή.
Είναι ο δρόμος που έχω διανύσει αυτά τα έξι χρόνια, είναι η προσωπική μου πορεία μέσα από την προσπάθεια, την επιμονή, την πίστη και την θέλησή μου. Είναι όλη μου η ανάγκη και δίψα για ζωή, όχι μια οποιαδήποτε, αλλά τη ζωή που ονειρεύομαι και αξίζω.
Τα χαμόγελα, τη χαρά, την μείωση του φόβου, την αύξηση της αυτοπεποίθησης, την ισότητα στις σχέσεις με τους άλλους, την εμπιστοσύνη και αγάπη στον εαυτό μου, την φροντίδα που μου χρωστώ. Και τη σιγουριά για όσα θέλω και όσα δεν θέλω, όσα χρειάζομαι και όσα είναι περιττά, όσα έχω επιλέξει και όσα τα έχουν επιλέξει άλλοι για μένα, για τον τρόπο που θα ζήσω, τον δικό μου τρόπο, όχι τις απόψεις των άλλων.
Κι έτσι, σήμερα, 26 Απριλίου, κλείνουν ακριβώς 6 χρόνια από εκείνη την Παρασκευή που πήγα με όλη μου την καρδιά, αλλά και με έναν φόβο, στην πρώτη μου συνεδρία. Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά, μόνο μερικά στιγμιότυπα, μα θυμάμαι πως φεύγοντας σημείωσα την ημερομηνία για να μην το ξεχάσω. Ήταν έστω κι ασυνείδητα μια πολύ σημαντική μέρα της ζωής μου, μια αφάνταστα σημαντική μέρα για την υπόλοιπη ζωή μου. Η μέρα που αποφάσισα να αλλάξω ό,τι δεν μου αρέσει σ' αυτή, που αποφάσισα να με μάθω λίγο καλύτερα, που αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να γίνω ο άνθρωπος που είμαι πραγματικά και που θέλω.
Έχει μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση η συγκεκριμένη μέρα, ειδικά φέτος, γιατί σε λίγο αυτός ο κύκλος θα κλείσει. Θα αποχαιρετήσω έναν ακόμη άνθρωπο, τον δικό μου άνθρωπο, στον οποίο έχω εμπιστευθεί όσα σε κανέναν άλλο, αλλά όχι για κακό, ούτε με πικρία, ούτε με θυμό, ούτε με απογοήτευση, αλλά με την εύλογη θλίψη ότι πρέπει να αποχωριστείς κάποιον που αγαπάς κι αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς σου στα μικρά και στα μεγάλα και στήριγμα σε όλα. Κι αυτό δημιουργεί έναν φόβο και μια ανησυχία για το πώς θα είναι χωρίς εκείνη.
Μα αν με ρωτήσει κάποιος τι ήταν αυτά τα έξι χρόνια για μένα, θα απαντήσω τα έξι πιο γεμάτα, πιο δημιουργικά, με τις περισσότερες εντάσεις, συγκρούσεις και επανατοποθετήσεις, αλλά και αυτά που ένιωσα πιο χαρούμενη, πιο ευτυχισμένη, πιο γεμάτη, πιο κοντά σ' αυτό που είμαι και που θέλω από ποτέ.
Αυτά τα χρόνια είναι σαν να κάνω προπόνηση για τους Ολυμπιακούς αγώνες, μόνο που δεν ντοπάρομαι και δεν κρίνεται το αποτέλεσμα από μια απόδοση, αλλά από τη διαρκή στάση μου απέναντι στα γεγονότα, στις πράξεις, τις σχέσεις, τις συμπεριφορές, τις επιλογές και τις αποφάσεις και τί μαθαίνω για μένα μέσα από αυτές.
Έξι χρόνια "ενηλικιώνομαι", έχοντας την απόλυτη ευθύνη του πώς αυτό θα γίνει σωστά και σύμφωνα με τους δικούς μου ρυθμούς. Με έναν αρωγό που ξέρω ότι μπορώ να του ανοίξω ακόμη και τα πιο δύσκολα κομμάτια μου και να τα φροντίσει με σεβασμό και κατανόηση.
Έξι χρόνια... Είναι ένας αριθμός, ούτε πάρα πολύ μικρός, ούτε ιδιαίτερα μεγάλος, μα υπάρχουν παιδιά που γεννήθηκαν τότε και τώρα πηγαίνουν πρώτη δημοτικού, ήταν βρέφη και τώρα είναι παιδιά που τρέχουν, γελάνε, παίζουν, μαλώνουν, κάνουν φίλους, μαθαίνουν, απορούν,  διαβάζουν,  κάνουν λάθη και τα αντιμετωπίζουν! Είναι έξι χρόνια που με μια γρήγορη σκέψη φαίνονται λίγα, αλλά με μια πιο προσεκτική αποτίμηση είναι πολλά, γιατί η Παναγιώτα του 2007 με την Παναγιώτα του 2013 έχει οφθαλμοφανείς, αλλά κυρίως σημαντικές εσωτερικές διαφορές.
Η βάση είναι η ίδια, αυτή ήταν η πρώτη ύλη, μόνο που το καλούπι δεν μου ταίριαζε, δεν ήταν συνειδητή δική μου επιλογή κι αυτό έπρεπε ν' αλλάξει. Έμαθα να αποδέχομαι, να σέβομαι και να αντιμετωπίζω τις ατέλειές μου ως άνθρωπος -όχι εύκολα και άκοπα και σίγουρα όχι ολοκληρωτικά- που τόσο με φόβιζαν, αυτά τα κομμάτια που ακόμη κι αν δεν μ' αρέσουν πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι μου ανήκουν, είναι δικά μου και πρέπει να συμφιλιωθώ μαζί τους. Αν δεν το κάνω, ξέρω πως δεν θα μπορώ να συμβιώσω ειρηνικά μαζί τους, άρα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ειλικρινά, δεν είναι εύκολο, δεν είναι πως δεν έχει κόστος καθώς παλεύεις μ' εσένα, με όσα έχεις μάθει ως σήμερα, ανατρέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό και ανοίγεις πόρτες και επιλογές που νόμιζες πως δεν υπήρχαν μέσα σου. Περνάς από όλα τα πιθανά στάδια, από τη σύγχυση, τη λύπη, την απογοήτευση, το θυμό, το φόβο, την αγωνία, την αναποφασιστικότητα, το κλείσιμο στον εαυτό σου, το πισωγύρισμα, την αισιοδοξία, τη χαρά, τη σιγουριά, την ηρεμία, την όρεξη για καινούργια πράγματα και δημιουργία, το άνοιγμα στον κόσμο εκεί έξω που κάποτε τον φοβόσουν.
Έρχονται μέρες που θέλεις να κλάψεις μέχρι να πλημμυρίσει ο κόσμος όλος, που πνίγεσαι και δεν αντέχεις άλλο, που θέλεις να ουρλιάξεις "ως εδώ, παραδίνομαι!", αλλά αν ξέρεις πού θέλεις να φτάσεις μέσα από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας τις αντέχεις, τις εκλογικεύεις, τις καταλαβαίνεις και τις ξεπερνάς. Γιατί θα έρθουν οι μέρες που ακόμη κι αν γύρω σου επικρατεί το χάος θα μπορείς πια να προστατεύσεις τον εαυτό σου και να διατηρήσεις τη χαρά και την ηρεμία σου.
Θα ξανάρθουν δύσκολες μέρες, κανείς δεν σου λέει ότι θα πάψεις να τις συναντάς, μόνο που πια θα διαρκούν λιγότερο, θα τις κατανοείς και θα τις αντιμετωπίζεις πιο δραστικά και αποτελεσματικά με λιγότερο προσωπικό κόστος.
Μαθαίνεις να σέβεσαι την διαφορετικότητά σου και τη διαφορετικότητα των άλλων στον τρόπο σκέψης, σύνδεσης, αντίδρασης, έκφρασης συναισθημάτων και κυρίως, ζωής. Συνειδητοποιείς ότι το να επικρίνεις τις επιλογές των άλλων είναι άσκοπο και δυσλειτουργικό, όπως ακριβώς και το να επιτρέπεις στους άλλους να επικρίνουν τις δικές σου επιλογές.
Ακόμη και οι πιο εξουθενωτικές και ψυχοφθόρες μέρες μπορούν να μαλακώσουν αν βρεθείς απέναντι σε κάποιον που είναι πρόθυμος να σε ακούσει, έχοντας τη γνώση, αλλά όχι και την προκατάληψη ή τη διάθεση να σε κρίνει.
Κι έτσι, γίνεσαι πιο λειτουργικός άνθρωπος, πιο αυθεντικός, γιατί φτιάχνεις τα όριά σου, δημιουργείς τους δεσμούς που σου ταιριάζουν, κόβεις όσους σε κρατούν καθηλωμένο και ξέρεις να ξεχωρίζεις ό,τι θέλεις από αυτά με τα οποία θα πρέπει να καταπιεστείς για να συμβιβαστείς. Δεν ακολουθείς τα "πρέπει" του ψυχοθεραπευτή, είναι εκεί για να σε βοηθήσει να μάθεις εσύ τον εαυτό σου και να πάρεις μόνος τις αποφάσεις σου. Είναι εκεί για να κάνει τις σωστές ερωτήσεις ώστε να βρεις εσύ τις απαντήσεις που πάντα είχες, αλλά δεν το ήξερες ή έβλεπες και να σε καθησυχάσει όταν μέσα στο μυαλό σου τα πάντα έχουν μεγεθυνθεί.
Για να επανέλθω στο πρώτο ενικό... Αυτά τα έξι χρόνια είχαν όσες αλλαγές έπρεπε να γίνουν κι ίσως αν ήμουν έτοιμη να είχαν γίνει κι άλλες, αλλά η Βάσω λέει πως πρέπει να σεβόμαστε τον χρόνο μας. Ο καθένας έχει τον δικό του.
Η Βάσω είναι "ο δικός μου άνθρωπος" τα τελευταία έξι χρόνια και χρωστάω έναν απολογισμό, σ' εμένα, σ' εκείνη, στην διαδικασία, στο μεγάλο ταξίδι που κάναμε μαζί στα πιο μύχια σημεία της ψυχής μου.
Δεν είναι πάρα πολλά, αλλά δεν είναι καθόλου λίγα.
Είμαι ευγνώμων και χαίρομαι γι' αυτά και ταυτόχρονα, νιώθω μεγάλη συναισθηματική φόρτιση λόγω του κύκλου που κλείνει.
Αλλά το τέλος είναι κάτι σχετικό και όταν κάτι μέσα μας υπάρχει, δεν τελειώνει ποτέ κι ας μας χωρίζει η απόσταση -θέλω να ελπίζω... Κλείνει μονάχα το κομμάτι που πρέπει.

Η Παναγιώτα (του 2013 και του '12 και του '11 και του '10 και του '09 και του '08 και του '07, με όλες τις αλλαγές που συντελέστηκαν μέσα σ' αυτά τα χρόνια).

Mαριέττα Φαφούτη & Voyage Limpid Sound -This is not the end