Υπάρχουν πάντα, μάλλον γιατί έτσι έχει φτιαχτεί ο κόσμος ή εμείς οι άνθρωποι, δυσκολίες, εντάσεις, προβληματισμοί, παρεξηγήσεις, συμπεριφορές που ενοχλούν, θυμώνουν ή προκαλούν ασφυξία, αλλά το θέμα είναι να μπορείς να προφυλάξεις τον εαυτό σου από τις συνέπειες αυτών, ακόμη κι από αυτά τα ίδια. Να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου άκριτα, άφοβα, φυσικά, χωρίς να καταπιέζεσαι, αλλά προστατεύοντάς σε από τις επιβλαβείς συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω σου και να τις αντικρούεις σταθερά, ήρεμα και ακλόνητα.
Κι εδώ επανέρχονται τα περίφημα όρια και η σταθερότητα με την οποία τα διαφυλάσσουμε. Μια πολύ σημαντική κουβέντα που μου είπε ο δικός μου άνθρωπος ήταν ότι οι φίλοι μας δεν είναι η οικογένειά μας και με ξάφνιασε, τόσο που δεν ζήτησα να μου το επεξηγήσει. Για μένα οι φίλοι μου είναι η οικογένειά μου, τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι σήμερα. Αναλογιζόμενη τί διημείφθη νωρίτερα και γιατί φτάσαμε εκεί, κατάλαβα τί θα μπορούσε να εννοεί.
Η οικογένειά μας είναι η μικρή κοινωνία στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, ακόμη και όσα μας ενοχλούν σ' αυτήν είναι πράγματα που μάθαμε να αντιμετωπίζουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παίρνουμε τις απαραίτητες αποστάσεις, δεν διαφοροποιούμαστε και δεν τους οριοθετούμε. Στις σχέσεις μας ως ενήλικες, όμως, πρέπει να παύουμε να αναπαράγουμε το μοτίβο των σχέσεων με την οικογένειά μας -με όλες τις παθογένειες που αυτό κουβαλά. Δεν είμαστε πια μικροί, ανήμποροι, που χρειαζόμαστε προστασία από κάποιον παντοδύναμο ή έγκριση, αλλά ενήλικες που πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας, να υψώσουμε το ανάστημά μας, να διεκδικήσουμε το χώρο που μας αξίζει και μας αναλογεί, να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τις συμπεριφορές των άλλων που μας προσβάλλουν, μας ενοχλούν ή μας "ομογενοποιούν" και να διαμορφώσουμε τις σχέσεις μας κατά τον τρόπο που επιθυμούμε για να είμαστε ικανοποιημένοι, ήρεμοι και χαρούμενοι.
Δεν σημαίνει, βέβαια, πως δεν θα υπάρξουν κλυδωνισμοί, αλλά σημαντικό ρόλο παίζει να ξέρεις πάνω-κάτω τί θέλεις εσύ, τί ζητάς από τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους, ποια θέλεις να είναι η θέση σου, ποιος θέλεις να είσαι, πώς θέλεις να σου συμπεριφέρονται, τί προτίθεσαι να δεχτείς(ή ανεχτείς) και τί όχι, ποια είναι τα όριά σου και πώς σκοπεύεις να τα κάνεις ευδιάκριτα και να τα προφυλάξεις. Πώς θα λειτουργείς ως καθρέφτης στην αρνητικότητα, την ένταση, την αγένεια και την προσβλητική συμπεριφορά των άλλων, έτσι ώστε να τους επιστρέφεις όλο αυτό χωρίς να επιτρέπεις να σε μολύνει ή να σε ταράζει. Απλώς, καταδεικνύοντάς τους την αλήθεια, κάνοντας ξεκάθαρο ότι δεν προτίθεσαι να ανεχτείς τέτοιες συμπεριφορές και οριοθετώντας τους αμέσως.
Βεβαίως, στη θεωρία και ωραίο είναι και πολύ εύκολο, στην πράξη είναι που εμφανίζεται η δυσκολία, αλλά όταν το πάρεις απόφαση ότι θέλεις να είσαι ο εαυτός σου και να απαιτήσεις το σεβασμό, τον χώρο, τη θέση και τη συμπεριφορά που δικαιούσαι και σου αξίζει, τότε το να περάσεις στην πράξη γίνεται λίγο πιο εύκολο.
Πίστευα ότι θα ήμουν λιγότερο ο εαυτός μου αν δεν μοιραζόμουν, αν δεν έλεγα σε αυτούς που αγαπώ και εμπιστεύομαι όλα όσα σκέφτομαι, όλα όσα μου συμβαίνουν, όσα κάνω ή με απασχολούν. Τελικά, κατάλαβα πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο τρόπος που σκέφτομαι και βλέπω τα πράγματα δεν είναι κοινός με όλους τους άλλους. Αυτό, λοιπόν, σημαίνει πως πρέπει -για να προστατέψουμε τον εαυτό μας και τον χώρο μας- να ξεχωρίζουμε τί μοιραζόμαστε με τον καθένα, γιατί όλα είναι αδύνατον. Μπορεί ο άλλος να μην είναι έτοιμος να ακούσει, να είναι επικριτικός, απότομος, επιθετικός, αδιάλλακτος με αποτέλεσμα να απογοητευθούμε και να ματαιωθούμε. Ή κάποτε, μπορεί αυτό που έχεις μοιραστεί μια δεδομένη στιγμή να το χρησιμοποιήσει εναντίον σου σε άλλη, αναλόγως τον άνθρωπο και την δική του οπτική. Απέναντι σ' αυτά είναι που πρέπει να προασπίσεις την γαλήνη και ισορροπία σου.
Για να μην χανόμαστε μέσα στους άλλους, οφείλουμε σ' εμάς πρωτίστως να διαφυλάξουμε την ατομικότητά μας, την προσωπικότητά μας, τη μοναδικότητα, τον χώρο μας και την κάθε σχέση ξεχωριστά. Ξεκινώντας από το ότι δεν είμαστε ένα με κανέναν άλλο, ότι λειτουργούμε διαφορετικά και αυτόνομα, ότι έχουμε ο καθένας τον απροσπέλαστο ζωτικό του χώρο, την προσωπική του άποψη για όλα και τις δικές του σχέσεις με τους ανθρώπους, τους δικούς του και μόνο δικούς του ανθρώπους.
Και μια και είμαστε στην άνοιξη, ας μην ξεχνάμε πως κάθε λουλούδι για ν' ανθίσει χρειάζεται χώρο για να απλώσει τις ρίζες του και τίποτε δεν ευδοκιμεί όταν τα ζιζάνια προσπαθούν να μπλεχτούν σ' αυτές...
Μαζί με την ανθοφορία της φύσης έρχονται κι οι αλλεργίες, μια αναστάτωση του οργανισμού από τα καινούργια δεδομένα της εποχής. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο μυαλό και την ψυχή μας, που πρέπει να διαχειριστούμε για να πάψει να μας ενοχλεί.
Μια εποχή εσωτερικού "οργώματος", καθώς προλειαίνουμε το έδαφος για τις αλλαγές, ώστε να ευδοκιμήσουν και να καρποφορήσουν.
Σηκώστε μανίκια, ξεκινάμε!
