Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Η ώρα να πετάξουμε τις μάσκες...

Τελειώνουν κι οι απόκριες και κρύβονται οι μάσκες σιγά-σιγά, αν και δεν ξέρω κατά πόσον υπήρξαν πολλοί που κατάλαβαν αυτές τις γιορτές, αλλά και πόσοι θα αφήσουν τις μάσκες κατά μέρος. Τις μάσκες των σκληρών, των σίγουρων, των απόλυτων, των πολύξερων, που έχουν τα πάντα υπό έλεγχο, τις μάσκες των ευαίσθητων και συμπονετικών, των γεμάτων κατανόηση κι ενδιαφέρον, των συμμάχων. Ξέρετε, όλες αυτές οι μάσκες μας βοηθούν να επιβιώνουμε, να συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στον κόσμο χωρίς να εκτιθέμεθα, χωρίς να απογυμνωνόμαστε στα μάτια των άλλων. Είναι πάντα έτοιμα, άλλωστε,  να μας κρίνουν και να βρουν λάθη κι ατέλειες.
Αν αναλογιστούμε όλα όσα έχουμε μάθει από την Ιστορία, οι άνθρωποι απαρχής του κόσμου φορούν μάσκες, δημιουργούν προσωπεία και δικαιολογίες και κρύβονται πίσω απ' αυτά. Αρχέγονος φόβος, αρχέγονη αντίδραση. Αν, όμως, ρίξουμε τις μάσκες, θα φοβηθούμε, θα κατακρημνιστούμε, θα ξαφνιαστούμε ή θα ελευθερωθούμε επιτέλους;
Ακόμη και οι άλλοι είναι ένα είδος μάσκας, κρυβόμαστε στο πλήθος, στις παρέες, στην οικογένεια, στη μάζα, γιατί η μονάδα μπορεί και να μας φοβίζει. Να μην νιώθουμε επαρκείς για τους άλλους ή εκείνοι για εμάς.
Είναι, όμως, μια τεράστια ελευθερία να είσαι εσύ απέναντι σε κάποιον άλλο, όχι εσύ μέσα σε πολλούς ούτε ο άλλος μαζί με άλλους, δύο καθαρές μονάδες. Φτιάχνοντας λοιπόν τους σωστούς συνδυασμούς των μονάδων, μπορούν μετέπειτα αυτοί οι πολλαπλοί συνδυασμοί να συνυπάρξουν αρμονικά υπό συνθήκες και περιστάσεις.
Θα μου πείτε τί ακριβώς είναι αυτό που λέω... Αυτό που λέω είναι πως κάθε άνθρωπος κι εγώ συγκεκριμένα, χρειαζόμαστε το "εγώ" και το κτητικό "δικό μου, δικοί μου", ώστε το "εμείς" και το "δικό μας, δικοί μας" να είναι υγιή και ξεκάθαρα.
Δεν μπορεί να έχεις τους ίδιους φίλους με όλους σου τους φίλους, τους ίδιους γνωστούς με τους γνωστούς σου, ούτε την ίδια σχέση και τον ίδιο τρόπο σύνδεσης με τους ανθρώπους γύρω σου. Είναι κουραστικό και άσκοπο να διεκδικείς τους ανθρώπους κάποιου άλλου, μα ποιος ο λόγος; Όποιος είναι να γίνει δικός σου άνθρωπος, φίλος κλπ γίνεται! Άσε που είναι και παιδιάστικο. Όσο κουραστικό κι ενοχλητικό είναι και το να μην σέβονται οι άλλοι τη σχέση σου με τους ανθρώπους και να θέλουν, ενώ δεν το έχουν πετύχει, γιατί προφανώς δεν γίνεται, να έχουν την ίδια σχέση που έχεις εσύ με τους δικούς σου ανθρώπους.
Για μένα τα πράγματα είναι πολύ καθαρά, ωστόσο, εντοπίζω ότι δεν ισχύει το ίδιο για όλους. Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι συγκεκριμένοι, έχω χτίσει μια ξεχωριστή σχέση με τον καθένα και τη χαίρομαι για τη μοναδικότητά της. Κάθε σχέση και άνθρωπος καλύπτει κι ένα διαφορετικό κομμάτι στη ζωή μου. Μπορεί κάποιοι εξ αυτών να είναι φίλοι μεταξύ τους, πριν γίνω εγώ με τον καθένα, αυτό δεν σημαίνει ότι τους βλέπω ως ομάδα, ως παρέα, ως ένα. Γιατί απαιτώ πια να μην με βλέπουν κι εκείνοι έτσι. Το αν τύχει να κάνουμε κάτι όλοι μαζί και να περάσουμε ωραία, δεν είναι η βάση της όποιας σχέσης μας. Απλώς, συγκυριακά μπορούμε να συνυπάρξουμε και να απολαύσουμε το όλον.
Το ίδιο, όμως, μπορεί να συμβεί και σε μια συνάντηση με έναν φίλο στην οποία μπορεί να ακολουθήσει και κάποιος άλλος φίλος μου, ο οποίος είναι απλώς γνωστός του έτερου. Όπως και να συναντηθώ με φίλο μου και να έρθει κάποιος δικός του φίλος, που για μένα είναι μόνο ένας γνωστός ή ένας καλός γνωστός που συμπαθώ.
Μετά από αρκετά χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου κατάλαβα ότι απεχθάνομαι όσο λίγα πράγματα(όπως τα ρεβίθια, το γιαχνί, το αρνί, τη λακ, τη γαλάζια σκιά και δυο τρία άλλα) το να με θεωρούν "σιαμαία" με οποιονδήποτε άνθρωπο, να μην έχουν μια ξεχωριστή και ευκρινή εικόνα και σχέση μαζί μου. Κυριολεκτικά, το σιχαίνομαι.  Με εκνευρίζει, με πνίγει, με θυμώνει αφάνταστα. Όπως ακριβώς και το να θέλουν να παρέμβουν στη σχέση μου με έναν άνθρωπο. Όπως ακριβώς όταν πρέπει να ανεχθώ τη συνύπαρξή μου στον ίδιο χώρο με όσους δεν θα ήθελα να βρεθώ ποτέ ξανά. Όπως όταν αισθάνομαι ότι υπερβαίνουν, καταπατούν τα όρια και το χώρο μου. Όπως όταν δέχομαι άνευ λόγου την επιθετικότητα, την επικριτικότητα και την αμφισβήτηση κάποιου, του οποίου δεν προτίθεμαι να λύσω τα προβλήματα, αλλά δεν είμαι και υποχρεωμένη να ανεχθώ την προσβλητική συμπεριφορά.
Αυτό, λοιπόν, που μάλλον με ενοχλεί περισσότερο και τα περιλαμβάνει όλα είναι να μην σέβονται τον ζωτικό, προσωπικό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, χώρο μου με όσους και όσα έχω επιλέξει να περιλαμβάνει. Εγώ, όχι οι άλλοι. Οι δικές μου επιλογές, οι δικοί μου άνθρωποι, οι δικές μου σχέσεις, οι δικές μου σκέψεις, οι δικές μου απόψεις, τα δικά μου αισθήματα, ξεχωριστά, προσωπικά, μοναδικά, αμοιβαία και με τους δικούς μου όρους ανάλογα με την κάθε περίπτωση.
Γιατί οι μάσκες πρέπει να πέφτουν για να μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε αλήθειες. Για να αγαπήσω την αλήθεια σου κι εσύ τη δική μου, αλλιώς δεν μιλάμε για αγάπη, αλλά για αναίμακτες μάχες, με πολλά αόρατα τραύματα και υφέρποντες ανταγωνισμούς που εξουθενώνουν ψυχή, μυαλό και σώμα.
Η αλήθεια μπροστά, λοιπόν, και οι μάσκες από τη Δευτέρα στο πατάρι. Ας κρατήσουμε τη μοναδικότητά μας και την ανεξαρτησία μας ως προσωπικότητες στην προθήκη για να ξέρουμε όλοι ποιοι είμαστε, τί θέλουμε, πώς θέλουμε να υπάρχουμε με τους άλλους ανθρώπους της ζωής μας.
Οι μάσκες δεν κάνουν ρυτίδες, δεν έχουν δυνατότητα πολλαπλών εκφράσεων, δεν έχουν και ατέλειες και προτερήματα για να μπορείς να ανοίξεις την γκάμα των συναισθημάτων σου σ' αυτές.

Καλό τριήμερο και να είστε πάντα εσείς, μην προσπαθείτε να προσποιηθείτε κάτι άλλο!