Σουέλ: Ένα βουβό κύμα μιας αιώνιας αγάπης, γιατί "σ' αγαπώ" σημαίνει σε υπολογίζω...

Μια γυναίκα λίγο πριν τα εξήντα, κομμώτρια στην Ελευσίνα, αριστερή, γεμάτη ταμπεραμέντο και έναν μεγάλο έρωτα εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια με τον καπετάνιο Μήτσο Αυγουστή. Μια γυναίκα που έφτιαξε μια ζωή στα διαλείμματα της οποίας εμφανιζόταν ο Μήτσος, ή μάλλον, μια ζωή με άξονα εκείνον.
Γνωρίστηκαν κάπως παράδοξα, αλλά τα γαλάζια μάτια του την μάγεψαν κι από εκείνη τη στιγμή, έγινε το κέντρο του κόσμου της. Α, ξέχασα να σας πω το όνομά της. Λίτσα Τσίχλη. Στρουμπουλή, χαριτωμένη, φύσει σέξι, με "έμφυτη αταλαντοσύνη στο γούστο και έμφυτο ταλέντο στη χαρά" όπως λέει κι η ίδια. Αφοπλιστικά ειλικρινής στο λόγο της και ποιητική στο συναίσθημα. Άκουγε ΕΡΑ στο ραδιόφωνο και Μητσιά, Αλεξίου, Μητροπάνο, αλλά και Μπετόβεν που όταν έμαθε πως ήταν κωφός ενθουσιάστηκε και πήγε και αγόρασε έναν δίσκο με συνθέσεις του που έπαιζε ακατάπαυστα στο πικ-απ.
Το σαλόνι του σπιτιού της στην Ελευσίνα είναι ο τόπος του δράματος. Μην αναρωτιέστε ποιο είναι το δράμα. Ο καπετάνιος της την χώρισε δεκαετίες πριν με αφορμή μια μίνι φούστα. Λίγο μετά ξαναγύρισε κοντά της, μόνο που πια ήταν παντρεμένος και πατέρας. Όσο ζούσε στη σκιά της επίσημης οικογένειάς του, είχε ευκαιρίες να φτιάξει κι εκείνη τη δική της, μα κάθε φορά που εκείνος την παρότρυνε να το κάνει και να μην τον περιμένει άλλο, ένας ερωτικός μαραθώνιος αναιρούσε όσα είχε πει.

Κι έτσι η Λίτσα έμενε ερωτευμένη και πιστή να περιμένει τον καπετάνιο της. Του έστελνε γράμματα, της απαντούσε, της έστελνε φωτογραφίες, του έστελνε κι εκείνη κι όταν γύριζε από το ταξίδι περνούσαν λίγες μέρες μαζί μέχρι να επιστρέψει στην οικογένειά του. Η σχέση τους ήταν δομημένη γύρω από ένα άσβεστο πάθος με πολλά στοιχεία συζύγων. Τον φρόντιζε, του μαγείρευε, έκανε δουλειές κι εκείνος διάβαζε εφημερίδα και την κοιτούσε. Τον έκανε να γελάει, κάθε φορά που ήταν σκυθρωπός έκανε τον γελωτοποιό γελοιοποιώντας τον εαυτό της.  Κάθε φορά που της ζητούσε να κάνει κάτι για να γελάσει, εκείνη το έκανε. Είχε αναλάβει να είναι η χαρά της ζωής του, ακόμη κι αν δεν είχε καμία διάθεση. Αλλά τον αγαπούσε, αυτό είχε σημασία.
Τα τελευταία χρόνια δεν είχε σημεία ζωής από τον καπετάν-Αυγουστή, απογοητεύτηκε, πίστεψε πως είτε η θάλασσα, που τόσο αγαπούσε, τον κράτησε κοντά της σε αμέτρητα ταξίδια ή αποφάσισε να αφοσιωθεί στην οικογένειά του, για την οποία δεν μιλούσε ποτέ όταν ήταν μαζί.
Μια μέρα χτυπά την πόρτα της ο γιος του και τότε η Λίτσα αρχίζει να εξιστορεί έναν μεγάλο έρωτα, μια βαθιά κι ανιδιοτελή αγάπη, με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς να εξωραΐζει τα γεγονότα, να αγιοποιεί τα πρόσωπα, αλλά ούτε και να τα δαιμονοποιεί. Είναι όλοι άνθρωποι, με πάθη, με τρωτά σημεία, με ελαττώματα, με λάθος αποφάσεις κι επιλογές και με την ευθύνη των συνεπειών τους. Για την Λίτσα πρέπει ν' αγαπάς έναν άνθρωπο ξέροντας την αλήθεια γι' αυτόν, ποιος είναι πραγματικά. Για να τον αγαπάς ολόκληρο.
Ο γιος θα παραμείνει βουβό πρόσωπο όσο θα την παρακολουθεί να ξετυλίγει το νήμα μιας σχέσης που ένωσε τόσες ζωές χωρίς να το ξέρουν, θα ακούει τη Λίτσα να διηγείται με πάσα λεπτομέρεια κομμάτια από τη ζωή με τον πατέρα του, ακόμη και τα πιο προσωπικά. Αλλά και τη δική της ζωή όσο εκείνος ταξίδευε.
Ένα σπίτι εκκωφαντικά σιωπηλό που τον περίμενε κι εκείνη μίλαγε μόνη της, τραγουδούσε, είχε τη γάτα της και κάποτε άρχισε να ασχολείται με τα φυτά, να έχει κάτι να φροντίζει, κάποιον να φροντίζει. Να έχει μια παρέα. Τα μεσημέρια έβαζε πάντα δύο ποτήρια κρασί, το ένα για εκείνον. Δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό της να της λείψει, ζούσε σαν να ήταν μαζί, σαν να ήταν πάντα εκεί. Χωρίς, όμως, κανείς να ξέρει την ύπαρξή του.
Ονειρευόταν μια ζωή με παιδιά, με φωνές, με έρωτα, με αγάπη, μια κοινή ζωή με τον Μήτσο του οποίου λάτρευε το μπράτσο και το λάτρευε ακόμη κι όταν άρχισε να βγάζει άσπρες τρίχες, γιατί ήταν το μπράτσο του, το ίδιο που την αγκάλιαζε.

Μια δεκαετία έχει να μάθει για εκείνον, "Σουέλ" κι ο τίτλος της παράστασης, το βουβό κύμα του ωκεανού στη ναυτική γλώσσα. Η Ελένη Καστάνη υπέροχη, ζεστή, γλαφυρή, να ξεχειλίζει συναίσθημα και εικόνες. Πότε με τη ζωντάνια της σε κάνει να χαμογελάς και να παίρνεις βαθιές ανάσες κι άλλοτε με την εξιστόρηση δημιουργεί εικόνες που γεμίζουν τη σκηνή με πρόσωπα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν εκεί και η αλήθεια της ηρωίδας της είναι τόσο αφοπλιστική και λυρική που δεν μπορεί παρά να σε συγκινήσει.
Μια φράση που κρύβει μέσα της το μεγαλείο, το βάθος και την αλήθεια της αγάπης είναι δια στόματος Λίτσας Τσίχλη: "Σ' αγαπώ σημαίνει σε υπολογίζω. Θα 'μαι καλά, έρθεις-δεν έρθεις. Να 'σαι καλά, γυρίσεις-δεν γυρίσεις."

Μέχρι τέλος Μαρτίου η παράσταση "Σουέλ" βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη και σε σκηνοθεσία Χρήστου Παληγιαννόπουλου θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην οδό Φρυνίχου 7, στην Πλάκα. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Ελένη Καστάνη σε μια ερμηνεία που θα κουβαλά σαν παράσημο για χρόνια.

"Σουέλ", δραματοποιημένο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη

Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλ.: 2103222464
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Χρήστος Παληγιαννόπουλος
Ερμηνεύει: Ελένη Καστάνη. Συμμετέχει: Ηλίας Αδάμ
Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη 9.15 μ.μ.
Εισιτήρια: € 15, 10.
Διάρκεια: 70'