Το χαμόγελο που σου χαρίζουν και μοιράζεσαι...

Περίμενα τη Δευτέρα με κάποια αμφιθυμία, δεν ήμουν πολύ σίγουρη αν ήταν χαρά, ανησυχία, άγχος, μια ελαφρά αγωνία ή ανυπομονησία για το πώς θα μου φανεί. Ξύπνησα, λοιπόν, πρωί-πρωί ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για τη συνάντηση. Ευτυχώς, το λεωφορείο ήρθε γρήγορα και ανέπνεες επαρκώς χωρίς να φοβάσαι ότι η ασφυξία παραμονεύει στο επόμενο φανάρι. Ο οδηγός βέβαια, είχε τάσεις Σουμάχερ, εκτός αν κάτι του προκάλεσε τέτοια ένταση και εκνευρισμό που αποφάσισε να ξεσπάσει στο τιμόνι του αστικού μας -σπάνιου σαν πολύτιμος λίθος- λεωφορείου και κατ' επέκταση, σ' εμάς τους έρμους!
Παρόλα αυτά, έφτασα σώα στο μετρό, μπήκα στο συρμό και μετά από λίγα λεπτά κατέβηκα στο Σύνταγμα, χαμογέλασα ξέροντας ότι είχα φτάσει κιόλας και μάλιστα μία ολόκληρη ώρα νωρίτερα!
Ανέβαινα τις σκάλες έχοντας ένα ανήσυχο διερευνητικό βλέμμα για το χώρο που είχα επισκεφθεί σε τόσες εμπορικές και φιλανθρωπικές εκθέσεις, αλλά σήμερα ήταν αλλιώς.
Μέχρι να φτάσω παρατηρούσα -όσο μου επέτρεπε το οπτικό πεδίο- τί υπάρχει και τους ανθρώπους. Μία ευγενική κοπέλα μού χαμογέλασε, με καλημέρισε και της είπα τί ζητάω, ή μάλλον, ποια ζητάω. Μια ξανθιά χαμογελαστή μεσήλικη κυρία, που δήλωνε με περηφάνια ότι είναι γιαγιά, ήταν η ομαδάρχισσα. Όχι δεν πρόκειται για κατασκήνωση, υπομονή.
Μου σύστησε επίσημα την κοπέλα, η οποία με ενημέρωσε για όλα όσα πρέπει να γνωρίζω κι αμέσως άρχισα δουλειά, μία ώρα πριν τη βάρδιά μου! Κόσμος ερχόταν, έφευγε, δεν ήταν πολλοί είναι η αλήθεια κι αυτό είναι κρίμα, διότι το ενοίκιο για την αίθουσα είναι πάρα πολύ ακριβό και σκοπός είναι να υπάρξει κέρδος για να πάει στον σύλλογο και στα παιδιά του.
Πέρασα τέσσερις ολόκληρες ώρες όρθια πηγαίνοντας από τη μία πλευρά στην άλλη αστραπιαία, κάνοντας αυτά που έπρεπε και χαμογελώντας ειλικρινά και ευγενικά στους ανθρώπους που κοίταζαν τους πάγκους με τα σχολικά και όχι μόνο είδη. Εξηγούσα, επαναλάμβανα, άρχισε να με πονά τρομερά η μέση και τα πόδια μου, αλλά ένιωθα πολύ χαρούμενη, πολύ...ζωντανή!
Πέρα από το ότι βοηθούσα σε κάτι που πιστεύω και θαυμάζω απεριόριστα, ένιωθα εντελώς εγωιστικά κι εντελώς προσωπικά, χρήσιμη.
Η κυρία Μαίρη, η ομαδάρχισσα, με φώναξε λίγο πιο πέρα και ψιθυριστά μου είπε να πάω σε ένα συγκεκριμένο πόστο, γιατί γίνονται πολλά λάθη και πρέπει να πάω να βοηθήσω για να διορθωθεί το πρόβλημα. Ένιωσα ικανοποίηση και την αυτοπεποίθησή μου να ανεβαίνει αυτοστιγμεί! Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα, εγώ το "ψαράκι" που συμμετείχα για πρώτη φορά σε κάτι τέτοιο, είχα ήδη αρχίσει να θεωρούμαι πολύ χρήσιμη και αποτελεσματική σ' αυτό που είχα αναλάβει. Ήταν κάτι που το χρειαζόμουν, γι' αυτό μάλλον, πέρα από το ουσιαστικό έργο που παράγεται, θέλησα να συμμετάσχω, γι' αυτή την αίσθηση εμπιστοσύνης στον εαυτό μου.
Την οποία εδώ και λίγο καιρό αναζητώ απεγνωσμένα. Λίγο, η απογοήτευση από το μεγάλο και διπλό επαγγελματικό φιάσκο του καλοκαιριού, λίγο η απουσία εργασίας στον ορίζοντα, λίγο που ό,τι υπάρχει (όταν αυτό -ω του θαύματος- συμβεί) δεν με ενδιαφέρει ούτε κατ' ελάχιστο, διότι και δεν πληρώνει και σου ζητάει τα πλέον παράλογα των παραλόγων, δεν θέλει πολύ ο νέος και άνεργος άνθρωπος. Ας μην γελιόμαστε. Το να βρίσκεσαι στην πιο παραγωγική και γόνιμη φάση της ζωής σου με όνειρα, διάθεση και όρεξη και να μένεις άπραγος δεν είναι ωραίο πράγμα και αρχίζει να κλονίζει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή σου. Ό,τι χειρότερο δηλαδή όταν ψάχνεις να βρεις μία ελπίδα.
Ας επιστρέψω όμως. Η ώρα πήγε μία το μεσημέρι, είχα ενημερώσει τις νέες εθελόντριες που θα ξεκινούσαν τη βάρδιά τους, μία αρμοδιότητα που μου έδωσε η ομαδάρχισσα μας και δέκα λεπτά αργότερα έφυγα με μέση και πόδια να πονούν, αλλά πιο ανάλαφρη από όσο θυμάμαι να ένιωσα εδώ και πολλές μέρες.
Έκανα μία βόλτα στην Πλάκα, έφαγα παγωτό, με αμείωτο πόνο, αλλά είχα την ανάγκη να χαρώ τον ήλιο, να χαμογελάσω, έτσι, χωρίς λόγο. Συνάντησα έναν αγαπημένο γνώριμο σ' αυτά τα μέρη που μήνες τώρα τα βλέπει τα πράγματα όλο και πιο μαύρα όπως λέει και προσπαθώντας να παρηγορήσει και να δώσει αισιοδοξία ο ένας στον άλλο, μάλλον στα ίδια μείναμε.
Λίγη ώρα αργότερα στην επιστροφή έρχεται ένα μήνυμα-πρόσκληση για καφέ. Γέλασα, απάντησα θετικά, ξεκουράστηκα για μισή ωρίτσα και μετά, ξανά στους δρόμους!
Χάρηκα που τον είδα τον γλυκούλη-τρελούλη, τα είπαμε, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, φτάσαμε σ' εκείνο το σημείο που επαναλαμβάνεις κλισέ γιατί δεν έχεις κάτι να πεις, το διακωμωδήσαμε, μιλήσαμε σοβαρά, κάναμε πλάκα, προσπαθήσαμε να μάθουμε και να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο, ξαφνιαστήκαμε και χωριστήκαμε σχεδόν 4 ώρες μετά λέγοντας απολύτως ειλικρινά "χάρηκα πολύ που σε είδα".
Τελικά, το Χαμόγελο του Παιδιού δίνει το χαμόγελο που χρειαζόμαστε όλοι. Εμένα μου χάρισε ένα πολύ όμορφο και δημιουργικό πρωινό κι ας πονάω ολόκληρη(εκτίμησα βαθύτατα τους ανθρώπους που αναγκάζονται καθημερινά λόγω δουλειάς να κάνουν τέτοια ορθοστασία), λίγη από την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή μου, επιβεβαίωση των ικανοτήτων μου, νέες γνωριμίες, χαμόγελα και αντοχή και κέφι να αποδεχτώ την πολύ ωραία πρόσκληση και να περάσω ένα πολύ ευχάριστο βράδυ Δευτέρας γνωρίζοντας λίγο καλύτερα έναν καινούργιο φίλο.

Το Χαμόγελο μας χρειάζεται όλους, γι' αυτό μέχρι την Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου επισκεφθείτε το bazaar σχολικών στο σταθμό του μετρό Συντάγματος και αγοράστε τα σχολικά των παιδιών σας ή των αγαπημένων σας πιτσιρικιών, αλλά και στυλό, πετσέτες, σημειωματάρια και αξεσουάρ για εσάς ενισχύοντας το έργο του συλλόγου.
Γιατί το χαμόγελο δεν πρέπει να σβήσει ποτέ -κυριολεκτικά και μεταφορικά.