Τέλος του δρόμου, αλλά πού είναι; Ρωτάμε, μας δείχνουν μία πλατεία, ανεβαίνουμε τα σκαλάκια και θα το βρούμε.
Κολωνάκι, πλατεία Δεξαμενής, παιδικές φωνές, πιτσιρίκια που τρέχουν, παίζουν, ζουν την παιδική τους ανεμελιά στην καρδιά της πόλης. Εκεί και ο θερινός κινηματογράφος με τη μυρωδιά από το ποπκόρν στον αέρα, τις γρανίτες από το μπαρ, τη σιτρονέλα να γεμίζει το χώρο για να διώχνει τα κουνούπια και το μικρό γραφείο που λειτουργεί ως ταμείο του σινεμά.
Τελικά και το Κολωνάκι μια γειτονιά είναι όπως όλες οι άλλες, ειδικά το καλοκαίρι.
Καθόμαστε στις πτυσσόμενες καρέκλες -πράσινες στο χρώμα- ανάμεσα στις οποίες ανά 4-5 θέσεις βρίσκονται κυπαρισσί σιδερένια στρογγυλά τραπεζάκια. Από τα μεγάφωνα παίζει ο "Αθήνα 98,4" και λίγο μετά τις 9μμ τα φώτα χαμηλώνουν, η μουσική σταματά και ξεκινούν τα "Προσεχώς" με τις απαραίτητες διαφημίσεις διαφόρων προϊόντων που καταντούν εκνευριστικές. Μα μετά έρχεται η μαγική στιγμή που "πέφτει" το σήμα της εταιρείας παραγωγής και περιμένεις να ξεκινήσει η ταινία.
Η σιτρονέλα συνεχίζει να μυρίζει, αλλά τα κουνούπια ακάθεκτα τσιμπούν αδιακρίτως με αποτέλεσμα να αποσπούν σποραδικά την προσοχή από την ταινία. Είναι κι αυτό στο τελετουργικό του θερινού σινεμά.
Εκεί κάπου περνά φευγαλέα η σκέψη "λες να είναι από αυτά τα μολυσμένα με τον ιό του Νείλου;" αλλά μετά το ξεχνάς, γιατί η ταινία ρέει.
Για έναν ανεξήγητο λόγο οι άνθρωποι γελούν όλοι μαζί δυνατά, ανταλλάσσουν ματιές, δεν φοβούνται να σχολιάσουν, σαν να έχουμε αποδεχθεί συνωμοτικά άλλους κανόνες, καλοκαιρινούς.
Κοιτάς τριγύρω και βλέπεις καταπράσινα δέντρα(θα ήθελα να υπάρχει και γιασεμί για καλύτερη ατμόσφαιρα, αλλά...), αναρριχητικά φυτά, λίγο πιο μακριά μπαλκόνια και ταράτσες και ψηλά τον ουρανό, χωρίς όρια, χωρίς να σε πνίγει, αφήνοντάς σε να ανασαίνεις ελεύθερα κι ας ακούγεται το σκουπιδιάρικο που περνά...
Πρώτη φορά πήγα σε θερινό κινηματογράφο, παρόλο που έχω προ ετών παρακολουθήσει παράσταση σε θερινό θέατρο. Όνειρο ήταν! Στο "Παρκ", στην λεωφόρο Αλεξάνδρας με την παράσταση "Τα κίτρινα γάντια", δίπλα σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας κι όμως, ήταν λες κι είχαμε μεταφερθεί σ' άλλη εποχή...
Η νοσταλγική διάθεση της όλης εμπειρίας δεν θα ήταν ίδια αν η ταινία δεν πληρούσε τις ανάλογες προϋποθέσεις.
Όπως μου επανέλαβε χαριτολογώντας αρκετές φορές κάποιος πρόσφατα, έχω κάτι από τη δεκαετία του '50, μάλλον έχει δίκιο, όσον αφορά τη σχέση μου με το σινεμά τουλάχιστον.
Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που ο κινηματογράφος είναι μέσα στα σχέδια για τις εξόδους τους. Δεν μ' αρέσει να κλείνομαι με τόσους άσχετους ανθρώπους σε μια σκοτεινή αίθουσα με τα ηχεία στο τέρμα και να δυσκολεύομαι να δω εξαιτίας του μπροστινού μου. Προτιμώ την ησυχία του σπιτιού μου, ώστε να απολαμβάνω την ταινία όπως επιθυμώ.
Το θέατρο απο την άλλη το λατρεύω -αν και το πρόβλημα με την έλλειψη πολιτισμού πολλών θεατών παραμένει- γιατί βλέπεις ανθρώπους στις πραγματικές τους διαστάσεις, ολοζώντανα, να καταθέτουν κάτι από την ψυχή τους μπροστά στα μάτια σου, χωρίς να ακουστεί από κάπου "στοπ, το ξαναπάμε". Αυτό εμπεριέχει κάτι μυστηριακό, το σέβομαι και το θαυμάζω απεριόριστα.
Το θερινό, λοιπόν, δεν θα με ενδιέφερε για μία καινούργια ταινία με γραφικά κι εφέ, αλλά για κάτι παλιό, νοσταλγικό, γλυκό και φωτεινό, ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο. Να μας γυρνά σε εποχές που δεν ζήσαμε ή στην εποχή της δικής μας αθωότητας, στην Αθήνα που νομίζαμε πως πια δεν υπάρχει, σε μυρωδιές γνώριμες, σε αισθήσεις καταγεγραμμένες στη μνήμη, σε αισθήματα αναγκαία και λυτρωτικά.
Στο παλιό που δίνει το φιλί της ζωής στο φτιαχτό νέο. Και το κατάφερε. Για μία ώρα και 20 λεπτά μπορεί να ήμουν στην Αθήνα, μπορεί και σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, μπορεί στο 2012 ή στο 1990 ή και πιο πίσω ακόμη, ποιος να ξέρει τελικά; Αλλά ήταν μια βραδιά όμορφη, αληθινή, γλυκιά, καλοκαιρινή, με ανοιχτό ορίζοντα και γεύση από γεμιστά μπισκότα Παπαδοπούλου τα οποία έφερε η Κλεώ να τρώμε. Γυρίσαμε στα παιδικά μας χρόνια μήπως; Μάλλον...
Ωραία ήταν.
