Φτάνοντας εκεί, αφού ο ρούλης έβαζε ομπρέλες και φούσκωνε όσα ήθελαν φούσκωμα -τώρα που το σκέφτομαι, τελικά δεν είναι άξιον απορίας πώς έπαθε κήλη, δις- η μαμά μας έκανε με το αντηλιακό πιο λευκά κι από λευκά, μας έβαζε τα μπρατσάκια και μπαίναμε στη θάλασσα.
Ο ρούλης κάνει κολύμβηση, όχι αστεία, πρόσθιο, ύπτιο, τα πάντα και τον βλέπουμε από το καπέλο, μια κουκκίδα άσπρη μες στο μπλε. Η μαμά που δεν πολυαγαπούσε τα άπατα(μετά άλλαξε άποψη), μας έπαιρνε από το χέρι και για να ξεχαστούμε και να κολυμπήσουμε ξεκινούσε να μας τραγουδά, από παιδικά μέχρι παλιά αγαπημένα και τα τραγουδούσαμε μαζί χορεύοντας-κολυμπώντας. Τρελά κέφια, εν ολίγοις.
Αφού περνούσε καμιά ωρίτσα μες στο νερό(είπαμε δεν πας για μόστρα, κολυμπάς!) να έχουμε γίνει αρμυρούτσικα ωσάν σαρδέλες έτοιμες για τηγάνισμα, βγαίναμε, τυλιγόμασταν με τις πετσετούλες μας, μας έβαζε πάνω σε μία πέτρα η μαμά, μας έριχνε νερό από τα μπουκάλια να ξεπλυθούμε από το αλάτι και αλλάζαμε κάνοντας φακιρικά με την πετσέτα ως πολύ-πολύ στενό παραβάν.
Μετά τρώγαμε κάτι, ξεστήναμε ομπρέλες και τα τοιαύτα και παίρναμε το δρόμο προς το αυτοκίνητο.
Στη συνέχεια, μεγάλωσα, θεώρησα ανεπίτρεπτο να αλλάζω κατ' αυτό τον τρόπο ολόκληρη κοπέλα, να με τρώει το λιοπύρι μες στο αυτοκίνητο μισή ώρα με 40 λεπτά για να πάω απ' το χωριό(το οποίο αντιπαθώ σφόδρα) στη θάλασσα, κάθε μέρα επί έναν ολόκληρο μήνα, και γενικά αρνούμαι να κυκλοφορώ με μαγιό, διότι έχω μια αισθητική και κυρίως, σέβομαι την αισθητική των άλλων(για την ακρίβεια, έχω τρομερή ανασφάλεια και ντρέπομαι αφάνταστα).
Ωστόσο, νομίζω πως από εκείνη την περίοδο, έχω ένα εποχικό συναισθηματικό δέσιμο με μερικά τραγούδια. Τα τραγούδια της θάλασσας όπως τα λέω εγώ.
Ορίστε μερικά εξ αυτών.
Χορωδία Σπύρου Λάμπρου- Ήταν ένα μικρό καράβι
Βγαίνει η βαρκούλα
Εις τον αφρό της θάλασσας
