Στην Αυστραλία ξαναπήγε ενήλικας πια για να σπουδάσει ζωγραφική και Ιστορία της Τέχνης. Όταν επέστρεψε έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει και σε μία από αυτές, γεννήθηκε η επιθυμία, και μάλλον πάρθηκε και η απόφαση, να ασχοληθεί με την ηλεκτρονική μουσική.
Κάποια μέρα, που είχε κολλήσει το φωτοτυπικό μηχάνημα κι έκανε έναν επαναλαμβανόμενο ήχο, του θύμησε τον βιομηχανικό ήχο της ηλεκτρονικής μουσικής του Ντιτρόϊτ. Είπε "αυτό θέλω να κάνω" συνδυάζοντάς το όμως, με ποίηση.
Δεν άφησε τη δουλειά του, τις δουλειές του(είχε βλέπετε δύο-τρεις ταυτόχρονα), ξεκινώντας την ενασχόλησή του με τη μουσική. Ήθελε να το δοκιμάσει, να δει αν θα πάει κόσμος να τους δει, αλλιώς θα γύριζε στη ζωή του και θα άφηνε το όνειρο. Αλλά, ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να τα παρατήσει. Οι Στέρεο Νόβα έφεραν κάτι πρωτότυπο στη μουσική, ναι μεν υπήρχε η Λένα Πλάτωνος στον εν λόγω χώρο, αλλά δεν υπήρχε το εύρος που θα δικαιολογούσε μία συνέχεια. Αυτό το γκρουπ των τριών "ανώνυμων", ωστόσο, έκανε τη διαφορά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως και ο Μιχάλης Δέλτα, συνεχίζει να δημιουργεί και χαίρει εκτίμησης από συναδέλφους και ειδήμονες.
Βέβαια, όπως είπαμε και εκτός αέρα, τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή, το υπογράμμισε έντονα ο Κωνσταντίνος Βήτα.
Η ανωνυμία, των Β., Δ., Π., ήταν ουσιαστικά ένας τρόπος να δείξουν την αδιαφορία τους για την προσωπική τους προβολή. Δεν τους ενδιέφερε να μάθουν όλοι ποιοι είναι, αλλά να φτιάξουν μουσική, τη δική τους, και να τη δώσουν στον κόσμο.
Η διάλυση του γκρουπ ήταν πολύ φυσική και φυσιολογική, απλώς έπρεπε να συμβεί και να συνεχίσει καθένας ξεχωριστά. Δεν γίνεται να ζεις πάντα σ' ένα σχολείο, είπε χαρακτηριστικά, καθώς θεωρεί πως ήταν η μετεφηβική τους φάση, από την οποία κάποια στιγμή βγήκαν κι επήλθε η ωριμότητα και η ανάγκη για διαφοροποίηση.
Ο τελευταίος του δίσκος "Χρυσαλλίδα" έχει μια μεγαλύτερη αισιοδοξία και η διαφορά με τους προηγούμενους είναι ότι τραγουδά, δεν ψιθυρίζει και δεν κάνει hip-hop. Αυτό απαιτούσε η μουσική, ο δίσκος, αυτή ήταν η ανάγκη τη δεδομένη στιγμή. Και το έκανε.
Επαναλαμβάνει πως δεν νοσταλγεί, η νοσταλγία είναι κενός χρόνος. Όσο άσχημη κι αν είναι η πραγματικότητα, πρέπει να ζεις σ' αυτήν, όχι στα περασμένα. Ακόμη κι αν μια παρελθοντική στιγμή μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για δημιουργία; Τότε, απλώς το ανακαλείς στη μνήμη σου, έχοντας πάρει την απαιτούμενη απόσταση και βλέποντάς το αντικειμενικά, χωρίς συναισθηματισμούς.
Υποστηρίζει πως είναι πεζός άνθρωπος, όχι ιδιαίτερα ευαίσθητος. Όσο για τη σύνθεση, οι εικόνες που δημιουργεί στους ακροατές η μουσική του, δεν υπάρχουν εξ αρχής. Όταν συνθέτει δεν φτιάχνει εικόνες, νιώθει τη μουσική, γεμίζει αισθήματα, αλλά όχι και εικόνες. Δεν είναι απαραίτητο. Οι αποδέκτες τις δημιουργούν, γιατί ίσως τις έχουν ανάγκη, εκείνος όχι.
Η σύνθεση μουσικής για κινηματογράφο και θεατρικές παραστάσεις προέκυψε για οικονομικούς λόγους κυρίως, καθώς η δισκογραφία δεν προσφέρει τις απαραίτητες χρηματκές απολαβές. Ωστόσο, του αρέσουν οι δουλειές που έχει κάνει, τις προσέχει και τις φροντίζει. Η πιο πρόσφατη παράσταση είναι η "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" που θα παρουσιάζεται φέτος το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα από την ομάδα "5η εποχή Τέχνης". Χαρακτήρισε τη μουσική που ντύνει αυτή τη δουλειά ψυχεδελικό folk. Ελαφρύ, βεβαια, αλλά παραμένει ψυχεδελικό folk. Ενδιαφέρον ακούγεται, οπότε δεν έχουμε παρά να τη δούμε.
Δεν είναι μοναχικός άνθρωπος, του αρέσει να είναι σε επαφή με πολύ κόσμο, οι στιγμές μοναξιάς είναι όταν γράφει κι ετοιμάζει τα τραγούδια του, καθώς είναι απαραίτητη αυτή η αποστασιοποίηση κι απομόνωση για τη δημιουργική διαδικασία. Καταρρίπτει λοιπόν, τα κλισέ περί μοναχικών κι απόμακρων καλλιτεχνών. Γενικά, είναι μία κατηγορία από μόνος του, αυτό κατάλαβα τουλάχιστον εγώ, που δεν έχω υπάρξει ένθερμη ακροάτρια και γνώστρια της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά με αφορμή τον Κωνσταντίνο Βήτα και τη συνάντησή μας, έψαξα κι έμαθα λίγα πράγματα παραπάνω.
Ναι, μάλλον είναι μια ξεχωριστή κατηγορία, άλλωστε του αρέσουν οι καλλιτεχνικές προκλήσεις. Το παραδέχτηκε.
Αν θέλετε να ακούσετε όλα όσα ειπώθηκαν, αλλά και τα τραγούδια από τον δίσκο "Χρυσαλλίδα", μπορείτε κάνοντας κλικ εδώ.
Υ.Γ. Λόγω της ημέρας υπήρξε και μια αφιέρωση στον εορτάζοντα Πέτρο, που γράφει υπέροχα βιβλία, μοιράζει απλόχερα αγάπη και φωτίζει το χώρο γύρω του. Το τραγούδι ήταν άκρως αντιπροσωπευτικό νομίζω, λόγω της ιστορίας του(το 13 από το δίσκο "Άγρια Χλόη" του 2004) την οποία μας διηγήθηκε, εκτός αέρα ο Κωνσταντίνος. Γράφτηκε ένα καλοκαίρι στη Μύκονο, ξημερώματα, έχοντας πιει πάρα πολύ, καθισμένος έξω από ένα περίπτερο που περίμενε ν' ανοίξει, αγκαλιά μ' έναν σκύλο. Σε αυτή την κατάσταση, έβγαλε ένα σημειωματάριο κι άρχισε να γράφει τους στίχους. Είπε πως έχει μια αίσθηση "ξυπολυσιάς" όταν το ακούς κι είναι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Γράφτηκε υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες.
Καλό σαββατοκύριακο!
