Όχι, θα σας απαντήσω. Είναι, βέβαια, αυτό που σε κάνει να το σκέφτεσαι λίγο παραπάνω πριν κάνεις την ηρωική έξοδο, αλλά δεν αρκεί.
Στην ηλικία των 23 ετών που έχεις αποφασίσει ότι θέλεις να δουλέψεις, αλλά να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, να νιώθεις δημιουργική και κυρίως, να διαφυλάξεις την αξιοπρέπεια και την προσωπική σου ηθική, δεν αρκεί. Την προσωπική σου ηθική, αυτό είναι το σημαντικό.
Το να παρακολουθώ κολλημένη σε μια τηλεόραση ένα τρίωρο πρωινό για να βρω "το θέμα", μια εκπομπή που, υπό κανονικές συνθήκες, ούτε στο ζάπινγκ δεν στέκομαι και να κάνω θέμα την μεγαλύτερη αηδία και το πιο ευτελές και γελοίο πράγμα, κάνει το στομάχι μου κόμπο και την καρδιά μου μαύρη κι άραχνη. Όχι, δεν θέλω να το κάνω, δεν μ' αρέσει και δεν θέλω το όνομά μου ταυτισμένο με τέτοιες γελοιότητες κι ασημαντότητες.
Έχω επισκεφθεί ιστοσελίδες lifestyle και κουτσομπολίστικου περιεχομένου, όπως έχω αγοράσει και τα γνωστά περιοδικά της πάλαι ποτέ ΙΜΑΚΟ, άλλα είναι άλλο να χαζεύεις σάχλες, γνωρίζοντας ότι είναι σάχλες, απλώς και μόνο για να ξαλεγράρει ο εγκέφαλος από την επικαιρότητα, και άλλο να κάθεσαι να ασχολείσαι σοβαρά και να γράφεις εσύ γι' αυτά.
Το πρώτο και μεγαλύτερο σοκ ήρθε την πρώτη μέρα που έπρεπε να γράψω για την στιχομυθία μεταξύ Βανδή-Παπαρίζου στα παρασκήνια των βραβείων Mad. Ένιωσα μια ελαφρά παράλυση, αλλά το έγραψα κάνοντάς το όσο πιο αξιοπρεπές γινόταν, χωρίς πουθενά να αναγράφεται ο χαρακτηρισμός. Η αρχισυντάκτρια έβαλε ως τίτλο την επίμαχη φράση και την πρόσθεσε μέσα στο κείμενο(το κείμενό μου!) με το όνομά μου από κάτω. Ήταν η στιγμή που είπα, δεύτερη μέρα δεν αντέχω, αύριο φεύγω, θα τους το πω. Η δεύτερη μέρα έρχεται και από το χαμό δεν προλαβαίνω να πω ότι μικρό μεν, αλλά καθοριστικό διάστημα, για να καταλάβω ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι.
Πηγαίνω τη Δευτέρα το πρωί, σίγουρη πως πρέπει να διακοπεί η όποια συνεργασία για να ηρεμήσω. Και πριν έρθει η ώρα που θα πήγαινα να μιλήσω με τρομερό άγχος, πέφτει ως θέμα ο Σεφερλής. Και πρέπει να γράψω για τις ερωτικές του επιδόσεις, σύμφωνα με τις απαντήσεις του σε κουίζ... Ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο και ν' αρχίσω να ουρλιάζω, αλλά δεν το έκανα.
Έγραψα, όσο πιο αξιοπρεπώς και φυσιολογικά μπορούσα τα γεγονότα και "ανέβασα" το κείμενο. Πήγα στην διευθύντρια και της είπα ότι, λόγω χρόνου, εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω, πιέζομαι και κατανοώ ότι έχουν ανάγκες που δεν μπορώ να καλύψω. Σκεφτείτε ότι μιλάμε για οκτώ ώρες ημερησίως, οκτώ ώρες ν' ασχολούμαι μ' αυτά!
Εκείνη δεν καταλαβαίνει αυτό που της λέω, προσπαθεί να με καθησυχάσει: να μην αγχώνομαι, είμαι πολύ έξυπνη, πάρα πολύ καλή-πάρα πολύ καλή κι ας μην είχα ποτέ ξανά επαφή με αυτό το αντικείμενο. Εκείνη τη στιγμή, αναρωτήθηκα αν αυτό είναι φιλοφρόνηση ή ανησυχητικό σημάδι. Μου χαμογέλασε και γύρισα στο γραφείο.
Μπαίνω ξανά στο γραφείο και της λέω ότι δεν νιώθω καλά με αυτά τα θέματα. Άλλα πράγματα έχω ονειρευτεί, άλλα θέματα, άλλο αντικείμενο. Δεν νιώθω καλά, καταπιέζομαι, δεν νομίζω πως μπορώ να ανταποκριθώ σ' αυτό που θέλετε. Με ρωτά τότε γιατί πήγα εξαρχής. Για να δω αν μπορώ- κι η αλήθεια που δεν είπα, για να σιγουρευτώ ότι δεν θέλω να το κάνω.
Μου προτείνει να κάνω παράλληλα και κάτι για τον πολιτισμό "μπας και σκάσει το χειλάκι μου". Δεν καταλαβαίνει. Αυτό το παράλληλα είναι το πρόβλημα, δεν το αντέχω!
Προσπαθώ να εξηγήσω όσο πιο ευγενικά μπορώ, δεν υπάρχει λόγος να προσβάλλω κανέναν, καθένας κάνει τις επιλογές του, δεν θα τις κρίνω. Απλώς, δεν είναι η δική μου επιλογή. Στο τέλος, καταλαβαίνει, "θες να μου πεις ότι θέλεις να φύγεις;". Ναι! Δεν χρειάζεται να σπαταλάω το χρόνο σας και τον χρόνο μου. Θα έρθω και αύριο, βέβαια, δεν θα σας αφήσω έτσι, αλλά τελευταία μέρα.
Με συμβουλεύει να μην απορρίπτω έτσι εύκολα και τόσο γρήγορα τα πράγματα και πως κανένας δεν σε πληρώνει για να κάνεις πολιτισμό. Δεν απαντάω, την αποχαιρετώ.
Αν κάτι δεν ταιριάζει με την προσωπικότητά σου, την ιδιοσυγκρασία σου, με τις ανάγκες σου, το καταλαβαίνεις αμέσως, πόσο χρόνο χρειάζεσαι; Όσο για τα περί πολιτισμού, δεν ξέρω αν πληρώνει κανείς για να γράφεις γι' αυτόν, το μόνο που ξέρω είναι πως είναι θέμα του δικού μου πολιτισμού να ασχολούμαι με πράγματα καλής ποιότητας κι όχι με συννεφάκια καπνού που δημιουργούνται από καμένα μυαλά.
Οι άνθρωποι που συνάντησα ήταν σοβαροί, έξυπνοι, συνεργάσιμοι, με πολύ καλή διάθεση, ευγενικοί, αποτελεσματικοί κι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, κάνοντάς την πολύ καλά με απόλυτη συνείδηση ότι δεν μιλούν για κάτι σοβαρό. Αυτό όμως, δεν μειώνει τη δική τους σοβαρότητα στην αντιμετώπιση της δουλειάς ως αυτό ακριβώς, δουλειά.
Παρόλα αυτά, δεν ξέρω τί δικλείδες ασφαλείας έχουν βρει, αλλά εγώ αισθάνομαι σαν να χαραμίζω χρόνο, ενέργεια και φαιά ουσία στα ανούσια. Αποχωρώ κι ας υπήρχε το ενδεχόμενο πληρωμής. Μερικές φορές, όσο ανάγκη κι αν έχεις τα χρήματα(κι ευτυχώς δεν έχω παιδιά, σκυλιά, δάνεια για ν' ανησυχώ) κάνεις την επιλογή σου για να κοιμάσαι χωρίς εφιάλτες και να ξυπνάς χαμογελώντας.
Και μια και το θυμήθηκα ας το απολαύσουμε μαζί:
Άννα Παναγιωτοπούλου- Η κουτσομπόλα
