Το αλφάβητο ενός (ηλεκτρονικού) μουσικού...

Ο Κωνσταντίνος Βήτα είναι ένας πράος άνθρωπος, χαλαρός, φαινομενικά λιγομίλητος, αλλά ενδιαφέρεται να μάθει βασικά πράγματα, να σε γνωρίσει, μάλλον για μια υποτυπώδη οικειότητα που είναι απαραίτητη για να γίνει μία δίωρη συζήτηση. Μεγάλωσε στο Περιστέρι, αν και γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Σ' ένα πάρτι στο Περιστέρι συναντήθηκαν οι τρεις  άνθρωποι που αποτέλεσαν, 4-5 χρόνια αργότερα, τους Στέρεο Νόβα. Σήμερα, έχοντας ακολουθήσει ξεχωριστή πορεία στη μουσική, ζει κοντά στο Μουσείο της Ακρόπολης. Αγαπάει την πόλη. είναι έμπνευση.
Στην Αυστραλία ξαναπήγε ενήλικας πια για να σπουδάσει ζωγραφική και Ιστορία της Τέχνης. Όταν επέστρεψε έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει και σε μία από αυτές, γεννήθηκε η επιθυμία, και μάλλον πάρθηκε και η απόφαση, να ασχοληθεί με την ηλεκτρονική μουσική.
Κάποια μέρα, που είχε κολλήσει το φωτοτυπικό μηχάνημα κι έκανε έναν επαναλαμβανόμενο ήχο, του θύμησε τον βιομηχανικό ήχο της ηλεκτρονικής μουσικής του Ντιτρόϊτ. Είπε "αυτό θέλω να κάνω" συνδυάζοντάς το όμως, με ποίηση.
Δεν άφησε τη δουλειά του, τις δουλειές του(είχε βλέπετε δύο-τρεις ταυτόχρονα), ξεκινώντας την ενασχόλησή του με τη μουσική. Ήθελε να το δοκιμάσει, να δει αν θα πάει κόσμος να τους δει, αλλιώς θα γύριζε στη ζωή του και θα άφηνε το όνειρο. Αλλά, ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να τα παρατήσει. Οι Στέρεο Νόβα έφεραν κάτι πρωτότυπο στη μουσική, ναι μεν υπήρχε η Λένα Πλάτωνος στον εν λόγω χώρο, αλλά δεν υπήρχε το εύρος που θα δικαιολογούσε μία συνέχεια. Αυτό το γκρουπ των τριών "ανώνυμων", ωστόσο, έκανε τη διαφορά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως και ο Μιχάλης Δέλτα, συνεχίζει να δημιουργεί και χαίρει εκτίμησης από συναδέλφους και ειδήμονες.
Βέβαια, όπως είπαμε και εκτός αέρα, τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή, το υπογράμμισε έντονα ο Κωνσταντίνος Βήτα.
Η ανωνυμία, των Β., Δ., Π., ήταν ουσιαστικά ένας τρόπος να δείξουν την αδιαφορία τους για την προσωπική τους προβολή. Δεν τους ενδιέφερε να μάθουν όλοι ποιοι είναι, αλλά να φτιάξουν μουσική, τη δική τους, και να τη δώσουν στον κόσμο.
Η διάλυση του γκρουπ ήταν πολύ φυσική και φυσιολογική, απλώς έπρεπε να συμβεί και να συνεχίσει καθένας ξεχωριστά. Δεν γίνεται να ζεις πάντα σ' ένα σχολείο, είπε χαρακτηριστικά, καθώς θεωρεί πως ήταν η μετεφηβική τους φάση, από την οποία κάποια στιγμή βγήκαν κι επήλθε η ωριμότητα και η ανάγκη για διαφοροποίηση.
Ο τελευταίος του δίσκος "Χρυσαλλίδα" έχει μια μεγαλύτερη αισιοδοξία και η διαφορά με τους προηγούμενους είναι ότι τραγουδά, δεν ψιθυρίζει και δεν κάνει hip-hop. Αυτό απαιτούσε η μουσική, ο δίσκος, αυτή ήταν η ανάγκη τη δεδομένη στιγμή. Και το έκανε.
Επαναλαμβάνει πως δεν νοσταλγεί, η νοσταλγία είναι κενός χρόνος. Όσο άσχημη κι αν είναι η πραγματικότητα, πρέπει να ζεις σ' αυτήν, όχι στα περασμένα. Ακόμη κι αν μια παρελθοντική στιγμή μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για δημιουργία; Τότε, απλώς το ανακαλείς στη μνήμη σου, έχοντας πάρει την απαιτούμενη απόσταση και βλέποντάς το αντικειμενικά, χωρίς συναισθηματισμούς.
Υποστηρίζει πως είναι πεζός άνθρωπος, όχι ιδιαίτερα ευαίσθητος. Όσο για τη σύνθεση, οι εικόνες που δημιουργεί στους ακροατές η μουσική του, δεν υπάρχουν εξ αρχής. Όταν συνθέτει δεν φτιάχνει εικόνες, νιώθει τη μουσική, γεμίζει αισθήματα, αλλά όχι και εικόνες. Δεν είναι απαραίτητο. Οι αποδέκτες τις δημιουργούν, γιατί ίσως τις έχουν ανάγκη, εκείνος όχι.
Η σύνθεση μουσικής για κινηματογράφο και θεατρικές παραστάσεις προέκυψε για οικονομικούς λόγους κυρίως, καθώς η δισκογραφία δεν προσφέρει τις απαραίτητες χρηματκές απολαβές. Ωστόσο, του αρέσουν οι δουλειές που έχει κάνει, τις προσέχει και τις φροντίζει. Η πιο πρόσφατη παράσταση είναι η "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" που θα παρουσιάζεται φέτος το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα από την ομάδα "5η εποχή Τέχνης". Χαρακτήρισε τη μουσική που ντύνει αυτή τη δουλειά ψυχεδελικό folk. Ελαφρύ, βεβαια, αλλά παραμένει ψυχεδελικό folk. Ενδιαφέρον ακούγεται, οπότε δεν έχουμε παρά να τη δούμε.
Δεν είναι μοναχικός άνθρωπος, του αρέσει να είναι σε επαφή με πολύ κόσμο, οι στιγμές μοναξιάς είναι όταν γράφει κι ετοιμάζει τα τραγούδια του, καθώς είναι απαραίτητη αυτή η αποστασιοποίηση κι απομόνωση για τη δημιουργική διαδικασία. Καταρρίπτει λοιπόν, τα κλισέ περί μοναχικών κι απόμακρων καλλιτεχνών. Γενικά, είναι μία κατηγορία από μόνος του, αυτό κατάλαβα τουλάχιστον εγώ, που δεν έχω υπάρξει ένθερμη ακροάτρια και γνώστρια της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά με αφορμή τον Κωνσταντίνο Βήτα και τη συνάντησή μας, έψαξα κι έμαθα λίγα πράγματα παραπάνω.
Ναι, μάλλον είναι μια ξεχωριστή κατηγορία, άλλωστε του αρέσουν οι καλλιτεχνικές προκλήσεις. Το παραδέχτηκε.
Αν θέλετε να ακούσετε όλα όσα ειπώθηκαν, αλλά και τα τραγούδια από τον δίσκο "Χρυσαλλίδα", μπορείτε κάνοντας κλικ εδώ.

Υ.Γ. Λόγω της ημέρας υπήρξε και μια αφιέρωση στον εορτάζοντα Πέτρο, που γράφει υπέροχα βιβλία, μοιράζει απλόχερα αγάπη και φωτίζει το χώρο γύρω του. Το τραγούδι ήταν άκρως αντιπροσωπευτικό νομίζω, λόγω της ιστορίας του(το 13 από το δίσκο "Άγρια Χλόη" του 2004) την οποία μας διηγήθηκε, εκτός αέρα ο Κωνσταντίνος.  Γράφτηκε ένα καλοκαίρι στη Μύκονο, ξημερώματα, έχοντας πιει πάρα πολύ, καθισμένος έξω από ένα περίπτερο που περίμενε ν' ανοίξει, αγκαλιά μ' έναν σκύλο. Σε αυτή την κατάσταση, έβγαλε ένα σημειωματάριο κι άρχισε να γράφει τους στίχους. Είπε πως έχει μια αίσθηση "ξυπολυσιάς" όταν το ακούς κι είναι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Γράφτηκε υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες.
Καλό σαββατοκύριακο!

Ο Κωνσταντίνος Βήτα έρχεται την Παρασκευή 29 Ιουνίου στο Spame Πακέτο

Την Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012 ο συνθέτης και στιχουργός Κωνσταντίνος Βήτα θα βρίσκεται στο στούντιο του Spam Radio και την εκπομπή Spame Πακέτο, από τις 4 έως 6μμ. Θα μας μιλήσει για τη σχέση του με τη μουσική, την πορεία του, τις επιρροές του, την αρχή με τους Στέρεο Νόβα, την μουσική που έγραψε για την παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» της ομάδας «5η εποχή τέχνης» που θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και για τον ολοκαίνουργιο δίσκο του με τίτλο «Χρυσαλλίδα».
Θα μάθουμε λίγα παραπάνω πράγματα γι' αυτόν, μιας και το όνομά του είναι ευρέως γνωστό, ωστόσο ο ίδιος κρατά αποστάσεις από τα μέσα ενημέρωσης. Άλλωστε, η μουσική του είναι ιδιαίτερη, απευθύνεται σ' ένα συγκεκριμένο κοινό, γι' αυτό -επί τη ευκαιρία της ραδιοφωνικής μας συνάντησης- θα τη γνωρίσουμε καλύτερα, όχι μόνο εμείς αλλά κι ένα ποικιλόμορφο κοινό.
Ο καλλιτέχνης με το αινιγματικό επίθετο και τις πρωτοποριακές μουσικές θα μας χαρίσει δύο ώρες γεμάτες μουσική. Εσείς, δεν θα είστε εκεί;

Συντονιστείτε στο: http://www.spamradio.gr/
Για τις ερωτήσεις σας κατά τη διάρκεια της εκπομπής μπορείτε να στείλετε mail στο: spamradio@yahoo.gr
Νωρίτερα, στο mail της εκπομπής: spamepaketo@yahoo.gr

Κωνσταντίνος Βήτα- Χρυσαλλίδα

Επιστροφή στην ανεργία...

Ξυπνάς ένα πρωί κι ανακαλύπτεις ότι οι συμβιβασμοί που μπορείς να κάνεις είναι πολύ συγκεκριμένοι. Δεν μπορείς να δεχθείς και να κάνεις πίσω σε ο,τιδήποτε.  Ζούμε σε περίεργες εποχές, το δέχομαι. Τη δουλειά την ψάχνεις με το κιάλι, κι αυτό το δέχομαι. Βρίσκεις λοιπόν, το μέτριο που έχει ένα βασικό πλεονέκτημα, καλό κλίμα μεταξύ των συναδέλφων. Άνθρωποι που κάνουν ήσυχα κι αφοσιωμένα τη δουλειά τους, δεν ωρύονται και δεν ενοχλούν, αλλά νιώθεις μια οικειότητα κι ασφάλεια στην ατμόσφαιρα. Αρκεί;
Όχι, θα σας απαντήσω. Είναι, βέβαια, αυτό που σε κάνει να το σκέφτεσαι λίγο παραπάνω πριν κάνεις την ηρωική έξοδο, αλλά δεν αρκεί.
Στην ηλικία των 23 ετών που έχεις αποφασίσει ότι θέλεις να δουλέψεις, αλλά να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, να νιώθεις δημιουργική και κυρίως, να διαφυλάξεις την αξιοπρέπεια και την προσωπική σου ηθική, δεν αρκεί. Την προσωπική σου ηθική, αυτό είναι το σημαντικό.
Το να παρακολουθώ κολλημένη σε μια τηλεόραση ένα τρίωρο πρωινό για να βρω "το θέμα", μια εκπομπή που, υπό κανονικές συνθήκες, ούτε στο ζάπινγκ δεν στέκομαι και να κάνω θέμα την μεγαλύτερη αηδία και το πιο ευτελές και γελοίο πράγμα, κάνει το στομάχι μου κόμπο και την καρδιά μου μαύρη κι άραχνη. Όχι, δεν θέλω να το κάνω, δεν μ' αρέσει και δεν θέλω το όνομά μου ταυτισμένο με τέτοιες γελοιότητες κι ασημαντότητες.
Έχω επισκεφθεί ιστοσελίδες lifestyle και κουτσομπολίστικου περιεχομένου, όπως έχω αγοράσει και τα γνωστά περιοδικά της πάλαι ποτέ ΙΜΑΚΟ, άλλα είναι άλλο να χαζεύεις σάχλες, γνωρίζοντας ότι είναι σάχλες, απλώς και μόνο για να ξαλεγράρει ο εγκέφαλος από την επικαιρότητα, και άλλο να κάθεσαι να ασχολείσαι σοβαρά και να γράφεις εσύ γι' αυτά.
Το πρώτο και μεγαλύτερο σοκ ήρθε την πρώτη μέρα που έπρεπε να γράψω για την στιχομυθία μεταξύ Βανδή-Παπαρίζου στα παρασκήνια των βραβείων Mad. Ένιωσα μια ελαφρά παράλυση, αλλά το έγραψα κάνοντάς το όσο πιο αξιοπρεπές γινόταν, χωρίς πουθενά να αναγράφεται ο χαρακτηρισμός. Η αρχισυντάκτρια έβαλε ως τίτλο την επίμαχη φράση και την πρόσθεσε μέσα στο κείμενο(το κείμενό μου!) με το όνομά μου από κάτω. Ήταν η στιγμή που είπα, δεύτερη μέρα δεν αντέχω, αύριο φεύγω, θα τους το πω. Η δεύτερη μέρα έρχεται και από το χαμό δεν προλαβαίνω να πω ότι μικρό μεν, αλλά καθοριστικό διάστημα, για να καταλάβω ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι.
Πηγαίνω τη Δευτέρα το πρωί, σίγουρη πως πρέπει να διακοπεί η όποια συνεργασία για να ηρεμήσω. Και πριν έρθει η ώρα που θα πήγαινα να μιλήσω με τρομερό άγχος, πέφτει ως θέμα ο Σεφερλής. Και πρέπει να γράψω για τις ερωτικές του επιδόσεις, σύμφωνα με τις απαντήσεις του σε κουίζ... Ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο και ν' αρχίσω να ουρλιάζω, αλλά δεν το έκανα.
Έγραψα, όσο πιο αξιοπρεπώς και φυσιολογικά μπορούσα τα γεγονότα και "ανέβασα" το κείμενο. Πήγα στην διευθύντρια και της είπα ότι, λόγω χρόνου, εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω, πιέζομαι και κατανοώ ότι έχουν ανάγκες που δεν μπορώ να καλύψω. Σκεφτείτε ότι μιλάμε για οκτώ ώρες ημερησίως, οκτώ ώρες ν' ασχολούμαι μ' αυτά!
Εκείνη δεν καταλαβαίνει αυτό που της λέω, προσπαθεί να με καθησυχάσει: να μην αγχώνομαι, είμαι πολύ έξυπνη, πάρα πολύ καλή-πάρα πολύ καλή κι ας μην είχα ποτέ ξανά επαφή με αυτό το αντικείμενο. Εκείνη τη στιγμή, αναρωτήθηκα αν αυτό είναι φιλοφρόνηση ή ανησυχητικό σημάδι. Μου χαμογέλασε και γύρισα στο γραφείο.

Το επόμενο θέμα που μου ανέθεσαν ήταν οι διάσημοι που παντρεύτηκαν θαυμάστριές τους. Όταν λέμε διάσημοι για να καταλάβετε, εννοούμε: Κιάμο, Καλλίδη, Γονίδη, Ψάλτη. Τα εγκεφαλικά μου κύτταρα άρχισαν να αυτοκτονούν ένα-ένα, άρχισα να πνίγομαι. Ούτε άλλη μια μέρα, δεν γίνεται, δεν μπορώ.
Μπαίνω ξανά στο γραφείο και της λέω ότι δεν νιώθω καλά με αυτά τα θέματα. Άλλα πράγματα έχω ονειρευτεί, άλλα θέματα, άλλο αντικείμενο. Δεν νιώθω καλά, καταπιέζομαι, δεν νομίζω πως μπορώ να ανταποκριθώ σ' αυτό που θέλετε. Με ρωτά τότε γιατί πήγα εξαρχής. Για να δω αν μπορώ- κι η αλήθεια που δεν είπα, για να σιγουρευτώ ότι δεν θέλω να το κάνω.
Μου προτείνει να κάνω παράλληλα και κάτι για τον πολιτισμό "μπας και σκάσει το χειλάκι μου". Δεν καταλαβαίνει. Αυτό το παράλληλα είναι το πρόβλημα, δεν το αντέχω!
Προσπαθώ να εξηγήσω όσο πιο ευγενικά μπορώ, δεν υπάρχει λόγος να προσβάλλω κανέναν, καθένας κάνει τις επιλογές του, δεν θα τις κρίνω. Απλώς, δεν είναι η δική μου επιλογή. Στο τέλος, καταλαβαίνει, "θες να μου πεις ότι θέλεις να φύγεις;". Ναι! Δεν χρειάζεται να σπαταλάω το χρόνο σας και τον χρόνο μου. Θα έρθω και αύριο, βέβαια, δεν θα σας αφήσω έτσι, αλλά τελευταία μέρα.
Με συμβουλεύει να μην απορρίπτω έτσι εύκολα και τόσο γρήγορα τα πράγματα και πως κανένας δεν σε πληρώνει για να κάνεις πολιτισμό. Δεν απαντάω, την αποχαιρετώ.
Αν κάτι δεν ταιριάζει με την προσωπικότητά σου, την ιδιοσυγκρασία σου, με τις ανάγκες σου, το καταλαβαίνεις αμέσως, πόσο χρόνο χρειάζεσαι; Όσο για τα περί πολιτισμού, δεν ξέρω αν πληρώνει κανείς για να γράφεις γι' αυτόν, το μόνο που ξέρω είναι πως είναι θέμα του δικού μου πολιτισμού να ασχολούμαι με πράγματα καλής ποιότητας κι όχι με συννεφάκια καπνού που δημιουργούνται από καμένα μυαλά.
Οι άνθρωποι που συνάντησα ήταν σοβαροί, έξυπνοι, συνεργάσιμοι, με πολύ καλή διάθεση, ευγενικοί, αποτελεσματικοί κι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, κάνοντάς την πολύ καλά με απόλυτη συνείδηση ότι δεν μιλούν για κάτι σοβαρό. Αυτό όμως, δεν μειώνει τη δική τους σοβαρότητα στην αντιμετώπιση της δουλειάς ως αυτό ακριβώς, δουλειά.
Παρόλα αυτά, δεν ξέρω τί δικλείδες ασφαλείας έχουν βρει, αλλά εγώ αισθάνομαι σαν να χαραμίζω χρόνο, ενέργεια και φαιά ουσία στα ανούσια. Αποχωρώ κι ας υπήρχε το ενδεχόμενο πληρωμής. Μερικές φορές, όσο ανάγκη κι αν έχεις τα χρήματα(κι ευτυχώς δεν έχω παιδιά, σκυλιά, δάνεια για ν' ανησυχώ) κάνεις την επιλογή σου για να κοιμάσαι χωρίς εφιάλτες και να ξυπνάς χαμογελώντας.
Και μια και το θυμήθηκα ας το απολαύσουμε μαζί:

Άννα Παναγιωτοπούλου- Η κουτσομπόλα

Η επίσημη παρουσίαση για το "Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά"

Αύριο, Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012,  ο Αύγουστος Κορτώ παρουσιάζει το τελευταίο του βιβλίου "Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά" στο Free Thinking Zone(Σκουφά 64 και Γριβαίων) στις 7μμ. Μαζί του θα συνομιλήσει η δημοσιογράφος, κουμπάρα και φίλη του Λώρη Κέζα.
Έταξε ότι θα υπάρχουν γλυκά, ως επιπλέον δέλεαρ (παίζει βρώμικα, αλλά τόσο σωστά!) και μάλιστα, ο χώρος είναι πολύ ιδιαίτερος και όμορφος, ώστε το μόνο που μένει είναι να είμαστε όλοι εκεί.

Για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να επισκεφθείτε τους ακόλουθους συνδέσμους:
https://www.facebook.com/events/311854192234477/
http://freethinkingzone.gr/

Κι έτσι -άδοξα- έληξε μια καριέρα στο χώρο της μόδας πριν καν αρχίσει...

Ώρες-ώρες με ξαφνιάζω και με θαυμάζω (μετριοφροσύνη, πρωτίστως). Μην φαντάζεστε ότι έχω αρχίσει να τα χάνω λόγω των συγκυριών και των συνθηκών, απλώς κάθισα και συνέταξα ένα κείμενο, με βάση το άρθρο του βρετανικού Marie Claire, για την Kristen Stewart, στο οποίο υπήρχαν ψήγματα μόδας και διεθνούς κουτσομπολιού. Υπερέβην εαυτόν, αλλά πίστεψα πως ήτο αξιοπρεπές. Επίσης, δεν "ανέβηκε" σε αυτή τη μορφή. Είναι κι ο Givenchy που έλειπε, βλέπετε... Αλλά, έψαξα να βρω ένα θέμα που να μην είναι εντελώς μόδα για να μπορώ να κινηθώ πιο άνετα, το έγραψα, το παρέδωσα και τους αποχαιρέτησα φεύγοντας.
Η νεαρή είναι η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός, αυτό είναι το θέμα, διαβάστε ελεύθερα κι άφοβα!

H πρωταγωνίστρια των ταινιών Twilight, Kristen Stewart, είναι η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός στο Hollywood, σύμφωνα με τη λίστα του Forbes. O λόγος, βέβαια, δεν είναι άλλος από τους ρόλους της στις φετινές ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί, το Breaking Dawn Part 1 και το πρόσφατο Snow White and the Huntsman.
Είναι μόλις 22 ετών κι όμως, έχει καταφέρει να «εκτοπίσει» από την πρώτη θέση ηθοποιούς όπως η Cameron Diaz, που βρίσκεται πλέον στη δεύτερη θέση, αλλά και να αφήσει αρκετές θέσεις πίσω την συμπρωταγωνίστριά της στην ταινία Snow White and the Huntsman, Charlize Theron.
Η αμοιβή της για καθεμία από τις ταινίες της σειράς Twilight, έφτασε τα 12,5 εκατομμύρια δολάρια. Καθόλου περίεργο, αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για τη νεότερη γυναίκα στην εν λόγω λίστα, αφού βρίσκεται σ’ αυτή από τα 16 της.
Νέα, δροσερή και με κάποιες ιδιαιτέρως προσεγμένες -με πιο πρόσφατη εκείνη του Μαΐου στις Κάννες, με το κόκκινο φόρεμα και το τολμηρό ντεκολτέ- εμφανίσεις, κερδίζει όχι μόνο τα βλέμματα και τις εντυπώσεις, αλλά και αρκετά χρήματα.
Στα 22, άλλωστε, μπορείς να πειραματιστείς με το στιλ σου, δοκιμάζοντας διαφορετικά πράγματα, μέχρι να καταλήξεις σ’ αυτό που σου ταιριάζει. Από ένα τολμηρό κόκκινο φόρεμα με δαντελένια πλάτη και βαθύ ντεκολτέ έως ένα ανδρόγυνο στιλ με κουμπωμένο ως το λαιμό λευκό πουκάμισο, ίσιο φαρδύ σακάκι, κοντή μαύρη φούστα και πιασμένα μαλλιά.
Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε την επόμενη εμφάνισή της στο κόκκινο χαλί, ως η πλέον καλοπληρωμένη σταρ.

Kαι κάπου εκεί, αν ήμασταν σε ταινία, θα τράβαγα με φόρα και ανωτερότητα την ουρά του πανάκριβου μεταξωτού φορέματός μου και θα ακουγόταν ο θόρυβος από τις δωδεκάποντες πανάκριβες γόβες μου καθώς θα έφευγα, ενώ το φόρεμα θα κυμάτιζε στο διάβα μου. Επειδή, όμως, δεν ήταν ταινία, πήρα την τσαντούλα μου με το πεταλουδάκι που τη στολίζει κι έφυγα αθόρυβα, αξιοπρεπώς και διακριτικά φορώντας το μπλου τζην μου, ένα λευκό-κοραλλί μπλουζάκι και τα μπαλαρινάκια μου που ήταν ήσυχα και έκαναν προσεκτικά βήματα, μην τυχόν ενοχλήσουν. Λιγότερη λάμψη, περισσότερη ουσία κι αλήθεια.
Καλό μας ξημέρωμα!

Υ.Γ. Έμαθα κάτι από αυτές τις δύο μέρες, ότι μπορείς να προσαρμοστείς αν το θες, αλλά μόνο τόσο όσο και κυρίως, ότι σίγουρα, η μόδα δεν είναι κάτι που μου αρέσει. Έχω κι άλλες περιπέτειες στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας. Τις επόμενες μέρες θα αναφερθώ και σ' εκείνες.

Κάποτε θα έχει μουσειακή αξία!

Η σύντομη καριέρα μου στο χώρο του περιοδικού τύπου μόδας -όταν λέμε σύντομη, εννοούμε δύο ημέρες, η Γαλάνη βρήκε, επιτέλους, πού πρέπει να αφιερώνει το ομώνυμο τραγούδι!- στέφθηκε με απόλυτη...απογοήτευση και βεβαιότητα ότι εγώ κι η μόδα είμαστε δύο έννοιες αντίθετες. Αν οι άνθρωποι που ασχολούνται μ' αυτήν είναι χαρούμενοι με την επιλογή τους, τότε μπράβο τους, αλλά εγώ και μόνο στη σκέψη πως θα ασχολούμαι με φορέματα Givenchy και ποιες είναι διεθνώς οι τελευταίες τάσεις της μόδας, μου έρχεται να κάνω χαρακίρι.
Δεν έχω καμία απολύτως σχέση με την μόδα και ειλικρινά, δεν θέλω να αποκτήσω.  Παρόλα αυτά, σέβομαι απόλυτα τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους οι συντάκτες μόδας και γενικώς, των επονομαζόμενων "γυναικείων" περιοδικών. Με τη διαφορά ότι εγώ τη θεωρώ ασήμαντο θέμα για να παίρνει τόση αξία, τουλάχιστον, στη δική μου ζωή, δουλειά και καθημερινότητα.
Θα σας παραθέσω λοιπόν, το δυσκολότερο κείμενο που έχω γράψει, όχι για άλλον λόγο, παρά γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πώς να περιγράψω το στιλ κάποιου, όταν και δεν ξέρω τίποτε επ' αυτού, αλλά κι όταν το θεωρώ θέμα ανάξιο συζήτησης.
Την Ευγενία Νιάρχου την ξέρετε; Το επίθετο σίγουρα το αναγνωρίζεται, εγώ πάντως μόνο αυτό ήξερα, αλλά έπρεπε να γράψω για το στιλ της. Ορίστε λοιπόν:


Στην περίπτωση που ούτε εσείς τη γνωρίζετε η Eugenie Niarchos είναι η εικονιζόμενη


Η 25χρονη Ευγενία Νιάρχου, γόνος της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε στο Παρίσι, όπου σπούδασε Ιστορία της Τέχνης. Ήταν αναπόφευκτο, επομένως, να επηρεαστεί από τη μόδα, η οποία έγινε τρόπος ζωής για τη νεαρή κυρία του διεθνούς jet set.

Αποτελεί διεθνές πρότυπο στυλ με επιλογές που εντυπωσιάζουν, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σταθερά στα περιοδικά, sites και blogs μόδας με κάθε της εμφάνιση. Παρά το νεαρό της ηλικίας της χαίρει ήδη εκτίμησης στον χώρο και τους ανθρώπους της μόδας.
Όσον αφορά τις στυλιστικές επιλογές της, λατρεύει τα ψηλοτάκουνα -ωστόσο, δεν απαρνιέται τα kitten heels- και τις ψηλές μπότες το χειμώνα. Επηρεασμένη από τη δεκαετία του ’90 και κυρίως, το πάλαι ποτέ pop group Spice Girls, προτιμά τα ψηλόμεσα jean shorts συνδυασμένα με μαύρο opaque καλσόν. Οι επιρροές στο στυλ της πέρα από τα ‘90s, όπως η ίδια έχει δηλώσει, είναι έθνικ και chic.
Τα κοσμήματα –από σκουραλίκια και βραχιόλια μέχρι hairpieces- αποτελούν αναπόσπαστο αξεσουάρ της εμφάνισής της, με τα οποία «παίζει» αναλόγως με τη διάθεση και το στυλ που θέλει να δημιουργήσει. Η ίδια άλλωστε, μαζί με την παιδική της φίλη Gaia Repossi, ξεκίνησαν από το 2007 να σχεδιάζουν τα δικά τους κοσμήματα (η Gaia Repossi είναι κόρη του ιδιοκτήτη της εταιρείας κοσμημάτων Repossi). Η ιδιότητα της Ευγενίας Νιάρχου ως σχεδιάστρια κοσμημάτων συνδυάζεται με εκείνη του φωτομοντέλου (όπως σε φωτογραφήσεις για τις δημιουργίες της accessories designer Sophia 203, αλλά και της φίλης της, Margherita Missoni).
Μιας όμως και βρισκόμαστε στο καλοκαίρι, οι επιλογές της γι’ αυτή την εποχή είναι, φυσικά, σανδάλια, crop tops και μακριές φούστες. Απαραίτητα κομμάτια ωστόσο, είναι το μαγιό –μπικίνι, βεβαίως- και το κατάλληλο καφτάνι.
Όσον αφορά την τσάντα, η επιλογή είναι σίγουρα μία ψάθινη, άκρως καλοκαιρινή, ώστε να ολοκληρώνει την εμφάνιση που θέλει να πετύχει.
Δεν είναι όμως μόνο το outfit, προτιμά έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής και διατροφής, επιλέγοντας ως ένα από τα αγαπημένα της μέρη το Organic Avenue in NYC, για τους υγιεινούς φυσικούς χυμούς που προσφέρει.
Ο χρόνος της Ευγενίας Νιάρχου μοιράζεται ανάμεσα στις μητροπόλεις της μόδας, τη δημιουργία της προσωπικής της σειράς κοσμημάτων, τις φωτογραφήσεις και τα show των αγαπημένων της σχεδιαστών. Και καταφέρνει να κερδίζει την προσοχή των απανταχού «κοινωνών» της μόδας και του στυλ.

Το έψαξα, το έγραψα (μαρτυρώντας κι αναθεματίζοντας) και το αφήνω στα μάτια σας, χωρίς λογοκρισία, γιατί φαντάζομαι πως καταλαβαίνετε ότι δεν "ανέβηκε"ποτέ σ' αυτή τη μορφή, αλλά σε μια πολύ-πολύ διαφορετική και διορθωμένη από την αρχισυντάκτρια.

Υ.Γ. Υπάρχει και δεύτερο κείμενο -και τελευταίο, προφανώς...

Μέρα εκλογών, επιλογών και παράλογων...

Εκλογές 2012...Για την ακρίβεια, οι δεύτερες εκλογές μέσα στο 2012.
Πήγα και σήμερα στο εκλογικό κέντρο, μπήκα στο παραβάν και άρχισα να πετάω ένα-ένα τα ψηφοδέλτια μέχρι να κρατήσω τα δύο στα οποία είχα καταλήξει(αυτό τώρα είναι κάπως σχετικό, γιατί αν δεν θες κανένα απ' τα δύο, αλλά λες ότι μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης, διαλέγω τον μονόφθαλμο Κύκλωπα, δεν είναι και καμιά τρομερή καταστάλαξη) και να κάνω την τελική επιλογή εκείνη τη στιγμή. Το έριξα με σφιγμένο στομάχι, ελπίζοντας ότι κάτι καλό θα συμβεί. Ελπίζοντας, γενικώς...
Περίεργη μέρα δεν νομίζετε; Χτες πυρκαγιές που έκαιγαν δάση, σπίτια κι ελπίδες, φλόγες να μάχονται με τον αέρα και να τον κάνουν σύμμαχο κι απ' την άλλη οι άνθρωποι να στέκονται ανήμποροι μπροστά στην καταστροφή. Τέσσερις άνδρες, που έκαναν εξωτερικές εργασίες, συνελήφθησαν ως υπεύθυνοι λόγω αμέλειας κάποιων εξ αυτών των πυρκαγιών.
Σήμερα, εκλογές. Όλη η Ευρώπη στραμμένη στην ελληνική εκλογική διαδικασία, μας τρόμαξαν, μας απείλησαν, μας χλεύασαν τις προηγούμενες μέρες και απόψε θα περιμένουν τα αποτελέσματα της ψήφου μας.
Μέχρι στιγμής τα exit poll δείχνουν τη ΝΔ πρώτη, τον ΣΥΡΙΖΑ. δεύτερο, το ΠΑΣΟΚ τρίτο, τους Ανεξάρτητους Έλληνες τέταρτους, τη χρυσή αυγή (Jesus!) πέμπτη, τη ΔΗΜΑΡ έκτη και το ΚΚΕ έβδομο κόμμα. Ο Μιχαλολιάκος βγήκε να το παίξει μάγκας κι όχι άδικα, κάποιοι -πολλοί- τον έκαναν να νιώθει μάγκας.
Αντί να συνειδητοποιήσουν οι ψηφοφόροι (θα ήθελα κάποια στιγμή μια ψυχολογική και ψυχιατρική εξέταση όσων τους ψήφισαν-ευχαριστώ) αυτού του...κόμματος, περί τίνος πρόκειται, μετά και από το βράδυ των προηγούμενων εκλογών, μετά την βιαιοπραγία κατά της Λιάνας Κανέλλη, μετά τις επιθέσεις κατά αλλοδαπών κι ημεδαπών, απλώς και μόνο γιατί διαφωνούν μαζί τους, αυτοί θεώρησαν ότι τα ανδρείκελα που επιτίθενται σωστά το πράττουν, πολλοί τους συνεχάρησαν και μάλιστα, αστειεύτηκαν με την άσκηση βίας και την έλλειψη ανθρωπιάς. Ναι, ε; Είναι τόσο αστείο;
Αν έμπαιναν στο δικό τους σπίτι, αν διαφωνούσαν εκείνοι μαζί τους και γίνονταν το κατά τύχη θύμα τους, θα το έβρισκαν εξίσου αστείο; Από πότε η βία είναι κάτι φαιδρό;
Νομιμοποιoύμε ως λαός μια κατάσταση ενάντια στην οποία χιλιάδες άνθρωποι θυσιάστηκαν. Πάλεψαν, αγωνίστηκαν, έχασαν τη ζωή τους για να αναπνέουμε ελεύθερα, να έχουμε δημοκρατία, να έχουμε το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης και του σεβασμού αυτής από τους άλλους κι έρχεται μια στιγμή που όλα αυτά τα ρίχνουμε στον κάδο απορριμάτων. Κι ερωτώ. Γιατί;
Το κοινωνικο-πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει παταγωδώς, το δέχομαι, αλλά αυτό το σύστημα, εμείς το φτιάξαμε, εμείς το χτίσαμε, εμείς το αναθρέψαμε, εμείς το στηρίξαμε και κάποιοι επωφελήθηκαν αυτού κι εμείς το ανεχθήκαμε. Οι ευθύνες είναι όλων μας. Ας μην βγάζουμε ξαφνικά απ' έξω τον εαυτό μας και το παίζουμε τα αθώα θύματα που ω, τί μεγάλο κακό τους βρήκε. Φταίμε. Και φταίμε όλοι. Κι ας μην ανήκω -και ηλικιακά και λόγω επιλογής ψήφου- σ' αυτούς που στήριξαν τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις.
Την Πέμπτη, αργά το βράδυ, στη ΝΕΤ είχε τον ΕΞΑΝΤΑ, με θέμα την άνοδο των νεοναζιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη. Αν βλέπατε την έξαρση της βίας, την ευκολία με την οποία ασκείται και την απάθεια απέναντι της, θα τρομάζατε. Εγώ τρόμαξα. Είδα να τραβούν βίντεο με ξυλοδαρμό ενός νέου παιδιού που είχε, απλώς, άλλη καταγωγή από τη δική τους, τον χτυπούσαν, τον κλωτσούσαν και τον πατούσαν στο πρόσωπο με δύναμη, αφήνοντας τις λάσπες απ' τις αρβύλες τους στο ματωμένο πρόσωπο του παιδιού. Επιδίδονταν αναίσθητοι  κι αναίσχυντα σε τέτοια κτηνωδία και το θεωρούσαν τόσο διασκεδαστικό που το μαγνητοσκοπούσαν και το "ανέβασαν" στο διαδίκτυο.
Ένας άλλος "μπούλης", 180 κιλά τομάρι, αρχηγός μιας νεοναζιστικής οργάνωσης, που δεν μπορούσε ούτε σωστή σύνταξη να κάνει, ούτε να μιλήσει σαν άνθρωπος για να βγει ένα νόημα, έλεγε μασώντας την τσίχλα του, ότι αν χρειαστεί να σκοτώσει για να "ξεβρομίσει" η χώρα του, δεν τον νοιάζει πόσους, θα το κάνει. Εκείνη τη στιγμή, αναρωτήθηκα, ποιος τελικά αποτελεί "βρωμιά" για μια χώρα, για έναν λαό, για μια κοινωνία...

Κάθε φορά απορώ με την δήθεν λογική αυτών των όντων. Οι Έλληνες είναι διάσπαρτοι στον κόσμο, είναι παντού και σίγουρα, μες στους καλούς, τους έντιμους και τους φιλήσυχους οικογενειάρχες, υπάρχουν και κάποιοι εγκληματίες. Αυτό χαρακτηρίζει κι όλους τους άλλους; Κι ακόμη χειρότερα, θα δικαιολογούσαν μια επίθεση-ακόμη και δολοφονική- σε βάρος Έλληνα μετανάστη, μιας και τα 'θελε και τα 'παθε που πήγε στην ξένη χώρα;
Δεν ξέρω τί θα με τρόμαζε περισσότερο, να το κατακρίνουν ή να το επιβραβεύσουν...
Λυπάμαι, αλλά θα το ξαναπώ κι ας διαφωνείτε μαζί μου. Δεν υπάρχει δικαιολογία για κάποιον που ψήφισε τους νεοναζιστές. Δεν υπάρχει. Και το λέει μια γυναίκα που μένει σε πολυκατοικία με ενοχλητικούς και αναίσθητους αλλοδαπούς, σε μια γειτονιά και πόλη που είναι γεμάτη ανθρώπους όλων των φυλών, που φοβάσαι να κυκλοφορήσεις μόνη και να περιμένεις το λεωφορείο για να πας στη δουλειά σου ή να γυρίσεις σπίτι σου. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Οπωσδήποτε πρέπει να υπάρξει μια μεταναστευτική πολιτική, ανθρώπινη και δίκαιη, για όλους. Το δίκαιο αφορά όλους. Μόνο που έχω δει, επίσης, την διαπλοκή και διαφθορά αστυνομικών, που νομίζουν πως ο κόσμος τους ανήκει επειδή φορούν μια στολή και μπορούν να σε απειλούν έτσι, γιατί γουστάρουν.
Και δεν νιώθουμε ασφαλείς στα σπίτια μας, όχι μόνον εξαιτίας των μεταναστών -που βεβαίως, υπάρχει κι ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό εγκληματικότητας που αποδίδεται σ' αυτούς-, αλλά και λόγω της έλλειψης κοινωνικής πολιτικής, έλλειψης ασφάλειας από τις αρμόδιες αρχές, μιας εκτεταμένης διαφθοράς, αδιαφορίας και ανικανότητας των ιθυνόντων και φυσικά, της οικονομικής κρίσης που μετατράπηκε σε κρίση αξιών.
Με τα μέχρι τώρα δεδομένα η ΝΔ βγαίνει πρώτο κόμμα, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου...
Λέτε να γίνει το όνειρο του Σαμαρά πραγματικότητα και να μην πάει με τον καημό ότι δεν έγινε πρωθυπουργός;
Κι από αύριο σ' ένα πράγμα ελπίζω, να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Γιατί δεν είμαστε, όχι,σήμερα δείξαμε ότι δεν είμαστε...
Καλή μας τύχη.

Ο Χατζιδάκις δεν χορταίνεται. Είναι ατέλειωτος, σαν τη μουσική του...

Η εκπομπή Spame Πακέτο την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012 ήταν αφιερωμένη στον Μάνο Χατζιδάκι που "έφυγε" από τη ζωή στις 15 Ιουνίου 1993.
Μελωδίες, στίχοι, εικόνες, αισθήματα, ιστορίες για τη ζωή και τον ίδιο, ένα πορτρέτο που συντίθεται από κείμενα του, αναφορές άλλων σ' αυτόν, συνεντεύξεις και κυρίως, μέσα απ' τα τραγούδια του. Γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις είναι εδώ και θα είναι πάντα, πού αλλού θα μπορούσε; Οι μελωδίες του αγκαλιάζουν το σύμπαν και ταξιδεύουν σ' αυτό...
Αν θέλετε να ακούσετε αυτό το μικρό, αλλά γεμάτο αγάπη και εκτίμηση, αφιέρωμα, μπορείτε εδώ:
http://www.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-paketo-15-6-2012/
Τέτοιο εύρος έργου δεν μπορεί να χωρέσει σε δύο ώρες, ούτε και σε δύο μέρες δεν θα χώραγε...

Πώς να τον ξεχάσεις...;

Ήρθε, έλαμψε, πότισε τον κόσμο με τις μελωδίες του και και το ταλέντο του κι έφυγε έχοντας αφήσει καρπούς χωρίς ημερομηνία λήξης. Από εκείνους που στο πέρασμα των ετών ομορφαίνουν, γλυκαίνουν και γίνονται βάλσαμο στην καρδιά...
Μάνος Χατζιδάκις. 18 Ιουνίου 1994 ήταν η ημερομηνία αναχώρησής του για κάπου αλλού. Σ' αυτό το "αλλού" πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένοι που τον έχουν κοντά τους. Εμείς πάλι έχουμε την παρηγοριά ότι υπήρξε και ανατρέχουμε στα έργα του σε συγκεκριμένες στιγμές...

Βασίλης Λέκκας- Μια πόλη Μαγική

Μια λαμπερή βραδιά...

Ένα πολύ όμορφο βράδυ Τρίτης περάσαμε στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης των εκδόσεων Καστανιώτη.

Η Αμάντα Μιχαλοπούλου παρουσίασε το νέο της βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων, με τίτλο "Λαμπερή Μέρα", με έναν ιδιαίτερο και πολύ ευχάριστο τρόπο. Τρία διηγήματα ανέγνωσαν και έπαιξαν στη σκηνή του θεάτρου ο Γιώργος Πυρπασόπουλος και η Αλεξάνδρα Αϊδίνη.
Στο κέντρο της σκηνής βρίσκονταν ένα μακρόστενο τραπέζι καλυμμένο με κόκκινο τραπεζομάντιλο, δύο σερβίτσια και δύο ποτήρια λευκό κρασί. Πίσω τους η λαμπερή (καθόλου τυχαία επιλογή επομένως) Μαριέττα Φαφούτη έπαιζε πιάνο ντύνοντας μουσικά τις σκηνές και τραγούδησε ΄κάποια από τα τραγούδια της στο ενδιάμεσο των διηγημάτων.
Μόλις ολοκληρώθηκε η αυτή η ενότητα το τραπέζι άδειασε και έλαβαν θέσεις η συγγραφέας Αμάντα Μιχαλοπούλου και ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Ηλίας Μαγκλίνης, ο οποίος αφού έκανε μία ιδιαιτέρως όμορφη και εγκωμιαστική εισαγωγή, έθεσε ερωτήματα προς απάντηση.
Πώς αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα μετά από επτά χρόνια στη Γερμανία, αλλά και πώς έφυγε εξαρχής. Η απάντηση απλή(για έναν συγγραφέα), ήθελε να μείνει για έναν χρόνο στη Γερμανία ώστε να γράψει τι βιβλίο εκεί που διαδραματιζόταν η ιστορία. Αποτέλεσμα αυτής της...μετακόμισης φυσικά το βιβλίο. Η επιστροφή απλώς συνέβη, δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη, απλώς έγινε.
Τα ταξίδια είναι κομμάτι της ζωής της, αν έχει πολύ καιρό να ταξιδέψει νιώθει πως κάτι κακό συμβαίνει, κάτι δεν πάει καλά. Είναι και μέρος της δημιουργικής διαδικασίας, γράφει πάντα όταν βρίσκεται σε άλλο σημείο της Γης, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού.

Η κόρη της έθεσε νέα όρια στον τρόπο που γράφει. Λόγω έλλειψης χρόνου, καθώς έπρεπε να φροντίζει το μωρό της, δεν μπορούσε να γράψει ένα μυθιστόρημα, μια μεγάλη ολοκληρωμένη ιστορία κι έτσι άρχισε να γράφει διηγήματα. Όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε, πολλές φορές όταν σου θέτουν όρια στο πώς θα γράψεις, ανοίγονται ορίζονται και βλέπεις επιλογές που ούτε καν είχαν περάσει απ' το μυαλό σου.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σ' έναν φίλο που έχασε. Είναι κι ένας τρόπος να διαχειριστεί την απώλεια, αν και η χρονική στιγμή την βρίσκει στο μέσον. Κοντά στη μέση ηλικία αρχίζεις να βλέπεις τις προηγούμενες γενιές να "φεύγουν" και ξαφνικά οι συνομήλικοι να παθαίνουν ατυχήματα πολύ συχνότερα και πολύ περισσότερα. Κι αυτό σε βάζει σε μια διαδικασία ν' αρχίσεις ν' αποδέχεσαι ότι δεν θα ζήσεις για πάντα, αλλά ν' αποδεχτείς και τον ίδιο το θάνατο.
Άλλωστε όταν ο Ηλίας Μαγκλίνης τη ρώτησε τί σκέφτεται μόλις ακούει τη λέξη χωρισμός, η απάντηση ήταν "αποχωρισμός", γιατί αυτό έχει κάτι ακόμη πιο σκληρό, ότι αποκόβεσαι από κάτι ή κάποιον. Οριστικά.
Έχουν περάσει 18 χρόνια από τότε που βγήκε το πρώτο της βιβλίο, "Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη". Αυτό το "έξω" είναι το σημαντικό, όχι εκεί που ζουν οι ήρωες, αλλά έξω, γιατί είναι βέβαιο ότι υπάρχει, απλώς κάπου αλλού, με την ελπίδα να το βρουν. Αυτό ισχύει και στο ομώνυμο διήγημα του βιβλίου "Λαμπερή μέρα". Ελπίζουν ότι θα έρθει μια τέτοια μέρα, δεν την ζουν. Είναι κάπως περίεργο, κρύβει μια αισιοδοξία μέσα στην απαισιοδοξία και και το αντίστροφο. Το "αύριο", άλλωστε, στα κινέζικα σημαίνει "λαμπερή μέρα", για αυτό το λαό, το αύριο, το μέλλον φαντάζει λαμπρό, έχει μια βαθιά αισιοδοξία. Ασχέτως του αν όταν φτάνει είναι όντως λαμπρό.





 Όλα της τα βιβλία έχουν κάτι το μεταφυσικό, μ' έναν τρόπο που μπαίνει και μοιάζει φυσικός μέσα στην ιστορία, αλλά αυτή τη φορά ετοιμάζει κάτι που ξεφεύγει από κάθε έννοια ρεαλισμού, κάτι πολύ διαφορετικό απ' όσα έχει γράψει μέχρι στιγμής.
Το "αύριο" στα κινέζικα σημαίνει "λαμπερή μέρα", για αυτό το λαό, το αύριο, το μέλλον φαντάζει λαμπρό, έχει μια βαθιά αισιοδοξία.
Ερωτήσεις το κοινό δεν θέλησε να κάνει, είχαν ειπωθεί όσα έπρεπε κι έτσι η συνέχεια είχε κρασί και μεζεδάκια με πολύ-πολύ κόσμο και πολλή-πολλή ζέστη!
Η Μαριέττα κατεβαίνει -αιθέρια πάντα- τα σκαλιά, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, κάνουμε αέρα, ανακατευόμαστε με τους ανθρώπους, συγγραφείς, ηθοποιούς, τραγουδιστές, αναγνώστες και θαυμαστές, δημοσιογράφους, σε μια γωνιά η Αμάντα Μιχαλοπούλου υπογράφει το βιβλίο της κι ο κόσμος πηγαινοέρχεται. Η Θεμιστοκλέους εκεί λίγο πριν το λόφο του Στρέφη γεμάτη κόσμο, νεαρόκοσμο γεμάτο κέφι και ζωντάνια, μεσήλικοι ντυμένοι πιο σοβαρά, ηλικιωμένες κυρίες και κύριοι που βρήκαν ευκαιρία να βάλουν τα -πολλά- καλά τους ρούχα και να βρεθούν σε έναν χώρο πολιτισμού Τρίτη βράδυ. Ένα ανάμεικτο κοινό αποκομμένο από την τρέλα των ημερών και των ανθρώπων με οικοδέσποινα έναν πολύ γλυκό άνθρωπο.

Υ.Γ. Συγχωρέστε με για τις ...κάπως θολές φωτογραφίες, αλλά δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω φλας, θα ήταν τεράστια αγένεια να χάλαγε μια τόσο όμορφη ατμόσφαιρα.

"Να αναχαιτιστεί αμέσως η επίθεση της «Χρυσής Αυγής» σε δημοσιογράφους"

Κοινό ψήφισμα τμημάτων Μ.Μ.Ε
"Να αναχαιτιστεί αμέσως η επίθεση της «Χρυσής Αυγής» σε δημοσιογράφους"

--------------------------------------------------------------------------------
Το Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με αφορμή την πρωτοφανή προσβλητική, αντιδημοκρατική και απειλητική συμπεριφορά εκπροσώπων του ακροδεξιού κόμματος «Χρυσή Αυγή» προς Έλληνες αλλά και ξένους δημοσιογράφους, ενέκριναν και εξέδωσαν το ακόλουθο ψήφισμα, το οποίο και αποστέλλεται για δημοσίευση στα ΜΜΕ της χώρας.

Αθήνα – Θεσσαλονίκη, 4 Ιουνίου 2012

Να αναχαιτιστεί αμέσως η επίθεση της «Χρυσής Αυγής» σε δημοσιογράφους

Το τελευταίο διάστημα πολλές φορές εκπρόσωποι του ακροδεξιού κόμματος της ‘Χρυσής Αυγής’ επιτέθηκαν σε δημοσιογράφους επιδεικνύοντας ιταμή συμπεριφορά (το περίφημο «εγέρθητι», η ανήκουστη απαίτηση για κάμψεις κ.λπ.) ή απειλώντας ακόμη και τη ζωή της δημοσιογράφου της εφημερίδας «Καθημερινή» Ξένιας Κουναλάκη. Οι ενέργειες αυτές έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με την ελευθερία του Τύπου και τις ατομικές ελευθερίες των δημοσιογράφων.
Παρά τις όποιες αδυναμίες των ΜΜΕ, εδώ ή σε άλλες χώρες, η δημοσιογραφία εξακολουθεί να είναι απαραίτητη εγγύηση για την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας. Κάθε συλλήβδην επίθεση προς τον Τύπο συνιστά επίθεση προς τη δημοκρατία και, αντιστρόφως, κάθε επίθεση προς τη δημοκρατία περνά και μέσα από τη συλλήβδην επίθεση προς τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ με στόχο τη φίμωση και την υποταγή τους. Οι αδυναμίες των ΜΜΕ, αποτέλεσμα διαφόρων εξαρτήσεων, δεν διορθώνονται με την περιστολή αλλά με τη διεύρυνση της ελευθερίας των δημοσιογράφων, ώστε τα ΜΜΕ να καταστούν ανεξάρτητα από πολιτικές σκοπιμότητες και οικονομικά συμφέροντα.
Για τον λόγο αυτό καταδικάζουμε απερίφραστα αυτές τις προσβλητικές και απειλητικές συμπεριφορές των στελεχών της Χρυσής Αυγής προς τους δημοσιογράφους, μερικές μάλιστα από τις οποίες προήλθαν από στέλεχος που έχει την ιδιότητα του «εκπρόσωπου Τύπου». Εκφράζουμε, επίσης, τη συμπαράστασή μας στις πρωτοβουλίες των επαγγελματικών ενώσεων των δημοσιογράφων εναντίον παρόμοιων συμπεριφορών. Καλούμε τις αρμόδιες αρχές να εξετάζουν εφεξής συστηματικά αν παραβιάζονται οι νόμοι της Ελληνικής Δημοκρατίας αναφορικά με τους λειτουργούς του Τύπου και να αποκαθιστούν άμεσα τη νομιμότητα.

Ας θυμηθούμε την ιστορική μας εμπειρία. Αν δεν αντιδράσουμε τώρα, αύριο θα είναι πολύ αργά.

Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών
Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου
Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Μια μικρή -παλιά;- ιστορία για μια μεγάλη σημερινή...

Έχουν περάσει πια 17 χρόνια που την έχασα, αλλά τη σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα. Τη θυμάμαι με τα διαφόρων χρωμάτων μαντήλια στα μαλλιά, με τα μεγάλα πιαστράκια δεξιά κι αριστερά που συγκρατούσαν τα γκρίζα της μαλλιά όταν έβγαζε τα μαντήλια, την αίσθηση από τα βαμβακερά ρούχα της όταν με κράταγε αγκαλιά, τα χέρια της που ήταν απαλά, με έντονο ροζ, και οι φλέβες να διαγράφονται έντονα στα λεπτά της χέρια. Τα χρόνια κι οι δυσκολίες δεν κρύβονται. Θυμάμαι το πρόσωπό της όταν έπαθε ένα από τα πολλά εγκεφαλικά επεισόδια που την ταλαιπώρησαν χρόνια μέχρι να την καταστήσουν κατάκοιτη και ένα χρόνο μετά να "φύγει" στο δρόμο προς το νοσοκομείο καθώς τη μετέφερε το ασθενοφόρο μετά από άλλο ένα επεισόδιο.
Το ανήσυχο βλέμμα της λίγο πριν το τέλος, όταν πια είχαν αρχίσει οι παραισθήσεις και τα δάκρυα που κυλούσαν απ' τα μάτια της συμβουλεύοντας τη μητέρα μου κι εμάς, τα εγγόνια της, να προσέχουμε ο ένας τον άλλο.
Ανησυχούσε πάντα, για τα πάντα, είχε ένα μόνιμο φόβο, μήπως συμβεί "το κακό". Δεν ησύχαζε, δεν ένιωθε ασφαλής, αλλά δεν έπαψε ποτέ να ανθίσταται κι ας ήταν αυτή η δύναμη, που απ' το πουθενά έβρισκε, η αιτία να εξαντλείται με αποτέλεσμα στο πέρασμα των ετών να μεταφράζεται σε γαστροραγίες, καρδιακά προβλήματα κι εγκεφαλικά επεισόδια. Ακόμη και το σώμα αντιδρά σ' αυτό.
Η μητέρα της, μαζί με όλη την οικογένεια, πήγαν στις Σέρρες το '22, με το διωγμό. Η γιαγιά είχε γεννηθεί ένα χρόνο νωρίτερα στο σπίτι τους στη Ραιδεστό. Ο διωγμός τους βρήκε ξαφνικά με την απαίτηση να ξεριζωθούν, να αφήσουν το σπίτι τους, την περιουσία τους, το μπακάλικο του πατέρα της και κυρίως, το μνήμα της πρώτης του γυναίκας. Δύο παιδιά δεν μπόρεσαν να ξαναπάνε στον τάφο της μητέρας τους, πώς να πάρεις μαζί έναν τάφο; Ακόμη κι αν είναι ό,τι σε καθορίζει ως ύπαρξη μέσα σ' αυτόν;
Πήγαν όμως στις Σέρρες και συγκεκριμένα σ' ένα χωριό του νομού, έφτιαξαν το σπίτι τους, ο πατέρας της άνοιξε ένα καινούργιο μπακάλικο, εκείνη δεν θυμόταν ζωή πριν από εκεί, ήταν μόλις ενός έτους. Όλη της η ζωή έχει σερραϊκές μνήμες. Αλλά και μια μάνα με μνήμες Θράκης.
Στον πόλεμο του '40 ο πατέρας της είχε κρύψει ένα βαρέλι με λίρες που είχε φέρει από τη Ραιδεστό και απ' όλα αυτά τα χρόνια δουλειάς, σ' ένα χωράφι τους, ώστε ό,τι και να γίνει να έχουν μια εξασφάλιση, όταν περάσει κι αυτό, να ορθοποδήσουν. Είχε ζήσει μια φορά  το να τα χάνεις όλα και να πρέπει να ξεκινήσεις απ' την αρχή ξανά, αυτή τη φορά ήξερε πόσο δύσκολο ήταν. Την επόμενη μέρα, το βαρέλι είχε εξαφανιστεί, κάποιος ή κάποιοι είχαν δει πού το έκρυψε και το έκλεψαν. Μετά από 20 χρόνια ήταν σαν να τον έδιωχναν ξανά, αλλά τα κατάφερε.
Κι ύστερα έρχεται ο εμφύλιος, τα αδέρφια της γιαγιάς μου φεύγουν και κρύβονται στα βουνά. Στο σπίτι έχουν μείνει μόνο γυναίκες και παιδιά, τα ανίψια της. Γυναίκες-ηρωίδες, γυναίκες που φάνηκαν πιο γενναίες απ' όσο όλοι οι άντρες μαζί.
Μια μέρα μπαίνουν στο σπίτι άντρες-δεν έχει σημασία σε ποιο στρατόπεδο ανήκαν, δεν έχει τόση σημασία- και απαιτούν να τους δώσουν ό,τι είχαν, από το γάλα και το τυρί που έφτιαχναν από τα λίγα ζώα που εξέτρεφαν μέχρι αντικείμενα αξίας, αλλιώς... Η γιαγιά μου, η μητέρα της, τα ανίψια της μπροστά σ' αυτούς τους άντρες με τα όπλα που απειλούσαν τη σωματική τους ακεραιότητα και τη ζωή τους. Άλλη μια φορά που ήθελαν να τους τα πάρουν όλα. Η γιαγιά μου-πανέμορφη γυναίκα, αρχοντική ομορφιά- μπήκε μπροστά με θάρρος(απορώ πού το βρήκε, μάλλον κι εκείνη θα αναρωτιόταν) και τους είπε πως αυτά είναι ο κόπος τους, το βιός τους, δεν το δίνουν και δεν έχουν κανένα δικαίωμα να το ζητούν. Οι άντρες τότε θέλοντας να την τρομάξουν απευθύνθηκαν στη μητέρα της λέγοντάς της πως είτε τους τα δίνει είτε παίρνουν και την κόρη της μαζί τους φεύγοντας. Η γιαγιά δεν πτοήθηκε(κι ας γινόταν μέσα της ένας χορός φόβου, πανικού, τρόμου) και είπε πως δεν την νοιάζει, δεν φοβάται, αλλά δεν θα πάρουν σίγουρα τα υπάρχοντά τους. Η μητέρα της μπήκε μπροστά στη γιαγιά για να μην πειράξουν το παιδί της, αλλά ήταν τέτοιο το σοκ από το φόβο της μάνας για το παιδί της που από τότε δεν ξαναμίλησε ποτέ. Οι άντρες βέβαια έφυγαν χωρίς να πάρουν τίποτε και κανέναν.
Τη μητέρα της γιαγιάς μου από τότε την μετέφεραν από το κρεβάτι στην καρέκλα και στον καναπέ σαν κούκλα, αμίλητη, είχε πάψει να αντέχει τη ζωή μες στο φόβο, μες στη μόνιμη απειλή. Είχε ζήσει τόση βία, τόση σκληρότητα, τόση αδικία, τόσο φόβο που δεν αναλογούσε στο χρόνο ζωής της.
Αυτή η γυναίκα που έζησε το διωγμό, τον ξεριζωμό, το να μηδενίζεται η ζωή σου και να πρέπει να ξεκινάς απ' την αρχή, έναν πόλεμο, το χαμό ενός παιδιού κι έναν εμφύλιο πόλεμο, παραιτήθηκε απ' τον αγώνα να καταλάβει γιατί τόση βία, μόλις συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως λογική. Όταν οι συμπατριώτες σου σε δέχονται σαν ξένο, σαν πρόσφυγα, μετά σε κλέβουν γιατί θα' σαι πάντα λίγο καλύτερος απ' αυτούς, αλλά και πάντα ξένος γι' αυτούς. Στη συνέχεια πολεμούν ο ένας τον άλλον και μπαίνουν με τη βία μέσα στο σπίτι σου θέλοντας να κλέψουν και απειλώντας να σε απάγουν και να σε κακοποιήσουν... Απειλώντας αθώες κι ανυπεράσπιστες γυναίκες. Αυτές οι γυναίκες έχτιζαν κάθε φορά τη ζωή τη δική τους και της οικογένειάς τους απ' την αρχή. Κάθε φορά.
Ζούσαν με το φόβο κάθε μέρα για όλη τους τη ζωή, πίστευαν ότι το κακό παραμονεύει στην επόμενη στροφή. Δεν έδειξαν ποτέ το φόβο τους, στέκονταν με θάρρος απέναντι σ' αυτόν, αλλά έδειχναν μια δύναμη που μέσα τους αποδομούσε τα πάντα.Η μητέρα της έζησε τα υπόλοιπα-κι ήταν πολλά- χρόνια της ζωής της χωρίς να ξανακουστεί η φωνή της. Η γιαγιά μου φοβόταν για τον παππού, αν θα γυρίσει σώος, πού είναι, γιατί αργεί, μήπως έπαθε κάτι, φοβόταν για τις κόρες της, μήπως τους συμβεί ο,τιδήποτε κι ύστερα φοβόταν για μας, ανησυχούσε από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σημαντικά.
Κι όλος αυτός ο φόβος, όλος αυτός ο καταπιεσμένος φόβος, γιατί έπρεπε να είναι, να δείχνει δυνατή, ήταν ο λόγος της τόσο εύθραυστης κι επιβαρυμένης υγείας της. Αλλά κι εκεί ακόμη ήταν η δυνατή, γιατί απαγόρευε στον εαυτό της να γίνει ο λόγος που θα φοβηθούν και θα στεναχωρηθούν οι άλλοι.
Οι γυναίκες προστάτευσαν την οικογένεια, την περιουσία, την αξιοπρέπειά τους. Κανείς άνδρας.
Κι αν αναρωτιέστε γιατί έγραψα όλα αυτά, η απάντηση είναι απλή. Γιατί σήμερα βλέποντας τί συνέβη στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη με την άνανδρη, αρρωστημένη κι απεχθή επίθεση του χρυσαυγίτη Κασιδιάρη σε δύο γυναίκες υποψήφιες βουλευτές, όπου η δεύτερη δέχθηκε επίθεση προσπαθώντας να προστατεύσει την πρώτη, ενώ υπήρχαν τόσοι άνδρες που κοιτούσαν αποσβολωμένοι, θυμήθηκα τί μ' έμαθε η υπέροχη γιαγιά μου εκείνα τα έξι χρόνια που ζήσαμε μαζί.
Δυνατός δεν είναι ο άντρας που μπορεί να επιτεθεί επειδή έχει δύναμη, δυνατός είναι ο άνθρωπος που δεν επιτίθεται, αλλά είναι πάντα έτοιμος να σε προστατέψει και να σε υπερασπιστεί υπερβαίνοντας τις δυνάμεις του και το φόβο.
Κι ήταν γυναίκες...
Ελπίζω όλοι όσοι ψήφισαν την εν λόγω οργάνωση να συνεχίζουν να νιώθουν ασφαλείς και περήφανοι με την επιλογή τους... Ετοιμαστείτε, θα μπουν και στα σπίτια σας. Φροντίστε να έχετε κάτι να τους κεράσετε, έστω κάποιον που να χρησιμεύει ως σάκος του μποξ...
Λυπάμαι για σας, αλλά περισσότερο λυπάμαι για όλους εμάς που βλέπουμε όλα αυτά και γίνεται η καρδιά μας κομμάτια και το μυαλό μας πετά σπίθες από την προσπάθεια να καταλάβουμε τα ανεξήγητα.
Όπως μας υπενθύμισε με την απαγγελία του χθες ο αγαπημένος ποιητής Τίτος Πατρίκιος το στίχο του αλεξανδρινού μας ποιητή, αυτοί οι άνθρωποι ήταν: "Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος..."  Σαν...

Επιστροφή στον Κήπο...του Μεγάρου

Τετάρτη απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας και μάλιστα σ' ένα πολύ ωραίο μέρος, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Προχωρώντας από την είσοδο προς τον κήπο πίσω από το κτήριο του Μεγάρου, ξεχνάς την κίνηση, τη φασαρία, την πόλη. Όλα γίνονται πιο γαλήνια, το πράσινο γεμίζει το βλέμμα και ξαφνικά βλέπεις το πλέον απρόσμενο. Εκατοντάδες άνθρωποι καθισμένοι οκλαδόν πάνω στο γρασίδι κι άλλοι όρθιοι παρακολουθούν την απονομή των λογοτεχνικών βραβείων του περιοδικού "Διαβάζω" με συντονιστή των διευθυντή του περιοδικού Γιάννη Μπασκόζο. Το βραβείο για πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή απονέμει η Κική Δημουλά. Ο νεαρός άνδρας, Γιάννης Δούκας,  πλησιάζει, παίρνει το βραβείο, την ευχαριστεί για τα καλά λόγια που είπε κι εκείνη τον ρωτά "η μάνα σου πού είναι;". Ακούγονται αυθόρμητα γέλια.
Η απονομή τελειώνει κι έρχεται η ώρα για την ποιητική συνάντηση με κέντρο τον Καβάφη και πώς επηρέασε τους ξένους ποιητές. Οι ποιητές που διαβάζουν τα ποιήματα έχουν αναλάβει από μια ενότητα ο καθένας. Συντονίζει, για την ακρίβεια έδωσε έναν πρώτο χαιρετισμό και άφησε το μικρόφωνο στους ποιητές, ο Νάσος Βαγενάς, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ποιητής.
Πρώτος ξεκινά ο Γιάννης Δάλλας, συνεχίζει η Κική Δημουλά με την ενότητα "η άλλη Ιθάκη". Πριν ξεκινήσει λέει πως πολλοί έχουν πει αναφερόμενοι στην ποίησή της πως μέσα της ακούγεται ακόμη η φωνή του Καβάφη, αλλά δεν μπορεί να το κρίνει εκείνη αυτό. Η Κική Δημουλά είχε τα γενέθλιά της και μάλιστα ο υπεύθυνος του Μεγάρου της ευχήθηκε από μικροφώνου. Να είναι πάντα γερή και δημιουργική να μας γεμίζει συναισθήματα με λόγια και στίχους.

Έρχεται η σειρά του Τίτου Πατρίκιου, η αγαπημένη μου στιγμή. Ανεβαίνει στο βήμα και ξεκινά λέγοντας πως πέρσι τέτοιο καιρό ήταν πάλι στο ίδιο μέρος με την Κική Δημουλά. Κι είναι πάλι εδώ, ένα χρόνο μετά, πέρασε κιόλας ένας χρόνος, άρα καλά πάμε, ε; καταλήγει και εμείς γελάμε και χειροκροτούμε. Μας ενημερώνει πως έχει αναλάβει την ενότητα με το ποίημα που είχε αποστηθίσει ως παιδί. Αστειεύεται πως αυτό ήταν προ αμνημονεύτων ετών, τόσο παλιά. Γελάμε, έχει μια αφοπλιστική γλυκύτητα κι ένα χιούμορ αγέραστο. Ντροπαλά δηλώνει πως και τώρα από μνήμης θα το πει, δεν το έχει μαζί του γραμμένο. Ζητά να σημειώνουμε αν κάνει κάποιο λάθος, αλλά αν γίνεται όχι τιμωρητικά. Ξαφνικά η ατμόσφαιρα έχει μια γλύκα, μια τρυφερότητα ανεπιτήδευτη. Έχει πια σκοτεινιάσει, η δροσιά γίνεται ψύχρα, οι πρώτες ζακέτες βγαίνουν από τσάντες, φεύγουν απ' τα χέρια και φοριούνται. Κι ο Τίτος Πατρίκιος απαγγέλλει "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον". Από μνήμης. Κοιτώντας το κενό, με φωνή σταθερή, κάνοντας τις απαραίτητες παύσεις, με συγκινησιακή φόρτιση -και λόγω περιεχομένου- κι όσο τον ακούω και τον παρακολουθώ τα μάτια μου βουρκώνουν. Ευτυχώς, έχει βραδιάσει κι όλοι τον ακούν χωρίς να παίρνουν ανάσα, κανείς δεν με βλέπει.
Φτάνει στο σημείο "σαν έτοιμος από καιρό", παύση, "σαν θαρραλέος", σιωπή. Και τα μάτια γεμίζουν δάκρυα, γιατί σου απαγγέλλει Καβάφη ο Τίτος Πατρίκιος, ο άνθρωπος που πέρασε εξορία και τόσα δεινά κι είναι σήμερα εδώ με μια γλύκα που δεν φανερώνει τις δυσκολίες. Νίκησε τη σκληρότητα που θα μπορούσε να γίνει δεύτερη φύση του κι έγραψε ποίηση που κάνει την καρδιά να κλαίει, να γελά, να ταυτίζεται, να ελπίζει, να κατανοεί. Το έχω ανάγκη σήμερα, το έχουμε ανάγκη όλοι στην εποχή που διανύουμε. Είναι κάτι που θαυμάζω και με κάνει να εκτιμώ ακόμη περισσότερο την αξία του. Μας διαβάζει ποιήματα αφιερωμένα στον Καβάφη και το συγκεκριμένο έργο, από έξι ξένους ποιητές. Εξαιρετικός, οποιαδήποτε άλλα σχόλια περιττεύουν.
Ακολουθεί ο κύπριος ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης, δεν τον γνώριζα, αλλά ήταν πολύ ενδιαφέρων. Είχε την ενότητα "Περιμένοντας τους βαρβάρους", τόσο επίκαιρο αυτό το ποίημα. Έκανε έναν παραλληλισμό μεταξύ Ελλήνων και Κύπριων, πόσα έχουμε αντέξει και ότι τελικά θα τα καταφέρουμε να κερδίσουμε τις μάχες, είναι μέσα μας μαζί με όλα τα στραβά. Το πιο εντυπωσιακό ποίημα που διάβασε ήταν αυτό με τους Μαορί που περιμένουν τους δυτικοευρωπαίους να τους σώσουν κι αντ' αυτού γίνονται όλο και πιο ακραίοι, όλο και πιο βίαοι, αλλά ποτέ δεν πηγαίνουν να τους βοηθήσουν κι ας περιμένουν εκείνοι. Ξαφνικά οι βάρβαροι περιμένουν τους πολιτισμένους, αλλά ποιος είναι τί τελικά;
Κλείνει ο Δημήτρης Μαρωνίτης που πιο ελεύθερα διαβάζει διάφορα ποιήματα ξένων πάνω σε διαφορετικά έργα του Καβάφη.
Η βραδιά κλείνει και παίρνουμε το δρόμο να φύγουμε. Η ψυχρούλα γίνεται κρύο, αλλά μια βαθιά ηρεμία, πραότητα κι αίσθημα ευδαιμονίας μ' έχει κατακλύσει. Πόσο ωραία πράγματα γίνονται και πόσο πιο συχνά θα έπρεπε να συμβαίνουν!
Ανταμείφθηκα, μιας και ακύρωσα μάθημα για να πάω και μάλιστα μόνη μου. Αυτό σημαίνει περνάω δημιουργικά και υπέροχα χρόνο με τον εαυτό μου μόνη παρέα.
Πέρυσι είχα μάθει για την ποιητική συνάντηση των Δημουλά-Πατρίκιου την αμέσως επόμενη μέρα από την εκδήλωση κι είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη χρονιά θα πήγαινα οπωσδήποτε. Το έμαθα τυχαία την Τρίτη κι ακύρωσα το μάθημα για να καταφέρω να βρεθώ στον κήπο του Μεγάρου. Ήταν μια υπέροχη βραδιά, γεμάτη ποίηση, ταξίδι, γλυκύτητα, γνώση και χαρά.
Κι ένιωσα το μεγαλείο του ανθρώπου που έχοντας ζήσει τη βία, το διωγμό, την καταπίεση, τον πόλεμο, την εξορία, το φασισμό και τη δικτατορία, αρνείται να πιστέψει πως λύση είναι η σκληρότητα, το μίσος, ο διχασμός κι η βία. Πιστεύει στο διάλογο, στην κατανόηση, στην ελευθερία, στη δημοκρατία, στο σεβασμό στη ζωή. Μεγαλείο σπάνιο καθώς φαίνεται, γι' αυτό κι ανεκτίμητο.
Διαβάστε το ποίημα που με συγκίνησε και φανταστείτε να σας το διαβάζει ο Τίτος Πατρίκιος.

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
                                                                          Κ.Π. Καβάφης

Αν θέλετε να δείτε σε ποιους απονεμήθηκαν τα βραβεία του περιοδικού "Διαβάζω" μπορείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:
 http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=461086

Για μια Ελλάδα που αγνοεί τους ανθρώπους βλακωδώς...

Ένα κείμενο του Μάνου Λαμπράκη για τη Φλέρυ Νταντωνάκη, μούσα του Μάνου Χατζιδάκι και μοναδική φωνή. Ένα κείμενο που αποδεικνύει πόσο εύκολα ξεχνάμε και προσπερνάμε τους ανθρώπους, με πόση ευκολία ανεβάζουμε το μέτριο και καταποντίζουμε το ευγενές. Κι έπρεπε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού να βρει την αναγνώριση που της αξίζει... Αργά, πολύ αργά.
http://www.exostispress.gr/Leaving%20Greece-398

Για όσους ακόμη την αγνοούν ας ακούσουν το κάτωθι:

Φλέρυ Νταντωνάκη και Δημήτρης Ψαριανός- Τα λιανοτράγουδα 

Έφυγε από τη ζωή ο Αθηνόδωρος Προύσαλης

Ένας ηθοποιός που άφησε πίσω του ιστορία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση έφυγε από τη ζωή στα 86 του χρόνια. Ο Αθηνόδωρος Προύσαλης κατέληξε απόψε  στο Αττικόν του Νέου Ψυχικού όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό με καρδιακά προβλήματα.

Ας απολαύσουμε μερικές στιγμές που μας χάρισε αποχαιρετώντας τον.

                                    

                                                                   "Έγκλήματα"

Επιχείρησις Απόλλων

Το θύμα

Εγκλήματα



"Η ιστορία των σκύλων"...Μια ιστορία για τα βάθη της ψυχής, όχι του χρόνου

Η παράσταση "Η ιστορία των σκύλων" (βασισμένο στο "Zoo story"του Edward Albee) στο στούντιο Λήδρα (Κέκροπος 12 και Αδριανού, Πλάκα) είναι μια πάρα πολύ ωραία παράσταση και έχοντας πια προσωπική άποψη, πιστεύω ότι αξίζουν και οι δύο θερμά συγχαρητήρια. Ο Σπύρος Γεωργακόπουλος και ο Αντρέας Ψύλλιας πέρα από μια πολύ ωραία μετάφραση και διασκευή του έργου, έχουν κάνει μια προσεγμένη σκηνοθεσία και δίνουν υποδειγματικές ερμηνείες.
Η παράνοια που έχει ο ήρωας που ενσαρκώνει ο Σπύρος Γεωργακόπουλος είναι τόσο φυσική, τόσο αληθινή, σαν να έχεις μπροστά σου όντως έναν παράφρονα. Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι αυτό είναι τόσο πραγματικό που ανατριχιάζεις. Οι διακυμάνσεις στη σχέση των δύο ηρώων που βρέθηκαν τυχαία(;) σ' ένα παγκάκι στο πάρκο κι ο άγνωστος (Σπύρος Γεωργακόπουλος) αρχίζει να μιλά και να διαταράσσει την ηρεμία του Πίτερ (Αντρέας Ψύλλιας), ενός οικογενειάρχη που κατέχει μια υψηλή διοικητική θέση σε εκδοτικό οίκο που εκδίδει σχολικά βιβλία και είναι απορροφημένος στην ανάγνωση του βιβλίου του, είναι έντονες, ρυθμικές, άλλες φορές κλιμακώνονται κι άλλες συμβαίνουν αστραπιαία.
Ο Πίτερ καθωσπρέπει, μαζεμένος, μαγκωμένος ίσως, νιώθει αμήχανος γι' αυτό που συμβαίνει, σαν να ακροβατεί στο ρόλο που έχει διαλέξει να παίζει στη ζωή και σε μια πραγματικότητα της στιγμής που τον βγάζει εκτός προγράμματος. Όλα φαίνονται στις εκφράσεις, στις κινήσεις, στη στάση του σώματος.
Μια ξαφνική εναλλαγή ρόλων που αφηγούνται την ίδια ιστορία στο ίδιο πρόσωπο, όλα γύρω από την ανάγκη του ανθρώπου να βρει κάτι για να επικοινωνήσει. Κάτι, γιατί οι άνθρωποι είναι μια άλλη ιστορία, ίσως και να μην καταφέρεις ποτέ να επικοινωνήσεις μαζί τους. Το σεντόνι σου, το μαξιλάρι σου, ένα βιβλίο, κάτι με το οποίο μπορείς να επικοινωνήσεις. Όχι τον καθρέφτη σου, όχι αυτόν, αυτός πάλι εσένα δείχνει, είναι κι αυτό κάτι δύσκολο.
Ένα παγκάκι γίνεται "μήλον της έριδος" των δύο αντρών, το διεκδικούν, ο Πίτερ έχει ζήσει ευτυχισμένες στιγμές, στιγμές ευδαιμονίας σ' αυτό το παγκάκι, ο άγνωστος αρνείται να του το παραχωρήσει. Τώρα πια είναι και δικό του, δεν θα ανήκει ποτέ ολοκληρωτικά στον Πίτερ.
Τί είναι αυτό το παγκάκι; Μήπως το αντικείμενο με το οποίο επικοινωνεί; Και γιατί το διεκδικεί ο άγνωστος; Ποιος είναι άραγε, γιατί δεν λέει το όνομά του; Γιατί αναστατώνει τόσο πολύ τον φιλήσυχο οικογενειάρχη; Πώς αποφάσισε να πλησιάσει έναν άγνωστο και να αρχίσει ένα ψυχεδελικό παιχνίδι ερωταπαντήσεων;
Η απάντηση επί σκηνής από τους δύο κυρίους.
Τετάρτη 6, Σάββατο 9 και Κυριακή 10 Ιουνίου στις 9μμ στο στούντιο Λήδρα, ο Σπύρος Γεωργακόπουλος και ο Αντρέας Ψύλλιας σας αφηγούνται την "Ιστορία των σκύλων" με έναν τρόπο που θα σας αγγίξει και θα σας βάλει σε σκέψεις.
Μια παράσταση που αξίζει να δείτε, γιατί ξεπερνά κατά πολύ αυτό που θεωρείται ερασιτεχνικό. Εγώ παρακολούθησα κάτι καθ' όλα επαγγελματικό.
Συγχαρητήρια στα παιδιά και το εννοώ!(επειδή με ρώτησε δύο-τρεις φορές ο ένας εκ των πρωταγωνιστών αν το εννοώ ή το λέω επειδή τον ξέρω και δεν θέλω να τον κακοκαρδίσω).
Καλή συνέχεια και...σπεύσατε!
Εμπιστευτείτε με και δεν θα χάσετε.

"Η ιστορία των σκύλων" σε περιορισμένες -δωρεάν- εμφανίσεις!

Μια ενδιαφέρουσα, φρέσκια, δωρεάν και περιορισμένων παραστάσεων θεατρική παράσταση(ναι, συντακτικά πάσχει έτσι όπως το βλέπω κι εγώ, αλλά προσπεράστε το!) θα λάβει χώρα αυτή την εβδομάδα στο Στούντιο Λήδρα στην Πλάκα με τον τίτλο "Η ιστορία των σκύλων".
Καλά διαβάσατε, περιορισμένες μεν, αλλά και δωρεάν, δεν στοχεύουν στο κέρδος, αλλά στην καλλιτεχνική τους έκφραση (και πράττουν σωστά).
Οι άνθρωποι-πολυεργαλεία είναι ο Αντρέας Ψύλλιας και ο Σπύρος Γεωργακόπουλος, οι οποίοι έχουν κάνει τη μετάφραση και διασκευή του έργου, υπογράφουν τη σκηνοθεσία και ερμηνεύουν επί σκηνής! Απόφοιτος του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου ο ένας, επαγγελματίας ηθοποιός ο άλλος αποφάσισαν να αποδείξουν στην πράξη τη σχέση τους με τον πολιτισμό.
Είχα τη χαρά να δω και στο παρελθόν παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε ο ένας εκ των δύο και σας λέω ότι με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς δεν φανταζόμουν ποτέ ότι ο άνθρωπος, τον οποίο συναναστρέφομαι τόσα χρόνια στη σχολή, μπορεί να μεταλλαχθεί τόσο πολύ και κυρίως, τόσο πειστικά πάνω στη σκηνή.
Θα πάω εννοείται να δω τί έχουν ετοιμάσει τα παιδιά, ώστε να έχω ιδίαν άποψη, αλλά οφείλω να υπογραμμίσω ότι θα είναι μόνο για τέσσερις παραστάσεις, στις 5, 6, 9 και 10 Ιουνίου. Μην το χάσετε!
Είναι άλλωστε 5 λεπτά από το σταθμό του μετρό Ακρόπολη και 10 λεπτά από το σταθμό στο Μοναστηράκι και διαρκεί μόλις 50 λεπτά.
Σας παραθέτω το δελτίο τύπου και τον σύνδεσμο για περαιτέρω λεπτομέρειες.

Η θεατρική ομάδα "Kongs - Emneme" παρουσιάζει το έργο "Ή ιστορία των σκύλων", βασισμένο στο "Zoo story"του Edward Albee, στο studio Λήδρα. Παραστάσεις 5 - 6 και 9 - 10 Ιουνίου 2012.
Μετάφραση - Διασκευή - Σκηνοθεσία - Ερμηνεία:
Γεωργακόπουλος Σπύρος
Ψύλλιας Αντρέας


"Κάθε φορά που συναντιόμαστε, σταματάμε και κοιτάμε ο ένας τον άλλο με λύπη και καχυποψία μαζί, και ύστερα προσποιούμαστε τους αδιάφορους. Περνάει ο ένας δίπλα στον άλλο νιώθοντας ασφάλεια. Υπάρχει κατανόηση. Είναι θλιβερό, αλλά πρέπει να παραδεχθείς πως υπάρχει κατανόηση. Κάναμε πολλές προσπάθειες να επικοινωνήσουμε και είχαμε αποτύχει. Αυτός τρώει ακόμα σκουπίδια κι εγώ έχω εξασφαλίσει το μοναχικό αλλά ελεύθερο πέρασμα από μπροστά του."
Ώρα έναρξης 21:00 (διάρκεια έργου 50 λεπτά)
Είσοδος ελεύθερη.
Έξοδος, κουτί οικονομικής ενίσχυσης της ομάδας. (Σουβλάκια και τσιγάρα για την στρατιωτική θητεία που έπεται) :)
Παραστάσεις 5 - 6 και 9 - 10 Ιουνίου 2012.
https://www.facebook.com/events/392653207444119/

Μια καλή νεράιδα σ' ένα στενό της Πλάκας...

Η ώρα είναι λίγο πριν τις 4 το απόγευμα μια Παρασκευή που το καλοκαίρι αποφάσισε να μας πείσει ότι ήρθε. Μια λιακάδα όλο αυθάδεια κηρύσσει την έναρξη του Ιουνίου και σ' ένα στενό της Πλάκας μια νέα κοπέλα εμφανίζεται φορώντας ένα κατακόκκινο φόρεμα με λευκό πουά, άλλης εποχής, σαν να βγήκε από τη δεκαετία του '50 ή του '60. Κρατά μια επίσης κατακόκκινη τσάντα με λευκό πουά κι έχει φωτογραφία από ένα καφέ σκυλάκι -δώρο συνεργάτη. Φορά μαύρα μπαλαρινάκια, τα μαλλιά της κατάξανθα, σπαστά, επιμελώς ατημέλητα πλαισιώνουν το πρόσωπό της με τα μεγάλα κι έντονα γαλανά μάτια. Υπέροχο χρώμα. Λίγο μολύβι στα βλέφαρα και τίποτε άλλο, άβαφη κι όμως τόσο φωτεινή. Ένα ζευγάρι κόκκινα κοκάλινα γυαλιά οράσεως ολοκληρώνει την καλοκαιρινή εικόνα. Χαμογελά με αυθορμητισμό, γλύκα κι ειλικρίνεια, πλησιάζει και πριν καν κάνουμε τις πρώτες συστάσεις με σφίγγει στην αγκαλιά της με τόση ζεστασιά και γλυκύτητα που την ένιωσα δικό μου άνθρωπο. Λάμπει, το νιώθεις, στο μεταδίδει.
Ωραίος άνθρωπος, πολύ.
Αποκλείεται να μην την συμπαθήσεις(τουλάχιστον), είναι ένας κανονικός άνθρωπος με τρομερό ταλέντο, κανένα ίχνος έπαρσης, ντροπαλή, ισορροπημένη, με βαθιά αγάπη για τη μουσική, γενναιόδωρη και αισιόδοξη. Ο τρόπος της ν' αντιμετωπίζει τις δυσκολίες είναι να σκέφτεται ότι είναι καλά εκείνη, η οικογένειά της, οι άνθρωποι που αγαπά κι αυτό πιθανότατα κάποιοι άλλοι μπορεί να μην το έχουν, άρα όλα τα άλλα προβλήματα είναι μηδαμινά. Καταλαβαίνεις πως το εννοεί, δεν το λέει έτσι απλά.
Όπως και όταν αναφέρει πως από πέρυσι που απολύθηκε από τη δουλειά της είναι πιο ευτυχισμένη από οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή, γιατί μπορεί να ασχολείται με τη μουσική που τόσο αγαπά και την κάνει να νιώθει δημιουργική και τη γεμίζει χαρά. Κι ας είναι στα χειρότερά της οικονομικά, ζει αξιοπρεπώς μεν, αλλά τα χρήματα που έβγαζε πριν με αυτά δεν συγκρίνονται. Μα η ζωή της είναι πιο χαρούμενη, ακόμη και με τα λιγότερα.
Το βλέπεις στα μάτια της που φωτίζουν, στο πρόσωπό της που είναι γαλήνιο κι ήρεμο. Είναι πολύ καλύτερα πια. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ να ανέβει στη σκηνή και να τραγουδήσει, ήταν θέμα συγκυριών, οι άλλοι την βρήκαν, εκείνη δεν έψαξε. Όπως ακριβώς δεν την τρομάζει να μην υπάρχει σ' ένα χρόνο στη δισκογραφία. Θα συνεχίσει να γράφει τη μουσική της στο σπίτι της, για εκείνη, αυτό είναι το βασικό.
Μας λέει ιστορίες πίσω από τα τραγούδια του καινούργιου δίσκου της Homemade Joy και γελάμε. Γράφει παντού, σε σουβλατζίδικο περιμένοντας να έρθει η πίτα-γίγας με το μπριζολάκι, στο αυτοκίνητο ανεβαίνοντας την Καλλιρρόης, την ώρα που τηγανίζει πατάτες και σε άλλες πολλές τέτοιες στιγμές. Η Μαριέττα Φαφούτη γράφει διαρκώς, αυτόματα, αυθόρμητα. Και μακάρι να συνεχίζει πάντα έτσι.
Της αρέσει η σκέψη ότι πρέπει μέσα σε 30 δευτερόλεπτα να φτιάξει μια ιστορία που να "ντύσει" την εικόνα, όσον αφορά τις διαφημίσεις, αλλά και το να πρέπει η μουσική της να συγχρονιστεί με την εικόνα μιας ταινίας, ενός ντοκιμαντέρ, μιας παράστασης.

Το πιο αγαπημένο της τραγούδι από τον δίσκο, για προσωπικούς λόγους, είναι το "June 2". Το Kookoobadi είναι κάτι σαν ξόρκι κι η καλή νεράιδα Μαριέττα έρχεται με τη φωνή και τις μελωδίες της να ξορκίσει την απαισιοδοξία, τη γκρίνια, την αρνητική ενέργεια, τη μαυρίλα και τη σκοτεινιά, αντικαθιστώντας τα με κέφι, χαρά, ελπίδα κι αισιοδοξία. Το καταφέρνει περίφημα.
Αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, αποχαιρετάμε η μία την άλλη τονίζοντας πως θα τα πούμε λίαν συντόμως και ανεβαίνει τα σκαλιά για να φύγει με το κατακκόκινο φόρεμα που φαίνεται ακόμη πιο φωτεινό, ακόμη πιο πειστικά φερμένο από άλλη εποχή, κάνοντας αντίθεση με το κατάλευκο δέρμα της. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τρέχω μήπως την προλάβω να τη ρωτήσω κάτι. Έχει εξαφανιστεί, μα πότε πρόλαβε;
...Λέτε να είναι όντως νεράιδα και να έφυγε πάνω σε μια ιπτάμενη άμαξα ή μήπως μέσα σ' αυτό το μικρό τσαντάκι είχε ένα μαγικό ραβδί, το έβγαλε και λέγοντας το μαγικό της ξόρκι "koo-koo-badi" εξαφανίστηκε;
Μπορεί.
Μέχρι -και αν ποτέ καταφέρουμε- να το εξιχνιάσουμε, μπορείτε να ακούσετε την "φωτεινή" Μαριέττα Φαφούτη, και όσα είπαμε, εδώ.

Υ.Γ. Στην καρδιά μου η υπέροχη νεαρή κυρία, και στο πόσο απόλαυσα αυτή την εκπομπή, βρίσκεται αμέσως μετά τον Αύγουστο Κορτώ (που είναι η άπιαστη κορυφή για μένα, το ιδεατό),όπως καταλαβαίνετε αυτό είναι από μόνο του αρκετό. Σημαίνει πολλά.

Καλό τριήμερο σε όλους, όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε!