Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός...

Σε ποιον κόσμο ζούμε; Γιατί κατάντησε έτσι; Πόση θλίψη κουβαλάει, αλλά κυρίως ποιος τη φόρτωσε μ' αυτή; Μέχρι κι ο καιρός βάρυνε ξαφνικά και δεν λέει να γαληνέψει... Βαρύς, μελαγχολικός, θυμωμένος, ή μάλλον, οργισμένος. Λες και μας τιμωρεί κι αυτός, σαν να μας εκδικείται για κάτι...ή για πολλά.
Κοιτάζω τον ουρανό και βλέπω γκρίζο, ούτε φως ούτε χρώμα, μόνο γκρίζο, ψάχνω να πιαστώ από την ελπίδα, μα κι αυτή κρύβεται από την αγριότητα, προσπαθεί να προφυλαχθεί όσο αντέξει. Κι αλήθεια προσπαθεί ν' αντέξει, αλλά κανείς άλλος δεν το κάνει γι' αυτή.
Ξεχάσαμε να χαμογελάμε, να αγαπάμε, να κατανοούμε, να αγγίζουμε τρυφερά, ζεστά, αληθινά κι αθώα(το πονηρό δυστυχώς επιβιώνει των πάντων και θρέφεται από αυτό), να νοιαζόμαστε, να δημιουργούμε, να στηρίζουμε και να στηριζόμαστε, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκονται εύκαιροι ώμοι... Εμείς μήπως διαθέτουμε τον δικό μας στην ανάγκη του άλλου...; Μπα, πού διάθεση κι εμπιστοσύνη.
Θεέ μου, πάψαμε να εμπιστευόμαστε, ακόμη περισσότερο, κλειστήκαμε στο καβούκι μας και απαιτούμε μόνο να μας ανήκουν. Πράγματα και άνθρωποι. Αλλά δεν μας ανήκουν κι εκεί είναι το θέμα.
Δεν υπάρχει ιδιοκτησία στο συναίσθημα ούτε στους ανθρώπους, υπάρχουν μόνο σχέσεις που χτίζονται και θωρακίζονται από τυχόν κλυδωνισμούς. Αλλά είμαστε όλοι ελεύθεροι, να ζήσουμε, να αγαπήσουμε, να μας αγαπήσουν, να αισθανθούμε, να χαρούμε, να μείνουμε ή να φύγουμε, να ξεκινήσουμε ή να τελειώσουμε κάτι, να ακολουθήσουμε μια διαδρομή ή να χαράξουμε τη δική μας, να δεχτούμε ή να αρνηθούμε, να απλώσουμε το χέρι ή να κόψουμε τα σχοινιά, να ακολουθήσουμε τον ασφαλή τρόπο ή να ρισκάρουμε αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Εμείς, εγώ για μένα, ούτε για σένα ούτε για κανέναν άλλον. Μπορώ να κάνω όσα λάθη θέλω, αρκεί να είναι δικά μου, φτάνει να μην επηρεάσω εσένα, όπως κι εσύ. Μπορείς να κάνεις αυτό που θες χωρίς να έχει αντίκτυπο σε οποιονδήποτε άλλον παρά μόνο στον εαυτό σου. Αυτό θα πει ελευθερία, ουσιαστική κι αληθινή.
Μπορώ να θέλω ένα σωρό πράγματα, να ονειρεύομαι, να θέλω δομημένες με έναν συγκεκριμένο τρόπο τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, είναι δικαίωμά μου. Αν οι άλλοι δεν συμφωνούν κι εγώ δεν προτίθεμαι να μειώσω τις ανάγκες κι επιθυμίες μου έχω επίσης το δικαίωμα να αποχωρήσω, όπως και οι άλλοι.
Σκεφτόμουν τη διαφορά στις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις αντοχές των ανθρώπων, ξεκινώντας από τους γύρω μου. Αναρωτιόμουν μήπως δεν είμαι αρκετά φιλόδοξη και ναι, μάλλον δεν είμαι. Δεν ονειρεύομαι να δουλεύω 20 ώρες τη μέρα, να μην ξέρω αν και πότε θα γυρίσω σπίτι μου και να ξεροσταλιάζω έξω από ένα πολιτικό γραφείο περιμένοντας μια δήλωση ή μια εξέλιξη. Λυπάμαι, αλλά όχι. Εγώ έχω φανταστεί αλλιώς τη ζωή μου, να κάνω μεν τη δουλειά που αγαπώ, γιατί είναι ένα κομμάτι πολύ σημαντικό της ζωής μου που δεν είναι όμως η ζωή μου. Θέλω να έχω το χρόνο να κάνω μια βόλτα, έναν περίπατο, να μπορώ να χαρώ ένα ηλιόλουστο απόγευμα, να μπορώ να κανονίσω μια συνάντηση με φίλους μετά τη δουλειά, να κάνω πράγματα που τώρα ελλείψει δουλειάς άρα διάθεσης και χρημάτων δεν μπορώ να κάνω. Μαθήματα ιταλικών, ζαχαροπλαστικής, χορού, γιόγκα, ένα ενδιαφέρον(και όχι οπωσδήποτε "σημαντικό" για το βιογραφικό) μεταπτυχιακό, ταξίδια που χρόνια σκέφτομαι, αλλά δεν έχω κάνει και πολλά-πολλά ακόμη. Για τη δουλειά τώρα...ναι, θα ήθελα να δουλεύω σε ένα ραδιόφωνο(το λατρεύω) που να με πληρώνει, γιατί εντάξει και τώρα σε ραδιόφωνο είμαι, αλλά τσάμπα, δωρεάν εργασία. Να εργάζομαι σε ένα από τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα περιοδικά των εφημερίδων που έχουν υπέροχα θέματα ή και σε μια εφημερίδα σε ένα τομέα που να μ' αρέσει και να μαθαίνω διαρκώς, να είναι μια διαδικασία διαρκούς γνώσης(τί πιο ωραίο!), αλλά με ανθρώπινα ωράρια όχι ξεχνάω πριν πόσες μέρες πήγα σπίτι μου!
Το μέτρο είναι κάτι πολύ σημαντικό. Θέλω επιτέλους ν' αρχίσω να χαίρομαι τη ζωή μου, γιατί αν σκεφτώ ότι όλος ο πανικός, το άγχος και η μαύρη μελαγχολία τόσων χρόνων για να είμαι υπόδειγμα παιδιού, να μην αφήσω το χρόνο να περνά άσκοπα, να είμαι υπεύθυνη, με δομημένη και ισορροπημένη προσωπικότητα και χαρακτήρα, να μπω στη σχολή, να την τελειώσω και ν' αρχίζω να δουλεύω για να αρχίσω επιτέλους  να ζω όπως θα ήθελα, με ηρεμία, θετική ενέργεια και χαμόγελο, πήγε στράφι και πρέπει να συνεχιστεί δεν θα το αντέξω.
Ίσως τελικά αυτό είναι ακόμη μεγαλύτερη φιλοδοξία από τους άλλους...Ιδιαίτερα αυτή την εποχή.
Και νά σου η οικονομική κρίση, που ως γενικότερη κρίση έχει ξεκινήσει χρόνια ολόκληρα, σταματώντας τα όνειρά μας, εξοντώνοντας την ελπίδα και δημιουργώντας ένα πόλεμο εντός κι εκτός κι όχι μόνο συνόρων, αλλά και ψυχής.
Χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο δρόμο και για πρώτη φορά αυτός ο χειμώνας ακόμη και στην Αθήνα αποδεικνύεται ο χειρότερος. Φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε, η εγκληματικότητα έχει φτάσει στα ύψη, αναστολές δεν υπάρχουν, ηθική το ίδιο, ο θάνατός σου η ζωή μου καταλήξαμε... Αναλγησία παντού.
Και ξαφνικά το Σάββατο ανοίγω την τηλεόραση κι ακούω ότι κάποιος έβαλε έναν εμπρηστικό μηχανισμό σε συρμό του μετρό στο Αιγάλεω. Λίγες ώρες μετά γίνεται γνωστό ότι ήταν ενεργοποιημένος κι επανέρχεται η απορία: Σε ποιον κόσμο ζούμε επιτέλους; Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην νιώθουμε πουθενά σίγουροι κι ασφαλείς, όπως ακριβώς και μες στα σπίτια μας. Την ευθύνη ανέλαβε μια οργάνωση που λέγεται Αντάρτικο Πόλεων. Γελοίοι άνθρωποι, για πολύ ξύλο... τουλάχιστον.
Δεν ξέρω τί χειρότερο από αυτό υπάρχει. Το να αισθάνεσαι ανασφάλεια και φόβο από την πόλη που ζεις μέχρι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Να φοβάσαι να μετακινηθείς, να βλέπεις ότι αυτοί που θα τους χαρακτήριζες συνανθρώπους σου μόνο αυτό δεν είναι. Θέτουν τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα χιλιάδων ανθρώπων σε κίνδυνο αψήφιστα, σαν να μην έχουν αξία οι ζωές μας, σαν να είναι προσάναμμα στο σκοπό που έχουν κατά νου. Μια νοητική αρρώστια δίχως όρια, δίχως λογική, αλλά κυρίως δίχως ανθρωπιά. Με τρομοκρατία και όλεθρο θα νικήσουν τη βαρύτητα που μας τραβά στο βυθό; Μάλλον πιο γρήγορα και με το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα θα χαθούμε στην άβυσσο.
Ένας πόλεμος με αόρατο ή καλά κρυμμένο εχθρό και κάθε μέρα ξεφυτρώνουν κι άλλοι χωρίς να ξέρεις από πού να φυλαχθείς...
Σε ποιον κόσμο ζούμε;