Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Κι αν αύριο είναι αργά;



Αναλογιζόμουν τις σκέψεις και τα όνειρα που κάνουμε, τα σχέδια για το μέλλον που όλο έχουν αρχίσει να συρρικνώνονται λόγω της γενικότερης κατάστασης και φοβόμαστε να σχεδιάσουμε ακόμη και το αύριο. Μέσα όμως σ' αυτό υπάρχει και μια παραδοξότητα. Κάνουμε οικονομίες, κλεινόμαστε μέσα, μειώνουμε κι από εκεί που άλλο δεν πάει και κυρίως από τη διάθεση και τη ζωή μας για να έχουμε κάτι αύριο.
Με μια διαφορά: ούτε το σήμερα ζούμε ούτε το αύριο, γιατί κι αυτό με τα άγχη τού σήμερα θα ξημερώσει. Θα ανοίξω πάλι την τηλεόραση και θα δω τα νέα μέτρα της Τρόικας, τις επιπλέον εισφορές, την αύξηση στα τιμολόγια της ΔΕΗ, της ανεργίας, την μείωση των μισθών και των προσδοκιών μου. Μέσα σ' όλα αυτά ένα πιο γρήγορο χτυποκάρδι που ανά τακτά διαστήματα επιστρέφει και γίνεται παρέα ανήσυχη. Η γκρίνια γέμισε το 24ωρο κι εγώ φοβάμαι να ονειρευτώ κι αυτό το χτυποκάρδι με κάνει ν' ανησυχώ περισσότερο για το αύριο που όλο ονειρεύομαι κι όλο πιο μακρινό μοιάζει...
Ωραία λοιπόν, να ζήσω το σήμερα, συμφωνώ, επαυξάνω, προσυπογράφω, αλλά με τί, πώς; Γιατί άγχος υπάρχει, δουλειά πάλι όχι και δεν είναι λίγο, καθόλου λίγο. Δυστυχώς ζούμε σ' έναν κόσμο που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε ώστε να καθορίζεται από το χρήμα και τα υλικά αγαθά που δεν με πολυνοιάζουν, ποτέ δεν με πολυένοιαζαν άλλωστε. Έλα όμως που για να κάνεις μερικά πράγματα τα χρειάζεσαι, τα μαθήματα ξένων γλωσσών για παράδειγμα, γιατί τώρα έχω το χρόνο να αφοσιωθώ, αλλά οι έρμοι οι γονείς δεν βγαίνουν κι έτσι κάνω μόνο τα γαλλικά μου τα αγαπημένα. Ένα ταξίδι που μπορεί τώρα να μου βγήκε η ανάγκη να κάνω, αλλά με τί οικονομικά; Μια επιθυμία για μια, δύο ή τρεις θεατρικές παραστάσεις που πάλι δεν υπάρχει η δυνατότητα και απογοητεύεσαι που δεν μπορείς να δεις κάτι που πολύ θα ήθελες, γιατί προέχουν άλλα πράγματα, πιο σημαντικά.
Υπάρχουν τόσα δωρεάν πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους εννοείται, απλώς είναι όλα εκείνα τα πράγματα που βγαίνουν από τα πλαίσια της αγάπης με τους ανθρώπους σου, της αίσθησης της παρέας, της τρυφερότητας, της αγκαλιάς και σε φέρνουν αντιμέτωπο με πεζότητα που αφορά και άλλης υπόστασης θέματα.
Μεταφέρουμε λοιπόν, όλες τις ελπίδες, τα όνειρά μας και τις προσδοκίες μας στο "αύριο" που δυστυχώς δεν είναι στις επόμενες 24 ώρες, αλλά λίγο(ή πολύ) πιο μακριά κι αφήνουμε τη ζωή μας στον αυτόματο πιλότο. Αν όμως τώρα είναι η στιγμή να ζήσουμε όσα πρέπει τί γίνεται; Αν συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή δεν ακολουθεί το δικό σου πρόγραμμα και έχει δικές της κατευθυντήριες που στις επιβάλλει τι κάνεις; Όταν ανατρέπει το αύριο που έχεις φανταστεί, το σήμερα δεν μοιάζει σαν να πήγε χαμένο;
Αποφάσεις για σήμερα και για το 2012:
Θα λέω αυτό που θέλω και νιώθω, χωρίς φόβο, χωρίς εριστικότητα, χωρίς ενοχές, χωρίς επιθετικότητα, αλλά ειλικρινά και ήρεμα. Δεν θα καταπιεστώ να πω ή να κάνω κάτι που δεν θέλω και δεν αισθάνομαι.
Θα φροντίσω να έχω δίπλα μου και να δείχνω την αγάπη μου στους ανθρώπους που θέλω, που νιώθω ότι μ' αγαπούν, μ' εκτιμούν, με σέβονται και δεν με θεωρούν δεύτερη επιλογή. Όπως εγώ δεν αντιμετωπίζω τους ανθρώπους μου ως πρώτη και δεύτερη επιλογή, αυτό θέλω κι απ' τους άλλους. Να δίνω και να παίρνω αγάπη ισότιμα. Λίγη ισοτιμία στις σχέσεις μου.
Δεν θα παίρνω βαριά ή σοβαρά οτιδήποτε φτάνει στο τέλος του ή δεν λειτουργεί όπως θα 'πρεπε. Μερικές φορές είναι καλό να συνειδητοποιούμε ότι κάποτε όλα τελειώνουν, οι ανθρώπινες σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους και σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιο σύντομος, δεν έγινε και τίποτε!
Θα κάνω δημιουργικά πράγματα χωρίς φόβο και άγχος, αλλά με χαρά και όρεξη. Θα βρω πράγματα που με γεμίζουν και ανοίγουν νέους δρόμους και θα το προσπαθήσω. Ε, κι αν δεν μου βγει τουλάχιστον θα το έχω προσπαθήσει!
Θα με φροντίζω περισσότερο σωματικά και ψυχικά. Θα περπατάω περισσότερο, θα τρώω πιο σωστά, θα αποβάλλω κάθε τοξικό, από τροφές μέχρι ανθρώπους, θα φροντίσω να βάλω ένα πρόγραμμα για να χωράνε όλα όσα πρέπει(και θέλω) να κάνω και θα ηρεμήσω.
Θα μείνω αμετακίνητη στις επιλογές μου και θα προασπίσω τη στάση, το ζωτικό και ατομικό μου χώρο και τις αποφάσεις μου.
Θα είμαι πιο ευέλικτη, συζητήσιμη και ήρεμη σε όλα τα άλλα.
Θα χαμογελάω συχνότατα μέσα στη μέρα ως θεραπεία κατά της μαυρίλας. Θα βλέπω τα ωραία χρώματα και στιγμές σε πρώτο πλάνο αφήνοντας ως φόντο την πεζή πραγματικότητα και τις αντιξοότητες.
Θα διαβάζω περισσότερα βιβλία που μ' αρέσουν(ε, πέρασαν και 4 βδομάδες από τον Ξένο του Αλμπέρ Καμύ, πρέπει!)
Θα φροντίσω να βρω χρόνο γι' αυτούς που αγαπώ, με κάνουν να περνάω καλά, να χαμογελώ, να χαίρομαι και να νιώθω ανάλαφρα μέσα στον πανικό με τις υποχρεώσεις.
Εν ολίγοις θα βρω τις ισορροπίες μου.
ΑΛΛΆ:
Θέλω να μου δείχνουν κι οι άλλοι ότι με σκέφτονται, με νοιάζονται, μ' αγαπάνε, τους λείπω, θέλουν να με δουν, αλλιώς δεν θα στεναχωριέμαι, απλώς θα βάζω Χ, γιατί αφού αποφάσισα να ζω το σήμερα όπως και όσο καλύτερα μπορώ, θέλω να το κάνω με καλή παρέα... Έχετε μήπως αντίρρηση ως προς αυτό;
Όχι άλλα σχέδια που μένουν για αύριο, γιατί μπορεί ν' αργήσει πολύ...