Τί Παρασκευή κι αυτή;! Όλη μέρα στο τρέξιμο και στους δρόμους και το βράδυ ένα πάρτι που ομολογώ πως δεν περίμενα να είναι καλό, είχα πάει με τις λιγότερο-εάν όχι καθόλου- δυνατές προσδοκίες για να μην πω μετά πόσο χάλια ήταν! Τελικά, αν εξαιρέσουμε το πόσο μικρός ήταν ο χώρος, το πόσο στριμωγμένοι ήμασταν έως εγκλωβισμένοι κάποιες φορές(κι έχω και μια κλειστοφοβία σε συνδυασμό με αγοραφοβία, μην το ξεχνάμε!), ότι ήταν τόσο γεμάτο που κανείς δεν το περίμενε και πως δυστυχώς, ο εξαερισμός δεν ήταν όπως θα έπρεπε, ήταν ένα μάλλον καλό πάρτι.
Εντάξει, όλες οι μουσικές επιλογές δεν με τρέλαναν (λυπάμαι, αλλά δεν συναντώνται οι μουσικές μας επιλογές με όλους, ούτε καν πλησιάζουν), αλλά κάπου εκεί στις mainstream επιλογές, στη disco και μετά στην r'n'b του πολυαγαπημένου φίλου που ήταν ο "yo" dj της βραδιάς (11 ήταν ζωή να 'χουν) ανεβήκαμε και ω του θαύματος χόρεψα κι εγώ και μάλιστα αυτοβούλως! Όχι ότι δεν υπήρξαν και περίεργες συναντήσεις (μα ελάτε αγαπητοί μου, σε κάθε συνάθροιση που σέβεται τον εαυτό της υπάρχουν!), αλλά κάποιες ευτυχώς δεν χρειάστηκε να συμπεριλάβουν ούτε ανταλλαγή βλεμμάτων ούτε λόγων, κάποιες αντιμετωπίστηκαν -επιτέλους!- με τον δέοντα πολιτισμό και αξιοπρέπεια (καλά, όσο μπορεί ο καθένας, θαύματα δεν γίνονται), κάποιες έγιναν σε τυπικό από μέρους μου και ψεύτικα εγκάρδιο κλίμα από τον άλλο και απλώς το πήρα χαλαρά και γέλασα μετά.
Υπήρξαν κι αυτές που ενώ χάρηκες πολύ που έγιναν και εξέφρασες την επιθυμία να επαναληφθούν σε πιο νορμάλ πλαίσιο -για να υπάρξει και μια συζήτηση βρε αδερφέ!- ο άλλος έδειξε μια άνευ λόγου αμηχανία και προσπάθησε (άτσαλα κατ' εμέ) να το βάλει σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια ή να το αποφύγει. Εκεί απόρησα είναι η αλήθεια κι αναρωτήθηκα τί θα μπορούσε να έχει περάσει αστραπιαία από το μυαλό του και έπαθε τέτοιο μπλακ άουτ: πιθανότητα να θέλω να φλερτάρω το συγκεκριμένο πρόσωπο, όοοοοχι λυπάμαι που δεν θα το τιμήσω με τον έρωτα μου, αλλά δεν υπάρχει (εμ, έτσι είναι η ζωή, σκληρή κι αδυσώπητη, μερικές φορές κι εγώ, αλλά τί να κάνω που είμαι;). Να θέλω να κάνω παράπονα και σχόλια σ' εκείνο ή "σπάσιμο" με αποδέκτη άλλο πρόσωπο όχι δεν θα 'θελα, δεν με αφορά, δεν μου πάει, δεν αναλώνω χρόνο και φαιά ουσία για πράγματα στα οποία έχω βάλει χι με απόλυτη συνείδηση, άρα; Τί άλλο θα μπορούσα να εννοώ από το απολύτως λογικό και ξεκάθαρο "έχουμε καιρό να ιδωθούμε, αν υπάρχει έστω και λίγη συμπάθεια(κι εδώ δείχνω με τα δαχτυλάκια το λίγο, γιατί είμαι κι εκφραστική η άτιμη!), θα σε παρακαλούσα αν θέλεις να το κανονίσουμε κάποια στιγμή, αν πάλι όχι, άσ'το";
Μήπως τελικά οι άνθρωποι αναίτια και με δική τους ευθύνη ψάχνουν πίσω από τις λέξεις κρυφά νοήματα; Μήπως επειδή έχουν συνηθίσει να κάνουν αυτοί ή να δέχονται από άλλους τέτοιου είδους διφορούμενες κουβέντες αρνούνται πεισματικά να πιστέψουν ότι υπάρχουν κι αυτοί που εννοούν ακριβώς αυτό που λένε, όπως το λένε, χωρίς να υπαινίσσονται τίποτε πέραν του πρώτου επιπέδου ανάγνωσης; Προτιμώ την απλότητα (όχι απλοϊκότητα) στην έκφραση, είτε στα συναισθήματα είτε στα λόγια, καθαρά πράγματα. Όπως δεν μπορώ τις περίπλοκες καταστάσεις και τους ανθρώπους που τις δημιουργούν, έτσι ακριβώς τις αποφεύγω. Όταν συμπαθώ κάποιον το λέω, όταν αγαπώ το ίδιο, όταν δεν νιώθω άνετα φαίνεται και γίνεται γνωστό σ' αυτούς που πρέπει, όταν δεν περνάω καλά το λέω και δεν κάνω προσπάθεια να το κρύψω, όταν χαίρομαι φαίνεται γιατί λάμπω, όταν θέλω να δω κάποιον το επιδιώκω, όταν δεν θέλω, δεν ασχολούμαι. Πάντα πολιτισμένα εννοείται και αξιοπρεπώς, αλλά απλά και καθαρά, διατηρώντας ή μειώνοντας αποστάσεις αναλόγως την περίσταση. Γενικά πάντως εννοώ αυτό που λέω σε σημείο που αν δεν θέλω να πω κάτι αρνητικό δεν λέω απολύτως τίποτε και διαλέγω την οδό της σιωπής. Θα μου πείτε τώρα, βρήκες κι εσύ να κολλήσεις, για πάρτι μιλάς! Συμφωνώ, μόνο που ως υπεραναλυτικός άνθρωπος που τα παίρνω πολύ σοβαρά και προσωπικά όλα, θέλω να τα βάζω στις σωστές τους διαστάσεις για να γειώνονται. Συνεχίζω λοιπόν...
Μετά βέβαια ήρθαν δυο θεότρελα και ζαλισμένα -όσο χρειάζεται για να το καταλαβαίνεις από απόσταση- πλάσματα και μου έκαναν κεφαλοκλείδωμα(ότι είμαι σώα, αβλαβής και γύρισα σπίτι μου όπως έφυγα είναι πολύ θετικό) διερωτώμενοι μα πώς γίνεται να μην πίνω και να μην καπνίζω, πώς θα κάνω κέφι έτσι και μου πρότειναν να λέω ότι είναι ιδεολογία, το Straight Edge, μέχρι και μαρκαδόρο έψαχναν να μου κάνουν ένα Χ στο χέρι (όπως καταλαβαίνετε είχαν πιει πολύυυυυυ) και αρνήθηκα λέγοντας ότι δεν "δεν θέλω καλέ!" και δεν είναι καλά (η μαύρη αλήθεια). Το τί άκουσαν τα αυτάκια μου, τι φτύσιμο -ενώ μιλούσαν σε μεθυσμένη φάση- δέχθηκα (πού να συγκρατήσεις τους σιελογόνους αδένες αν έχεις πιει από 6 μπύρες και πάνω), τι άντρας κατινέρ (ο κουτσομπόλης της γειτονιάς μας) ήρθε να κάνει τα κοινωνικά του σχόλια και να ψαρέψει "ειδήσεις" (έλεος κανένα και πουθενά), τι ψώνιο να υπάρχει παντού γύρω απερίγραπτο...αλλά μ' έκανε και γέλασα.
Υπήρχαν όμως οι αγαπημένοι άνθρωποι που έδωσαν άλλη χαρά, από τη φίλη την πολυαγαπημένη που αυτή τη μέρα τη δύσκολη μαζί την περάσαμε, το φίλο-dj-αδυναμία, τα κορίτσια τα αγαπημένα, τον ξάδερφο-λατρεία, το τρελό αγόρι που είναι τόσο τρελό όσο φαίνεται, τα μεθυσμένα αγόρια που σε μικρές δόσεις ήταν ξεκαρδιστικά μέχρι τα παιδιά που είχα καιρό να δω και ήταν ευχάριστο που τα είδα και φυσικά η τρέλα που έχουμε κι είναι αστείρευτη!
Το πόσο απόλαυσα να βλέπω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, που δεν έχει κανένα λόγο να με αποφεύγει (γιατί δεν έχουμε συναναστραφεί και ποτέ ιδιαίτερα), να νιώθει αμήχανα όταν τύχαινε να συναντηθούμε δεν περιγράφεται, μέχρι που για να το οξύνω ή να το εξαλείψω οριστικά, του απηύθυνα το λόγο με αποτέλεσμα να πρέπει οπωσδήποτε να μου μιλήσει και κατάλαβε νομίζω ότι μπορεί μεν να μην τον συμπαθώ καθόλου, αλλά δεν συντρέχει λόγος να φοβάται (ότι υπάρχει και άνθρωπος που με φοβάται ε, δεν το περίμενα, τ' ομολογώ). Δεν είναι ανάγκη άλλωστε να κάνουμε παρέα με όλο τον κόσμο, αλλά θα γίνω γραφική λέγοντας πως μπορούμε να είμαστε έστω πολιτισμένοι ενήλικες.
Γενικά ήταν μια ευχάριστη βραδιά μπορώ να πω, ένιωθα μια πληρότητα, το κορίτσι-λατρεία-αγάπη-φίλη μου αν ήταν εκεί θα ήταν βεβαίως πάρα πολύ ωραίο, αλλά και πάλι θα το χαρακτήριζα -με τα όσα αρνητικά είχε- ευχάριστο πάρτι. Γι' αυτό δεν περίμενα τίποτε καλό, για να εκτιμήσω αυτό που ήταν τελικά.
Πάντως κάναμε με την παρέα και τα χορευτικά μας και όλο το μαγαζί μαζί, ειδικά σε ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Σας το αφιερώνω καθώς σημάδεψε τη χθεσινή βραδιά...
The Village People- Y.M.C.A.
Υ.Γ. Και εξαιρετικά αφιερωμένο στο κορίτσι μου που έλειπε, γιατί διάβαζε κι έχασε αυτές τις ανυπέρβλητες στιγμές -καθώς ανεπανάληπτες δεν είναι, γιατί σε κάθε πάρτι του σταθμού (ένας είναι ο σταθμός παιδιά μου, http://www.spamradio.gr/) τα βασικά συστατικά επαναλαμβάνονται με μαθηματική ακρίβεια!
Στο επόμενο ελάτε κι εσείς να δείτε από κοντά αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, σε ένα χώρο που να μας χωράει ελπίζω :-)
