Συζητώντας με έναν πολύ γλυκό κι αγαπημένο άνθρωπο, συνειδητοποίησα ότι προσπαθούμε όλοι να φτιάξουμε τον χώρο στον οποίο μπορούμε να χωρέσουμε και να λειτουργήσουμε σωστά και το προσπαθούμε εφ' όρου ζωής.
Για έξι ολόκληρα χρόνια είχα την απέραντη αγάπη και τoυς καταλληλότερους να μου διδάξουν βιωματικά το πώς αγαπούν οι άνθρωποι. Δεν ήταν αρκετό, γιατί ήταν τα έξι πρώτα χρόνια της ζωής μου, μετά έφυγαν κι οι δυο κι όχι μόνο απ' τη δική μου ζωή. Αυτή η σχεδόν εξωπραγματική αίσθηση της απόλυτης ασφάλειας, θαλπωρής, ότι ποτέ κανείς δεν θα σε πληγώσει, ότι δεν θα μπορέσει να προσπεράσει την αξία σου, την ποιότητά σου, ότι θα ζεις βυθισμένη στην αγάπη ήταν ο λόγος που η προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν απότομη και απογοητευτική. Βέβαια, οι γονείς μου έκαναν κι εξακολουθούν το καλύτερο που μπορούν, μόνο που εκείνες οι δύο υπέροχες μορφές ήταν κάτι παραπάνω, κάτι που για να το καταλάβεις πρέπει να πολλαπλασιάσεις τα πιο γλυκά αισθήματα επί 100. Κι εκείνοι σίγουρα καταλαβαίνουν, τις λάτρευαν κι αυτοί άλλωστε.
Αν με ρωτήσει κάποιος τί είναι αγάπη θα απαντήσω δυο μάτια υγρά που σ' αγκαλιάζει η ζεστασιά τους, που κοιτώντας μέσα τους είσαι εσύ. Μια ανοιχτή αγκαλιά κι ένα πλατύ, γεμάτο γλύκα, χαμόγελο στο πρόσωπο. Είναι η φροντίδα, το χάδι, το νοιάξιμο. Είναι το βλέμμα όλο αγωνία που παρατηρεί την αναπνοή σου όσο κοιμάσαι για να ξέρει ότι είσαι καλά. Είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη, η τυφλή, που θα μπορούσες να κάνεις οτιδήποτε έχοντας την αδιαμφισβήτητη πεποίθηση ότι δεν πρόκειται να σου συμβεί τίποτε κακό. Είναι τα δάκρυα που διασχίζουν ένα πρόσωπο που τρέχει για να έρθει προς εσένα, γιατί δεν πιστεύει ότι μπόρεσε να ξεχαστεί και να σ' απογοητεύσει (και δεν σ' απογοητεύει ποτέ τελικά). Είναι η προσμονή κι η λαχτάρα τη στιγμή που γίνεται ανακούφιση μόλις μπαίνεις σ' ένα δωμάτιο. Είναι η σχέση που χτίζεται μέρα με τη μέρα και δημιουργεί έναν κόσμο μόνο για σένα όπου εσύ είσαι πάντα η προτεραιότητα, που είσαι ασφαλής, ήρεμος-η, χαρούμενος-η, πανευτυχής, ανέμελος-η και πιστεύεις ακράδαντα ότι κι ο υπόλοιπος κόσμος εκεί έξω είναι έτσι ακριβώς. Είναι η φροντίδα που δεν σε κακομαθαίνει, αλλά σε καλομαθαίνει και σου μεταδίδει τη λογική πως έτσι πρέπει να αγαπάς, να ανοίγεις την αγκαλιά, την καρδιά, το μυαλό, την ψυχή και τη ζωή σου και να βάζεις τον άλλον μέσα χωρίς δεύτερες σκέψεις και κρατήματα, γιατί αποκλείεται να σε προδώσει ποτέ, αποκλείεται να σε πληγώσει κι είναι αδύνατον να μην αξίζει την εμπιστοσύνη και την αγάπη σου. Είναι η ικανότητα να πιστεύεις πως οι άλλοι σκέφτονται όπως εσύ, χωρίς να θέλουν να σ' εκμεταλλευτούν, να επωφεληθούν, να σε μειώσουν, να σε παραμερίσουν ή να σε βάζουν σε δοκιμασίες ώσπου να πεισθούν για το αν τους κάνεις. Αγάπη είναι δύο ζευγάρια μάτια που δεν μπορώ να ξεχάσω 16 χρόνια μετά την τελευταία φορά που τα είδα, είναι η αίσθηση που μου αφήνει η ανάμνησή τους και είναι σαν άρωμα που δεν φεύγει από τα υφάσματα. Αυτό είναι αγάπη, να σε δέχονται όπως ακριβώς είσαι, να σε βάζουν μέσα στη ζωή τους με τα μπούνια χωρίς ενστάσεις, πρέπει και τεστ, να σου δίνουν χώρο ν' αναπνέεις και να ανθίσεις, να επιτρέπουν στην προσωπικότητά σου να εκφράζεται όπως θέλει και να σε σέβονται δείχνοντάς το με κάθε δυνατό τρόπο, ακόμη κι όταν διαφωνούν με τη σκέψη, τις πράξεις ή τις αποφάσεις σου, γιατί επί της ουσίας συμφωνείτε σε ένα, το πιο σημαντικό: σ' εσένα, ότι σ' αγαπούν, ότι σ' εμπιστεύονται, ότι είσαι κάτι που δεν θα άλλαζαν ποτέ, για τίποτε, γιατί από την αρχή μέχρι το τέλος κι απ' τα μαλλιά ως τα νύχια είσαι μοναδικός κι ασύγκριτος!
Για όλους όσοι δεν αγαπούν έτσι, δεν αφήνουν τους ανθρώπους να μπουν ολόκληροι και απόλυτα, χωρίς να τους κρατούν στον προθάλαμο περιμένοντας να αποδείξουν -αν αντέχουν - αν αξίζουν μια θέση στην καρδιά και τη ζωή τους, για εκείνους που έχουν διόδια στην καρδιά και δεν ανήκουν στο κίνημα "δεν πληρώνω", είτε γιατί φοβούνται μην πληγωθούν, είτε γιατί υπερτερεί ο εγωισμός τους και πιστεύουν πως η καρδιά τους είναι πιο σημαντική από οποιαδήποτε άλλη, ένα έχω να πω. Αν είναι να πληγωθείς θα πληγωθείς, θα απογοητευθείς, θα προδοθείς όσο κι αν προσπαθήσεις να το αποφύγεις. Μα είναι τόσο ωραίο να γεμίζεις την καρδιά σου ωραία αισθήματα και να μην είσαι καχύποπτος με τους ανθρώπους, κάνοντας την αρχή, ώστε να μην είναι καχύποπτοι κι εκείνοι μαζί σου! Στο κάτω-κάτω, όσες φορές και να πέσεις, κάτι θα μάθεις κι όσο περνάει ο καιρός μαθαίνεις να έχεις λιγότερες απώλειες και να σηκώνεσαι γρηγορότερα. Την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους αρνούμαι να τη χάσω, προτιμώ να εμπιστευθώ το ένστικτό μου κι ας βγω και λάθος, όπως έχουμε ξαναπεί, μυς είναι κι η καρδιά, θέλει λίγη άσκηση, μπορεί να τραυματίζεται, αλλά γίνεται πιο δυνατή ;-)
Γι' αυτό δεν ψάχνω ελαφρυντικά για όσους τραβούν γραμμές και φτιάχνουν αναχώματα, ψάχνω αιτίες που να το δικαιολογούν. Μήπως δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν και να μεγαλώσουν με την προσωποποίηση της αγάπης; Ωραία, αλλά τότε πώς δεν θέλησαν να γίνουν οι ίδιοι αυτό; Ναι, τελικά δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, το "συμπεριφέρομαι όπως θα' θελα να μου συμπεριφέρονται" δεν είναι για όλους τρόπος ζωής.
Μην ρωτήσετε γιατί, νοσταλγία, υπαρξιακά, αναμνήσεις και δύο απουσίες που δεν σταματούν να λείπουν, γιατί όπου κι αν είναι, είναι στον δικό μου -πολλάκις- τραυματισμένο και δυνατό μυ... Το 'φερε η μέρα, μάλλον κι ο καιρός.
Υ.Γ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω... είμαι πολύ τυχερή που πήρα τόση αγάπη και ξέρω πώς είναι (ακόμη κι αν πονάει που δεν την έχω γύρω μου πια)! Και κάτι που θυμίζει στιγμές κατευθείαν από εκείνη την εποχή...
Στους πέντε ανέμους- Στέφανος Κορκολής και Κωνσταντίνα
*με το να μ' αγαπάτε, ευχαριστώ.
