Κοσμικά φαινόμενα...

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πόσα παράλληλα σύμπαντα υπάρχουν -και πριν αρχίσετε να υποψιάζεστε ότι παρακολουθώ Χαρδαβέλλα κάνω την απαραίτητη επεξήγηση.
Φτιάχνουμε κόσμους και ζούμε σ' αυτούς, δικούς μας, αφήνουμε τους άλλους και ο,τιδήποτε συμβαίνει εκτός. Σηκώνουμε τείχη, άλλες φορές είναι μια διάφανη φούσκα(εύκολα σκάει και να 'σαι ξανά στην κοινή πραγματικότητα), άλλοτε είναι ένας ηλιόλουστος ροζ κόσμος, γεμάτος ροζ συννεφάκια, συντριβάνια σοκολάτας, δέντρα που καρποφορούν ζαχαρωτά, πολύχρωμες πεταλουδίτσες που πετούν χαρωπά, καρδούλες που γεμίζουν τον ουρανό και γλυκιές μουσικές(ναι, εντάξει αυτόν τον κόσμο θέλω, μην βρίζετε!) κι άλλες πρόκειται για φυλακές που δεν μπορείς να ξεφύγεις, είσαι εσύ που πρέπει να αναμετρηθείς με τον ίδιο σου τον εαυτό, με ό,τι κουβαλάς και πρέπει να νικήσεις. Κι είναι κι εκείνες οι φορές που ο κόσμος σου κι η πραγματικότητα βρίσκουν σημείο επαφής και μολύνεται ο κόσμος σου και γίνεται γκρι και ξαφνικά γεμίζει βαβούρα. Μα είναι κάποτε μαγικό που η πραγματικότητα έχει τόσο ωραία πράγματα να σου δώσει που ενσωματώνει τον κόσμο σου και μοιάζει όνειρο, αλλά είναι όντως αληθινό!

Εδώ ο κόσμος(ο πραγματικός, ο κοινός) καίγεται κι εσύ το χαβά σου θα μου πεις εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και θα σου έδινα δίκιο αν δεν κατέληγα σε κάτι άμεσα σχετικό. Σήμερα η Αθήνα έζησε μεγάλες στιγμές, μια πρωτοφανούς συμμετοχής πορεία στο κέντρο της πόλης για να διαμαρτυρηθούν οι πολίτες για τον εξευτελισμό, για την εργασιακή εκμετάλλευση και εξαθλίωση, για το ξεπούλημα των ανθρώπων που έπαψαν να μετρούν ως τέτοιοι κι έγιναν ξαφνικά αναλώσιμα προϊόντα που μπορείς να τα ρίξεις στο τζάκι σου για να ζεσταθείς. Κάπου εκεί βρέθηκαν αυτοί που μια ολόκληρη ζωή δεν καταλαβαίνουν, εκείνα τα ανθρωποειδή που δεν μπορούν να μάθουν πως ο άνθρωπος περπατά στα δύο πόδια εδώ και αιώνες και πως η βασική του διαφορά από τα τετράποδα είναι η λογική. Υπήρξαν λοιπόν αυτοί οι κακομοίρηδες-απεχθείς-γελοίοι-δήθεν επαναστάτες(χάνει κι η λέξη το νόημά της γι' αυτούς) που έκαψαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, έσπασαν μάρμαρα από προσόψεις κτιρίων και τα εκσφενδόνιζαν προς πάσα κατεύθυνση με κύριο στόχο της αστυνομικές δυνάμεις που πρώτη φορά κάθονταν αμέτοχες. Φοβήθηκαν τόσο λαό ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει και δεν προέβησαν ούτε σε συλλήψεις των συγκεκριμένων ούτε σε συνήθεις και σχεδόν εθιμοτυπικούς θα χαρακτήριζα ξυλοδαρμούς; Εδώ, την προηγούμενη φορά έβγαλαν όλο τους το μένος σε μια γυναίκα ρεπόρτερ, αλλά τώρα που καιγόταν η πόλη ούτε καν να τους συλλάβουν!
Πόσο περίεργη χώρα είμαστε, περίεργοι άνθρωποι... Κατάφεραν μια μεγαλειώδη μαζική πράξη διαμαρτυρίας μερικές δεκάδες κουκουλοφόροι-επαγγελματίες αλήτες να την κάνουν εμπόλεμη ζώνη.
Αυτό όμως δεν είναι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια -και όσο περνάει ο καιρός οι εχθροπραξίες κλιμακώνονται; Σε πόλεμο είμαστε, στα χαρακώματα, να σώσουμε ό,τι σώζεται ή έστω να μην παραδοθούμε αμαχητί στον εχθρό. Κι αν με ρωτάτε δεν ξέρω αν ο εχθρός είναι ένας ή πολλοί, αν είναι η Ευρώπη και το ΔΝΤ ή οι πολιτικοί μας κι εμείς οι ίδιοι. Φοβόμαστε να περπατήσουμε στους δρόμους, να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη μας, να περιμένουμε στη στάση του λεωφορείου γιατί είναι κάποιος ή μια ομάδα περίεργων τύπων εκεί, να βγούμε το βράδυ, να κάνουμε παρατήρηση στον τρελό που έχει τη μουσική στη διαπασών με αποτέλεσμα να ακούγεται τρία τετράγωνα πιο πέρα μην τυχόν είναι όντως ψυχοπαθής και συμβεί κάτι από αυτά που φέρνει η ώρα εκεί που δεν το περιμένεις. Φοβόμαστε να μιλήσουμε και καταλήγουμε να ουρλιάζουμε σε άλλους που δεν φταίνε, φοβόμαστε να πούμε όχι και αρνούμαστε αναίτια εκεί που μπορούμε να το πούμε, φοβόμαστε να πούμε το όνομά μας και κρυβόμαστε στην αφάνεια, εκεί που η ανωνυμία μερικές φορές γίνεται θάλαμος αποσυμπίεσης, αλλά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: την ασυδοσία.

Ζούμε ανάμεσα σε άλλα κατ' ευφημισμόν ανθρώπινα όντα -γιατί μόνο αυτό δεν είναι πραγματικά- που δεν σέβονται τον συνάνθρωπό τους, δεν νοιάζονται, νομίζουν πως είναι μόνοι στον κόσμο και μάλιστα πως τους ανήκει. Μερικοί έχουν μόνο δικαιώματα και καμιά υποχρέωση, αυτό-ορίζονται ανώτεροι όλων και καταπατούν ένα-ένα τα δικαιώματα των άλλων κι είναι οι ίδιοι που θα πουν πως δεν υπάρχει κράτος και δεν σέβεται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά μας!
Και μέσα σ' αυτούς που κάθε μέρα γίνονται όλο και περισσότεροι, αποκτηνωμένοι, θρασείς, επιθετικοί καλούμαστε να ζήσουμε και να διεκδικήσουμε το ζωτικό μας χώρο και τη δικαιοσύνη της δημοκρατίας που θεσπίσαμε. Κάθε μέρα απογοητευόμαστε, κάθε μέρα πολεμάμε να νικήσουμε δαίμονες, μικρούς και μεγάλους, τον τραμπούκο της γειτονιάς, τον κλέφτη έμπορο ή την αλυσίδα καταστημάτων, την τράπεζα και τους τόκους των δανείων, τον οδηγό στο δρόμο που νομίζει πως είναι στη Formula 1 και από θαύμα δεν δημιουργεί καραμπόλα, τη γραφειοκρατία που ρουφάει τη ζωή μας, τη ΔΕΗ που πληρώνουμε τα πάντα στο λογαριασμό της(μόνο το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπουμε δεν μας έχουν χρεώσει ακόμη), τα ΜΜΜ που δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους τη στιγμή που πληρώνουμε τα αυξημένα εισιτήρια και είναι πάντα γεμάτα, ενώ μας αντιμετωπίζουν σαν τσουβάλια με πατάτες και κάνουν συχνότατες απεργίες(γιατί μπορούν να καθηλώσουν τη χώρα, ταλαιπωρώντας όμως χιλιάδες ανθρώπους- η κυβέρνηση τίποτε δεν παθαίνει), τους όγκους σκουπιδιών που μας πνίγουν, τη βροχή που παραλύει τα πάντα και μετατρέπει τους δρόμους σε χείμαρρους, γιατί οι ιθύνοντες δεν φρόντισαν να κάνουν αυτά για τα οποία πληρώθηκαν. Τον απαιτητικό και περίεργο εργοδότη που ανέχεσαι για να έχεις δουλειά, τις περικοπές στον μισθό που είναι ανάλογες με την αύξηση της πίεσης στο πιεσόμετρο, τις υποχρεώσεις που τρέχουν και τέλος, τους πολιτικούς που αποφασίζουν να απομυζήσουν και την τελευταία σταγόνα απ' το αίμα σου και στο λένε μες στα μούτρα σου. Πάνω απ' όλα όμως με τον εαυτό σου, τις επιλογές σου, τις πράξεις σου, τί κάνεις εσύ για όλα αυτά ώστε να πάψουν να λειτουργούν έτσι; Εδώ σε θέλω.
Εδώ είναι που φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο για να μην τρελαθείς, για να μην πεις πως η ζωή σου δεν έχει νόημα. Το τραγικό είναι να σε κάνουν να πιστεύεις πως η ίδια η ζωή σου είναι ανυπόφορη. Τίποτε χειρότερο δεν μπορούν να κάνουν όταν έχουν πετύχει να μετατρέψουν τη ΖΩΗ -το δώρο που χάρη σ' αυτό όλα τα άλλα παίρνουν νόημα, που εξαιτίας του όλα τα άλλα έχουν νόημα και λόγο ύπαρξης- σε βάρος, σε βάσανο, σε κάτι ανυπόφορο. Όταν σε αναγκάζουν να γκρεμίσεις ο ίδιος τα όνειρά σου πριν καν το κάνουν εκείνοι. Σ' αυτό είναι που πρέπει να αντισταθούμε, να μην πάψουμε να ονειρευόμαστε τη ζωή μας, να κάνουμε όνειρα για αυτή.
Πολλοί κόσμοι, άλλοι φτιαγμένοι για να μας ισοπεδώνουν κι άλλοι για να μας σώζουν και να μας λυτρώνουν. Φτιάξτε το δικό σας κι ελάτε όλοι μαζί να φτιάξουμε αυτόν στον οποίο ζούμε μαζί, ξεκινώντας ο καθένας απ' τον εαυτό του και καταλήγοντας στο σύνολο.
Κοινωνική αλληλεγγύη το λένε θαρρώ, αλλά πολλοί την ξέχασαν, ας την ξαναθυμίσουμε όλοι μαζί κι ας την ξαναθυμηθούμε!