Ο καλεσμένος έρχεται, η εκπομπή πραγματοποιείται, μετά καθόμαστε σ' ένα γνωστό κι αγαπημένο μαγαζί κι απολαμβάνουμε λουκουμάδες με σοκολάτα! Όνειρο! Ο δρόμος της επιστροφής όμως, είναι μακρύς.
Φτάνουμε στο Σύνταγμα και περιμένουμε το τρόλεϊ. Έρχεται σχεδόν άδειο, μπαίνουμε, περιμένει κάμποσα λεπτά και φεύγει γεμάτο. Δύο στάσεις αργότερα δεν χωρά ούτε μύγα κι όμως, σπρώχνουν καμιά δεκαριά άνθρωποι να μπουν λέγοντας "ένα βηματάκι πιο 'κει κάντε, να μπούμε κι εμείς, χωράμε!". Πού χωράς, βρε έρμε; Έχεις αυτοκτονικές τάσεις, γιατί να σε πληροφορήσω ότι εγώ δεν έχω.
Γέμισε ο κόσμος βλαμμένους, βρε παιδί μου... Ευτυχώς, στη γαλαρία καθόταν μια κοπέλα ευγενέστατη, της ζήτησα συγνώμη που την ακουμπούσε η τσάντα μου κι εκείνη χαμογέλασε, είπε πως δεν πειράζει, να μην το σκέφτομαι κι αν θέλουμε, να της δώσουμε να κρατήσει κάτι δικό μας! Όσο κονσερβοποιούμασταν με τη φίλη, λέγαμε διάφορα χαριτωμένα να διασκεδάσουμε την ασφυξία μας και τον προσωπικό μου πανικό, καθότι αγοραφοβική! Γελάγαμε με την τραγικότητα της κατάστασης, γέλαγε κι η κοπέλα. Ξαφνικά, ακούω τον νεαρό που καθόταν μια θέση πιο πέρα από την κοπέλα, δίπλα στο παράθυρο να ρωτά τη διπλανή του τί μουσική ακούει. Λέω, ώπα, σε... "πέφτουλα" πέσαμε που θέλει να κάνει καμάκι μες στο χαμό. Σου λέει διαφυγή δεν έχεις, πού να κουνηθείς να πας; Και να θες δεν μπορείς! Α, ρε θρασείς σ' αυτόν τον κόσμο, σωρό... Η κοπέλα απαντά κάτι γενικό. Μετά την ρωτά αν ξέρει γιατί διαλύθηκαν οι Πυξ Λαξ (χρησιμοποιήστε ελεύθερα τον χαρακτηρισμό που σας έρχεται κατά νου, το αξίζει δικαιωματικά, τί ακούμε από το ανδρικό κοινό;!), η κοπέλα προσπαθώντας να παραμείνει ευγενική απαντά πως δεν γνωρίζει κι εκείνος δίνει την απάντηση-κόλαφο και γροθιά στο στομάχι, επικαλούμενος και την πηγή του: "Για να μην φορολογηθούν, να γλιτώσουν τους φόρους, ένας ταξιτζής μου το είχε πει...(και συνεχίζει την αφήγηση)". Εν τω μεταξύ, έχω δώσει το σήμα ότι κάτι γίνεται δίπλα και ακούμε-σχολιάζουμε-γελάμε. Ξαφνικά, ενώ ερχόμαστε με τους υπόλοιπους επιβάτες όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων τόσο κοντά που σε λίγο ή για σεξουαλική παρενόχληση το πηγαίναμε ή για όργιο, ένας διοπτροφόρος νεαρός (σε λυκειακή φάση) είχε ένα απίστευτο χαμόγελο ευτυχίας κοιτώντας μας, μακάριο θα το χαρακτήριζα ή καλύτερα, το χαμόγελο που έχει ο αγνοών την πραγματικότητα.
Κάποια στιγμή που απελπισμένοι, αλλά ωστόσο ανεγκέφαλοι, άνθρωποι προσπαθούν ματαίως να μπουν, σε σημείο να μην μπορώ να σταθώ όρθια, βάζω τις φωνές, ε, δεν θα μας λιώσουν! Ας είμαστε τουλάχιστον αξιοπρεπείς, τί άλλο μας απέμεινε;
Ευτυχώς, που ήμασταν πλάτη με πλάτη, ή για την ακρίβεια πωπό με πωπό, γιατί αλλιώς την στενή επαφή τρίτου τύπου δεν τη γλιτώναμε και δεν θα το ήθελα καθόλου (τη γλιτώσαμε, ωχ Θεέ μου, σ' ευχαριστώ). Η φίλη, που την έχουν στριμώξει, κάνει το άλμα, ανεβαίνει σ' αυτό το μέρος πάνω από την πίσω ρόδα που δεν έχει κάθισμα και κάθεται, ωστόσο ένας κύριος θεωρεί πώς το ωραιότατο ποδαράκι της είναι ή στήριγμα ή μαξιλάρι και στηρίζει όλο του το βάρος. Τον σπρώχνει και κάθεται οκλαδόν, ήτο η μόνη λύση σωτηρίας!
Ο νεαρός διοπτροφόρος συνεχίζει να μας κοιτά και να χαμογελά κι ένας μελαμψός αλλοδαπός κοιτάζει τη φίλη με γουρλωμένα μάτια πίσω από το γυάλινο διαχωριστικό που στεκόταν -σωτήριο- εμπόδιο σε μια περαιτέρω επαφή πέραν της οπτικής.
Όχι, δεν σκοτώσαμε κανέναν, ζουν όλοι, φανήκαμε ψύχραιμες καθότι ήμασταν μαζί, γελάγαμε διακωμωδώντας την παράνοια, είχαμε και την κοπέλα που πραγματικά ήταν εξαιρετικά ευγενική και γλυκιά και ανταλλάσσαμε ματιές και λόγια κατανόησης και φτάσαμε εξαντλημένες στον προορισμό μας. Τα ρούχα θα έπρεπε να καούν, αλλά λόγω οικονομικής κρίσης κι επειδή είναι κι ωραία θα μπουν απλώς για πλύσιμο, το δέρμα θέλει πολύ τρίψιμο για να φύγει η μυρωδιά κι ο ιδρώτας όλων όσοι κόλλησαν πάνω μας, αλλά αφού γλιτώσαμε τη σεξουαλική αναγκαστική επαφή, όλα καλά.
Ο νεαρός συνέχισε να χαμογελά, η κοπέλα που δέχτηκε το φλερτ λίγο πριν κατέβει του είπε "μην περιμένεις να τηλεφωνήσω, άδικα θα περιμένεις"(δικαίως), ο εν λόγω δεν είδα πώς το πήρε, η ευγενική κοπέλα μας καληνύχτισε λέγοντας "να είστε καλά και πάντα κεφάτες!", τα νεύρα μας έγιναν κλωστές, πάλι καλά που γελάγαμε (νευρικό ήταν; το γέλιο του τρελού ήταν; τρόπος άμυνας; Τί να σας πω, πάντως δούλεψε) και έτσι ήρθαμε όλοι πιο κοντά. Θέλαμε-δεν θέλαμε!
Εννοείται ότι συμφωνώ να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας, να μην επιτρέπουμε τον εξευτελισμό, να θέτουμε όρια και να λέμε ως εδώ, δεν μπορείς αγαπητό κράτος να με υπονομεύεις, να με υποβαθμίζεις, να μηδενίζεις την αξία μου, να πληρώνω κερατιάτικα και να μην μου παρέχεις τα απαραίτητα. Με μια υποσημείωση: αυτή η ταλαιπωρία εξαφανίζει κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας, γινόμαστε ζώα και σίγουρα όχι έλλογα. Κι επειδή τέτοιες καταστάσεις λαμβάνουν χώρα και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, που τα μέσα λειτουργούν κανονικά, το μόνο που θα πω είναι να διεκδικούμε την αξιοπρέπεια μας, τη δική μου, αλλά και τη δική σου, την αξιοπρέπειά ΜΑΣ!
Αλλιώς, ας μην λέγονται Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά "Μέσα οργιαστικών πρακτικών, γιατί νοιαζόμαστε για τη δική σας ευχαρίστηση, χρησιμοποιήστε τρόλεϊ και λεωφορεία για την εκτόνωση σας, εμείς είμαστε εδώ, πάντα με εχεμύθεια και προφύλαξη!"
Ορέ πού πάμε, ορέ...!
