Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Δύσκολο πράγμα η σχέση τη σήμερον ημέρα...

Μ' έχεις κουράσει! Ναι, ναι, σ' εσένα απευθύνομαι, τί με κοιτάς έτσι; Μ' έχεις κουράσει, πώς το λένε, δεν σε μπορώ άλλο, δεν σε αντέχω, πνί-γο-μαι!Όοοοοοοχι, για την ακρίβεια ΕΣΥ με πνίγεις. Ναι, μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, ότι έχεις εκπλαγεί, τί μας λες καλέ; Δεν το 'ξερες, τώρα το ακούς πρώτη φορά; Είσαι σε απελπιστικό σημείο και μ' έχεις φέρει κι εμένα. Αρνούμαι. Νομίζω ότι ή θα αλλάξεις ή θα πορευτούμε χωριστά στη ζωή. Άλλη λύση δεν υπάρχει.
Τί κουνάς το κεφάλι, λέω κάτι παράλογο; Τί πώς θα χωρίσουμε και δεν γίνεται; Μια χαρά γίνεται! Τώρα που πήρα την απόφαση δεν αλλάζω γνώμη, λυπάμαι, αλλά αφού δεν θες ν' αλλάξεις, ως εδώ ήταν η σχέση μας. Τέλος.
Ούτε εσύ θες;! "Μ' έχουν κουράσει οι ανασφάλειες σου. οι φοβίες σου, τα άγχη σου, ο ενθουσιασμός σου που αν τελικά δεν ανταποκρίνονται οι άλλοι στις προσδοκίες σου μετατρέπεται σε απογοήτευση, στεναχωριέσαι κι αρρωσταίνεις, που δεν έχεις αυτοπεποίθηση, που όλο αγαπάς κι όλο θες ν' αγαπιέσαι κι αν δεν σ'το λένε συχνά ανησυχείς μήπως κάτι δεν πάει καλά! Ε, ναι ρε κορίτσι μου δεν πας εσύ καλά και να σου πω γιατί; Γιατί εμένα πρώτα-πρώτα που σ' αγαπάω όσο κανείς δεν μ' αγαπάς. Άρα δεν ξέρεις τί θέλεις!"
Εγώ δεν σ' αγαπάω; Αν δεν σ' αγαπάω εγώ, ποιος σ' αγαπάει;! Ζήσαμε να τ' ακούσουμε κι αυτό, αχάριστο πλάσμα...! Ακούς εκεί, δεν σ' αγαπάω...
"Γιατί μ' αγαπάς; Μου το δείχνεις; Κάνεις κάτι για να καταλάβω ότι νιώθεις έτσι για μένα; Ε, λοιπόν, σου απαντώ: ΌΧΙ. Όλοι οι άλλοι τα κάνουν όλα τέλεια, μόνο εγώ δεν μπορώ να καταφέρω, μόνο εγώ δεν είναι σίγουρο αν μπορώ να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις και την υπευθυνότητα μιας υποχρέωσης. Πότε έδειξα ανευθυνότητα και φάνηκα ασυνεπής; Αλλά εσύ εκεί, οι άλλοι πιο έξυπνοι, εγώ πάντα λιγότερο, οι άλλοι πιο όμορφοι, εγώ τα μαύρα μου τα χάλια, οι άλλοι πιο δυνατοί εγώ μες στην αδυναμία, οι άλλοι αξίζουν και να ζουν, να χαίρονται, να τους συμβαίνουν ωραία πράγματα, να τους δίνονται ευκαιρίες, εγώ τίποτα. Γιατί κοριτσάκι μου, εγώ όχι; Περάσαμε μαζί τόσα χρόνια κι ακόμα δεν μ' εκτιμάς, ακόμα δεν μ' αγαπάς..." Μα τί είναι αυτά που λες τώρα; Εγώ; Πότε τα έκανα όλα αυτά; Μην πας να βγεις από πάνω τώρα.
"Όχι, ξέρω, πάντα από κάτω είμαι, κάτω απ' όλους, όλοι οι άλλοι πάνω, μετά ο τελευταίος και ακόμη πιο κάτω για σένα εγώ. Την αλήθεια λέω κι εσύ την ξέρεις αυτή την αλήθεια, παραδέξου το επιτέλους! Ας είμαστε ειλικρινείς."
Με αδικείς. Σε ξαναρωτάω, ποιος σ' αγαπάει αν όχι εγώ;
"Κάποιος ή κάποιοι άλλοι, που βλέπουν αυτά που δεν βλέπεις εσύ." Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί κι αυτοί να κουράζονται μαζί σου όμως όπως κι εγώ;  "Το έχεις σκεφτεί εσύ για μένα, γλυκειά μου κι αυτό αρκεί! Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι με κάνεις να νιώθω ελλιπής, ενώ προσπαθώ, σ' αγαπάω, σε νοιάζομαι, θέλω να λάμψεις επιτέλους από ευτυχία, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ -μέχρι και σε ψυχολόγο πήγα για να 'σαι εσύ καλά- πιστεύω σ' εσένα, ξέρω ότι αξίζεις, ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να ηρεμήσεις, να πάψεις να φοβάσαι και να αποφασίσεις να ζήσεις τη ζωή σου, όπως νιώθεις, όπως επιθυμείς, αλλά εσύ πάντα με απορρίπτεις, με μειώνεις, με κάνεις να νιώθω το ηλιθιότερο και πιο άχρηστο πλάσμα στο σύμπαν! Εγώ δεν σε αντέχω άλλο, λοιπόν, εγώ!"
Αν αισθάνεσαι έτσι γιατί δεν μου το είχες πει τόσο καιρό; " Γιατί, ακούς; Και δεν μιλάω για τους άλλους, αυτό το ξέρω, για μένα λέω, μ' ακούς ποτέ, τί θέλω εγώ, τί χρειάζομαι εγώ, τι νιώθω, πόσα μπορώ να ανεχθώ;"
Τότε γιατί συνεχίζουμε αυτή τη σχέση; Ας την τελειώσουμε όπως σου είπα, ούτε εσύ μπορείς κι απορώ που έμενες! Χωρίζουμε κι αυτή η σχέση αποτελεί παρελθόν, οριστικά. "Όχι, κάνεις μεγάλο λάθος, η σχέση για να υπάρξει θέλει δύο, εμείς δεν είχαμε ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά αυτό που έχουμε ό,τι κι αν είναι δεν μπορεί να τελειώσει, γιατί ό,τι κι αν λες, ό,τι κι αν κάνεις, ακόμη κι όταν δεν κοιτάς τον καθρέφτη σου, είμαστε μαζί και μου μιλάς, γιατί δεν υπάρχει εσύ κι εγώ, υπάρχει μόνο το εγώ. Είμαι εσύ κι όταν καταφέρουμε, λάθος... όταν καταφέρω να με αντέχω και να με αγαπώ, θα πάψω να μπαίνω σε παιχνίδια κυριαρχίας με τον ίδιο μου τον εαυτό. Γίνε πρώτα το ένα, το ολόκληρο, το μοναδικό κι άσε τα άλλα, γιατί...
...οι σχέσεις θέλουν δύο, να το θυμάσαι."