Πρωτομηνιά σήμερα και δεν θέλω ν' ακούω κανέναν να πει καλό χειμώνα, σας παρακαλώ πολύ δηλαδή! Ακούς εκεί! Με την εν λόγω εποχή δεν έχω κανένα πρόβλημα, πέραν του ότι ξεπαγιάζω και με μελαγχολεί η συννεφιά, αλλά και το καλοκαίρι δεν αντέχω το συνδυασμό υπερβολικής ζέστης και υγρασίας(για να μην αναφέρω τον εφιάλτη που με κυνηγά κι έχει όνομα: κατσαρίδες). Επομένως, δεν την μισώ, ίσα-ίσα χειμώνα είναι τα γενέθλιά μου, οι γιορτές των Χριστουγέννων που λατρεύω, απλώς νυχτώνει νωρίς κι είναι ένα μειονέκτημα, αλλά δεν πειράζει. Ό,τι δεν μου άρεσε στο χειμώνα ήταν παρόμοιο με αυτά του καλοκαιριού. Ότι πέρναγα τις γιορτές των Χριστουγέννων διαβάζοντας και κάνοντας εργασίες στα σχολικά μου χρόνια και διαβάζοντας για την εξεταστική στα φοιτητικά, πέρυσι δουλεύοντας(αμισθί) σε ένα χώρο και τομέα που σιχαινόμουν. Το καλοκαίρι πάλι είχα ή εξετάσεις στο σχολείο ή εξεταστική στο Πανεπιστήμιο, καλό Ιούλιο δηλαδή και μετά η επαναληπτική με διάβασμα από μέσα Αυγούστου μέχρι τέλη Σεπτέμβρη. Άρα, μάλλον ισοπαλία έχουν οι εποχές.
Αυτός ο Σεπτέμβρης διαφέρει γιατί δεν έχω διάβασμα, ούτε εξετάσεις, ούτε είμαι φοιτήτρια πια, αλλά φέρνει μαζί του μια μικρή αγωνία καθώς ήρθε η ώρα της σοβαρής και εντατικής προσπάθειας αναζήτησης δουλειάς. Δεν θα φοβηθώ όμως, ούτε θα είμαι απαισιόδοξη κόντρα στο κλίμα που επικρατεί θα παραμείνω ο εαυτός μου. Θ' ανησυχώ και θα νοιάζομαι για το ΦΠΑ που από 13% από σήμερα γίνεται 23% στην εστίαση, θα ψάξω για δουλειά μέσα στις φωνές που μιλούν για αύξηση της ανεργίας σε πρωτόγνωρα ύψη συνεχίζοντας να ελπίζω, θα κάνω ό,τι μπορώ για ό,τι κι όποιον αγαπώ, θα χαμογελάω γιατί είμαστε υγιείς, γιατί τα προβλήματα μας δεν είναι δραματικά, αλλά καθημερινά και όμοια με χιλιάδες άλλων ανθρώπων, γιατί μπορώ να θυμώνω με τη γκρίνια, να μην την αντέχω και να αρνούμαι να τη συνηθίσω, όπως ακριβώς και τη μιζέρια, γιατί μπορώ να περάσω καλά κάνοντας μια βόλτα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με αγαπημένους φίλους και συζητήσεις(σοβαρές και αστείες) ή μόνη να περπατώ μέχρι το πάρκο Τρίτση ακούγοντας μουσική στο ροζ mp3 player μου. Γιατί μπορώ να αγαπώ, να χαμογελώ, να γελώ και να είμαι ευτυχισμένη, ακόμη και μέσα σ' αυτή την ανασφάλεια και την κρίση. Δεν έχω παιδιά, ενοίκιο, δάνεια, είμαστε όλοι καλά(τα όποια προβλήματα είναι μηδαμινά μπροστά στα σοβαρά), άρα δεν έχω λόγο να μην είμαι αισιόδοξη και να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γκριζάρει τον ουρανό μου.
Αντιεπαγγελματικό αυτό που θα πω, αλλά δεν αντέχω να κάτσω να παρακολουθήσω ειδήσεις. Είναι λες και συμμετέχω σε σαδομαζοχιστικά παιχνίδια, μόνο που δεν αντλώ καμιά ηδονή από τον όλεθρο που βλέπω να μεταδίδουν τα μέσα.
Έτσι, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που βρήκα κάνοντας μια βόλτα στο διαδίκτυο:
Αισιόδοξο, χαρούμενο, αυθόρμητο κι ελληνικό. Γιατί ο Έλληνας όπου κι αν βρίσκεται θέλει να νιώθει σαν το σπίτι του, ίσως γιατί το κουβαλάει πάντα μέσα του, και καλεί κι άλλους σ' αυτό, καθώς είναι αλήθεια πως σαν την ελληνική φιλοξενία δεν έχει.
Κουβαλάμε πολλή τρέλα, αυτή είναι μια από τις φορές που η ελληνική τρέλα είναι υπέροχη!
Πώς μπορείς μετά να πάψεις να χαμογελάς;
Καλό μήνα σε όλους!
Κάθε Σεπτέμβρη- Φοίβος Δεληβοριάς
