Φθινοπώριασε μου έλεγε μια φίλη, ε, όχι και φθινοπώριασε Αυγουστιάτικα! Εντάξει, αεράκι έχει και πολύ καλά κάνει γιατί σκάσαμε και φέτος απ' τη ζέστη, καλοκαίρι γαρ. Βέβαια, πάει κι ο Αύγουστος, άλλος ένας καλοκαιρινός μήνας έφτασε στην εκπνοή του κι ούτε που έχω συνειδητοποιήσει πότε ήταν Μάης και πότε μπαίνει Σεπτέμβρης. Ίσως να φταίει που έμεινα γι' άλλη μια φορά στην Αθήνα, ίσως που αντιμετώπισα την επέλαση των αθλιότερων έμβιων όντων, των τρισκατάρατων κατσαρίδων, ίσως πάλι ότι πρώτη φορά δεν έχω εξεταστική και οι περισσότεροι φίλοι μου έμειναν κατά κύριο λόγο στην πρωτεύουσα.
Ίσως όμως και να' ναι που αλλιώς το ονειρεύεσαι κι αλλιώς καταλήγει, άλλοτε καλύτερα, άλλοτε χειρότερα. Θα μείνω στο θετικό κομμάτι, ήταν ομολογουμένως μεγαλύτερο, το αρνητικό ας το πάρει ο χρόνος κι η λήθη.
Είδα, χόρτασα αγαπημένους ανθρώπους, απόλαυσα μαζί τους στιγμές, έκανα ωραίες βόλτες και μοναχικές για να ισορροπήσω εσωτερικά και να ανασυγκροτηθούν οι σκέψεις, να καθαρίσει το μυαλό, ένιωσα να μπορώ να τα καταφέρνω μόνη και να παραδέχομαι πότε χρειάζομαι έξωθεν βοήθεια, έμαθα να τολμώ και να μην αφήνω το άγχος και το φόβο να με καθηλώνουν και χαμογέλασα στη ζωή. Υπήρξαν στιγμές μεγάλης απογοήτευσης, λύπης, θυμού και μπερδέματος, αλλά αυτά πάντα θα έρχονται και θα φεύγουν, αρκεί να μην χαλάνε τη γενική εικόνα. Κι η γενική εικόνα ήταν πολύ ωραία!
Τα σχέδια, τα όνειρα, οι πεποιθήσεις μας για σχέσεις, ανθρώπους και την ίδια τη ζωή ανατρέπονται ξαφνικά, βγαίνοντας από τον ρου που βαδίζαμε και φτιάχνουμε έναν νέο. Κάθε τέλος δηλώνει μια καινούργια αρχή, της ζωής μας. Ένα περίεργο πράγμα μόλις ξεκινά ή τελειώνει μια εποχή ανοίγει και κλείνει αντιστοίχως ένας κύκλος. Η φύση -σου λέει- για όλα έχει προνοήσει, αν και μου δημιουργεί αντίθετα συναισθήματα και ανακούφιση που τα έχει φροντίσει όλα και τρόμο που πάντα θα κλείνει κάποιος κύκλος που ούτε είχαμε φανταστεί. Όπως ακριβώς αλλάζουμε τα ρούχα στις ντουλάπες, έτσι και το περιεχόμενο της ζωής μας...
Με τρομερή συχνότητα επαναλαμβάνω πόση ψυχική κούραση αισθάνομαι από καταστάσεις και ανθρώπους που δυστυχώς δεν προχωρούν και δεν έχω καμία διάθεση να σπρώξω με το ζόρι. Τότε είναι η στιγμή που θυμάμαι το ρεφρέν από ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού (και ναι, είναι σύνθεση του Σταμάτη Κραουνάκη!Σας παρακαλώ μην βρίζετε και μην χειρονομείτε, τυχαίο ήταν, αλλά τον αγαπώ) που λέει:
"Αλλιώς το είχα φανταστεί
Κι αλλιώς το πράγμα μού προκύπτει
Το σχέδιο δεν με καλύπτει"
Κι αλλιώς το πράγμα μού προκύπτει
Το σχέδιο δεν με καλύπτει"
Αυτό το καλοκαίρι θα μείνει αξιομνημόνευτο. Το πρώτο μου καλοκαίρι χωρίς εξεταστική, με την πρώτη συνέντευξη για δουλειά, το πρώτο δοκιμαστικό, την αγωνία για το αν θα βρω. πότε και πού δουλειά από το φθινόπωρο, τα χαλαρά καφεδάκια με αγαπημένα πρόσωπα, για πρώτη φορά καλοκαίρι και τόσο συχνά, νέοι άνθρωποι, ζεστές στιγμές, το πρώτο "πέσιμο" σε επαγγελματικό χώρο και η έντρομη έκφρασή μου, αλλά και ο απόλυτος ξεπεσμός του συγκεκριμένου προσώπου στην εκτίμησή μου και τέλος, αποχαιρετισμοί στη ζωή μέχρι χτες, σε πρόσωπα, καταστάσεις, στον παλιό μου εαυτό και στο καλωσόρισμα των νέων δεδομένων, προοπτικών κλπ
Ευτυχώς, πιστεύω ότι όλα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο, για να μάθουμε κάτι και να περιμένουμε το καλό που θα έρθει. Εκεί, τη στιγμή που δύει ο ήλιος στον ορίζοντα γλυκαίνοντας το φως του και ο ουρανός γίνεται ροζ-βιολετί-λιλά και το γαλάζιο σπάει σαν μακρινό φόντο όλα μπορούν να μοιάζουν πιο αισιόδοξα, ήρεμα, ανακουφιστικά. Τουλάχιστον για μένα αυτό ισχύει, αλλά βλέπετε αυτά είναι και τα χρώματά μου, επομένως...
Εύχομαι να περάσατε ένα καλό και ήρεμο καλοκαίρι και να απολαύσετε τη συνέχειά του. Αν δεν ήταν και το καλύτερό σας, ποιος ξέρει, μπορεί οι επόμενες εποχές να σας αποζημιώσουν!
Καλό ξημέρωμα Κυριακής!
Υ.Γ. Ακόμη καλοκαίρι έχουμε, το φθινόπωρο είναι (λίγο) ακόμα μακριά.
Σε θέλω- Βίκυ Μοσχολιού
