Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Ομοιοπαθητική...

...για να πάψω να λυπάμαι. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα, φέρει κάτι από άλλη εποχή, τη δική του αύρα. Κι είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου, αν όχι το πιο αγαπημένο, τραγούδι που κάθε φορά που το ακούω γυρνώ σε μελωδίες και λόγια που έχουν άλλη σημασία ερχόμενα από τα βάθη του χρόνου.
Ας μην λυπόμαστε, σας παρακαλώ. Να κοιτάμε τη ζωή κατευθείαν στα μάτια, με αισιοδοξία, με ελπίδα, με πάθος, με αγάπη, με όρεξη για δημιουργικότητα και δημιουργία, με τα πόδια να πατούν γερά και το μυαλό να πιστεύει στο θαύμα...
Καλό μας ξημέρωμα!


Πόσο λυπάμαι- Σοφία Βέμπο