Μπήκε κι ο Ιούνιος κι η Ελλάδα σε αναβρασμό. Το πού θα οδηγηθούμε άγνωστο, οι άνθρωποι όμως πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες κάθε απόγευμα, εκφράζοντας την αγανάκτησή τους με ποικίλους τρόπους που πολλάκις με βρίσκουν να διαφωνώ.
Η χώρα μας θεωρείται ως μία εκ των πλέον κεφάτων, χαλαρών, ευφάνταστων και "χαβαλεδιάρικων", μόνο που τα γηπεδικά μας αισθήματα θα έπρεπε να πάψουν να υφίστανται και μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, όχι να εξαπλώνονται και σε άλλους. Δεν νομίζετε;
Συνθήματα που εμπλέκουν τη μητέρα του Θεόδωρου Πάγκαλου και μάλιστα με χυδαίους χαρακτηρισμούς ή προτροπές για αυτοκτονία ως δείγμα ευθιξίας από πλευράς Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου είναι από ανεδαφικά έως χυδαιότητες. Οι ανοιχτές παλάμες που απονέμονταν στο κτίριο της Βουλής με μάγκωσαν, το κτίριο κι αυτό που πρεσβεύει το σέβομαι απόλυτα, την πλειοψηφία των βουλευτών δεν εκτιμώ. Νιώθω περίεργα να γίνονται τέτοιες χειρονομίες προς ένα κτίριο που θεωρείται η "κιβωτός" της Δημοκρατίας. Κι ας το δούμε κι απ' την άλλη πλευρά, πόσο αστείο είναι να μουτζώνεις ένα κτίριο;!
Είδα ανθρώπους να πηγαίνουν στην πλατεία Συντάγματος μόνο και μόνο για να κάνουν όλα όσα προείπα. Είδα άλλους να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οικονομικά ή πολιτικά το όλο κλίμα. Είδα ανθρώπους να πηγαίνουν για τη ζωή που τους κλέβουν, τα όνειρα που δολοφονούνται, την ελπίδα που αργοσβήνει, το χαμόγελο που βγαίνει όλο και λιγότερο αυθόρμητα, για τη δική τους ζωής, των παιδιών και των εγγονών τους. Σπουδαίο πράγμα να κοιτάς πίσω στις σκάλες του μετρό και να βλέπεις πλήθος ανθρώπων που δεν ξεχωρίζεις τίποτε άλλο πέρα από ένα πολύχρωμο παζλ (ίσως και λίγο τρομακτικό, αν είσαι αγοραφοβική όπως εγώ!).
Γεννιούνται σκέψεις, ξεκινούν συζητήσεις και καταλήγουμε σε μια συγκρατημένη αισιοδοξία και μερικές αμφιβολίες.
Ωραία η μαζική αντίδραση, υπέροχη η αλληλεγγύη, η σύμπνοια και η ηρεμία που επικρατεί σε ένα πολιτισμένο κλίμα, αλλά... Γιατί πάντα θα υπάρχει ένα αλλά και φυσικά, αντίλογος. Δύο εβδομάδες στους δρόμους και έπεται συνέχεια, αλλά μετά τί; Τί ζητάμε, τί θέλουμε, ποιος είναι ο απώτερος στόχος;
Να βγούμε από το ευρώ; Δεν μας συμφέρει. Να διαγραφεί το χρέος; Στα πιο τρελά μας όνειρα και μόνο. Να μην ανήκουμε πια στο Δ.Ν.Τ. και υπό το καθεστώς του μνημονίου; Λυπάμαι, είναι κάπως αργά. Να πάμε σε εκλογές; Επιλογή πια δεν υπάρχει, είμαστε υποχρεωμένοι όποια κυβέρνηση κι αν έρθει να τηρήσουμε τη συμφωνία του μνημονίου. Να αυτοκτονήσουν Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου; Θα χαρακτήριζα ακρότητα και χωρίς λογική βάση ένα τέτοιο αίτημα. Να ζητήσει συγνώμη ο Πάγκαλος για τα όσα έχει ξεστομίσει με κορυφαίο το "μαζί τα φάγαμε"; Δεν θα το κάνει, δεν τον αφορά, ας το πάρουμε απόφαση.
Ας πάμε λοιπόν στα ουσιώδη, σ' αυτά που πρέπει να κάνουμε. Αρχικά, η ταπεινή μου άποψη είναι να ξεκαθαρίσουμε τί θέλουμε σε μια ρεαλιστική βάση κι όχι σε όσα εν βρασμώ λέγονται απλώς για να ειπωθούν. Για παράδειγμα, δεν θέλουμε να γίνει μείωση μισθών και απολύσεις, μπορούν ωστόσο να δημιουργηθούν νέοι τομείς που και κερδοφόροι θα είναι και θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν. Η ανακύκλωση είναι ένας τομέας μεγάλης σημασίας οικολογικής και οικονομικής. Σήμερα, ανακυκλώνεται μόλις ένα πολύ μικρό ποσοστό των απορριμάτων που θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν. Αν συνέβαινε αυτό οι χώροι υγειονομικής ταφής θα ήταν πολύ λιγότεροι και το περιβαλλοντικό πρόβλημα θα είχε βρει ένα σημαντικό άνοιγμα προς τη λύση του. Σκεφθείτε τις θέσεις εργασίας στα εργοστάσια που ασχολούνται με την ανακύκλωση. Εργάτες, υπάλληλοι μέχρι επιστήμονες. Κι εδώ όμως, όταν μιλούν τα ιδιωτικά συμφέροντα όλα μοιάζουν δύσκολα και μεγαλεπήβολα...
Ένα παράδειγμα έφερα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε αγώνας έχει ένα αίτημα (ή και περισσότερα) κι ένα στόχο (ή και περισσότερους). Εμείς πέρα από το ότι δεν αντέχουμε άλλο τα σκληρά μέτρα και αυτή τη διαρκή υποτίμηση -γιατί αυτή είναι η αλήθεια- τί θέλουμε; Ξέρουμε;
Όχι για να δικαιολογήσουμε σε κάποιον άλλο την πράξη, αλλά για να έχουμε υπ' όψιν ποιά αντίδραση επιθυμούμε ως απάντηση στη δράση.
Σκεφτείτε να περάσουν οι μέρες και να εγκριθεί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και για άλλη μια φορά να ήμασταν στους δρόμους χωρίς να μας άκουσαν αυτοί που έπρεπε κι απλώς να μας προσπεράσουν. Αυτό είναι που δεν πρέπει να συμβεί: να μείνουμε στις εντυπώσεις.
Θα επαναλάβω λοιπόν: όλοι στους δρόμους ναι, ξέροντας όμως γιατί και με τί προσδοκίες(ρεαλιστικές κι ουσιαστικές). Ζητάμε αυτό που μας αξίζει, αλλά που μπορεί και να υλοποιηθεί.
Υ.Γ. Τέτοιες μέρες με πιάνει η μελαγχολική μου διάθεση (είναι κι άλλοι πολλοί προβληματισμοί κι είμαι επιρρεπής στη μελαγχολία) κι έχω μια βαθιά ανάγκη να ακούσω κάποιον να μου λέει, αλλά κι εγώ να πω:
"Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους
κι ειν' όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς την μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως."
Η χώρα μας θεωρείται ως μία εκ των πλέον κεφάτων, χαλαρών, ευφάνταστων και "χαβαλεδιάρικων", μόνο που τα γηπεδικά μας αισθήματα θα έπρεπε να πάψουν να υφίστανται και μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, όχι να εξαπλώνονται και σε άλλους. Δεν νομίζετε;
Συνθήματα που εμπλέκουν τη μητέρα του Θεόδωρου Πάγκαλου και μάλιστα με χυδαίους χαρακτηρισμούς ή προτροπές για αυτοκτονία ως δείγμα ευθιξίας από πλευράς Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου είναι από ανεδαφικά έως χυδαιότητες. Οι ανοιχτές παλάμες που απονέμονταν στο κτίριο της Βουλής με μάγκωσαν, το κτίριο κι αυτό που πρεσβεύει το σέβομαι απόλυτα, την πλειοψηφία των βουλευτών δεν εκτιμώ. Νιώθω περίεργα να γίνονται τέτοιες χειρονομίες προς ένα κτίριο που θεωρείται η "κιβωτός" της Δημοκρατίας. Κι ας το δούμε κι απ' την άλλη πλευρά, πόσο αστείο είναι να μουτζώνεις ένα κτίριο;!
Είδα ανθρώπους να πηγαίνουν στην πλατεία Συντάγματος μόνο και μόνο για να κάνουν όλα όσα προείπα. Είδα άλλους να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οικονομικά ή πολιτικά το όλο κλίμα. Είδα ανθρώπους να πηγαίνουν για τη ζωή που τους κλέβουν, τα όνειρα που δολοφονούνται, την ελπίδα που αργοσβήνει, το χαμόγελο που βγαίνει όλο και λιγότερο αυθόρμητα, για τη δική τους ζωής, των παιδιών και των εγγονών τους. Σπουδαίο πράγμα να κοιτάς πίσω στις σκάλες του μετρό και να βλέπεις πλήθος ανθρώπων που δεν ξεχωρίζεις τίποτε άλλο πέρα από ένα πολύχρωμο παζλ (ίσως και λίγο τρομακτικό, αν είσαι αγοραφοβική όπως εγώ!).
Γεννιούνται σκέψεις, ξεκινούν συζητήσεις και καταλήγουμε σε μια συγκρατημένη αισιοδοξία και μερικές αμφιβολίες.
Ωραία η μαζική αντίδραση, υπέροχη η αλληλεγγύη, η σύμπνοια και η ηρεμία που επικρατεί σε ένα πολιτισμένο κλίμα, αλλά... Γιατί πάντα θα υπάρχει ένα αλλά και φυσικά, αντίλογος. Δύο εβδομάδες στους δρόμους και έπεται συνέχεια, αλλά μετά τί; Τί ζητάμε, τί θέλουμε, ποιος είναι ο απώτερος στόχος;
Να βγούμε από το ευρώ; Δεν μας συμφέρει. Να διαγραφεί το χρέος; Στα πιο τρελά μας όνειρα και μόνο. Να μην ανήκουμε πια στο Δ.Ν.Τ. και υπό το καθεστώς του μνημονίου; Λυπάμαι, είναι κάπως αργά. Να πάμε σε εκλογές; Επιλογή πια δεν υπάρχει, είμαστε υποχρεωμένοι όποια κυβέρνηση κι αν έρθει να τηρήσουμε τη συμφωνία του μνημονίου. Να αυτοκτονήσουν Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου; Θα χαρακτήριζα ακρότητα και χωρίς λογική βάση ένα τέτοιο αίτημα. Να ζητήσει συγνώμη ο Πάγκαλος για τα όσα έχει ξεστομίσει με κορυφαίο το "μαζί τα φάγαμε"; Δεν θα το κάνει, δεν τον αφορά, ας το πάρουμε απόφαση.
Ας πάμε λοιπόν στα ουσιώδη, σ' αυτά που πρέπει να κάνουμε. Αρχικά, η ταπεινή μου άποψη είναι να ξεκαθαρίσουμε τί θέλουμε σε μια ρεαλιστική βάση κι όχι σε όσα εν βρασμώ λέγονται απλώς για να ειπωθούν. Για παράδειγμα, δεν θέλουμε να γίνει μείωση μισθών και απολύσεις, μπορούν ωστόσο να δημιουργηθούν νέοι τομείς που και κερδοφόροι θα είναι και θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν. Η ανακύκλωση είναι ένας τομέας μεγάλης σημασίας οικολογικής και οικονομικής. Σήμερα, ανακυκλώνεται μόλις ένα πολύ μικρό ποσοστό των απορριμάτων που θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν. Αν συνέβαινε αυτό οι χώροι υγειονομικής ταφής θα ήταν πολύ λιγότεροι και το περιβαλλοντικό πρόβλημα θα είχε βρει ένα σημαντικό άνοιγμα προς τη λύση του. Σκεφθείτε τις θέσεις εργασίας στα εργοστάσια που ασχολούνται με την ανακύκλωση. Εργάτες, υπάλληλοι μέχρι επιστήμονες. Κι εδώ όμως, όταν μιλούν τα ιδιωτικά συμφέροντα όλα μοιάζουν δύσκολα και μεγαλεπήβολα...
Ένα παράδειγμα έφερα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε αγώνας έχει ένα αίτημα (ή και περισσότερα) κι ένα στόχο (ή και περισσότερους). Εμείς πέρα από το ότι δεν αντέχουμε άλλο τα σκληρά μέτρα και αυτή τη διαρκή υποτίμηση -γιατί αυτή είναι η αλήθεια- τί θέλουμε; Ξέρουμε;
Όχι για να δικαιολογήσουμε σε κάποιον άλλο την πράξη, αλλά για να έχουμε υπ' όψιν ποιά αντίδραση επιθυμούμε ως απάντηση στη δράση.
Σκεφτείτε να περάσουν οι μέρες και να εγκριθεί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και για άλλη μια φορά να ήμασταν στους δρόμους χωρίς να μας άκουσαν αυτοί που έπρεπε κι απλώς να μας προσπεράσουν. Αυτό είναι που δεν πρέπει να συμβεί: να μείνουμε στις εντυπώσεις.
Θα επαναλάβω λοιπόν: όλοι στους δρόμους ναι, ξέροντας όμως γιατί και με τί προσδοκίες(ρεαλιστικές κι ουσιαστικές). Ζητάμε αυτό που μας αξίζει, αλλά που μπορεί και να υλοποιηθεί.
Υ.Γ. Τέτοιες μέρες με πιάνει η μελαγχολική μου διάθεση (είναι κι άλλοι πολλοί προβληματισμοί κι είμαι επιρρεπής στη μελαγχολία) κι έχω μια βαθιά ανάγκη να ακούσω κάποιον να μου λέει, αλλά κι εγώ να πω:
"Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους
κι ειν' όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς την μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως."
Έλα σε μένα- Δήμητρα Γαλάνη
