Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Σε μια πόλη που δεν ξέρει ν' αγαπά... σαν τους ανθρώπους της

Μετράμε χαμένες ζωές, μετράμε δολοφονημένα όνειρα, μετράμε τραύματα, μαχαιριές, ανοιχτές πληγές, μετράμε βήματα, φόβους, αλλά όχι δάκρυα, αυτά είναι αμέτρητα.
Ξυπνάς ένα πρωί σαν όλα τα άλλα (έτσι νομίζεις) κι έχεις κατά νου πώς περίπου θα κυμανθεί το πρόγραμμα της ημέρας σου, θα πας στη δουλειά, θα κάνεις πάνω-κάτω αυτά τα πράγματα, θα σχολάσεις, μετά έχεις κάτι άλλο να κάνεις ή θα γυρίσεις σπίτι, θα πας καμιά βόλτα και μετά επιστροφή για ξεκούραση για την επομένη.
Η ζωή όμως δεν είναι δεδομένη, δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτε κι όλα μπορούν ν΄ανατραπούν από λεπτό σε λεπτό.
Την προηγούμενη Τρίτη ένας 44χρονος άνδρας δολοφονήθηκε εν ψυχρώ λίγο πριν γίνει πατέρας για μια κάμερα με την οποία σκόπευε να βιντεοσκοπήσει τη γέννηση του παιδιού του, τρεις άντρες τον μαχαίρωσαν και διέφυγαν παίρνοντας μαζί τη βιντεοκάμερα. Για μια κάμερα δολοφόνησαν έναν άνθρωπο, του στέρησαν τη ζωή, στέρησαν τον πατέρα από τρία παιδιά, τον σύζυγο από μια γυναίκα, το γιο από μια μάνα και έκαναν την ωραιότερη μέρα, την πρώτη μέρα ενός ανθρώπου που ήρθε στη ζωή, να σηματοδοτεί τη χειρότερη ανάμνηση που θα το ακολουθεί για πάντα, το θάνατο του πατέρα του. Στο κέντρο της Αθήνας συνέβησαν όλα αυτά, σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που υποτίθεται ότι μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες της, αλλά η αλήθεια είναι ότι ή δεν μπορεί ή αρνείται να το κάνει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας γυρίζοντας από την εκπομπή άνοιξα τηλεόραση να δω τί γίνεται. Έπεσα πάνω στο Star και την εκπομπή της Τ. Στεφανίδου, στάθηκα για λίγο καθώς είδα πως έπαιζαν το εν λόγω θέμα και ξαφνικά βλέπω σε πλάνο τον Πλεύρη, βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. (Θου Κύριε! γιατί αν μιλήσω, θα πάει αλλού το θέμα), να ωρύεται πως για όλα φταίνε οι αλλοδαποί και ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν εκτοπιστεί εξαιτίας τους και ότι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος και άλλα τέτοια καταπληκτικά... Μια μέρα που η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι η κα Στεφανίδου αποφάσισε να φέρει ένα ακροδεξιό στοιχείο στην εκπομπή της να μιλήσει για κάτι που είναι πέρα από εθνικότητα, είναι η καθαρή εγκληματικότητα, η εξαθλίωση, η αποκτήνωση του ανθρώπου και η έλλειψη προστασίας από μέρους της πολιτείας στον πολίτη. Συγχαρητήρια, είστε τόσο κίτρινη και καιροσκόπος όσο πίστευα πάντα! Κι ακόμη χειρότερη.
Οι κάτοικοι του κέντρου δικαίως βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την αδιαφορία των ιθυνόντων να επιληφθούν της κατάστασης και να δώσουν μια λύση, αλλά όταν οι άνθρωποι λειτουργούν εν βρασμώ χάνουν την κριτική τους ικανότητα. Έτσι, επιτέθηκαν σε περαστικούς αλλοδαπούς αδιαφορώντας για το αν οι άνθρωποι αυτοί είναι περιθωριακοί με την επικίνδυνη έννοια ή όχι. Αυτό που τους ένοιαζε ήταν το χρώμα, η γλώσσα, ότι ήταν "ξένοι".
Μια μέρα μετά ένας μετανάστης βρέθηκε βαριά τραυματισμένος στο νοσοκομείο από επίθεση που δέχθηκε...από Έλληνες, από ακροδεξιούς, από φασίστες, από εθνικιστές, από ομοεθνείς του, από άλλους αλλοδαπούς, ποιος θα μάθει ποτέ πραγματικά; Το θέμα είναι ότι η σιωπή πολλές φορές είναι πιο εκκωφαντική από τη φασαρία και οι δύο κρύβουν πολλά, μόνο που στη σιωπή ξέρεις ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και σε φοβίζει περισσότερο.
Την ίδια μέρα η ΓΕΣΕΕ κι η ΑΔΕΔΥ απεργούσαν, έγιναν πορείες και όπως πάντα επεισόδια, γιατί  αυτή η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και τη δημοκρατία, αποφάσισε να τα παρατήσει σαν βρέφη στα σκαλοπάτια του κόσμου. Κάποιοι από τους άνδρες των ΜΑΤ ξυλοκόπησαν αγρίως διαδηλωτές με αποτέλεσμα ένας εξ αυτών να βρεθεί σε κρίσιμη έως και σήμερα κατάσταση στο νοσοκομείο. Οι ζημιές που έχει υποστεί τεράστιες κι ακόμη με σιγουριά οι γιατροί δεν μπορούν να πουν αν θα επανέλθει κι ότι έχει διαφύγει τον κίνδυνο.
Μια διαδήλωση ξεκινά στα Προπύλαια και καταλήγει στην εντατική; Αυτοί οι άνθρωποι είμαστε, σ' αυτή τη χώρα ζούμε, αυτές είναι οι συνθήκες ζωής που επιθυμούμε;
Αλλά ξέχασα, έχουμε σημαντικότερα προβλήματα, οι βουλευτές ζητούν τα αναδρομικά χρήματα για επιτροπές κι άλλες "αγγαρείες" που έκαναν ενόσω εκτελούσαν τα καθήκοντά τους κατέχοντας το εκλεγμένο τους αξίωμα και επαιτούμε στην Ευρώπη κι ολόκληρη την υφήλιο για ένα ακόμη δάνειο. Σκύβουμε το κεφάλι, νιώθουμε σαν αποπαίδια, σαν παραστρατημένα τέκνα και παραδίδουμε την αξιοπρέπειά μας για κάποια εκατομμύρια ευρώ, επιτρέποντας να μας υποτιμούν, να μας ειρωνεύονται και να επιβάλλουν όσο πιο σκληρά μέτρα σκεφτούν χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν ότι μιλάμε για ανθρώπους κι όχι αριθμούς σε υπολογιστές.
Πριν δυο-τρεις βδομάδες διάβασα το Η σιωπή της πόλης του Ν. Καρακάση, μιλά για τους ανθρώπους της Αθήνας για τις αμφιβολίες, για τα στερεότυπα, για την καιροσκοπία και κερδοσκοπία, για την ελευθερία, τη μεγαλοψυχία, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά. Διαβάστε το, είναι εξαιρετικό και θα βρείτε κομμάτια μιας πόλης που ξέρετε, αλλά όχι έτσι ακριβώς όπως νομίζετε.
Κάποτε πρέπει να βρούμε όλοι μαζί έναν τρόπο να κάνουμε την πόλη να μας αγαπήσει, ξεκινώντας από το να την αγαπήσουμε πρώτα εμείς, αλλά να αγαπήσουμε και τους ανθρώπους της.
Δεν μου αρέσουν τα άκρα ούτε να πω πως για όλα φταίνε οι μετανάστες, ούτε πως μπορούν να έρθουν όσοι ακόμα θέλουν, χωράμε. Όχι, γιατί τίποτε από τα δύο δεν πιστεύω και τίποτε απ' αυτά δεν είναι απόλυτη αλήθεια.
Πρέπει να μάθουμε ότι η ζωή είναι πρώτα και πάνω απ' όλα, το λέω κάθε φορά κι ίσως καταντά κουραστικό, αλλά δεν θα πάψω ποτέ να το λέω μέχρι τη στιγμή που όλοι θα αρχίσουν να τη σέβονται και να μην τη θεωρούν αναλώσιμη. Δεν είναι, δεν μπορείς να την αντικαταστήσεις, η ανθρώπινη ζωή είναι αναντικατάστατη, μοναδική και σπουδαία.
Η βία φέρνει βία και δεν είναι απάντηση ούτε λύση. Αν θες να βοηθήσεις κάποιον λένε μην του δώσεις ένα κομμάτι ψωμί, μάθε τον να το φτιάχνει μόνος. Αυτό είναι το θέμα, ότι ακόμη κι η πολιτεία θέλει να εξαφανιστεί το πρόβλημα χωρίς μια πραγματική και ουσιαστική λύση. Δεν λύνεις το πρόβλημα με το να μεταφέρεις τους άστεγους ή χειρότερα τους κακοποιούς από το ένα μέρος της Αθήνας στο άλλο για να τους έχεις συγκεντρωμένους κι αφήνεις τους κατοίκους και τους ανθρώπους που περνούν από εκεί στο έλεος του φόβου και ενδεχόμενου κακού που μπορεί να συμβεί.
Βρες λύσεις, κατάγραψε τους μετανάστες, δες ποιοι είναι νόμιμοι και ποιοι όχι, έχε αυστηρότερη φύλαξη στα σύνορα, νόμους που να εφαρμόζονται, μην στοιβάζεις ψυχές και σώματα σε κελιά γιατί δεν έχεις πού να τους πας. Ξέχνα τη γραφειοκρατία και λειτούργησε πιο ευέλικτα και γρήγορα για να έχεις αποτέλεσμα. Μην θεωρείς κάθε ξένο λιγότερο άνθρωπο, όπως μην το θεωρείς και περισσότερο, λειτούργησε δίκαια απέναντι στον άνθρωπο κι όχι τη φυλή, την εθνικότητα, τη γλώσσα ή τη θρησκεία. Μην τον εκμεταλλεύεσαι γιατί είναι φτηνή εργασία και μετά τον διώχνεις, ξεκαθάρισε από την αρχή αν μπορεί να μείνει ή όχι και πράξε τα δέοντα. Αν τον δεχτείς, καν' τον μέλος της κοινωνίας σου για να μην φοβάται, αλλά και να μην αποτελεί απειλή. Μην καλλιεργείς την ξενοφοβία και τον εθνικισμό, γιατί κι εσύ εκεί έξω στον υπόλοιπο κόσμο ξένος θα' σαι...
Βρες ωστόσο τον τρόπο να προστατεύεις τους πολίτες σου (όποιας εθνικότητας κι αν είναι) και μην ξεσπάς πάνω σε κανέναν την οργή σου. Μάθε ότι η εξουσία είναι κάτι που όσο εύκολα αποκτιέται, ακόμη πιο εύκολα χάνεται και στη ζωή όταν ανεβαίνεις φρόντισε να φέρεσαι καλά στους ανθρώπους που συναντάς, γιατί θα τους συναντήσεις αναπόφευκτα κατεβαίνοντας...
Εύχομαι να γίνει καλά ο διαδηλωτής και η κοινωνία μας μαζί με κάθε έναν από μας ξεχωριστά.
Καλή βδομάδα!