Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Πλάι στο νερό, την ίδια πάντα ώρα...

Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο τραγούδι που λατρεύω, με ταξιδεύει, αγγίζει βαθιά την ψυχή μου η τόσο γλυκιά και νοσταλγική του μελωδία κι οι λέξεις που πάντα έχουν κάτι ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό, αλλά βαθιά αληθινό.
Κάθε φορά που το ακούω φτιάχνω στο μυαλό μου εικόνες...Ένα ανοιξιάτικο βράδυ (ή καλοκαιρινό αν σας αρέσει περισσότερο) με ένα ολοστρόγγυλο φωτεινό φεγγάρι να καθρεφτίζεται στον ελαφρύ κυματισμό της θάλασσας, ξυπόλητοι στην άμμο ένας άντρας και μια γυναίκα αγκαλιασμένοι τρυφερά να χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής κοιτώντας κατάματα ο ένας τον άλλον και τα πρόσωπά τους να λάμπουν από το φως του φεγγαριού...Έτσι, γλυκά, τρυφερά, ερωτικά κι απαλά όπως σ' αγκαλιάζει η μουσική, γιατί το ομολογεί:
"Είμαι ένας φάρος που ανόητα ελπίζει
 που χάνει το θάρρος και κλαίει σαν χωρίζει

 μ΄αγαπάει το κύμα αυτό σαν Θεό"

Αφεθείτε στο ταξίδι και φτιάξτε κι εσείς τις δικές σας εικόνες!

Καλή Ανάσταση και αληθινή!!!

"Πλάι στο νερό" Δήμητρα Γαλάνη με τους υπέροχους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και τη μελωδική μουσική του David Torrens...