Απόγευμα έξω από το Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία, εφημερεύει. Κατά διαστήματα περνούν την έξοδο ή μπαίνουν γονείς με ή χωρίς τα παιδιά τους. Βλέπεις ανθρώπους που απ' το βλέμμα καταλαβαίνεις ότι όλα είναι καλά κι ήταν κάτι απλό αυτό που τους ανησύχησε, αλλά διακρίνεις και βλέμματα που κοιτούν σε ένα σημείο χωρίς να το βλέπουν, γιατί το μυαλό τους βομβαρδίζεται από σκέψεις και φόβους. Αυτοί ήταν οι πιο άτυχοι.
Νοσοκομείο Παίδων...μωρά, νήπια, παιδάκια άρρωστα, πώς να το καταλάβεις και πώς να αφήσεις την ανθρωπιά σου στην άκρη για να κάνεις τη δουλειά σου; Με μια κάμερα, ένα μικρόφωνο στο χέρι, ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις, γιατί θέλουν "γύρω στα 4-5 κιου", ανθρώπους ανήσυχους που αποφεύγουν με ευγένεια, άλλοι φοβισμένοι, άλλοι πάλι αγενείς...
Μα εκείνος ο άνθρωπος δεν ξεχνιέται. Μετρίου αναστήματος, χοντρούλης, φαλακρός, με μερικά δόντια να λείπουν, μια νευρικότητα σε όλο του το κορμί, υπάλληλος σε ΔΕΚΟ όπως είπε, που μείωσαν τον μισθό του από 1200 ευρώ σε 900. Τον ρωτώ για την έξαρση της γρίπης, αν ανησυχεί, αν θα κάνουν τα παιδιά το εμβόλιο κι απαντά πως ό,τι πουν οι γιατροί, γιατί έχει και το παιδί του άρρωστο...καρκίνος, έκανε μετάσταση, κοριτσάκι, 7 ετών, δεν υπάρχει η ευχή "περαστικά", έκανε μετάσταση, είναι 7 χρονών...
Μουδιάζω και κάνω κάτι που απόρησα κι εγώ με τον εαυτό μου. Έκανα ακόμη μια ερώτηση από αυτές που μου είχαν ζητήσει, αν παίρνουν περισσότερες προφυλάξεις κι αν αρρωσταίνουν συχνότερα!Μα τί ρώτησα, πώς το ξεστόμισα; Εδώ μιλάμε για καρκίνο και μεταστάσεις του σε ένα παιδάκι και ασχολούμαστε με τη γρίπη; Θέλουν, όμως, το θέμα και "αν γίνεται να βρούμε και κανέναν γονέα με αρρωστούλι το παιδί του" για να είμαστε καλυμμένοι. Πόσο εύκολα χάνεται η ανθρωπιά, πόσο;
Δεν θέλω να τη χάσω, απλώς δεν θέλω, αφήστε με να την κρατήσω, να έχω να μοιράζω, να δίνω άφοβα, να μην ντρέπομαι μετά για τον εαυτό μου, να μη μουδιάζω μπροστά στα πρέπει της δουλειάς. Όταν μιλάμε για τη ζωή, η δουλειά δεν έχει θέση, ούτε λόγο.
Χάζευα μια κουκλίτσα που κοιμόταν στην αγκαλιά της γιαγιάς της κι η μητέρα της προχωρούσε μπροστά με την φουσκωμένη της κοιλίτσα. Αυτό το υπέροχο πλάσμα ντυμένο στα ροζ, με ένα κατάλευκο γαλήνιο και γεμάτο αθωότητα πρόσωπο με μαγνήτισε. Έπαψα να ακούω τη γιαγιά και σαν μαγεμένο το βλέμμα μου παρατηρούσε την ηρεμία της μικρούλας και ασυναίσθητα έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά. Ελπίδα, μια μικρή σπίθα κι η ελπίδα ζεσταίνει ξανά στην καρδιά μου. Ένα παιδί κουβαλάει μαζί του την ελπίδα κι όμως, πόσες ελπίδες είναι λαβωμένες, πληγωμένες, άρρωστες μέσα σ' εκείνο το κτήριο;
Ένα κοριτσάκι 7 ετών έχει καρκίνο, έκανε μετάσταση, δεν υπάρχει ελπίδα, ο μπαμπάς της δεν ελπίζει πια, προσπαθεί να το πάρει απόφαση, παλεύει με τις φαρμακευτικές εταιρείες που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον πόνο του, με το ελληνικό κράτος που του μείωσε το μισθό και πρέπει να τα βγάλει πέρα με ένα παιδί άρρωστο και τα έξοδα νοσηλείας του κι ένα ακόμη που πρέπει να μεγαλώσει. Όλα αυτά με 900 ευρώ... Αλλά κυρίως παλεύει με τον εαυτό του. Χρειάζεται την ελπίδα, χρειάζεται ένα θαύμα, πρέπει να συμβεί!
Μα εκείνος ο άνθρωπος δεν ξεχνιέται. Μετρίου αναστήματος, χοντρούλης, φαλακρός, με μερικά δόντια να λείπουν, μια νευρικότητα σε όλο του το κορμί, υπάλληλος σε ΔΕΚΟ όπως είπε, που μείωσαν τον μισθό του από 1200 ευρώ σε 900. Τον ρωτώ για την έξαρση της γρίπης, αν ανησυχεί, αν θα κάνουν τα παιδιά το εμβόλιο κι απαντά πως ό,τι πουν οι γιατροί, γιατί έχει και το παιδί του άρρωστο...καρκίνος, έκανε μετάσταση, κοριτσάκι, 7 ετών, δεν υπάρχει η ευχή "περαστικά", έκανε μετάσταση, είναι 7 χρονών...
Μουδιάζω και κάνω κάτι που απόρησα κι εγώ με τον εαυτό μου. Έκανα ακόμη μια ερώτηση από αυτές που μου είχαν ζητήσει, αν παίρνουν περισσότερες προφυλάξεις κι αν αρρωσταίνουν συχνότερα!Μα τί ρώτησα, πώς το ξεστόμισα; Εδώ μιλάμε για καρκίνο και μεταστάσεις του σε ένα παιδάκι και ασχολούμαστε με τη γρίπη; Θέλουν, όμως, το θέμα και "αν γίνεται να βρούμε και κανέναν γονέα με αρρωστούλι το παιδί του" για να είμαστε καλυμμένοι. Πόσο εύκολα χάνεται η ανθρωπιά, πόσο;
Δεν θέλω να τη χάσω, απλώς δεν θέλω, αφήστε με να την κρατήσω, να έχω να μοιράζω, να δίνω άφοβα, να μην ντρέπομαι μετά για τον εαυτό μου, να μη μουδιάζω μπροστά στα πρέπει της δουλειάς. Όταν μιλάμε για τη ζωή, η δουλειά δεν έχει θέση, ούτε λόγο.
Ένα κοριτσάκι 7 ετών έχει καρκίνο, έκανε μετάσταση, δεν υπάρχει ελπίδα, ο μπαμπάς της δεν ελπίζει πια, προσπαθεί να το πάρει απόφαση, παλεύει με τις φαρμακευτικές εταιρείες που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον πόνο του, με το ελληνικό κράτος που του μείωσε το μισθό και πρέπει να τα βγάλει πέρα με ένα παιδί άρρωστο και τα έξοδα νοσηλείας του κι ένα ακόμη που πρέπει να μεγαλώσει. Όλα αυτά με 900 ευρώ... Αλλά κυρίως παλεύει με τον εαυτό του. Χρειάζεται την ελπίδα, χρειάζεται ένα θαύμα, πρέπει να συμβεί!
Χρειάζεται την ελπίδα πως το θαύμα θα συμβεί...Ελπίζω, ότι θα γίνει, κάντε το κι εσείς και ποιός ξέρει, ίσως οι ελπίδες όλων μας κάνουν το θαύμα!
Για τις μικρές ελπίδες που όλοι υπήρξαμε κάποτε και για όλες εκείνες που φωτίζουν τις ζωές μας...Για να μην χαθούν και σβήσουν. Για να ζήσουν.