Μη με κοιτάς, δες με...

Κοιτάς; Τί κοιτάς; Ή μάλλον, τί βλέπεις; Πόσες εικόνες περνούν χωρίς να αφήσουν κάτι στο μυαλό ή την καρδιά και πόσες κάνουν ένα ηρωικό πέρασμα που αφήνει χρώμα;
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή παρατηρούσα τα βράδια στις βόλτες με το αυτοκίνητο τον ουρανό με τα αστέρια και τα σύννεφα. Δημιουργούσαν σχήματα, έφταχναν εικόνες και πάντα κατά έναν περίεργο τρόπο μού θύμιζαν κάτι γνώριμο. Μεγαλώνοντας κράτησα τη συνήθεια να κοιτάζω τον ουρανό, αλλά σε μικρότερη συχνότητα και σχεδόν απομόνωσα τα σχήματα, σαν να μην θέλω να φέρνουν αναμνήσεις. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Είναι φορές που από το μυαλό ξεφεύγουν και έρχονται μπροστά στα μάτια σου και το πιο παράξενο είναι πως σχεδόν ποτέ αυτό που βλέπεις εσύ δεν είναι αυτό που βλέπει κι ο άλλος κι ας κοιτάτε το ίδιο πράγμα.
Γι' αυτό σας ρωτάω. Τί βλέπετε;
Έτσι συμβαίνει και με τις πράξεις, τις συμπεριφορές, την ίδια τη ζωή. Όλα είναι θέμα οπτικής!Αυτό που πιστεύω εγώ από τη δική μου πλευρά, μπορεί να διαφέρει από τη δική σου. Κι ίσως η οπτική ενός τρίτου παρατηρητή μας βοηθήσει να δούμε ξεκάθαρα, να θέσουμε στα δεδομένα ακόμη έναν παράγοντα, να λύσουμε, να ξεμπερδέψουμε μια κατάσταση ή απ' την άλλη, να την μπερδέψουμε ακόμη περισσότερο.
Ξέρετε κάτι; Δεν φοβάμαι την εξέλιξη, την θέλω, την αγαπώ. Φοβάμαι την μη εξέλιξη, όταν όλα μένουν στάσιμα, γιατί αναπόφευκτα θ' αρχίσουν να βαλτώνουν. Η εξέλιξη δεν είναι κακό πράγμα, σου δίνει προοπτικές, ανοίγει ορίζοντες, σε τεστάρει, σου δίνει εφόδια και πολύτιμη γνώση. Οι σχέσεις εξελίσσονται όπως κι οι άνθρωποι, γι' αυτό όταν εξελίσσονται μαζί με έναν αρμονικό τρόπο οδηγούνται προς μια κοινή πορεία και συνέχεια. Όταν εξελίσσονται με διαφορετικό τρόπο, έτσι ώστε η συνύπαρξη είναι ανυπόφορη, αλλάζει η ρότα και χαράζεις νέα πορεία, γιατί αυτή είναι η ζωή. Κερδίζεις και χάνεις, μπορεί από αυτό που θα χάσεις να έχεις κέρδος κι απ' αυτό που θα κερδίσεις  κόστος. Αλλά είναι η ζωή, είναι για να τη ζούμε όχι να επαιτούμε κάτι περίσσιο να μας το πετάξει σαν ξεροκόμματο.

Φοβάμαι πραγματικά, τη λαθεμένη εκτίμηση, την ανάγκη που σε κάνει να φτιάχνεις μια εικόνα για κάποιον που δεν υπάρχει (η εικόνα, όχι ο κάποιος, είπαμε είμαι, αλλά όχι και τόσο!), που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Σαν τα σχήματα που έχουν τα αστέρια και τα σύννεφα, σαν τα σχήματα πάνω στην πανσέληνο...Για μένα πάντα ήταν ένα θλιμμένο πρόσωπο που με κοίταζε κι εγώ βούρκωνα, δεν ξέρω γιατί, με γέμιζε θλίψη, συμπόνοια, ήθελα για μια φορά να υπάρχει εκεί ένα χαμόγελο, να κάνω κάτι για να πάψει να είναι λυπημένο και θαμπό. Λέτε να μου έμεινε από τότε αυτή η ανάγκη; Να θέλω να χαμογελούν οι θλιμμένοι και να με "βαραίνει" η λύπη τους; Ποιος ξέρει, θα μας το πει κι αυτό ο δικός μου ο άνθρωπος!
Έτσι που λέτε, η λαθεμένη εκτίμηση. Να έρθει η στιγμή που να συνειδητοποιήσεις πως ό,τι είχες στο μυαλό σου για έναν άνθρωπο ή μια σχέση καταρρέει, αλλά κυρίως δεν υπήρξε ποτέ όπως την φανταζόσουν. Αυτό με πληγώνει και με τρομάζει. Η αλλαγή είναι κάτι ευχάριστο, αναγκαίο, ό,τι δεν αλλάζει και δεν εξελίσσεται είναι νεκρό! Νόμος της φύσης. Μόνο που καμιά φορά αυτή η αλλαγή μπορεί να μην είναι και πολύ ευχάριστη, αλλά κι οι δικές μας αλλαγές μπορεί να μην είναι ευχάριστες για τους γύρω μας. Καταλήγουμε λοιπόν, στο εξής συμπέρασμα: οι αλλαγές είναι ευπρόσδεκτες και απαραίτητες όταν αυτό που παίρνουν δεν αξίζει περισσότερο από αυτό που φέρνουν. Όταν αυτό που φεύγει δεν είναι πολυτιμότερο αυτού που έρχεται.

Στις φιγούρες των δικών μας ανθρώπων βλέπουμε πράγματα που οι περαστικοί δεν βλέπουν, όπως κι εμείς δεν βλέπουμε σ' εκείνους. Θέλει διάθεση, όρεξη, αγάπη, χρόνο και χώρο για να βρεις όλα όσα βλέπεις σ' αυτούς κι είναι πράγματα που τα ανακαλύπτεις μόνος. Αρκεί να είναι η ωραιότερη εκδοχή της πραγματικότητας κι όχι μια ωραία εκδοχή σκέτο, που δεν έχει σχέση με την αλήθεια.
Την επόμενη φορά που θα κοιτάξω το ολόγιομο φεγγάρι θέλω να μου χαμογελάσει. Λέτε να μου κάνει τη χάρη αυτή τη φορά; Ή μήπως έχασα την αθωότητα που μ' έκανε να βλέπω την εικόνα του;
Μπα, όχι. Έχω ακόμη κι εύχομαι να έχω πάντα, για να κοιτώ αυτό που κοιτούν όλοι κι εγώ να βλέπω... ελπίζω την ομορφιά της αλήθειας.
Για τα βλέμματα που δεν προσπερνούν, αλλά που διαπερνούν και στέκονται...

Υ.Γ. Όλο και κάπου αφιερώνω τις αναρτήσεις μου τελευταία, μάλλον μ' έχει πιάσει η γλυκιά νοσταλγική διάθεση των γιορτών. Αλλά όπως τα Σάββατα, όπως το πιο αγαπημένο Ε, έτσι και τα διαπεραστικά και διορατικά βλέμματα το αξίζουν, n'est pas mes amis;
"Sous le ciel de Paris" Edith Piaf, γιατί αυτή η μουσική δεν θα πάψει ποτέ να συνοδεύει τα ταξίδια στον ουρανό:
http://www.youtube.com/watch?v=uOXzGtlLGgw