Όταν ο Σταμάτης πήγε στην Επίδαυρο...κι εγώ μαζί!

Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος. Πολύ ταλαντούχος, γιατί όταν ο Θεός αποφασίζει να δώσει ταλέντο δεν το τσιγκουνεύεται καθόλου, το δίνει γενναιόδωρα. Όπως ακριβώς και στο Σταμάτη που αγαπάμε. Για τις μουσικές του, για τους στίχους του, για την απίστευτη ικανότητά του να διακρίνει το ταλέντο και να συνδυάζει πολλά ταλέντα σε μια παρέα σαν τη Σπείρα-σπείρα, αλλά και για την τρομερή και καυστική αίσθηση του χιούμορ. Τελικά, ένα ακόμη ταλέντο του είναι αυτό στην υποκριτική τέχνη, γιατί στη σκηνή είναι απλώς μια απόλαυση.
Μια έκπληξη μάς ετοίμασαν ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ και σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης και οι συντελεστές της παράστασης "Αχαρνής" του Αριστοφάνη. Πρωταγωνιστής ως Δικαιόπολις είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης. Δύο ώρες επί σκηνής κυλούν σαν νεράκι και στο τέλος θες να τον καταχειροκροτήσεις, γιατί το αξίζει.

Απόγευμα Σαββάτου και η θερμοκρασία στα ύψη, η ατμόσφαιρα σχεδόν αποπνικτική, καθώς περιμένουμε να μας επιτρέψουν να μπούμε στο χώρο του θεάτρου. Το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου ετοιμάζεται να υποδεχθεί για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά το έργο "Αχαρνής" του Αριστοφάνη. Γύρω μας όλα καταπράσινα, ξεκουράζεται το βλέμμα και αδειάζει το μυαλό. Σε αντίθεση με το χώρο που γεμίζει όλο και περισσότερο. Στο χώρο αναμονής, στο δρόμο μπροστά από το Μουσείο, ακούγονται οι φωνές των ηθοποιών από τα καμαρίνια να κάνουν τις τελικές πρόβες στα τραγούδια.
Η ώρα πάει 8:10μμ, ανοίγουν την είσοδο και προχωράμε προς το θέατρο. Ανεβαίνουμε αρκετά σκαλιά για να φτάσουμε στο άνω διάζωμα. Το λαχάνιασμα αναπόφευκτο. Ο ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να χαμηλώνει, ωστόσο οι τελευταίες ακτίνες ανεβάζουν τη θερμοκρασία. Καθόμαστε και οι πέτρες καίνε, ακόμη και μέχρι το τέλος της παράστασης. Οι προνοητικοί έχουν φέρει μαξιλάρια για να κάτσουν. Το γιατί το καταλαβαίνεις αν κάτσεις περισσότερο από ένα τέταρτο πάνω σε πέτρες. Πεζό, αλλά αληθινό.
Βγάζω τη βεντάλια μου, σε σχήμα λουλουδιού, ροζ, με λίγη ασημόσκονη στο κέντρο και μικρά χρωματικά μπαλωματάκια. Την κουνάω νευρικά ελπίζοντας να δροσιστώ, αλλά δεν ήταν όσο αποτελεσματική περίμενα. Λίγο αργότερα, οι κερκίδες γεμίζουν. Κοιτώ και βλέπω δεκάδες βεντάλιες, διαφορετικών αποχρώσεων και σχεδίων, από ανθρώπους όλων των ηλικιών, να κινούνται λες και είχαν συγχρονιστεί. Σαν να πετούν και να παίζουν μεταξύ τους πεταλούδες.
Ξαφνικά περνά από μπροστά μας ο Μηνάς Χατζησάββας, απλός, σεμνός, γλυκός και ντυμένος στα λευκά. Κάποια κυρία δίπλα τον σταματά και κάτι του λέει, εκείνος χαμογελά εγκάρδια κι ευγενικά, έχει κλείσει το χέρι της στα δικά του και την ευχαριστεί. Ύστερα, ανεβαίνει τα σκαλιά για να φτάσει στις κερκίδες. Στο άνω διάζωμα, στις μη αριθμημένες θέσεις, σ' αυτές των 15 ευρώ. Όχι στις κάτω, με το μαξιλαράκι στις θέσεις, χορηγία βλέπετε του θεάτρου για να τις χρεώνει 50 ευρώ. Αλλά ας αφήσουμε τα καταγγελτικά μου σχόλια.
Να κι ο Φωκάς Ευαγγελινός, ο χορογράφος της παράστασης. Τραβάει το κοινό με μια βιντεοκάμερα, το χώρο, τη σκηνή, μιλά με τους τεχνικούς που είναι υπεύθυνοι για τον ήχο και το φωτισμό. Δίνει τις τελευταίες οδηγίες, ελέγχει τις λεπτομέρειες λίγο πριν την έναρξη. Λίγα λεπτά αργότερα, περνούν από μπροστά μας και κάποιοι συνεργάτες του Σταμάτη Κραουνάκη από τη Σπείρα-σπείρα. Μία από τις τραγουδίστριες και δύο ηθοποιοί. Ανεβαίνουν κι αυτοί στο άνω διάζωμα.
Βλέπω και τον καθηγητή Γαλλικών που μου έκανε μάθημα στο Γυμνάσιο μετά της συζύγου, καθηγήτρια Γαλλικών κι εκείνη, αλλά του αδελφού μου, στο ίδιο Γυμνάσιο πάντα. Δεν μίλησα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά το να σηκωθείς από τη θέση σου και να την αφήσεις έρμαιο στους αδίστακτους κυνηγούς θέσεων με καλή οπτική, μέγα σφάλμα, για να ξέρετε. Μην το κάνετε ποτέ!
8:50μμ ο ήχος από το τύμπανο σε προειδοποιεί ότι σε λίγο ξεκινά η εμπειρία. 9:00μμ ο ήχος επαναλαμβάνεται, δέκα λεπτά αργότερα η στιγμή έφθασε με το τρίτο χτύπημα του τυμπάνου.

Οι ηθοποιοί έρχονται μέσα στο σκοτάδι από τον χωμάτινο δρόμο. Κάποια στιγμή χωρίζονται στις δύο εισόδους. Πρώτα μπαίνουν και παίρνουν θέσεις οι μουσικοί.  Κοιτώ τον κόσμο που έχει γεμίσει το θέατρο, πόσο μικροί μοιάζουν οι άνθρωποι σε τέτοιο μεγαλείο! Μια συγκίνηση φτάνει μ' έναν κόμπο στο λαιμό κι ένα ξαφνικό γέμισμα από δάκρυα στα μάτια. Βαθιά ανάσα, μην γίνουμε ρεζίλι, άλλωστε ξεκινά η παράσταση. Μετά, τα φώτα χαμηλώνουν, οι προβολείς στοχεύουν τη σκηνή και ένα κάρο που ακολουθείται από έναν ηθοποιό σκυφτό και κουρελή, το οδηγεί μια γνώριμη φιγούρα, πληθωρική, με λευκή μπλούζα-φόρμα και από πάνω μαύρο φόρεμα-χιτώνα (τέτοιο ένδυμα πάντως), γυαλιά μυωπίας και προς έκπληξη όλων, κούρεμα μοϊκάνα! Σφοδρός, καταιγιστικός, γεμάτος ενέργεια, κέφι, χαρά. Το καταλάβαινες ότι τη χαιρόταν τη στιγμή που βρισκόταν μπροστά στο κοινό και υποδυόταν τον πονηρό αγρότη Δικαιόπολι. Του πήγαινε. Αυτό το υποδόριο χιούμορ με την καυστικότητα που τσιμπά σαν φίδι, αστραπιαία κι αναπάντεχα, είναι ο Κραουνάκης, ποτέ δεν το έκρυψε άλλωστε. Έγινε ένα με τον ήρωα του Αριστοφάνη, ταίριαξε με τον μοναδικό Κώστα Βουτσά που σε κάνει να εκστασιάζεσαι από το ταλέντο του. Ναι, γεννημένος κωμικός. Όχι γιατί δεν είναι εξίσου καλός στην τραγωδία, αλλά γιατί ο καλός ηθοποιός στην κωμωδία φαίνεται. Το δράμα είναι πιο εύκολο, το να συγκινήσεις γίνεται ευκολότερα από το να κάνεις το κοινό να γελάσει. Ο κωμικός είναι πάντα καλός ηθοποιός, όχι όμως κι ο δραματικός. Και δεν το λέω εγώ, οι δραματικοί ηθοποιοί το έχουν πει. Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι ο στρατηγός Λάμαχος. Αυτή η υπέροχη φωνή στο Θέατρο της Επιδαύρου με την τέλεια ακουστική είναι αμελητέα μπροστά στον τρόπο που παίζει έναν κωμικό-σατυρικό ρόλο. Ταλέντο...Τί να πεις; Θείο δώρο.

Στη διάρκεια της παράστασης υπάρχουν δύο σημεία που η πλοκή σταματά για να απευθυνθούν οι ηθοποιοί στο κοινό, μιλώντας, με βάση πάντα το κείμενο του Αριστοφάνη, για την πολιτική και ηθική κατάσταση της Ελλάδας του 2010. Μουσική, στίχοι δηκτικοί, λόγια που φτάνουν άμεσα στο μυαλό και την ψυχή. Απ' το κοινό, μια αντρική φωνή ακούγεται δυνατά "Μπράβο, μπράβο, πες τα!" και ένα χειροκρότημα διαρκείας από 15.000 θεατές αντηχεί στην Επίδαυρο. Οι ηθοποιοί στις θέσεις τους, περιμένουν, σέβονται, τιμούν. Συνεχίζουν. Πάλι χειροκρότημα. Στο δεύτερο σημείο της πολιτικής σάτυρας-στηλίτευσης, τραγουδούν, στέκονται ακίνητοι, σηκώνουν αργά φωτογραφίες Ελλήνων ποιητών, ζωγράφων, πολεμιστών. Ελύτης, Καβάφης, Σεφέρης, Θεόφιλος, Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Λαμπράκης. Επαναλαμβάνουν μια αλήθεια που ξεχνάμε: Η Ελλάδα είναι χώρα ποιητών, η μητέρα του θεάτρου, του πολιτισμού και της δημοκρατίας.

Στο τέλος της παράστασης, μας υπενθυμίζουν πως η Ελλάδα γέννησε το θέατρο, πως δεν είμαστε η χώρα που έχουμε καταντήσει. Και σημειώνουν: Αυτό το έργο είναι του Αριστοφάνη που στη ζωή του άριστος εφάνη...
Δυο ώρες, πώς περνούν τόσο γρήγορα; Θέλω κι άλλο, περιμένω τη συνέχεια. Δεν έχει. Αυτό ήταν. Δύο ώρες που κύλησαν τόσο γρήγορα κι ευχάριστα. Το μόνο που μ' έκανε να καταλάβω ότι όντως διήρκεσε τόσο ήταν το πόσο είχα πιαστεί και πόσες φορές άλλαξα θέση. Ε, ποπός είναι, πιάνεται τόσες ώρες στην πέτρα!
Η στιγμή που ο Δικαιόπολις πάει να βρει τον Ευρυπίδη (συγκλονιστικός Γιάννης Σιαμσιάρης) και του φωνάζει να βγει, ενώ ο Ευρυπίδης λέει "δεν μπορώ, διδάσκω πάθη γυναικών" για να λάβει την πληρωμένη απάντηση "δεν πειράζει, έλα όπως είσαι" και εμφανίζεται ντυμένος Μαρινέλλα (ναι, η γνωστή κι αγαπημένη) είναι μόνο ένα από τα αμέτρητα στιγμιότυπα του έργου.
Ο Μεγαρίτης-Κώστας Βουτσάς φέρνει τις κόρες του, Κατίνα και Σαλαμάκι (καταλαβαίνετε τί έγινε μόλις τις φώναξε!) στην πόλη για να τις πουλήσει στο παζάρι του Δικαιόπολι. Τις ντύνει με σακιά και μουσούδα γουρουνιού για να τις πουλήσει ως γουρουνίτσες. Η μεγαλειώδης στιγμή που μπαίνει με μίνι φουστανέλα και αθλητικά άσπρα παπούτσια με μαύρη φουντίτσα σε κάνει να γελάς αβίαστα και να χειροκροτείς σχεδόν αυτόματα.

Ο Αμφίθεος-Δημήτρης Κοντός ντυμένος μισοανδρικά-μισογυναικεία με ρούχα της εποχής που στην Ευρώπη ήταν απαραίτητη η λευκή περούκα, η κάλτσα ως τη γάμπα, τα παντελόνια που έφταναν ως εκεί που τέλειωνε η κάλτσα, με φράκο και οι γυναίκες με κορσέ, υποδύθηκε μια..."θεάααα", όπως το όνομά του, Αμφί-θεος.
Φυσικά, το αριστοφανικό ίδιον με το ξύλινο ομοίωμα φαλλού δεν θα μπορούσε να λείπει. Ο Δικαιόπολις "ευλογεί" τις γυναίκες της πόλης μ' αυτό, αλλά η τελευταία παθιάζεται τόσο πολύ που δεν ξεκολλάει και χοροπηδάει μπροστά του με αποτέλεσμα ο Δικαιόπολις να την σπρώξει, "έλα καλή μου, τελείωνε!"Αλλά, μετά της το δίνει κι εκείνη καταχαίρεται και το χρησιμοποιεί ως όπλο.
 Όταν πάνε να τον πλησιάσουν οι συμπολίτες του για να του επιτεθούν, επειδή έκλεισε ιδιωτική συμφωνία ειρήνης με τη Σπάρτη -κάτι που αυτομάτως τον κάνει προδότη- ο Δικαιόπολις κρατά τον ξύλινο φαλλό και όποτε πάνε να τον πλησιάσουν, τον κουνά γύρω του λέγοντας "που-τσα-τσά" κι εκείνοι απομακρύνονται. Γέλιο πολύ.
Και για τους σεμνότυφους, για όσους σοκάρονται εύκολα με την αθυροστομία του Αριστοφάνη και των μεταφραστών του, μόνο ένα μπορεί να λεχθεί. Αυτό χρειαζόμαστε: αθυροστομία, δηλαδή όχι λογοκρισία. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο Αριστοφάνης, γι' αυτό είναι διαχρονικός. Θα παραφράσω λίγο τα λόγια του Τζ. Έλιοτ, ο οποίος είπε πως οι ευτυχισμένες γυναίκες είναι όπως και τα ευτυχισμένα έθνη, δεν έχουν ιστορία. Θα πω, λοιπόν, πως οι λογοκριμένοι (και λογο-κρυμμένοι) άνθρωποι είναι όπως και τα σιωπηλά έθνη, δεν έχουν ούτε ιστορία, ούτε κάτι που ν' αξίζει να μείνει στην Ιστορία.
Τουλάχιστον, η Αριστοφανική αθυροστομία είναι απόλυτα δικαιολογημένη, υπάρχει λόγος που υφίσταται, έχει ένα συγκεκριμένο σκοπό. Να καυτηριάσει, να στηλιτεύσει, να σατιρίσει την πραγματικότητα που είναι θλιβερή και τραγελαφική, να δείξει την πτώση των ηθών, του πνεύματος, της ψυχής, της πολιτικής, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας. Η ποιότητα, που είναι και της μόδας ως όρος, δεν είναι στο περιτύλιγμα, αλλά στην ουσία. Αν σταθείς στο πρώτο, έχασες τη δεύτερη. Άρα, είτε ενθουσιαστείς με το περιτύλιγμα είτε το απορρίψεις, αν μείνεις σ' αυτό, τότε και οι δύο είστε στην ίδια πλευρά, σ' εκείνους που δεν μπήκαν στον κόπο να δουν την ουσία. Για ένα τέτοιο έργο θα ήταν πολύ άδικο και κρίμα.
Μια παράσταση που μιλά για όλα. Το ΔΝΤ, τους κλέφτες κι απατεώνες πολιτικούς, τους εγωπαθείς πολίτες, αυτούς που νοιάζονται για το δικό τους το καλό κι ας χαθούν οι άλλοι, για εκείνους που κλείνουν τα μάτια στην αλήθεια και μένουν υποταγμένοι σε μια παραίσθηση κι ένα ψέμα. Για όλους εμάς, που πότε αδιαφορούμε, πότε θυμώνουμε, πότε εξαπατούμε και πότε μας κοροϊδεύουν, που όλα τα ξέρουμε κι ας μην ξέρουμε πολλά, που έχουμε γνώμη για όσα δεν ξέρουμε και δεν έχουμε για όσα θα έπρεπε να ξέρουμε.Μια παράσταση που δεν χαϊδεύει αυτιά, αλλά πιάνει το συναίσθημα, την αγανάκτηση και την κάνει κάτι δημιουργικό, τέχνη.

Τέσσερις γενιές ηθοποιών στη σκηνή της Επιδαύρου κι οι διπλάσιες στο κοινό, από 6 ως και 86 ετών-μπορεί και παραπάνω απ' ό,τι είδα- έγιναν ένα, μια ένωση τόσο αρμονική, τόσο αληθινή, δημιουργώντας αυτοστιγμεί την επαφή που αποζητούσε το έργο.
11:15μμ η παράσταση τελειώνει. Οι ηθοποιοί καταχειροκροτούνται. Ο Σταμάτης Κραουνάκης με τον Κώστα Βουτσά και τον Γρηγόρη Βαλτινό πρώτα, μετά οι υπόλοιποι, ο Γιάννης Σιαμσιάρης, η Θεοδώρα Βουτσά(η κόρη του Κ. Βουτσά, πολύ καλή ηθοποιός και στο έργο εξαιρετική),τα παιδιά του υπόλοιπου θιάσου, όλοι ένας κι ένας, μοναδικοί. Μετά, ο σκηνοθέτης Σ. Χατζάκης κι ύστερα, ο χορογράφος Φ. Ευαγγελινός.
Ο Κώστας Βουτσάς βγαίνει μπροστά, το χειροκρότημα τον συγκινεί, υποκλίνεται με τόση σεμνότητα κι ευγνωμοσύνη, σαν να ευχαριστεί για την αγάπη που του δίνεται, λες και είναι η πρώτη φορά που το εισπράττει. Μα, έτσι είναι οι πραγματικοί καλλιτέχνες, σεμνοί, ούτε επηρμένοι ούτε υπερφίαλοι, αλλά ευγνώμονες, γιατί ξέρουν την αξία τους και δεν έχουν ανάγκη να περιφέρουν το εγώ τους σαν φορτίο, παρά μόνο την αγάπη σαν δώρο και φυλαχτό. Τιμούν, σέβονται τους ανθρώπους και τον εαυτό τους. Καλλιτέχνης. Το χειροκρότημα δεν σταματά μέχρι που αποχωρούν όλοι από τη σκηνή.
Φεύγοντας ο κόσμος πολύς περνώντας έξω από τα καμαρίνια των ηθοποιών, οι θεατές που είχαν πάει να συγχαρούν τους συντελεστές είχαν γεμίσει ασφυκτικά το χώρο. Αλλά, άξιζαν την αναμονή και την πολυκοσμία. Στο αυτοκίνητο βλέπουμε να περνά ο Κώστας Μακεδόνας, φυσικό να παρευρίσκεται, χρόνια συνεργάτης του Σταμάτη Κραουνάκη. Λίγο πιο κάτω, η Ματθίλδη Μαγγίρα (από κοντά πολύ όμορφη, τελικά η κάμερα μπορεί και να ασχημαίνει), όπου η αγαπημένη μου φίλη στο ίδιο κλίμα ενθουσιασμού από την παράσταση που είχαμε εκστασιαστεί, συγκινηθεί, συγκλονιστεί και λυτρωθεί, ανοίγει το παράθυρο και φωνάζει "Ματθίλδη, είσαι θεά", ξαφνιάζοντάς τη και κάνοντάς τη να χαμογελάσει και να κάνει μια ευχαριστήρια κίνηση.
Είναι πια 12 το βράδυ, μια αυτοκινητοπομπή αφήνει το Αρχαίο Θέατρο, την Επίδαυρο, τους Αχαρνής του Αριστοφάνη, του Σ. Χατζάκη, του Κραουνάκη, του Βουτσά, του Βαλτινού, του θιάσου και γυρνά όπου έχει ο καθένας να πάει.
Όπου κι αν βρεθείτε στην Ελλάδα και συναντήσετε το ΚΘΒΕ και τους "Αχαρνής", κάντε το δώρο στον εαυτό σας να δείτε αυτή την παράσταση. Θα έχετε απολαύσει δύο ώρες αληθινής τέχνης, χωρίς ψεύτικα στολίδια και λόγια, χωρίς φτηνή ποιότητα, αλλά με ατόφια και αποστομωτική αλήθεια, απενοχοποιημένο γέλιο και ειλικρινές συναίσθημα.Έχετε τίποτε καλύτερο κατά νου;
Μπορεί να μην την δείτε στην Επίδαυρο, όπου ομολογουμένως είναι περισσότερο συγκινησιακά φορτισμένος ο χώρος, αλλά και πάλι θα είναι υπέροχη.
Τέσσερις σημειώσεις:1. Δεν φοράμε τακούνια και δη, μυτερά στην Επίδαυρο (η Ματθίλδη Μαγγίρα φόραγε πέδιλα με τέτοιο τακούνι, παίρνει κίτρινη κάρτα, ειδικά εφόσον είναι ηθοποιός).
2. Πάντα ίσια και ει δυνατόν, αθλητικά παπούτσια (με το σανδάλι κόντεψα να σκοτωθώ, γιατί είχε ιδρώσει και το ποδαράκι και δεν κράταγε αντίσταση στην κατηφόρα- και στην ανηφόρα μη σας πω!).
3.Ποτέ δεν φεύγουμε πριν τελειώσει η παράσταση και είναι απαράδεκτο να σηκώνεσαι να φύγεις τη στιγμή που οι ηθοποιοί υποκλίνονται. Είναι ντροπή και ένδειξη ασέβειας, έλλειψης παιδείας και πολιτισμού (κι όμως, περίπου 30-40 θεατές συμπεριφέρθηκαν με τόση αγένεια!Οφείλουμε να σεβόμαστε το έργο, τον χώρο, τους καλλιτέχνες και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας κολλήσεις στην κίνηση μαζί με τους πολλούς, δεν πειράζει, αλλιώς μην πας καθόλου στην παράσταση. Με δαιμονίζει αυτή η συμπεριφορά).
4. Όσο και να ζεσταίνεσαι, δεν δικαιολογείται να αρχίσεις να γδύνεσαι στο χώρο του θεάτρου(ναι, ναι!Είδα τουλάχιστον τρεις μεσήλικες-ηλικιωμένους με μπυρόκοιλο να έχουν βγάλει μπλούζες και πουκάμισα και να περιφέρονται στις κερκίδες λες και είναι στο σπίτι τους ή στην παραλία. Τί πας, χρυσέ μου, στο αρχαίο μνημείο άμα δεν ξέρεις πώς να φερθείς; Είναι γυφτιά! Ας μην αναφέρω και τις κυρίες που ήρθαν λες και πάνε στη δεξίωση τού "μας κακομαθαίνετε, κύριε πρέσβη". Ως λαός δεν θα βρούμε ποτέ τη μέση λύση, ή θα τα πετάμε όλα, κανονικός γυμνισμός, ή θα βάζουμε την Άρτα και τα Γιάννενα, σαν να κάνεις τη Τζόαν Κόλινς στη "Δυναστεία").
Τα είπα κι αυτά και ξεθύμανα!
Είμαι ενθουσιώδης, το παραδέχομαι, αλλά πιστέψτε με, η παράσταση το προκάλεσε.
Υ.Γ. Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής που με φύσαγε το βραδινό αεράκι και έκλεινα τα μάτια έπαιζε στο μυαλό μου ένα τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη που το άκουσα πρόσφατα κι έλεγε: "Το θυμάστε το...(έλεγε διάφορα προϊόντα, κουρέματα, μουσικές, γνωστά είδωλα, αναμνήσεις, μόδες που πέρασαν κι είχαν κάνει θραύση ή είχαν αποβλακώσει και στο τέλος λέει) ...δεν θυμάμαι τίπο-  τίποτα, δεν θέλω να θυμάμαι, θέλω μόνο να μιλάω μαζί σου για τίποτα και μαζί σου να' μαι!" Είχε ρυθμό, πάθος, θα ταίριαζε στην παράσταση. Αλήθεια.Ακούστε το:
http://www.youtube.com/watch?v=e5Nmmeuv01g

Πρόγραμμα επόμενων παραστάσεων:
Βύρωνας, Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη (28/07/2010)
Αρχαία Ολυμπία, Θέατρο Ολυμπία (30/07/2010)
Αμφιθέατρο Νέων Μουδανιών (07/08/2010)
Λάρισα, Κηποθέατρο 'Αλκαζάρ΄ (27/08/2010)
Αθήνα, Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (09/09/2010 - 10/09/2010)
Πετρούπολη, Θέατρο Πέτρας (11/09/2010)
Παραλία Ελευσίνας, Παλαιό Ελαιουργείο (12/09/2010)
Αττική, Δήμος Αχαρνών (14/09/2010)
Βασιλικό Θέατρο (24/09/2010 - 03/10/2010)

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Αριστοφάνης
Μεταφραστής: Μύρης, Κ.Χ.
Σκηνοθέτης: Χατζάκης, Σωτήρης
Σκηνογράφος: Πάτσας, Γιώργος
Ενδυματολόγος: Δρίνη, Έρση
Συνθέτης: Κραουνάκης, Σταμάτης
Χορογράφος: Ευαγγελινός, Φωκάς
Ενορχήστρωση: Βλάχος, Αρης
Μουσική διδασκαλία: Βλάχος, Αρης
Φωνητική προετοιμασία: Βουδούρης, Νίκος
Φωτιστής: Ντεκώ, Ελευθερία
Βοηθός σκηνοθέτη: Γκίντη, Μαριάντζελα
Βοηθός χορογράφου: Μύρκου, Τατιάνα
Βοηθός φωτιστή: Αλεξανδροπούλου, Ελίζα
Οργάνωση παραγωγής: Στεφανίδου, Ροδή
Ηθοποιοί: Κραουνάκης, Σταμάτης (Δικαιόπολις)
Αϊβάζογλου, Ιορδάνης (Κήρυκας, Χορός)
Κοντός, Δημήτρης (Αμφίθεος, Χορός)
Χαρίσης, Γιάννης (Πρέσβυς Α', Χορός)
Νίνης, Χρήστος (Πρέσβυς Β', Θηβαίος, Χορός)
Μαγδαληνός, Νίκος (Πρέσβυς Γ', Ξανθίας, Χορός)
Χατζησάββας, Κωνσταντίνος (Υπηρέτης Ευριπίδη, Χορός)
Τουρνάκης, Νίκος (Θέωρος, Χορός)
Σιαμσιάρης, Γιάννης (Ευριπίδης, Χορός)
Βαλτινός, Γρηγόρης (Λάμαχος)
Μυλωνά, Πάολα (Θεραπαινίδα Λάμαχου, Εταίρα Δικαιόπολι, Χορός)
Μύρκου, Τατιάνα (Θεραπαινίδα Λάμαχου, Ειρήνη, Χορός)
Σωφρονίδου, Εύα (Θεραπαινίδα Λάμαχου, Κορίτσι Μεγαρίτη, Εταίρα Δικαιόπολι, Χορός)
Βουτσάς, Κώστας (Μεγαρίτης)
Χοροζίδου, Παρθένα (Κορίτσι Μεγαρίτη, Χορός)
Τσακίρης, Αλέξανδρος (Συκοφάντης, Γεωργός, Β' Κήρυκας, Χορός)
Καραούλης, Γιάννης (Νίκαρχος, Χορός)
Σπυροπούλου, Πολυξένη (Άγγελος Λάμαχου, Κουμπάρα, Χορός)
Βουτσά, Θεοδώρα (Παράνυμφος, Χορός)
Νταρακτσής, Χρίστος (Παιδί, Χορός)
Καπέλιος, Νίκος (Άγγελος-Νοσοκόμα Λάμαχου, Χορός)
Καραθανάσης, Σάκης (Χορός)
Μουστάκας, Χρήστος (Χορός)
Ορτετζάτος, Νίκος (Χορός)
Παπαγεωργίου, Βασίλης Σ. (Χορός)
Σιώνας, Μιχάλης (Χορός)
Ερμηνευτές: Μουστάκας, Χρήστος (τραγούδι)
Μουσικοί: Βλάχος, Αρης (πιάνο)
Κακουλίδου, Σοφία (κρουστά)
Λάκη, Άννα (ακορντεόν)
Χατζόπουλος, Νίκος Κ. (ηλεκτρικό κοντραμπάσο)
Μπαχαρίδης, Νίκος (τρομπέτα)