Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Ένα προσωρινό αντίο, αλλά με σημασία...

Αγαπητά μου παιδιά, από 1-131 ετών, έχω να σας πω ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Καλά, θα μου πείτε για νέο μας το λες, εμείς πού ζούμε; Το θέμα δεν είναι αυτό, γιατί κι αυτό το ξέρετε κι ότι η ζέστη είναι αφόρητη επίσης, αλλά αλλού θέλω να καταλήξω.
Όπως σας είχα ενημερώσει μέσα από το blog, την Πέμπτη κάναμε με το spam radio ένα πολύ ωραίο πάρτι στο Γκάζι -όπου έβραζε ο τόπος ομολογουμένως- και βρεθήκαμε πολλοί άνθρωποι μαζί, άλλοι φίλοι, άλλοι γνωστοί κι άλλοι άγνωστοι. Στο τέλος της βραδιάς χαιρετούσαμε και αποχαιρετούσαμε για καλοκαίρι όλους τους γνωστούς στο χώρο και με εντυπωσίασε το συναίσθημα. Θα το έχετε νιώσει κι εσείς, είμαι σίγουρη. Όταν αποχαιρετάς, έστω και για ένα καλοκαίρι, ακόμη κι ανθρώπους με τους οποίους μπορεί οι σχέσεις να μην είναι ούτε φιλικές ούτε θερμές, αλλά τυπικές, ξαφνικά βγαίνει μια ζεστασιά κι ένας ενθουσιασμός-περίεργο συναίσθημα κι αυτό- και αγκαλιάζεις, φιλάς σταυρωτά, χαμογελάς σαν να έχεις καρφώσει τις άκρες των χειλιών σου, ώστε μόνο αυτό  μπορείς να κάνεις, μια προσμονή για κάτι -άγνωστο τί- στο βλέμμα τρεμοπαίζει και ξεχύνονται ευχές που βγαίνουν αβίαστα κι άλλες φορές επαναλαμβάνεις κλισέ γιατί δεν έχεις τί να πεις.
Κι έτσι μια ανεξήγητη λύπη αναμεμειγμένη με νοσταλγία, ενθουσιασμό, χαρά, ανυπομονησία και προσμονή σε κατακλύζει κι απορείς. Γιατί; Με τους περισσότερους θα τα πούμε σύντομα, με άλλους δεν είμαστε καν κοντά, δεν έχουμε βγει μαζί ποτέ, είναι απλώς γνωστοί, με άλλους δεν υπάρχει ούτε συμπάθεια, τότε γιατί αυτή η έκρηξη τόσο αγαπητικών συναισθημάτων;
Και τελικά κατέληξα. Γιατί σημαίνει τέλος εποχής κι όσο αναγκαίο κι ευεργετικό είναι κάποιες φορές, τόσο έντονη είναι η επίδραση της συνειδητοποίησης ότι αυτό που ήξερες μέχρι σήμερα τελειώνει, για όσο κι αν τελειώνει...
Έβλεπα τους αγαπημένους μου ανθρώπους κι ένιωθα μια βαθιά ευτυχία, κοίταζα στο χώρο κι έψαχνα να βρω μια γνωστή φυσιογνωμία να σταματήσει το βλέμμα, μου έλειπαν άνθρωποι που δεν ήταν εκεί, είτε λόγω διακοπών είτε λόγω υποχρεώσεων και τους ήθελα εκεί. Αγκάλιαζα σφιχτά και συχνά τις φίλες μου να τις αισθάνομαι όσο ήταν εκεί, άλλωστε φεύγουν και για διακοπές, τους χαμογελούσα, τους έκανα γκριμάτσες, τις πείραζα και κάποια στιγμή όταν η υπερένταση έκανε διάλειμμα απλώς καθόμουν και τις χάζευα. Είδα τις φίλες της δικής μου φίλης και χάρηκα τρομερά, είχα ενθουσιαστεί που ήμασταν τόσοι άνθρωποι μαζί. Χανόμουν, δεν ήξερα πού να πάω, να μην τους αφήσω μόνους στο ένα τραπέζι, να μιλήσω όμως και στο άλλο, να μην ξεχάσω να τα πω και στο άλλο κι έτσι κύλησε η βραδιά. 'Εψαχνα γνωστούς, τους μιλούσα για λίγο, άλλωστε δεν είχαμε να πούμε πολλά, αλλά και αυτά τα λίγα ήταν αρκετά.Βγάζαμε φωτογραφίες (μα ούτε σε μία να μη βγαίνω καλή;!), σχολιάζαμε, ενημερώναμε αυτούς που δεν ξέρουν για τους υπόλοιπους, κάναμε πλάκα, φωνάζαμε γιατί δεν ακουγόμασταν, επαναλαμβάναμε, δίναμε υποσχέσεις, κλείναμε ραντεβού που άλλα θα πραγματοποιηθούν κι άλλα λέγονται απλώς γιατί εκείνη τη στιγμή νιώθεις ότι πρέπει να το πεις. Δεν θα πας όμως, μάλλον ποτέ.
Στο τέλος, όταν έφευγαν οι περισσότεροι σταματούσαν ή τους σταματούσαμε στο τραπέζι, αγκαλιαζόμασταν, φιλιόμασταν, αποχαιρετιζόμασταν, ευχόμασταν καλό καλοκαίρι και δίναμε ραντεβού το Σεπτέμβρη. Ναι και με ανθρώπους που δεν έχεις δώσει ποτέ μέσα σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια ραντεβού για έναν καφέ. Είναι βλέπετε που τελειώνει μια εποχή, κλείνει ένας κύκλος της ζωής μας κι η αλήθεια είναι πως για μένα ήταν ο ωραιότερος.
Σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια έχασα και κέρδισα όλη μου τη ζωή, ό,τι με προσδιόριζε σαν άνθρωπο, πληγώθηκα, θύμωσα και στεναχωρήθηκα τρομερά, αλλά αγάπησα, ένιωσα, άντεξα και ένιωσα πρωτόγνωρη χαρά σε βαθμό που ούτε εγώ φανταζόμουν. Όχι, το χρόνο δεν θα τον γύριζα πίσω. Ποτέ, κι ας έχω πει πως νιώθω ότι έχω χάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου μέσα σε θλίψη, στεναχώρια, άγχος, φοβίες και πόνο. Δεν θα τον γύριζα πίσω, γιατί δεν θέλω ούτε να τα διορθώσω ούτε να τα ξαναζήσω. Θέλω να κερδίσω το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν δεν αλλάζει, δεν μπορείς να το κερδίσεις, αλλά μπορείς να κερδίσεις το χαμένο χρόνο ζώντας το παρόν με τον τρόπο που θες, όποιος κι αν είναι αυτός.
Ειδικά τον τελευταίο χρόνο ένιωσα τη μεγαλύτερη απογοήτευση, θλίψη, θυμό, αμφιβολία, αναδιαπραγμάτευση του εαυτού μου και των σχέσεων στη ζωή μου, έχασα την εμπιστοσύνη μου σε μένα και την κέρδισα πίσω διπλή, συγχρόνως έζησα τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό, αγάπη, δόσιμο, τρυφερότητα, χαρά κι αισιοδοξία από ποτέ. Ο απολογισμός της χρονιάς για μένα είναι αυτός, μια τραμπάλα που προσπαθώ να ισορροπήσω γέρνοντας προς τα θετικά κι έρχονται πάντα στιγμές που σε τραβάνε τα αρνητικά. Αρκεί να είναι για λίγο.
Γνώρισα γλυκύτατους και υπέροχους ανθρώπους, συγκινήθηκα με άλλους, εκτίμησα συμπεριφορές, χαρακτήρες, μυαλό, έγινα πιο κοινωνική, πιο ανοιχτή και δεκτική στους ανθρώπους κι οι περισσότεροι δεν με απογοήτευσαν. Πάτησα πιο σταθερά στα πόδια μου και στάθηκα στο ύψος μου για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα. Έθεσα τα όρια μου και αποφάσισα να μην επιτρέπω να τα ξεπερνούν ακόμη και αν επέτρεψα κατά το παρελθόν να γίνει συνήθεια. Βρήκα εμένα, τους ανθρώπους γύρω μου, τους αναγνώρισα πιο καθαρά και τόλμησα να διαχωρίσω εμένα από αυτούς. Χάρηκα με τη χαρά αγαπημένων μου, λυπήθηκα με τη θλίψη τους, εμπιστεύομαι τη μοίρα που θα τους φέρει τα καλύτερα που είναι στο δρόμο και ξέρω ένα πράγμα σίγουρα. Αυτή τη χρονιά μεγάλωσα. Το παιδί που κρύβω μέσα μου έπαψε να φοβάται και μεγαλώνει γλυκά και όμορφα, αλλά δεν έχασε ευτυχώς-κι ελπίζω ποτέ να μην χάσει- την αθωότητα, την τρυφερότητα, τον ενθουσιασμό, το ονειροπόλο και ρομαντικό του χαρακτήρα του. Αυτό είναι μια μεγάλη νίκη. Δεν νομίζετε;
Ακούω ακόμη γνωστές φωνές να απορούν με παράπονο όπως κι εγώ: Πού ήμασταν τέσσερα χρόνια και τώρα βρεθήκαμε, τώρα γνωριστήκαμε, τώρα κάνουμε παρέα, γιατί χάθηκε τόσος χρόνος;
Θα συμφωνήσω ότι οι άνθρωποι με τους οποίους η παρέα είναι πολύ ευχάριστη έγιναν δικοί μας άνθρωποι πολύ πρόσφατα, αλλά πάντα υπάρχει λόγος. Ίσως έτσι να έπρεπε να γίνει, ίσως νωρίτερα να μην ίσχυε ό,τι ισχύει τώρα, να μην είχαμε φτάσει ο καθένας προσωπικά εκεί που έπρεπε για να μπορέσουμε να συνδυαστούμε. Ίσως. Μια εικασία κάνω.
Η ζωή, απ' ό,τι έχω καταλάβει σ' αυτά τα 21 χρόνια και κάτι μήνες, μας επιφυλλάσσει εκπλήξεις δυσάρεστες, αλλά και πολύ ευχάριστες και συνήθως έχει λόγο που μας τις κάνει σε συγκεκριμένο χρόνο. Από κει και πέρα η ευθύνη είναι δική μας.
Κι όπως λέγαμε την Πέμπτη το βράδυ στον αποχαιρετισμό και αποχωρισμό: Καλό καλοκαίρι, να περάσετε πολύ όμορφα, να γυρίσετε ξεροψημένα φρατζολάκια από τον ήλιο. Θα τα πούμε το Σεπτέμβρη, δεν χανόμαστε!Πού θα πάτε διακοπές;...Α!Πολύ ωραία!Καλά να περάσετε!
Και σας το εύχομαι!

Υ.Γ.Δεν ξέρω, αλλά αυτά τα δύο τραγούδια έχουν κάτι καλοκαιρινό και μια γλυκιά, αγαπησιάρικη τρυφερότητα...Γι' αυτό μας τα αφιερώνω. Σε όλους μας!
Βαγγέλης Μαρκαντώνης, "20 ζωές":
http://www.youtube.com/watch?v=B4bk5F5x3Xk&feature=related
Ανοιχτή Θάλασσα (μέλος του εν λόγω συγκροτήματος είναι και ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης), "Άλεφ":
http://www.youtube.com/watch?v=GGLlJmWnZcQ&feature=related