Πόσοι άνθρωποι "βαρεμένοι" -πραγματικά, όχι αστεία- κυκλοφορούν εκεί έξω; Η ερώτηση ρητορική, καθώς είναι αμέτρητοι, πάαααααααααρα πολλοί...
Τη Δευτέρα το βράδυ, μετά από ένα γενικό χάος γύρω από την οργάνωση μιας εργασίας-ρεπορτάζ, είπα να κάνω μια διαδικτυακή βολτίτσα για να δω τί γίνεται στον κόσμο όσο εγώ αγανακτώ, κάνω απανωτά τηλεφωνήματα, προσπαθώ να βρω άκρη και πελαγώνω.
Εκεί λοιπόν, που ωραία και καλά, ήμουν στο yupi.gr για καμιά πιο χαλαρή είδηση από την εγχώρια σόουμπιζ -λέμε τώρα, μην τα παίρνετε σοβαρά, τα 'χουμε ξαναπεί αυτά- βλέπω ένα κείμενο για τον εμπρησμό του αυτοκινήτου του -πολυαγαπημένου μου, το παραδέχομαι- Αντώνη Κανάκη και την προκήρυξη της οργάνωσης που ανέλαβε την ευθύνη:"Ομάδες διάχυσης επαναστατικής θεωρίας και πράξης". Ομολογουμένως γέλασα πολύ και εξοργίστηκα άλλο τόσο.
Δεν θέλω να κάνω την χάρη σε κανένα τρομοκράτη που θεωρεί εαυτόν "επαναστάτη" να νομίζει ότι είναι ήρωας, γιατί είναι απλούστατα ένας κοινός και επικίνδυνος -καθώς η βλακεία είναι ανίκητη- εγκληματίας, αλλά θα ήθελα να αναφερθώ στο θέμα για πολλούς λόγους.
Η αφορμή είναι ότι τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια στο πρόσωπο του Αντώνη Κανάκη -έχω ξαναπεί ότι γενικά οι Βορειοελλαδίτες μού είναι πολύ αγαπητοί, όχι απλώς συμπαθείς, για δικούς μου λόγους- χωρίς φυσικά, να γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο. Η ουσιαστική αιτία όμως, είναι άλλη.
Βγαίνω εκτός εαυτού με όλους αυτούς τους γελοίους, φαιδρότατους τύπους (άνδρες-γυναίκες) που παίρνουν μια ταμπέλα, αυτή της επανάστασης, την κάνουν λάβαρο και δικαιολογία για όλες τις απάνθρωπες, αισχρές και εγκληματικές πράξεις τους.
Για μένα η ανθρώπινη ζωή είναι κάτι πολύ ιερό, τη σέβομαι, την εκτιμώ και προσπαθώ να την προστατεύω. Είναι πάνω από οποιονδήποτε αγώνα. Η ζωή είναι ένα δώρο που δεν μπορείς να το αλλάξεις και δεν έχεις δικαίωμα να το πετάξεις. Όταν εσύ, ο επαναστάτης, ο δήθεν αγωνιστής, ξεχνάς αυτό το τόσο σημαντικό αραδιάζοντας ένα σωρό παρλαπίπες -συγΓνώμη για τη φρασεολογία- είσαι αυτομάτως στυγνός δολοφόνος, εγκληματίας του χειρίστου είδους, αυτού που ψάχνει μια δικαιολογία να εξαγνιστεί ο ίδιος και να καθαγιάσει την πράξη του. Λυπάμαι, δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα τους βοηθήσει σ' αυτό.
Διάβασα την προκήρυξη και με το που άρχισα να διαβάζω τις πρώτες σειρές κατάλαβα ότι αυτοί που τη συνέταξαν δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα και κυρίως, με ό,τι θα μπορούσε να είναι επαναστατικός λόγος. Πήραν μερικές λέξεις που χρησιμοποιούνται δεκαετίες τώρα σε αγωνιστικές, αντιεξουσιαστικές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές ομιλίες, όπως: κατεστημένο, καπιταλισμός, βίαιο προσωπείο της θεσμοθετημένης εξουσίας, κοινωνικές συγκρούσεις, αντάρτικο πόλης κλπ και τσιτάτα τύπου: "ή μαζί μας ή εναντίον μας", έβαλαν και πολύ χαριτωμένους, πρωτίστως πρωτότυπους και ευγενείς τίτλους και έφτιαξαν μια τεράστια ιστορία που ονομάζεται προκήρυξη.
Αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση και με εξόργισε αφάνταστα ήταν η αναφορά σε έναν άντρα που σχετιζόταν με τέτοιου είδους δράσεις και ενέργειες, ο οποίος όπως χαρακτηριστικά έγραφε "έπεσε στη μάχη με το όπλο στο χέρι" και του απέτισαν φόρο τιμής. Ξαφνικά, αυτός ο άνθρωπος που έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να αφαιρέσει για τους δικούς του λόγους άλλες ανθρώπινες ζωές, γίνεται ήρωας. Αυτή η ζωή που χάθηκε αξίζει περισσότερο από τη ζωή οποιουδήποτε άλλου σύμφωνα με τους εν λόγω κυρίους και κυρίες. Οι τρομοκράτες γίνονται ήρωες, ενώ οι απλοί άνθρωποι που ανυποψίαστοι πάνε στις δουλειές τους και αναπάντεχα κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους είναι θύματα, παράπλευρες απώλειες στο βωμό της επανάστασης.
Έρχομαι λοιπόν, εγώ να ρωτήσω, κυρίως να απορήσω, ποιοί είναι αυτοί που θα κρίνουν ποιος αξίζει να ζήσει και ποιος να πεθάνει, με ποιο κριτήριο και με ποια δικαιοδοσία; Τί είναι θεοί ή μήπως δικαστές; Μάλλον δήμιοι...
Αν θέλεις ν' αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε πρώτα τον εαυτό σου και τότε θα έχεις κάνει την καλύτερη αρχή για ν'αλλάξει κι ο κόσμος.
Δεν καταλαβαίνω, και χαίρομαι γι' αυτό, πώς κάποιος που θέλει να κάνει καλύτερο τον κόσμο, να κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να φοβούνται, να αντιταχθεί στο κατεστημένο, να κάνει τη διαφορά, να αφυπνίσει τους πολίτες και να τους ενεργοποιήσει, μπορεί να τρομοκρατεί, να σκοτώνει, να καταστρέφει εν ονόματι μιας επανάστασης που μόνο επανάσταση δεν είναι.
Όταν μάχεσαι τη βία, μην την ασκείς, γιατί καταντά ανέκδοτο. Η επανάσταση είναι να επιθυμείς, να επιδιώκεις, να επιτρέπεις και να σέβεσαι τις διαφορετικές απόψεις. Αν είναι δυνατόν, να τοποθετούμε εκρηκτικούς μηχανισμούς ή να σκοτώνουμε ανθρώπους, επειδή διαφωνούμε με τις απόψεις τους. Τότε όλοι θα έπρεπε να έχουμε κάνει από καμιά 100σταριά φόνους, έτσι γιατί τόσοι διαφώνησαν μαζί μας!
Είναι απόλυτα υγιές να έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης, απόψεις, οπτική. Οφείλουμε, αν θέλουμε να θεωρούμαστε δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι, να δείχνουμε σεβασμό και να επιχειρηματολογούμε για τις δικές μας θέσεις. Αυτό δεν περιλαμβάνει ούτε επιβολή, ούτε λογοκρισία, ούτε βία, ούτε μολότοφ, ούτε αναμμένα στουπιά, ούτε εκρηκτικούς μηχανισμούς γενικότερα, ούτε και όπλα. Αυτό είναι τρομοκρατία, βλέπετε. Τώρα, πώς και γιατί μπέρδεψαν την επανάσταση με την τρομοκρατία δεν ξέρω. Σ' αυτή την ερώτηση δεν μπορώ να απαντήσω. Διαλέγω τη βοήθεια του κοινού.
Ένα έχω μόνο να πω, μια συνηθισμένη διαπίστωσή μου είναι η εξής: Ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά.
Δηλαδή, οι κίνδυνοι της κοινωνίας και της κοινωνικής εξέγερσης είναι δύο βουλευτές, ένας παρουσιαστής και ένας πρώην πρωταθλητής μπάσκετ; Μπράβο στη συμπρωτεύουσα, αν αυτά είναι τα μόνα σοβαρά της προβλήματα. Ε, ρε ελεύθερο χρόνο, βαρεμάρα, απωθημένα και προβλήματα που έχει ο κόσμος...
Αντί να κάνουν την πραγματική τους επανάσταση αφυπνίζοντας τους πολίτες και κάνοντάς τους να νιώθουν ασφαλείς -γιατί είμαστε όλοι μαζί ενάντια σε μια κατάσταση που μας πνίγει και μας υπονομεύει- δίνουν πάτημα, ώστε να ισχυροποιηθεί η αστυνόμευση, η καταστολή, η παρεμβατικότητα της αστυνομίας και του κράτους και η ελεγκτικότητα. Πόσο μυαλό μπορεί να θέλει για να το συνειδητοποιήσεις;
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έλεγε να κάτσουμε αμέτοχοι να βλέπουμε και να αποδεχόμαστε την καταδυνάστευση, την υπονόμευση και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς μας. Με μόνη διαφορά ότι δεν το επιτρέπω και σε οποιονδήποτε άλλο έχει το σύνδρομο του Ρομπέν των δασών στην ελληνική του εκδοχή, αυτή της εξουσιομανίας και της πεποίθησης πως είναι ο Μεσσίας.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται Μεσσίες ούτε άλλους σωτήρες. Ανθρώπους, κανονικούς, κοινωνικά ευαισθητοποιημένους, δημοκρατικούς, φιλελεύθερους, αντίθετους στη βία, χωρίς οργή, αλλά με πάθος, έχει ανάγκη.
Χορτάσαμε φόβο, αγωνία, ανησυχία κι εγκληματίες. Ακόμη και οι καλύτερες προθέσεις μπορεί να έχουν τραγικά αποτελέσματα, οι παρανοήσεις είναι πάντα επικίνδυνες.
Τελικά, ναι, η βλακεία είναι ανίκητη, επικίνδυνη και αφόρητη...
Ουφφφφφφφ...Θα 'σκαγα...
Αυτή τη φορά, το τραγούδι που ταιριάζει είναι από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και λέγεται "Η Φάρμα", διότι μέσα από ένα τραγούδι λέει πολλά από τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, δεν προσπαθεί να αφυπνίσει, το λέει ξεκάθαρα: "ξυπνάτε ζώα μου αργά πήρε φωτιά η φάρμα... " Αφιερωμένο σε όλους μας... κι ενάντια στην βλακεία ορισμένων:
http://www.youtube.com/watch?v=M9fvKRXYIIk
Υ.Γ. Κι επειδή δεν άντεξα και προσπάθησα να κάνω σχόλιο στην προκήρυξη που είχε αναρτηθεί στο indymedia.org, να τονίσω ότι τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αν δεν διαβαστούν και πάρουν έγκριση από τους διαχειριστές. Φυσικά και δεν δημοσίευσαν τίποτα, κανένα απολύτως αντίθετο σχόλιο. Αυτό είναι και φιλελεύθερο και δημοκρατικό και επαναστατικό, ε; Τα συμπεράσματα δικά σας...
Τη Δευτέρα το βράδυ, μετά από ένα γενικό χάος γύρω από την οργάνωση μιας εργασίας-ρεπορτάζ, είπα να κάνω μια διαδικτυακή βολτίτσα για να δω τί γίνεται στον κόσμο όσο εγώ αγανακτώ, κάνω απανωτά τηλεφωνήματα, προσπαθώ να βρω άκρη και πελαγώνω.
Εκεί λοιπόν, που ωραία και καλά, ήμουν στο yupi.gr για καμιά πιο χαλαρή είδηση από την εγχώρια σόουμπιζ -λέμε τώρα, μην τα παίρνετε σοβαρά, τα 'χουμε ξαναπεί αυτά- βλέπω ένα κείμενο για τον εμπρησμό του αυτοκινήτου του -πολυαγαπημένου μου, το παραδέχομαι- Αντώνη Κανάκη και την προκήρυξη της οργάνωσης που ανέλαβε την ευθύνη:"Ομάδες διάχυσης επαναστατικής θεωρίας και πράξης". Ομολογουμένως γέλασα πολύ και εξοργίστηκα άλλο τόσο.
Δεν θέλω να κάνω την χάρη σε κανένα τρομοκράτη που θεωρεί εαυτόν "επαναστάτη" να νομίζει ότι είναι ήρωας, γιατί είναι απλούστατα ένας κοινός και επικίνδυνος -καθώς η βλακεία είναι ανίκητη- εγκληματίας, αλλά θα ήθελα να αναφερθώ στο θέμα για πολλούς λόγους.
Η αφορμή είναι ότι τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια στο πρόσωπο του Αντώνη Κανάκη -έχω ξαναπεί ότι γενικά οι Βορειοελλαδίτες μού είναι πολύ αγαπητοί, όχι απλώς συμπαθείς, για δικούς μου λόγους- χωρίς φυσικά, να γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο. Η ουσιαστική αιτία όμως, είναι άλλη.
Βγαίνω εκτός εαυτού με όλους αυτούς τους γελοίους, φαιδρότατους τύπους (άνδρες-γυναίκες) που παίρνουν μια ταμπέλα, αυτή της επανάστασης, την κάνουν λάβαρο και δικαιολογία για όλες τις απάνθρωπες, αισχρές και εγκληματικές πράξεις τους.
Για μένα η ανθρώπινη ζωή είναι κάτι πολύ ιερό, τη σέβομαι, την εκτιμώ και προσπαθώ να την προστατεύω. Είναι πάνω από οποιονδήποτε αγώνα. Η ζωή είναι ένα δώρο που δεν μπορείς να το αλλάξεις και δεν έχεις δικαίωμα να το πετάξεις. Όταν εσύ, ο επαναστάτης, ο δήθεν αγωνιστής, ξεχνάς αυτό το τόσο σημαντικό αραδιάζοντας ένα σωρό παρλαπίπες -συγΓνώμη για τη φρασεολογία- είσαι αυτομάτως στυγνός δολοφόνος, εγκληματίας του χειρίστου είδους, αυτού που ψάχνει μια δικαιολογία να εξαγνιστεί ο ίδιος και να καθαγιάσει την πράξη του. Λυπάμαι, δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα τους βοηθήσει σ' αυτό.
Διάβασα την προκήρυξη και με το που άρχισα να διαβάζω τις πρώτες σειρές κατάλαβα ότι αυτοί που τη συνέταξαν δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα και κυρίως, με ό,τι θα μπορούσε να είναι επαναστατικός λόγος. Πήραν μερικές λέξεις που χρησιμοποιούνται δεκαετίες τώρα σε αγωνιστικές, αντιεξουσιαστικές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές ομιλίες, όπως: κατεστημένο, καπιταλισμός, βίαιο προσωπείο της θεσμοθετημένης εξουσίας, κοινωνικές συγκρούσεις, αντάρτικο πόλης κλπ και τσιτάτα τύπου: "ή μαζί μας ή εναντίον μας", έβαλαν και πολύ χαριτωμένους, πρωτίστως πρωτότυπους και ευγενείς τίτλους και έφτιαξαν μια τεράστια ιστορία που ονομάζεται προκήρυξη.
Αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση και με εξόργισε αφάνταστα ήταν η αναφορά σε έναν άντρα που σχετιζόταν με τέτοιου είδους δράσεις και ενέργειες, ο οποίος όπως χαρακτηριστικά έγραφε "έπεσε στη μάχη με το όπλο στο χέρι" και του απέτισαν φόρο τιμής. Ξαφνικά, αυτός ο άνθρωπος που έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να αφαιρέσει για τους δικούς του λόγους άλλες ανθρώπινες ζωές, γίνεται ήρωας. Αυτή η ζωή που χάθηκε αξίζει περισσότερο από τη ζωή οποιουδήποτε άλλου σύμφωνα με τους εν λόγω κυρίους και κυρίες. Οι τρομοκράτες γίνονται ήρωες, ενώ οι απλοί άνθρωποι που ανυποψίαστοι πάνε στις δουλειές τους και αναπάντεχα κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους είναι θύματα, παράπλευρες απώλειες στο βωμό της επανάστασης.
Έρχομαι λοιπόν, εγώ να ρωτήσω, κυρίως να απορήσω, ποιοί είναι αυτοί που θα κρίνουν ποιος αξίζει να ζήσει και ποιος να πεθάνει, με ποιο κριτήριο και με ποια δικαιοδοσία; Τί είναι θεοί ή μήπως δικαστές; Μάλλον δήμιοι...
Αν θέλεις ν' αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε πρώτα τον εαυτό σου και τότε θα έχεις κάνει την καλύτερη αρχή για ν'αλλάξει κι ο κόσμος.
Δεν καταλαβαίνω, και χαίρομαι γι' αυτό, πώς κάποιος που θέλει να κάνει καλύτερο τον κόσμο, να κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να φοβούνται, να αντιταχθεί στο κατεστημένο, να κάνει τη διαφορά, να αφυπνίσει τους πολίτες και να τους ενεργοποιήσει, μπορεί να τρομοκρατεί, να σκοτώνει, να καταστρέφει εν ονόματι μιας επανάστασης που μόνο επανάσταση δεν είναι.
Όταν μάχεσαι τη βία, μην την ασκείς, γιατί καταντά ανέκδοτο. Η επανάσταση είναι να επιθυμείς, να επιδιώκεις, να επιτρέπεις και να σέβεσαι τις διαφορετικές απόψεις. Αν είναι δυνατόν, να τοποθετούμε εκρηκτικούς μηχανισμούς ή να σκοτώνουμε ανθρώπους, επειδή διαφωνούμε με τις απόψεις τους. Τότε όλοι θα έπρεπε να έχουμε κάνει από καμιά 100σταριά φόνους, έτσι γιατί τόσοι διαφώνησαν μαζί μας!
Είναι απόλυτα υγιές να έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης, απόψεις, οπτική. Οφείλουμε, αν θέλουμε να θεωρούμαστε δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι, να δείχνουμε σεβασμό και να επιχειρηματολογούμε για τις δικές μας θέσεις. Αυτό δεν περιλαμβάνει ούτε επιβολή, ούτε λογοκρισία, ούτε βία, ούτε μολότοφ, ούτε αναμμένα στουπιά, ούτε εκρηκτικούς μηχανισμούς γενικότερα, ούτε και όπλα. Αυτό είναι τρομοκρατία, βλέπετε. Τώρα, πώς και γιατί μπέρδεψαν την επανάσταση με την τρομοκρατία δεν ξέρω. Σ' αυτή την ερώτηση δεν μπορώ να απαντήσω. Διαλέγω τη βοήθεια του κοινού.
Ένα έχω μόνο να πω, μια συνηθισμένη διαπίστωσή μου είναι η εξής: Ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά.
Δηλαδή, οι κίνδυνοι της κοινωνίας και της κοινωνικής εξέγερσης είναι δύο βουλευτές, ένας παρουσιαστής και ένας πρώην πρωταθλητής μπάσκετ; Μπράβο στη συμπρωτεύουσα, αν αυτά είναι τα μόνα σοβαρά της προβλήματα. Ε, ρε ελεύθερο χρόνο, βαρεμάρα, απωθημένα και προβλήματα που έχει ο κόσμος...
Αντί να κάνουν την πραγματική τους επανάσταση αφυπνίζοντας τους πολίτες και κάνοντάς τους να νιώθουν ασφαλείς -γιατί είμαστε όλοι μαζί ενάντια σε μια κατάσταση που μας πνίγει και μας υπονομεύει- δίνουν πάτημα, ώστε να ισχυροποιηθεί η αστυνόμευση, η καταστολή, η παρεμβατικότητα της αστυνομίας και του κράτους και η ελεγκτικότητα. Πόσο μυαλό μπορεί να θέλει για να το συνειδητοποιήσεις;
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έλεγε να κάτσουμε αμέτοχοι να βλέπουμε και να αποδεχόμαστε την καταδυνάστευση, την υπονόμευση και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς μας. Με μόνη διαφορά ότι δεν το επιτρέπω και σε οποιονδήποτε άλλο έχει το σύνδρομο του Ρομπέν των δασών στην ελληνική του εκδοχή, αυτή της εξουσιομανίας και της πεποίθησης πως είναι ο Μεσσίας.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται Μεσσίες ούτε άλλους σωτήρες. Ανθρώπους, κανονικούς, κοινωνικά ευαισθητοποιημένους, δημοκρατικούς, φιλελεύθερους, αντίθετους στη βία, χωρίς οργή, αλλά με πάθος, έχει ανάγκη.
Χορτάσαμε φόβο, αγωνία, ανησυχία κι εγκληματίες. Ακόμη και οι καλύτερες προθέσεις μπορεί να έχουν τραγικά αποτελέσματα, οι παρανοήσεις είναι πάντα επικίνδυνες.
Τελικά, ναι, η βλακεία είναι ανίκητη, επικίνδυνη και αφόρητη...
Ουφφφφφφφ...Θα 'σκαγα...
Αυτή τη φορά, το τραγούδι που ταιριάζει είναι από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και λέγεται "Η Φάρμα", διότι μέσα από ένα τραγούδι λέει πολλά από τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, δεν προσπαθεί να αφυπνίσει, το λέει ξεκάθαρα: "ξυπνάτε ζώα μου αργά πήρε φωτιά η φάρμα... " Αφιερωμένο σε όλους μας... κι ενάντια στην βλακεία ορισμένων:
http://www.youtube.com/watch?v=M9fvKRXYIIk
Υ.Γ. Κι επειδή δεν άντεξα και προσπάθησα να κάνω σχόλιο στην προκήρυξη που είχε αναρτηθεί στο indymedia.org, να τονίσω ότι τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αν δεν διαβαστούν και πάρουν έγκριση από τους διαχειριστές. Φυσικά και δεν δημοσίευσαν τίποτα, κανένα απολύτως αντίθετο σχόλιο. Αυτό είναι και φιλελεύθερο και δημοκρατικό και επαναστατικό, ε; Τα συμπεράσματα δικά σας...
