Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Αθάνατη ελληνική αστυνομία...

Η χθεσινή μέρα από το μεσημεράκι κι έπειτα ήταν πολύ όμορφη, με τη λιακάδα της, τη σωστή θερμοκρασία που δεν σκας, αλλά δεν κρυώνεις κιόλας, ό,τι έπρεπε για βολτίτσα και πολλές φωτογραφίες. Έβγαλα αρκετές, αλλά κούρασα τους φωτογραφιζόμενους, γιατί για μάθημα είχαμε πάει και καταλήξαμε να βγάζουμε φωτογραφίες μεταξύ μας και τον καθηγητή μας, που δεν ένιωθε και πολύ άνετα και δεν είχαμε το κατάλληλο αποτέλεσμα.
Εκεί λοιπόν, που τελειώσαμε το μάθημα και χαιρόμασταν το περπάτημα στην Πλάκα -καλά, λίγο τα αυτοκίνητα, λίγο που όλα τα μαγαζιά βγάζουν την πραμάτεια τους στη μέση του δρόμου, λίγο που τα πεζοδρόμια είναι το πολύ 20-40 εκατοστά, δεν είναι δόκιμος όρος το "χαίρομαι", αλλά τελοσπάντων- ξαφνικά βλέπουμε από ένα στενό να τρέχουν πανικόβλητοι, με σεντόνια που έκρυβαν το εμπόρευμά τους, αρκετοί μαύροι προς ένα άλλο στενό, μια και ήταν η μόνη διέξοδος. Σταθήκαμε, καθώς ξαφνιαστήκαμε από τον πανικό τους κι απ' την ξαφνική ένταση, παρακολουθώντας άναυδες τους ανθρώπους να τρέχουν ψάχνοντας τρόπο διαφυγής και αμέσως μετά, να καταφθάνουν άντρες της Δημοτικής Αστυνομίας, οδηγώντας μηχανές, προσπαθώντας να πιάσουν τους πλανόδιους μικροπωλητές.
Αυτό που γέμισε με απορία και αγανάκτηση όλη την παρέα ήταν ένας κύριος, επίσης αλλοδαπός, μάλλον υπάλληλος ενός καταστήματος ρούχων, ο οποίος με το που βλέπει την αστυνομία, πριν καν κατέβουν από τις μηχανές, άρχισε να φωνάζει "από κει πήγαν, από κει" και να δείχνει την κατεύθυνση από την οποία έφυγαν οι κυνηγημένοι άντρες. Το επανέλαβε τόσες φορές, ώστε να είναι σίγουρος ότι το άκουσαν οι αστυνομικοί. Και αναρωτηθήκαμε και οι πέντε: Γιατί;
Γιατί, εσύ, ο μετανάστης, που ξέρεις πόσο δύσκολη είναι η ζωή, εσύ, που έχεις αφήσει τη χώρα σου και προσπαθείς να ζήσεις σε μια άλλη, γιατί γίνεσαι χαφιές; Γιατί δίνεις έτσι στεγνά και στυγνά, συνανθρώπους σου που δεν είναι εγκληματίες, δεν είναι κλέφτες, δεν σε απειλούν, απλώνουν μόνο το εμπόρευμά τους και περιμένουν ελπίζοντας κάποιος να σταματήσει και ν' αγοράσει κάτι, ακόμη και μετά από πολλά παζάρια για την τιμή.
Γιατί;
Η δημοτική αστυνομία δεν θα έπρεπε να υπάρχει εφόσον είναι έτσι. Τους ενοχλητικούς τύπους που θέλουν σώνει και καλά να σου πουλήσουν περιοδικά για να ενισχύσεις τους υπό απεξάρτηση ναρκομανείς, που δεν σε πολυπείθουν ότι απεξαρτήθηκαν, αλλά αν πεις "όχι, ευχαριστώ" σε στολίζουν με ένα σωρό ύβρεις και αρχίζουν να σε πιάνουν και να σε τραβάνε για να πάρεις, γιατί δεν τους πιάνει, γιατί δεν τους απομακρύνει; Γιατί τα ναρκωτικά είναι στο απυρόβλητο, γιατί δεν τα βάζουν μ' αυτούς που πρέπει;
Τελοσπάντων...
Οι μικροπωλητές που βρέθηκαν σε αδιέξοδο πήδηξαν πάνω από το συρματόπλεγμα που υπήρχε και μπήκαν σε ένα οικόπεδο για να προφυλαχθούν. Εκεί όμως εγκλωβίστηκαν. Οι αστυνομικοί, ακολουθώντας τις οδηγίες του αλλοδαπού κυρίου τους βρήκαν. Δεν πήδηξαν -εννοείται, σιγά μην κουράζονταν-το συρματόπλεγμα, αλλά ο ένας έστειλε κάποιον άλλο να κάνει τον κύκλο για να τους βρούν, να μπουν και να τους πιάσουν.
Ένας κύριος που είχε πλησιάσει να δει τί συμβαίνει, ήρθε προς εμάς με ένα μειδίαμα σαν να συνειδητοποιεί ότι ήταν λάθος του που περίμενε να εκπλαγεί. Μια κυρία που στεκόταν στην πόρτα του μαγαζιού της τον ρώτησε τί γινεται. Εκείνος απάντησε "τί να γίνει; Τους έχουν πιάσει στο οικόπεδο και τους βαράνε". "Ποιοι;" ξαναρωτά, "οι αστυνομικοί" της απαντά.
Κόσμος μαζεμένος σ' εκείνη τη γωνιά του δρόμου, σ' εκείνον το στενό δρόμο, άνθρωποι, Έλληνες και τουρίστες που δεν πολυκαταλάβαιναν τί γινόταν, αυτοκίνητα που κόρναραν, μαγαζάτορες στις πόρτες τους και εκείνος ο υπάλληλος, που σαν να τον ακούω ακόμη να φωνάζει και να δείχνει "από κει πήγαν, από κει", να κρατάει μια μπλούζα και να λέει στην τουρίστρια που κοιτούσε μια τσάντα, "10 euros, yes"...
Σ' εκείνο το δρόμο, χάθηκε ξανά η ανθρωπιά, άλλοι ρωτούσαν τί γίνεται κι άλλοι μιλούσαν για "euros". Τελικά, χτες έμαθα πόσο κοστίζει η ανθρωπιά και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 10 euros, φίλοι μου, ω yes, 10 euros.
Ναι, θα συμφωνήσω με το ότι οι παλιοί μετανάστες έχουν απορροφηθεί και φοβούνται κι αυτοί τους νέους. Ο κύριος Μιχόπουλος μας το έλεγε κατά τη διάρκεια του μαθήματος, λίγο πριν δούμε όλο αυτό το σκηνικό να εκτυλίσσεται στα έκπληκτα μάτια μας. Ωραία, φοβούνται. Αλλά, ποιόν; Τον ήσυχο μικροπωλητή, που δεν σε κοιτά καν κι όταν το κάνει βλέπεις έναν άνθρωπο που δεν θέλει να σε πιέσει, να σου κάνει κακό, θέλει μόνο να προσέξεις αυτά που πουλάει, για να έχει στο τέλος της μέρας χρήματα να φάει, να ζήσει, να στείλει κάτι σ' αυτούς που άφησε πίσω;
Δεν ξέρω γιατί μου κακοφάνηκε τόσο το ότι το έκανε ένας ξένος, θα μπορούσε να το κάνει κι ένας Έλληνας, αλλά λειτούργησε μέσα μου εκείνο το συναίσθημα που φωνάζει: Θα μπορούσες να είσαι εσύ στη θέση τους!
Και μ' έναν Έλληνα θα γινόμουν έξαλλη, γιατί δεν είναι κλέφτες, εγκληματίες, τρομοκράτες, είναι ήσυχοι άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν με όση αξιοπρέπεια τους αφήσαμε.
Αχ, η ελληνική αστυνομία... Θεέ μου, πόσοι κομπλεξικοί βρίσκονται σ' αυτή, πόσοι τρελοί, πόσοι με ψυχολογικά προβλήματα, πόσοι ρατσιστές, σωβινιστές, πόσοι άρρωστοι, πόσοι πραγματικοί εγκληματίες, επικίνδυνοι είναι υπεύθυνοι για την ασφάλειά μας; Πόσοι;
Πόσο καιρό πια θα λέμε ότι πρέπει να υπάρχουν αυστηρότατα κριτήρια για την είσοδο στο αστυνομικό και στρατιωτικό Σώμα; Ψυχολογικά τεστ, τεστ κοινωνικοπολιτικών αντιλήψεων, να είναι άνθρωποι με κοινωνική παιδεία κυρίως, με αυστηρές ποινές σε περίπτωση που δεν δράσουν όπως πρέπει, να είναι ελεγμένα αδιάφθοροι, να μην είναι εξουσιομανείς.
Καλό θα ήταν να μην βγαίνει κάθε τρεις και λίγο ο υπουργός, κ. Χρυσοχοϊδης, να μας πει ότι θα τιμωρηθούν οι ΟΥΚάδες, αυτός κι αυτός ο αστυνομικός, πιάσαμε τόσους τρομοκράτες κλπ, όταν δεν μπορεί να καθαρίσει τα ελληνικά σώματα από τόση βρωμιά, όταν επιτρέπει να κυκλοφορούν με στολή, όπλο κι εξουσία τόσοι άρρωστοι, διεφθαρμένοι, συμπλεγματικοί και ανίκανοι άνθρωποι.
Η επιτυχία είναι πολύ αστεία κουβέντα, όταν ο αστυνομικός διευθυντής στα Πατήσια ήταν ο εγκέφαλος του καρτέλ ναρκωτικών της περιοχής, όταν κάτω απ' το σπίτι μου υπάρχει "καφενείο-ιντερνετ καφέ" που το έχει αστυνομικός και το έχει γράψει στο όνομα μιας αλλοδαπής για να μην φαίνεται αυτός και μέσα γίνεται το σώσε. Ό, τι εγκληματικό στοιχείο, υπόκοσμος, εκεί, φοβάσαι να περάσεις. Όλη την μέρα έχουν την μουσική τέρμα, δεν μπορούμε να κοιμηθούμε, να ηρεμήσουμε, να διαβάσουμε, τίποτα, φωνάζουμε την αστυνομία κάθε μέρα κι επειδή είναι συνάδελφοί του πότε έρχονται και πότε απλώς τον παίρνουν τηλέφωνο. Μας απειλεί, βρίζει συνέχεια γιατί του έχουμε κάνει σύσταση δυο φορές, χρωστάει εδώ και ενάμιση χρόνο να αντικαταστήσει το μάρμαρο της εισόδου μας, το οποίο έσπασαν πελάτες του που πλακώθηκαν στο ξύλο και το πρωί βρήκαμε αίματα στην είσοδο, τώρα, πριν τα Χριστούγεννα, έπεσαν πυροβολισμοί από Αλβανούς θαμώνες του κι ήρθε η αστυνομία, έχει αλλοδαπές τις οποίες οι θαμώνες...πιάνουν γενικώς. Έχουμε ακούσει μάλιστα το εκπληκτικό ενός θαμώνα σε άλλον "έλα ρε, πάμε, δεν θες να πιάσεις κώλο;"-μετά συγχωρήσεως- και έχουν φέρει και στριπτιζέζ σ' ένα μαγαζί όλο τζαμαρία, 8 η ώρα το βράδυ, που γράφει "Καφενείο-Ίντερνετ καφέ", παρεμπιπτόντως, υπολογιστές δεν διαθέτει.
Αυτή είναι η Ελληνική Αστυνομία.
Βρωμερή, συμπλεγματική, νοσηρή, σιχαμερή, ανίκανη, διεστραμμένη.
Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά σ' ένα βούρκο το διαμάντι, όσο ακριβό κι αν είναι, είναι πολύ μικρό για να ξεχωρίσει στο χάος της βρωμιάς. Δεν μπορείς να καλύψεις ένα βούρκο με διαμάντια, είναι πιο εύκολο να βουλιάξει το διαμάντι στο βούρκο.
Τελικά, όντως, η ανθρωπιά πουλιέται για 10 euros, yes...