Ένιωσα μια θλίψη σήμερα. Δεν ξέρω τί ήταν αυτό που το προκάλεσε, αλλά ένιωσα μια βαθιά, σχεδόν απροσδιόριστη, τόσο ενσωματωμένη στο είναι μου και θαμπή θλίψη.Η βόλτα στο κέντρο της Αθήνας για να τραβήξουμε πλάνα από τις υποδομές των δρόμων για τους ανθρώπους με αναπηρίες (όσοι κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, οι τυφλοί που χρησιμοποιούν τα βοηθητικά μπαστούνια κλπ), παρόλο που ήμασταν μια πολύ ωραία παρέα με κέφι, μπρίο και χαρά, με έκανε να σκεφτώ πόσο αγνοούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Φανταστείτε τον εκνευρισμό που αισθανόμαστε όταν δεν υπάρχει πεζοδρόμιο ή είναι χαλασμένο, στενό ή ακόμη, υπάρχει πάνω του παρκαρισμένο όχημα, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να περάσουμε και πολλές φορές κινδυνεύουμε από τα αυτοκίνητα με αδιάφορους οδηγούς. Αυτοί οι τελευταίοι είμαστε όλοι εμείς που ξεχνάμε τον ρόλο του πεζού και γινόμαστε ένα άλλο είδος, σχεδόν πιο άγριο κι από ζώο της ζούγκλας, που το μόνο που μας οδηγεί είναι το ένστικτο της επιβολής. Σκεφτείτε όλους αυτούς τους ανθρώπους, κι είναι πολλοί, που δεν μπορούν να μετακινηθούν, γιατί γεννήθηκαν έτσι ή η ζωή το έφερε και δεν είναι αρτιμελείς ή δεν διαθέτουν όλες τις αισθήσεις τους. Προδικάζουμε όλοι μαζί πως δεν πρέπει να ζουν. Ποιοί είμαστε; Με ποιό δικαίωμα θα αφαιρέσουμε το δικαίωμα στη ζωή από έναν άνθρωπο που είναι διαφορετικός από εμάς;! Μα κανείς δεν είναι ίδιος μ' εμένα, μ' εσένα, με κανέναν! Όλοι διαφορετικοί, μοναδικοί και με την ανάγκη για ζωή είμαστε. Αλλά, όταν οι φορολογούμενοι δεν μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους, να αντιμετωπίσουν την καθημερινή τρέλα, να παραπονεθούν για όλα τα προβλήματα της κοινωνίας, να βγουν στα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών, αλλά πληρώνουν ωραιότατα τους φόρους τους, το κράτος είναι χαρούμενο. Δεν χρειάζεται να νοιαστεί και μαζί με το κράτος δεν νοιαζόμαστε κι εμείς.
Προσέξαμε ότι από τη μια πλευρά του πεζοδρομίου σταματά ο βοηθητικός διάδρομος για τους τυφλούς προς τον δρόμο. Απέναντι, όμως, δεν έχει τις ίδιες κίτρινες πλάκες με τα κυκλικά εξογκώματα που οδηγούν στον διάδρομο, παρόλο που αυτός υπάρχει μισό μέτρο πιο μέσα στο πεζοδρόμιο. Όταν το σχολιάσαμε, ο εικονολήπτης παραξενεύτηκε και είπε πως μας βρίσκει πολύ αυστηρές. Μας είναι τόσο ξένες οι ανάγκες των ανθρώπων που τους δίνουμε λιγότερη σημασία απ' όση αξίζουν, κι όταν τις σημειώσουμε οι υπόλοιποι παραξενεύονται.
Αυτό είμαστε, άνθρωποι άδειοι, μόνοι, κλειστοί, αδιάφοροι κι όμως, φοβισμένοι και δυστυχείς.
Λίγες ώρες αργότερα, είχα ραντεβού με γιατρό, περίμενα μιάμιση ώρα από την ώρα που είχα ραντεβού. Στη διάρκεια αυτή μια κοπέλα περίμενε με εμφανέστατα σημάδια πόνου να μπει στη γιατρό. Όταν ήρθε η σειρά μιας άλλης κυρίας, η κοπέλα ρώτησε αν μπορεί να μπει γιατί πονούσε πάρα πολύ. Η κυρία της έκανε μια απίστευτη λεκτική επίθεση, χωρίς λόγο κι αφορμή, λέγοντας έξαλλη ότι ήρθε από την Πεντέλη με πυρετό, περιμένει μιάμιση ώρα και οδηγούσε 45 λεπτά.
Η μητέρα μου ρώτησε την κοπέλα τί έχει, γιατί φαινόταν ότι πονούσε, η οποία της απάντησε πως πήγε σε ένα μικροβιολογικό εργαστήριο, να κάνει μια εξέταση σ' ένα πολύ ευαίσθητο σημείο, κι εκεί η μικροβιολόγος έκανε τόσο άγαρμπα την εξέταση που σφαδάζει από τους πόνους. Η πρώτη της κίνηση ήταν να πάει στη γιατρό, όπου και περίμενε, όταν πήγαμε, ήδη δύο ώρες. Αφήσαμε την κοπέλα να μπει πριν από μας και, μόλις βγήκε, μας είπε ότι η μικροβιολόγος της προκάλεσε τέτοια ζημιά που θα χρειαστεί να βάλει καθετήρα! Μάλιστα, δεν γνωρίζει καν για πόσο καιρό. Πήγε να κάνει μια εξέταση για κάποιες λοιμώξεις που είχε κατά το παρελθόν και η ασχετοσύνη της "ειδικού" της δημιούργησε μεγαλύτερο και σοβαρότερο πρόβλημα. Η προαναφερθείσα "ειδικός", όταν η νεαρή γυναίκα διαμαρτυρήθηκε ότι πονούσε, είχε το θράσος να της πει "μήπως θες να το κάνεις εσύ;" τόση γαϊδουριά. Αν της κάνει μια μήνυση και της κλείσει το εργαστήριο θα έχει άδικο; Δεν νοιαζόμαστε, για τους άλλους, για εμάς τους ίδιους, για την εν δυνάμει τοποθέτησή μας στη θέση τους. Πάψαμε να είμαστε αυτό που δηλώνουμε: άνθρωποι. Ξεχνάμε εύκολα, ανώδυνα, προσπερνάμε, κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε, βγάζουμε το θυμό και τα νεύρα μας σε όλους τους άλλους εκτός από αυτούς που μας τα δημιουργούν. Για όλα φταίνε όλα τα δίποδα που διαθέτουν ανεπτυγμένο εγκέφαλο και μας περιτριγυρίζουν. Μήπως φταίνε μόνο λίγα από αυτά και κυρίως -ω, Θεέ μου!- εμείς πρωτίστως;
Σκέφτηκα τις γιορτές. Το Πάσχα έφτασε κι εγώ ούτε που το κατάλαβα. Πού ήμουν εγώ όταν μπήκε η άνοιξη; Α, ναι. Έκανα εργασίες για το εργαστήριο δημοσιογραφίας, προσπαθούσα να αποφασίσω ποια μαθήματα πρέπει να διαλέξω, έκανα απεγνωσμένες προσπάθειες να κοιμηθώ όταν όλη τη νύχτα το βρωμομάγαζο από κάτω έχει τέρμα τη μουσική(ναι και τώρα που γράφω), συνέδεσα εκατομμύρια φορές τα σπασμένα μου νεύρα, έκανα σκέψεις απόγνωσης, έβλεπα το τέλος της σχολής ως το τέλος της αθωότητας, γιατί μετά ξεκινά η σκληρή και ανελέητη πραγματικότητα, μου έλειπαν οι όμορφες στιγμές που ονειρευόμουν με τις φίλες μου, μου έλειπαν οι φίλες μου που δεν βρίσκαμε χρόνο να ιδωθούμε κι έψαξα να με βρω τόσο πολύ, που μάλλον είχα τα αντίθετα αποτελέσματα, μ' έχασα. Κι έτσι, την περασμένη Τετάρτη έφαγα το πρώτο μου παγωτό για το 2010 σε μια ηλιόλουστη Πλάκα κι όχι μόνο, ένας μεσημεριανός ανοιξιάτικος περίπατος στο ιστορικό κέντρο είναι απαραίτητος πάντα. Γέλασα, χάρηκα ήλιο, φως, ανθρώπινη επαφή και ξαφνιάστηκα με τη ζωή. Είναι τόσο απλά αυτά που μας φτιάχνουν το κέφι, τη διάθεση, αυτά που, ναι, μας κάνουν ευτυχισμένους. Αγαπημένοι άνθρωποι, ήλιος, περίπατος, παγωτό στο χέρι με πολύχρωμα τρουφάκια να πέφτουν από παντού, δεύτερο κουταλάκι σε περίπτωση που κάποιος το χρειαστεί, γέλιο, πείραγμα, ένα χέρι προτεταμένο για να σε στηρίξει και μια βαθιά ανάσα. Ως την ψυχή.
Ήρθε το Πάσχα και μία-μία απομακρύνονται από την πόλη οι μικρές μου αγαπημένες φίλες. Το ένα κορίτσι -το ατίθασο άτι- βρίσκεται ήδη στο σπιτάκι του να φροντίζει το σπασμένο του χεράκι, το άλλο το ξανθούλι φεύγει αύριο, η φίλη-φιλόλογος δουλεύει σε ωράρια τρέλας και περιμένουμε να δούμε φως, αλλά όοοοοοχι, θα κάνει ταξιδάκι να ηρεμήσει -και καλά θα κάνει εδώ που τα λέμε- κι η μικρή μπουκλίτσα εδώ ,να μοιραζόμαστε την παράνοια, αλλά έχει μπει σε φουλ πρόγραμμα γυμναστικής και ψάχνουμε να βρούμε πότε δεν έχει γυμναστήριο για να τη δούμε.Τί είπαμε ότι γιορτάζουμε; Τα πάθη και την ανάσταση του Χριστού, ε; Ωραία, το' χω το κλίμα μέσα μου ήδη. Δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσω να μπω στην βαριά ατμόσφαιρα θλίψης. Την έχω, τί λέμε τόση ώρα;!
Η Βάσω -η ψυχοθεραπεύτριά μου, ο δικός μου ο άνθρωπος!- μου είπε ότι είναι μια φάση που όλοι οι τελειόφοιτοι περνούν και τα βλέπουν όλα μαύρα, το είπε για να ηρεμήσω ή συμβαίνει και σ' άλλους; Δεν θα μάθω ποτέ μάλλον, γιατί, όπως είπαμε, εγώ είμαι εγώ κι εσείς εσείς, ο καθένας διαφορετικός, μοναδικός, με δικές του ανάγκες και συναισθήματα.
Ξημερώνει 25η Μαρτίου κι Ευαγγελισμός, χρόνια μας πολλά και χρόνια πολλά και όμορφα στους εορτάζοντες. Και κυρίως, ελεύθερα, σε πνεύμα, καρδιά, ψυχή.
Κι όταν όλα είναι πολύ μαύρα, να κοιτάμε ψηλά, ο ήλιος θ' αφήνει ελπιδοφόρα τα σημάδια του. Για να τ' ακούω τα λέω, μην νομίζετε.
Εντάξει, έφυγε λίγη από τη θλίψη, ελπίζω, δεν απελπίζομαι.
