Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Γερμανία, Πακιστάν, Εφηβεία σημειώσατε Χ

Τί ζωή κι αυτή;!Μα να μην μπορείς να ησυχάσεις λίγο από την τρέλα, να πεις ότι είμαστε καλά και να δεις το μέλλον αισιόδοξα -όσο μας επιτρέπει ο καιρός και ο Αλμούνια.
Τίποτα, παιδιά, τίποτα. Ας το πάρουμε απόφαση, ήρθε η στιγμή να μεταναστεύσουμε οι εναπομείναντες κανονικοί άνθρωποι σε έναν άλλο πλανήτη, μη σας πω και γαλαξία. Αυτή η βδομάδα τα είχε όλα κι εννοώ τα δυσάρεστα και εξοργιστικά.
Ξεκινάμε με το περίφημο εξώφυλλο της γερμανικής έκδοσης του περιοδικού Focus με το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου να επιδεικνύει τον μέσο των δακτύλων της (τον γνωστό, ξέρετε, μεταξύ δείκτη και παράμεσου). Δεν θέλω να αρχίσω της εθνικές ή -ακόμη χειρότερα- τις εθνικιστικές κορώνες, ωστόσο, μερικά πράγματα είναι καλό να τοποθετούνται και να παρατηρούνται στη θέση και στις διαστάσεις που τους πρέπουν.
Στη Γερμανία, και συγκεκριμένα στο Βερολίνο, υπάρχει το νησί των μουσείων. Πρόσφατα, επισκέφτηκε την πόλη και τα μουσεία μια φίλη μου, η οποία δήλωσε κατενθουσιασμένη με τα εκθέματα και τον σεβασμό των Γερμανών υπαλλήλων προς τους Έλληνες και τον πολιτισμό μας. Ένα από τα μουσεία περιλαμβάνει ολόκληρο το μουσείο της Περγάμου (βλέπε Μικρά Ασία), καθώς και μια τεραστίων διαστάσεων πύλη ελληνικής πόλης. Φυσικά, ο αριθμός των ελληνικών αγαλμάτων, αγγείων, γλυπτών γενικότερα, είναι μεγαλύτερος ίσως των δικών μας μουσείων. Οι ξεναγοί των μουσείων μιλάνε ελληνικά και παρέχουν στους Έλληνες επισκέπτες ακουστικά, από τα οποία η ξενάγηση γίνεται στα ελληνικά. Πολύ ωραία θα πούμε όλοι. Άρα, ο πολιτισμός που μοσχοπουλάνε οι Γερμανοί, δεν είναι δικός τους, αλλά δικός μας. Πού είναι τα χρήματα που μας οφείλουν; Καθότι τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στην χώρα που τα έφτιαξε, κάνω λάθος; Όταν μια γκαλερί φέρνει έργα ξένων καλλιτεχνών, πληρώνει ένα ποσό για την μεταφορά και την έκθεση, δηλαδή για τη χρήση τους. Πόσα λεφτά μας χρωστάει μόνο από αυτά η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία; Μήπως το ποσό είναι υπέρογκο; Μήπως μ' αυτά και μόνο ξεχρεώνουμε από δυο φορές καθεμία από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη κι αυτές που δεν έχουμε χρέος απέναντί τους; Ή μήπως να αναφερθώ στα δισεκατομμύρια ευρώ (ή στον χρυσό από την Τράπεζα της Ελλάδος) που δεν έχουν καταβληθεί ως αποζημίωση για τις καταστροφές και τα θύματα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Τα ξεχνάμε αυτά; Βρε, τί ασθενή μνήμη που έχουν αυτοί οι Γερμανοί...
Επειδή κι εμείς δημοσιογράφοι είμαστε (ακόμη στον προθάλαμο της δουλειάς, αλλά πέντε πράγματα τα μάθαμε), κανόνας της δημοσιογραφίας είναι η αντικειμενική προσέγγιση, ακόμη κι αν η ματιά είναι υποκειμενική. Ο δημοσιογράφος, ο οποίος έγραψε το κείμενο, θα ήταν προτιμότερο και πιο έντιμο να αντιμετωπίσει και να σχολιάσει τη δική του Ιστορία, έστω συνοπτικά, κάνοντας μια αυτοκριτική, πριν αρχίσει το παραλήρημα της Μαντάμ Σουσού. Όταν το σκάνδαλο Siemens δεν έχει ξεθωριάσει -γιατί ναι, Έλληνες τα πήραν τα χρήματα, αλλά κάποιος τα έδωσε ως μίζα με σκοπιμότητα το κέρδος, ούτε βραχεία μνήμη διαθέτουμε ούτε άνοια έχουμε πάθει- όταν η Ντόϊτσε Τέλεκομ έχει μπει στην ελληνική αγορά και στο ελληνικό δημόσιο, όταν αεροδρόμιο και Γερμανοί πάνε μαζί, όταν γερμανική αλυσίδα σουπερμάρκετ εδώ και χρόνια εδρεύει στη χώρα μας, όταν το RTL αγόρασε ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό, είναι καλό να μιλάμε με σύνεση για το ποια οικονομία βοηθάει την άλλη και με ποιους τρόπους, γιατί είναι πολύ εύκολο κάποιος με καλή μνήμη να σου θυμίσει ότι μάλλον, η ελληνική οικονομία και οι Έλληνες πολίτες στηρίζουν τη δική σου. Αν ένα ωραίο, ηλιόλουστο πρωινό πάψουμε να ψωνίζουμε από το γερμανικό σουπερμάρκετ, και γενικά τα γερμανικά προϊόντα, αλλάξουμε τηλεφωνικό δίκτυο, δεν παρακολουθούμε το κανάλι που διοικούν - άρα χάνουν κάθε έσοδο διαφήμισης- και οι ηλεκτρικές μας συσκευές ανήκουν σε ελληνικές ή άλλης χώρας εταιρείες, η ζημιά της γερμανικής οικονομίας μάλλον θα τους κάνει να μας παρακαλάνε να τους βοηθήσουμε -και όχι μόνο πολιτικά, αλλά και οικονομικά. Έτσι δεν είναι, κυρία (τώρα θα' λεγα, αλλά θα συγκρατηθώ) Μέρκελ;
Σχόλια περί του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών στα Γυμνάσια και Λύκεια μας, στην "εμμονή" με την παρελθοντολαγνεία και την "τελειότητα" μας, συγκρίσεις του επιπέδου: "τότε κι εμείς θα 'πρεπε να μαθαίνουμε γοτθικά" δείχνουν ότι η ειρωνεία είναι κάτι -που μαζί με τον πολιτισμό- δεν θα καταφέρουν ποτέ να κάνουν επιτυχημένα, ή έστω καλά, οι Γερμανοί.
Κι αυτό είναι ένα από τα χαρίσματα που απαρτίζουν την "τελειότητά" μας.
Η χώρα που πριν από 70 χρόνια -κι όμως, δεν είναι πολλά- γύρισε την Ευρώπη και συγκεκριμένα την Ελλάδα, στο Μεσαίωνα, που η Ιστορία της περιλαμβάνει εκατομμύρια μελανές και αιματοβαμμένες σελίδες, τον ναζισμό, τον Χίτλερ, την Αρία φυλή και σαπούνια Εβραίων, είναι κρίμα να ξεχνά πως οφείλει να ζητά αιώνια συγνώμη για τα εγκλήματα που έκανε και δεν πρόκειται να ξεπλυθούν ποτέ. Κανένας δεν θα ξεχάσει το Άουσβιτς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη βία, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, τα ουρλιαχτά των ζωντανών που αποτεφρώνονταν, την μυρωδιά της σάρκας που έλιωνε για να πλένονται οι διεστραμμένοι της Αρίας φυλής. Αυτή είναι η Ιστορία τους και δεν θα έκανε κανέναν περήφανο. Εμείς τουλάχιστον, έχουμε ένα παρελθόν που γέννησε αξίες, τη δημοκρατία, την φιλοσοφία, την πολιτική σκέψη, την τέχνη, το θέατρο, την αρχιτεκτονική, το αίσθημα της ελευθερίας και της επανάστασης, την αξιοπρέπεια και τη δικαιοσύνη. Το παρελθόν δεν είναι δικαιολογία για το παρόν, ούτε διαβατήριο για το μέλλον, αλλά είναι γεγονός κι αυτό όσες ύβρεις κι αν εξαπολύσει ο οποιοσδήποτε, δεν αλλάζει. Ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Θουκυδίδης, η Σαπφώ, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Περικλής, ο Κολοκοτρώνης, ο Μαυρομιχάλης, η Μπουμπουλίνα, ο Βενιζέλος, ο Καποδίστριας, ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, η Σωτηρίου, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, η Μερκούρη, ο Καζαντζάκης, ο Τσαρούχης, ο Φασιανός, ο Μυταράς, ο Θεοτοκόπουλος και τόσοι άλλοι, γεννήθηκαν Έλληνες και φώτισαν με το πνεύμα τους ολόκληρο το κόσμο. Όπως ακριβώς, ο Χίτλερ γεννήθηκε Γερμανός και βύθισε στο σκοτάδι ολόκληρη την Ευρώπη.
Αυτό το καλοκαίρι απείλησαν πως στα νησιά μας δεν θα πατήσει Γερμανός, και λοιπόν; Ένας Γερμανός, αγαπητοί μου, δεν φέρνει την (οικονομική) άνοιξη. Οι Έλληνες πάντως, την έφερναν για χρόνια στις φίλτατες τουρίστριες που έρχονταν να ζήσουν ένα ερωτικό καλοκαίρι. Μετά από το άρθρο κατάλαβα γιατί. Κάθεται η Γερμανίδα και σκέφτεται πού να πάει διακοπές, ξαφνικά αναρωτιέται προς τι τόση φασαρία γύρω από τον ελληνικό πολιτισμό και τις φυσικές ομορφιές, ενός τόσο υπερφίαλου λαού που θέλει να μαθαίνει Αρχαία. Αφού αναρωτήθηκε μήπως υπάρχει κάποια άλλη αιτία πίσω από τόση έπαρση, αποφασίζει να το διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Βλέπει και το greek καμάκι και λέει "για να δούμε περί τίνος πρόκειται", είτε πείθεται, είτε πάλι δεν πολυενθουσιάζεται, αλλά η ελληνική φιλοξενία έχει μείνει αξέχαστη!Ειδικά, η Ρόδος έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη, καθώς ιδού η Ρόδος, ιδού και το...φυσικό της κάλλος.
Ως προς αυτό, θέλω να διευκρινίσω πως αυτό το είδος τουρισμού έχει σημειωθεί και από πολλές άλλες χώρες, καθώς και ότι ο Έλληνας έχει βοηθήσει στο να υπάρχει κι ανάλογη αντιμετώπιση και εντύπωση στο εξωτερικό. Ωστόσο, η στάση της Γερμανίας "σηκώνει" πολλά -και κακεντρεχή ακόμη- σχόλια, εφόσον μ' αυτή επηρεάζει το γενικότερο κλίμα της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα, κι όχι δίκαια και με καθολοκληρίαν ορθά επιχειρήματα.
Επειδή ο Γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφερε κάτι περί κατοχυρωμένης ελευθερίας του λόγου, να σημειώσω ότι η προπαγάνδα δεν είναι ελευθερία ούτε δημοκρατία, είναι φασισμός. Κάτι σαν τον Κούγια και τις απόψεις του.
Τους Έλληνες της Γερμανίας σκέφτομαι, που δέχονται απευθείας και διαρκώς τόσα σχόλια και ύβρεις για την πατρίδα τους που, στο τέλος, θα βρεθούν και υπόλογοι οι άνθρωποι. Το ομολογώ, λυπάμαι τους κ.κ. Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου που έχουν ακούσει από την Ε.Ε. τα μύρια όσα και δεν ξέρουν τί να πουν. Γι' αυτό και μόνο τους λυπάμαι, γιατί για την οικονομική πολιτική που ακολουθούν εμάς τους πολίτες λυπάμαι, εκείνοι ένα χαστούκι χρειάζονται, μπας και συνδεθούν με την πραγματικότητα.

Αλλάζω θέμα και περνάω στα εγχώρια. Εγκληματικότητα. Πρωτόγνωρη βία και εγκληματικότητα. Όχι, εγκλήματα γίνονταν πάντα, σε τέτοιο βαθμό και συχνότητα όμως, είναι πρόσφατο. Το βράδυ της Δευτέρας 22 Φεβρουαρίου, στις 10 το βράδυ, μια κοπέλα που ήρθε από την επαρχία να επισκεφθεί μια φίλη της, περίμενε σε κεντρική πλατεία του Περιστερίου το λεωφορείο. Εκεί, ένας Πακιστανός την άρπαξε και την έσυρε μέχρι το δώμα στο οποίο έμενε, 100 μέτρα περίπου από τη στάση, την λήστεψε(το λιγότερο) , τη βίασε αυτός και ο συγκάτοικός του και η κοπέλα κατάφερε να ξεφύγει κουτρουβαλώντας στις σκάλες. Η ιδιοκτήτρια του δώματος που έμενε από κάτω, άκουσε το θόρυβο, βγήκε έξω, είδε την κοπέλα, ειδοποίησε την αστυνομία, η οποία συνέλαβε τους δράστες. Μπροστά στο τί πέρασε η κοπέλα και στο τί ψυχικά τραύματα της άφησε, είναι μηδαμινό. Σας έχω κουράσει με την επανάληψη του πόση διαστροφή υπάρχει, αλλά είναι σοκαριστικό, ανατριχιαστικό, ανησυχητικό, απεχθές και ειδεχθές.

Μια 16χρονη, μιλούσε μέσω του χώρου κοινωνικής δικτύωσης Facebook, με παιδιά της ηλικίας της και μάλλον υπήρξε κάποιος διαπληκτισμός,(σύμφωνα με ρεπορτάζ της Εspresso) ο οποίος οδήγησε στα χειρότερα. Η κοπέλα βγήκε στις 7 το απόγευμα από το σπίτι της, όπου την περίμεναν έξι κορίτσια και ένας συνομήλικός τους, την παρέσυραν σε ένα γειτονικό γκαράζ, την έβρισαν, της έβγαλαν τη μπλούζα, την περιγελούσαν και κάποια συμμαθήτρια έσβησε στο στήθος της κοπέλας ένα τσιγάρο. Ευτυχώς, οι γονείς της τη βρήκαν προτού συμβούν κι άλλα. Όλα αυτά οργανώθηκαν και διαπράχθηκαν από μαθήτριες και μαθητή γυμνασίου και λυκείου, παιδιά 15-16 χρονών συμπεριφέρονται σαν εγκληματίες και μαφιόζοι, οι αυριανοί πολίτες δεν υπήρξαν ποτέ αθώοι και αγνοί. Δεν είναι θέμα εποχής, είναι βασικά θέμα παιδείας, πώς μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά, τα πρότυπα και η ποιότητα του ίδιου του ατόμου, που δυστυχώς, δεν είναι και η καλύτερη. Η κριτική σκέψη, τα κριτήρια για το αν και τι πρέπει να ενστερνιζόμαστε και να θεωρούμε πρότυπο συμπεριφοράς και ζωής, μπορούν να καλλιεργηθούν, όχι όμως και η ουσία κάθε ανθρώπου, αυτή να βελτιωθεί ή να εξελιχθεί μπορεί, να αλλάξει ωστόσο, ποτέ.
Μην κλεινόμαστε στα σπίτια μας από φόβο, αφήνοντας να δρουν ανεξέλεγκτα οι -πάσης φύσεως- διαταραγμένοι, οι εγκληματίες. Να βγούμε όλοι εμείς έξω και ν' αναγκάσουμε αυτούς να κρυφτούν, να εξαφανιστούν από τον δικό μας κόσμο. Έναν κόσμο ασφαλή, ειρηνικό, γαλήνιο, δημιουργικό, φωτεινό, με σεβασμό και αισιοδοξία.
Η ζωή είναι εκεί, όταν εσύ λείπεις και τη ζουν, καταχρηστικά προς εσένα, όσοι βρίσκονται εκεί που θα έπρεπε να είσαι εσύ, γιατί σου ανήκει.
Ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος με όνειρα και προσδοκίες, χρειάζονται πράξεις και ρίσκο. Όταν ρισκάρεις μπορεί φυσικά, να χάσεις, αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να κερδίσεις, αυτό είναι το νόημα.

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Ο ύπνος του αδίκου κι ο εφιάλτης του δικαίου...

Το Σάββατο το βράδυ, παρακολούθησα την ταινία "Sleepers"(1996), την οποία έβλεπα πρώτη φορά και ομολογώ ότι με συγκλόνισε. Τα συναισθήματα που μου δημιούργησε ήταν ακόμη πιο έντονα κι από την ταινία "Μαθήματα αμερικανικής Ιστορίας". Δύο ταινίες που η βία εκτός, αλλά κυρίως, εντός των σωφρονιστικών -κατ' ευφημισμόν- ιδρυμάτων ξεπερνά τη φαντασία και δημιουργεί τα πιο απεχθή και άσχημα συναισθήματα στον θεατή, αλλά και έντονο προβληματισμό.
Μια ομάδα παιδιών, τη δεκαετία του '60, καταδικάζονται σε έναν χρόνο φυλάκιση για κλοπή και φόνο εξ αμελείας, καθώς κλέβουν το καρότσι από έναν υπαίθριο πωλητή σάντουιτς, το οποίο πέφτει από τις σκάλες σκοτώνοντας έναν περαστικό. Το Γουίλκινσον είναι το σωφρονιστικό ίδρυμα αγοριών όπου οδηγούνται οι τέσσερις πρωταγωνιστές, εξωτερικά θυμίζει κολέγιο ή ιδιωτικό σχολείο, εσωτερικά είναι απλώς ένα κολαστήριο. Ο φύλακας στέκεται έξω απ' το κελί και ζητά από τον έναν να γδυθεί μπροστά του, κάνοντας σεξουαλικού περιεχομένου σχόλια. Αυτό είναι το λιγότερο από όσα ανατριχιαστικά θα ακολουθήσουν. Σε μια συμπλοκή του ενός με έναν άλλο τρόφιμο κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού, ο ίδιος φύλακας (στο ρόλο ο Κέβιν Μπέηκον) αναγκάζει την παρέα των τεσσάρων να φάει από το πάτωμα ό,τι έχει πέσει κάτω. Η παρέμβαση άλλου φύλακα είναι λυτρωτική προς στιγμήν, καθώς η συνέχεια σε κάνει να θυμώνεις, να παγώνεις, να αηδιάζεις και να δακρύζεις.
Αργότερα, ο φύλακας με άλλους συναδέλφους του και ανάλογων προτιμήσεων, αναγκάζουν τα παιδιά να έρθουν σε σεξουαλική επαφή μαζί τους, οι βιασμοί δεν τελειώνουν ποτέ. Η ταινία δεν δείχνει τέτοιου είδους σκηνές -ευτυχώς- αρκείται στο λεκτικό επίπεδο που προϊδεάζει και στην εξαιρετική σκηνοθεσία, όπου η κάμερα φεύγει αργά προς το κενό ή ένα διάδρομο. Σε αγώνα ανάμεσα στα παιδιά και τους φύλακες, τα παιδιά κερδίζουν, αποτέλεσμα η δολοφονία ενός Αφροαμερικανού που βοήθησε στη νίκη, ο βιασμός και ο, μέχρι τελικής πτώσης, ξυλοδαρμός των παιδιών.
Η στιγμή που συγκινεί περισσότερο είναι η, λιτή και χωρίς εξάρσεις, δήλωση ενός από τα παιδιά: "Θέλω να κοιμηθώ ένα βράδυ και να μην φοβάμαι μήπως ανοίξει η πόρτα και τί θα συμβεί". Αυτή η φράση χτυπάει στην καρδιά, ειδικά όταν βγαίνει από τα χείλη ενός παιδιού.
Η σκηνή που δεν μπορείς να ξεχάσεις, λόγω της ατμόσφαιρας, του περιεχομένου, αλλά και του τρόμου στο βλέμμα του πρωταγωνιστή, είναι όταν πια φτάνει το τελευταίο βράδυ του στη φυλακή -οι υπόλοιποι θα αποφυλακισθούν αρκετούς μήνες αργότερα- είναι ξύπνιος και ανοίγει ο φύλακας την πόρτα του κελιού του λέγοντας:"θα έπρεπε κανονικά να κοιμάσαι. Θέλουμε όλοι να σε αποχαιρετήσουμε". Οδηγεί τους τέσσερις νεαρούς, μαζί με άλλους φύλακες, σ' έναν υπόγειο χώρο με διαδρόμους, μιλώντας για τις υπερωρίες του, ενώ τα παιδιά προχωρούν με βλέμμα παγωμένο γνωρίζοντας πως η θανατική καταδίκη θα ήταν λύτρωση από αυτό που τους συμβαίνει. Η κάμερα φεύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση μέσα στους διαδρόμους, ενώ ο αφηγητής λέει πως αυτή η νύχτα θα τους σημάδευε για πάντα.
Χρόνια αργότερα, θα εξομολογηθεί στον πνευματικό του (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) και στην παιδική τους φίλη, πως οι φύλακες τους έδεναν και τους ανάγκαζαν να βλέπουν τους βιασμούς των φίλων τους και πως έφταναν στο σημείο να λιποθυμούν από τη διαστροφική συμπεριφορά τους.
Ο αφηγητής γίνεται δημοσιογράφος, ο άλλος φίλος δικηγόρος και οι δύο τελευταίοι εκτελεστές. Σε ένα μπαρ, βλέπουν τον βασανιστή τους, τον οποίο και εκτελούν εν ψυχρώ. Οι μάρτυρες αρκετοί και η σύλληψη άμεση. Ο δικηγόρος ζητά να είναι πολιτική αγωγή, όχι για να καταδικαστούν οι φίλοι του, αλλά για να χάσει τη δίκη ο ίδιος, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Ο ιερέας καταθέτει ψευδώς πως βρίσκονταν μαζί του, καθώς πιστεύει, γνωρίζοντας πια τί είχαν περάσει στα χέρια του, πως για ό,τι είναι σήμερα ευθύνεται ο νεκρός. Οι δυο εκτελεστές αθωώνονται,λίγο καιρό αργότερα δολοφονούνται, ο δικηγόρος παραιτείται και ζει μόνος, δουλεύοντας ως ξυλουργός, στην Ιταλία και ο δημοσιογράφος γράφει την ιστορία του και τη δημοσιεύει στηλιτεύοντας την Αμερικανική κοινωνία.
Στο τέλος της ταινίας, εμφανίζεται ένα κείμενο που γράφει πως η Αμερικανική κυβέρνηση υποστηρίζει πως δεν υπάρχουν τέτοιες συνθήκες και φαινόμενα στα σωφρονιστικά ιδρύματα και πως τέτοια δίκη δεν διεξήχθη ποτέ, καθώς δεν βρίσκονται στοιχεία στα αρχεία. Ο δημοσιογράφος ωστόσο, ισχυρίζεται έως σήμερα πως αυτά συνέβησαν, απλώς άλλαξε κάποια ονόματα και στοιχεία για να μην ταυτοποιούνται.
Ο λόγος που αναφέρομαι στην ταινία δεν είναι τόσο αυτή καθαυτή, όσο το ότι εγώ πιστεύω ότι συμβαίνουν τέτοια διεστραμμένα εγκλήματα σε βάρος παιδιών και φυλακισμένων και όχι μόνο στην Αμερική.
Θα θυμηθώ, τη συνέντευξη ενός νεαρού από τη Μυτιλήνη, που όπως απεδείχθη, κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε άδικα για βιασμούς, ο οποίος σε εκπομπή της Τ. Στεφανίδου και σε ερώτηση αν στη φυλακή του συνέβησαν άσχημα πράγματα, δήλωσε πως δεν θέλει να θυμάται τίποτα, θέλει να ξεχάσει πως έγιναν όλα αυτά και δεν θέλει να μιλήσει για εκείνα. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που καταδικάστηκε για βιασμό, φαντάζομαι ότι γνωρίζετε ποιό είναι το "τελετουργικό" της φυλακής για τους βιαστές...Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Αυτό τα λέει όλα. Και να είσαι βιαστής, καλά να πάθεις, σου αξίζει -αν και πάλι είναι εξίσου απάνθρωπο- αλλά να έχεις καταδικαστεί άδικα και να ζεις αυτή την κόλαση, είναι πέραν της ανθρώπινης λογικής.
Όταν η δικαιοσύνη είναι τυφλή κι όταν κάνεις τη φυλακή ζούγκλα , τότε μην τη χαρακτηρίζεις σωφρονιστικό ίδρυμα, αλλά εκπαιδευτήριο αποκτήνωσης. Και να ήταν μόνο στις φυλακές; Στα ορφανοτροφεία τί γίνεται; Δεν κατηγορώ, ούτε χαρακτηρίζω όλους τους εργαζόμενους σε αυτούς τους χώρους διεστραμμένους, κι όχι για να είμαστε πολιτικώς ορθοί, αλλά γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είναι ΆΝΘΡΩΠΟΙ, χωρίς εισαγωγικά και χωρίς υπονοούμενα κι αυτό αξίζει τον σεβασμό και το θαυμασμό μας.
Δυστυχώς, είναι λίγοι, πολύ λίγοι και προσπαθούν για το καλύτερο όταν όλοι πολεμούν αυτούς.
Σε μεγάλο ποσοστό, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι είτε φοβούνται, είτε συνεργάζονται, είτε βασανίζουν τους τροφίμους, πόσω μάλλον όταν σε μια φυλακή συνυπάρχουν εγκληματίες του χειρίστου είδους, βιαστές, κατά συρροή δολοφόνοι, με μικροαπατεώνες ή όσους δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τις οφειλές τους στο Δημόσιο. Για ποιό σωφρονισμό μιλάμε, όταν οι άκακοι θα βγουν από τις φυλακές έχοντας μαθητεύσει ή υποστεί τη σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας, εκεί όπου δεν υπάρχει διαφυγή και σωτηρία;! Άρα, από άκακους ανθρώπους, έχουμε φυντάνια εγκληματιών ή ανθρώπους γεμάτους πληγές, τραύματα και απωθημένα στην ψυχή και στην αξιοπρέπειά τους, που είναι άλλοι άνθρωποι, χωρίς ζωή.
Στα ορφανοτροφεία, όλα αυτά τα χρόνια ακούμε καταγγελίες παιδιών που έζησαν τη βία και την κακοποίηση ή συναδέλφων αυτών που την άσκησαν. Τα παιδιά που βιώνουν κάτι τέτοιο χρόνια ολόκληρα, πώς μπορούν να μάθουν να ζουν χωρίς φόβο, χωρίς μίσος, χωρίς ανοιχτές πληγές, πώς μπορούν να αφήσουν την ευτυχία να τους βρει; Πώς μπορούν, ακόμη κι αν η δύναμη είναι η αντίδρασή τους σ' αυτό που περνούν, να μεγαλώσουν και να γίνουν οι άνθρωποι που ονειρεύονταν; Χωρίς κάπου βαθιά οι πληγές να μην πονάνε, χωρίς να παγώσουν τα συναισθήματά τους;
Αντί τα αρμόδια υπουργεία να ασχολούνται με την επάνδρωση, των χώρων που αναφέραμε, με ανθρώπους υγιείς πνευματικά, που έχουν περάσει πάμπολλα και επανειλημμένα ψυχολογικά τεστ, και να βρίσκονται υπό συνεχή επίβλεψη, ασχολούνται με το να αποστέλλουν επιστολές συγνώμης και με το να προσπαθούν να συγκαλύπτουν όσα συμβαίνουν. Το ακόμη χειρότερο είναι να φοβόμαστε να καταγγείλουμε και να στηλιτεύσουμε αυτές τις συμπεριφορές, γιατί μπορεί να μας μηνύσουν, να μας βγάλουν τρελούς, να μας φορτώνουν με διάφορους χαρακτηρισμούς και κατηγορίες, και ίσως, να προσπαθήσουν να αποσιωπήσουν το θέμα με...μη ενδεδειγμένες μεθόδους. Ο νοών νοείτω.
Είμαστε πολύ νέοι για να συμβιβαζόμαστε και να υποτασσόμαστε στο κατεστημένο και κυρίως στο αρρωστημένο, οπότε εύχομαι να είμαστε πολλοί όσοι λυπούμαστε, ανατριχιάζουμε, αηδιάζουμε, εξοργιζόμαστε, διαφωνούμε και αντιδρούμε στην υποκρισία και τη διαστροφή.
Πολλές φορές, μια ταινία σου θυμίζει πως η πραγματικότητα μπορεί να είναι τρισχειρότερη από τη μυθοπλασία. Κι αυτό είναι απογοητευτικό, γιατί αυτό είναι απόγνωση.

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Όχι για γέλια, για κλάματα είμαστε...

Γελάμε, για να μην κλαίμε γοερά...
Ας επικεντρωθούμε σε τέσσερεις ειδήσεις των τελευταίων δύο ημερών για να συνειδητοποιήσουμε μαζί ό,τι ζούμε στην Ελλάδα του 2010 εμείς οι πολίτες της χώρας.
Ένας 25χρονος υδραυλικός, σύζυγος και πατέρας ενός παιδιού 18 μηνών, έπεσε νεκρός μεσημέρι Τετάρτης στην περιοχή του Βύρωνα, γιατί βρέθηκε τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος. Σε συμπλοκή αστυνομικών με δύο Αλβανούς κακοποιούς ο άτυχος άνδρας έπεσε νεκρός από σφαίρες αστυνομικού, σύμφωνα πάντα με το πόρισμα της βαλλιστικής έρευνας που ανακοινώθηκε. Θα μου πείτε και τί έγινε που ήταν Αλβανοί, δηλαδή αν ήταν Έλληνες τί θα άλλαζε; Τίποτε απολύτως. Απλώς, η καταγωγή θεωρείται χαρακτηριστικό των δραστών. Η συνέχεια άλλωστε, θα αποδείξει περίτρανα ότι η εγκληματικότητα και η διαστροφή δεν έχουν ούτε σύνορα ούτε εθνικές καταβολές.
Πού φτάσαμε!Να απολογούμαστε για τη χρήση επιθετικών προσδιορισμών και δημοσιογραφικών στοιχείων για να μην παρεξηγηθούμε και θεωρηθούμε ρατσιστές. Οφού, οφού!Τί ζημιά μας έχει κάνει ο Καρατζαφέρης και οι θιασώτες των ιδεών του.
Μια 38χρονη γυναίκα μπήκε στο δημόσιο νοσοκομείο "Έλενα Ε. Βενιζέλου" στις εννέα το βράδυ της Τετάρτης και, αφού στις 4 και μισή το πρωί μπήκε στο δωμάτιο μιας μητέρας που μόλις είχε γεννήσει, πήρε το μωρό της γυναίκας και έφυγε ανενόχλητη. Ευτυχώς, η μητέρα συνειδητοποίησε ότι το μωρό της έλειπε, ειδοποίησε το προσωπικό, το οποίο και ενημέρωσε μία ολόκληρη ώρα μετά, τη διοίκηση του νοσοκομείου και στις 7 το πρωί η αστυνομία κλήθηκε να δράσει. Η γυναίκα είναι μητέρα δυο παιδιών, 4 και 10 ετών αντίστοιχα, απέβαλε λίγους μήνες πριν και "ήθελε ένα μωρό, πήγε και το πήρε" όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στους αστυνομικούς που τη συνέλαβαν μετά από καταγγελία γειτόνισσας της. Ας φανταστούμε, ας σκεφτούμε λίγο τη μητέρα που κυοφορούσε επί εννέα μήνες και περίμενε εναγωνίως να κρατήσει αγκαλιά το μωρό της, η οποία ταλαιπωρήθηκε μέχρι να γεννήσει και, αφού έχει πια το μωρό της, μπαίνει μια ανεκδιήγητη γυναίκα και της το κλέβει. Τί μπορεί να ένιωσε ανακαλύπτοντας ότι το παιδί της λείπει και τί πέρασε μέχρι τελικά να το βρουν και να της το δώσουν. Δεν θέλω ούτε να το φαντάζομαι...Τουλάχιστον, μετά από τέτοιο σοκ, το νεογέννητο είναι καλά και ασφαλές με τη μητέρα του. Οι ευθύνες ανήκουν στην εταιρεία ιδιωτικής ασφάλειας, στο προσωπικό του νοσοκομείου και στο γενικότερο σύστημα υγείας της χώρας μας.
Χθες το βράδυ σημειώθηκαν δύο ελεγχόμενες εκρήξεις στο προεκλογικό γραφείο του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη στο Περιστέρι, στη λεωφόρο Θηβών 54 και Τζον Κένεντι. Πολίτης εντόπισε μια σακούλα στα σκαλιά ανάμεσα στους ορόφους του κτηρίου που στεγάζεται το γραφείο του Υπουργού και ειδοποίησε την αστυνομία, υπό την επίβλεψη της οποίας έγιναν και οι δύο εκρήξεις, με τη δεύτερη να προκαλεί υλικές ζημιές. Έχει αναφερθεί σε προηγούμενη ανάρτηση η άποψη γύρω από το τί θεωρείται σήμερα αντίδραση στο κατεστημένο και τί τρομοκρατία, αλλά θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε δύο βασικά σημεία. Πρώτον, όποιος τοποθέτησε το μηχανισμό δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να τραυματίζονταν -το λιγότερο- οι ένοικοι της πολυκατοικίας, περαστικοί ή διερχόμενοι οδηγοί και μάλλον, δεν τον ενδιέφερε, γι' αυτό και δεν ειδοποίησε την αστυνομία μετά την ανεγκέφαλη πράξη του. Δεύτερον, μάλλον πρόκειται για διαταραγμένη προσωπικότητα, καθώς πολύς κόσμος απ' ό,τι φαίνεται έχει παρανοήσει τις έννοιες αγανάκτηση προς το κατεστημένο και την έμπρακτη διαμαρτυρία, με την χειρότερη μορφή τρομοκρατίας, την τυφλή και ανούσια.Δεν υπάρχουν αυτοί ανάμεσά μας, αλλά εμείς ανάμεσα σ' αυτούς, τόσοι πολλοί είναι.
Τέταρτη, αλλά πολύ σημαντική και πολυσύνθετη είδηση, το έπος της ελληνικής οικονομίας που έχει κάνει όλους τους Έλληνες να έχουν συνεχώς νεύρα -πολλά νεύρα, όλα μας φταίνε- αλλά κυρίως, κατάθλιψη, σε σημείο να μην μπορούμε να αντιδράσουμε και να δεχόμαστε παθητικά τα χτυπήματα του κράτους και της Κομισιόν. Τα όρια ηλικίας αυξάνονται στα 63 έτη. Και πότε ακριβώς ο άνθρωπος θα ζήσει, πότε θα ξεκουραστεί, πότε θα χαρεί τους κόπους του, πότε θα προλάβει να ηρεμήσει και να χαρεί τη ζωή που έχτιζε όσο εργαζόταν κι έχανε τις στιγμές της, πότε θα πάρει τη σύνταξη για την οποία δεχόταν κρατήσεις όλα τα χρόνια που δούλευε;Μήπως ποτέ; Πώς είναι δυνατόν να απαιτεί η κυβέρνηση και η Ε.Ε. -που να μην θίξουμε ποια είναι η βοήθεια και στήριξή της στην Ελλάδα που αποτελεί μέλος της, γιατί είναι κρίμα ν' ανεβάσω πίεση πάνω στο άνθος της ηλικίας μου- να δουλεύει και να καταπονεί τον οργανισμό και να επιβαρύνει την ψυχική του υγεία ένας άνθρωπος μέχρι να αποφασίσει να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, μπας και γλιτώσει το κάτεργο;!
Η εργασία υπάρχει για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου, ποιος νομίζει πως ο άνθρωπος υπάρχει για να εξυπηρετεί τις ανάγκες της εργασίας; Γιατί εξαιτίας αυτής της παρανόησης κοντεύουμε να μπούμε εθελοντικά στο Δαφνί όλοι οι Έλληνες -και να πεις ότι μας χωράει...
Κι άλλα σκληρά μέτρα ζητάει η Ευρώπη από την ελληνική κυβέρνηση, να κόψει τον 14ο , αλλά και τον 13ο μισθό, ανεβάσαμε τον ΦΠΑ, τα καύσιμα, τα τέλη κυκλοφορίας, τα τρόφιμα, κόψαμε επιδόματα, παγώσαμε μισθούς, εκμηδενίσαμε την ανθρώπινη αξία, εξαφανίσαμε την αξιοπρέπεια, οδηγήσαμε στην κατάθλιψη 11 εκατομμύρια ανθρώπους, απαιτούν την απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων οδηγώντας την κυβέρνηση να παραβεί το Σύνταγμα και την φορολόγηση των παιδιών.
Κάποτε λέγαμε, ως εξωφρενικό, ότι σε λίγο θα πληρώνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε, να που ήρθε η στιγμή να κοστολογούμε τη ζωή. Τη ζωή! Η ζωή είναι ανεκτίμητη κι όμως, κάποιοι μπορούν να φορολογούν τη ζωή. Θεέ μου, κάνε με να γελώ για να μην κλαίω μ' αυτά που ακούμε κι αυτά που ζούμε.
Συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις, σε όλους τους κλάδους, κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την καθημερινότητα όλων μας. Η Ευρώπη επιμένει σε σκληρά μέτρα και απαιτεί. Μόνο που η Ευρώπη απαιτεί χωρίς να έχει κάνει και τίποτα για την Ελλάδα. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Εντάξει, τα κονδύλια τα έδωσε και πολλοί αγρότες τα τσέπωσαν, χωρίς να πράξουν αυτά για τα οποία τα έλαβαν. Τα υπόλοιπα χρήματα που έδωσε για διάφορα έργα, δεν τα μάθαμε ποτέ εμείς οι πολίτες, οι πολλοί. Και για την κατάχρηση 300-500 ανθρώπων φταίνε 11 εκατομμύρια μες στην άγνοιά τους; Πού είναι η Ευρώπη όταν τα τουρκικά αεροσκάφη παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας; Πού είναι η Ευρώπη όταν της ζητά η Κύπρος βοήθεια για το Κυπριακό; Πού είναι η Ευρώπη όταν πρωθυπουργός χώρας συνεργάζεται με τη μαφία (βλέπε Μπερλουσκόνι); Πού είναι η Ευρώπη όταν, παρά την αντίθεσή της στον πόλεμο, στέλνει στρατιώτες στο Ιράκ; Πού είναι η Ευρώπη όταν απαιτεί για το ΝΑΤΟ χρηματική συμβολή και αγορά πολεμικού εξοπλισμού εκατομμυρίων ευρώ από την Ελλάδα που πρέπει να πάρει σκληρά μέτρα για την οικονομία; Πού είναι η Ευρώπη όταν κάθεται ευλαβικά να τη θωπεύει η Αμερική και η Ρωσία; Πού ακριβώς είναι όταν οι ώρες εργασίας και οι μισθοί στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι ανθρώπινοι, ενώ στην Ελλάδα δουλεύουμε περισσότερο και πληρωνόμαστε λιγότερο; Τέλος, αν νοιάζεται τόσο πολύ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε ποιος, αν όχι εκείνη, τα καταπατά ασύστολα και απροκάλυπτα;
Ίσως, αν αντί να περικόπτουν τους μισθούς και να καταργούν τον 14ο μισθό, "έκοβαν" τον 15ο και 16ο των εργαζομένων της Βουλής, μείωναν τους παχυλότατους μισθούς και τις προμήθειες των βουλευτών και προσάρμοζαν τη ζωή τους και τα έξοδά τους στην πραγματικότητα, καθώς επίσης και η ύπαρξη διαφάνειας, να κατάφερναν να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο και την κατηφόρα στην οποία βρίσκεται. Αλλά τί ξέρω κι εγώ; Μόνο ότι θα δουλεύω μέχρι τα 63 μου, ΑΝ έχω καταφέρει να βρω κάποτε δουλειά και κυρίως, αν μέχρι τότε ζω. Τώρα, πότε ακριβώς θα ζήσω, ούτε ξέρω, ούτε είμαι πολύ σίγουρη ότι θέλω να μάθω.
Α!Θα ξεχρεώνω με τη σειρά μου τα δάνεια -και τους τόκους αυτών- που πήραμε ως χώρα ένα με δύο αιώνες πριν γεννηθώ και θα τα χρωστάμε ένα με δυο αιώνες αφού πεθάνω (πω-πω Παναγία μου, αγριεύτηκα βραδιάτικα).
Καληνύχτα Ευρώπη και μην νοιάζεσαι τόσο πολύ για μένα. Τόσο ενδιαφέρον είναι αβάσταχτο...και πολύ ακριβό για τις δυνατότητές μου.
Τρώτε χοιρινό, αφού διάθεση δεν υπάρχει και λεφτά για το μπλε χαπάκι ούτε για δείγμα, χοιρινό. Χοιρινό, μπας και γίνει η ζωή ...ζωή και γουρούνι(γιατί με τις κότες χαΐρι δεν είδαμε, τόσα χρόνια μας κυβερνούν, φως πουθενά. Μες στο σκοτάδι τη βγάζουμε. Αχ, βρε άτιμη ΔΕΗ και την ΕΡΤ σου πληρώνουμε κι όλο ακριβαίνεις)
Κι επειδή πάνω απ' όλα είμαστε θετικοί άνθρωποι, σ' ό,τι μας ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ερώτηση πώς τα περνάμε, λέμε: Μια χαρρρρρρααά!
Αλλά το λέμε δια στόματος Γιάννη Κότσιρα, γιατί το λέει καλύτερα:
http://www.youtube.com/watch?v=8I6mYa98p7I&feature=related
Αφιερωμένο σε όλους μας για να αντέχουμε και να μην τρελαθούμε.


[Υ.Γ. Στέργιο παιδί μου, επέστρεψα, τέλος η εξεταστική, οπότε πλήρης επαναφορά στο blog :-)]