Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Σε έξι μέρες ξημερώνει Κυριακή...εκλογών!

Δεν μπορώ άλλο πια. Δεν μπορώ! Ένα μήνα τώρα βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων και στις έκτακτες πολιτικές εκπομπές τον Κ. Καραμανλή, τον Γ. Παπανδρέου, όλους τους υποψήφιους βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και όλων των κομμάτων γενικότερα, να μας αναλύουν τί ΔΕΝ έκαναν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, να εκτοξεύουν κατηγορίες και να προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι είναι οι καταλληλότεροι να κυβερνήσουν τον τόπο. Τί λες τώρα;! Αλήθεια; Κι όταν κυβερνούσατε, γιατί δεν δείξατε την καταλληλότητά σας; Είκοσι χρόνια το ΠΑΣΟΚ και πεντέμισι η Ν.Δ. δεν είναι αρκετά, δηλαδή πόσο χρόνο χρειάζεστε, μια αιωνιότητα και μια μέρα; Για να μην υποψιαστώ -και τρομάξω- ότι κι αυτό λίγο θα τους φανεί...

Θεωρείται δεδομένο ότι λόγο επαγγέλματος οφείλω να παρακολουθήσω τα debates για να είμαι ενήμερη και να έχω άποψη πάνω στο θέμα. Και πολύ καλά κάνει και θεωρείται και δεν θα διαφωνήσω καθόλου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν άντεξα να παρακολουθήσω ούτε το debate της περασμένης Δευτέρας με τους έξι πολιτικούς αρχηγούς, ούτε της Τρίτης με Καραμανλή -Παπανδρέου. Το ομολογώ, αλλά δεν ντρέπομαι. Ξεκίνησα για να δω τί θα ειπωθεί και νά 'σου... η καρδιά στο λαιμό της Παπαρήγα -που να τονίσουμε, όμως, ότι ήταν κόκκινη, στο χρώμα του κόμματος. Αυτό δεν ήταν στιλιστική δήλωση ή έστω παρέμβαση, αυτό ήταν χτύπημα της μοίρας! Πόσα ν' αντέξει ο Έλληνας τηλεθεατής παύλα πολίτης;

Και βλέπω ένα νέο πρόσωπο, ολόφρεσκο (δεν εννοώ ηλικιακά, μην παρεξηγηθώ, μυωπία έχω, όχι στραβισμό) και όχι γνώριμο, τον αρχηγό των Οικολόγων Πράσινων Ν. Χρυσόγελο, κάτι που ήταν όσο να πεις αισιόδοξο. Πάνω που είπα, επιτέλους, ένας άνθρωπος που ξεφεύγει από τις συνηθισμένες θέσεις, που όλο τα ίδια και τα ίδια λένε, από τις λεκτικές επιθέσεις στους αντιπάλους, από το "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε" και το "μα δεν μ' αφήνετε να ολοκληρώσω, αλλιώς θα σας απαντούσα" κι έχει ένα πρόγραμμα το οποίο όντως είναι καινούργιο με άλλου είδους προσέγγιση και προοπτική και κυρίως, χωρίς πολιτικές φανφάρες και δήθεν πολιτικοποιήσεις, μου βγάζει το μπουκαλάκι με το μαύρο νερό του Ασωπού! Και τα πήγαινε τόσο καλά, μέχρι που έκανε το μέγα σφάλμα του λαϊκισμού. Γιατί, κύριε Χρυσόγελέ μου, γιατί;
Θα αναφερθώ κι αυτή τη φορά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρωτοτυπία ήταν η παρουσία του Αλέξη. Ποιου Αλέξη;! Του Τσίπρα (αν αναφερόμουν στον Γεωργούλη, θα ήταν ποτέ δυνατόν να μην το παρακολουθήσω;όχι βέβαια, αλλά ας επανέλθω γιατί δεν θέλω πολύ να ξεφύγω όταν πρόκειται για ΤΟΝ Αλέξη), του προέδρου του ΣΥνασπισμού ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς και όχι του Συνασπισμού σκέτο. Αυτή τη φορά ο Αλέκος Αλαβάνος άφησε τα ηνία στο sex-symbol (ο Θεός να τον κάνει) της πολιτικής. Αν εξαιρέσουμε την άνεση και την ψυχραιμία του σε κάτι που συμμετείχε πρώτη φορά, εντόπισα κάποια στοιχεία που ούτως ή άλλως είχε και δεν μου άρεσαν. Το μπλαζέ ύφος τύπου "Ελάτε τώρα, σε μένα μιλάτε τί ερωτήσεις είναι αυτές, ας είμαστε λίγο σοβαροί, χάρη σας κάνω που πολιτεύομαι" ευτυχώς δεν ήταν στη συνηθισμένη του έξαρση, αυτή η άρθρωση λες κι έχουμε βάλει το βίντεο σε αργή κίνηση, όμως, ήταν και πάλι αισθητή, όπως και το λεξιλόγιο που παραμένει ψυχρό πολιτικό με μια υποψία ότι θέλει να είναι στο πνεύμα της εποχής, αλλά και μόνο το πουκάμισο χωρίς γραβάτα ανταποκρίνεται στο σκοπό αυτό. Μην είμαι άδικη, ήταν καλός, τουλάχιστον αξιοπρεπής και αποτέλεσε έκπληξη αν αναλογιστούμε ότι, στις Ευρωεκλογές, ο Αλαβάνος -κατά μια έννοια- τον υποβάθμισε συμμετέχοντας ο ίδιος στο debate. Σαν να υπονοούσε ότι ο Τσίπρας είναι η βιτρίνα, το περιτύλιγμα του κόμματος, ενώ η ουσία, το περιεχόμενο παραμένει το ίδιο και είναι ο παλιός γνώριμος Συνασπισμός. Ο Τσίπρας, όμως, έκανε πράξη αυτό που έλεγε τον Ιούνιο. Φάνηκε σαν να πήρε πιο σοβαρά το ρόλο του και να δούλεψε για να αποδείξει τις ικανότητές του. Είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και οι άνθρωποι να βελτιωθούν στο χώρο της πολιτικής που μοιάζει λες και έχει ξεχάσει μέχρι κι ο Θεός ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.Τελικά δεν είναι ο χρόνος που δεν περνά, είναι οι άνθρωποι που δεν θέλουν ν' αλλάξουν.
Δεν θα μιλήσω για Καρατζαφέρη με την περίφημη "ποσόστωση", τα νεύρα μου μετά απ' όλα αυτά δεν είναι σε κατάσταση να αναλύσουμε τα αμέτρητα προβλήματα του εν λόγω κυρίου. Ούτε για Καραμανλή και Παπανδρέου, τί να πεις;Όταν μάθανε στο Γιώργο τη φράση "θα σηκώσουμε τα μανίκια" τον εντυπωσίασε τόσο που την επαναλάμβανε συνεχώς σαν να ήταν ανώνυμος αλκοολικός στη συνάντηση Α.Α.: Είμαι ο Γιώργος και είμαι καλά. Προσπαθούσε για κάποιον ανεξήγητο λόγο να το πιστέψει -κι αυτό είναι που με ανησυχεί.
Ο Καραμανλής... άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, οπότε δεν θα 'θελα στην κατάσταση που βρίσκεται να φανώ σκληρή και να πω ακόμη μια φορά πόσο εκτός πραγματικότητας βρίσκεται.
Η Αλέκα Παπαρήγα προσπάθησε να προβάλλει την -καλά κρυμμένη- γοητεία της για να συγκεντρώσει την προσοχή και να μας πει έμμεσα ότι..."ακόμη δεν έχετε δει τίποτε, σας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις ακόμη το ΚΚΕ". Από εκεί που δεν το περιμένεις θα σου' ρθει, φαντάσου ότι ήθελε να μας πει.
Μετά από αυτά, αποφάσισα να σταματήσω να αυτοτιμωρούμαι, να κόψω όσο ακόμη είναι νωρίς το μαζοχισμό και να κλείσω την τηλεόραση. Τελικά, ο κόσμος χωρίς δελτία ειδήσεων και πολιτικές εκπομπές δεν ξέρω αν είναι πιο όμορφος, αλλά σίγουρα είναι πιο ήσυχος και λιγότερο σουρεαλιστικός!
Άντε, να είμαστε καλά, να πάμε να ψηφίσουμε και να τα λέμε -να τα κλαίμε;... θα δείξει!