Γιάννης Κυριακόπουλος.
Ίσως αυτό το όνομα σε πολλούς να μην θυμίζει κάτι. Αν όμως, σας πω το όνομα ΚΥΡ τότε σίγουρα θα το αναγνωρίσετε, μιας και αναφέρομαι στον γνωστό σκιτσογράφο-γελοιογράφο της εφημερίδας Το Βήμα. Έχουν δημοσιευτεί σκίτσα του σε πολλά έντυπα κατά το παρελθόν με καυστικό περιεχόμενο πάντα.
Οι χαρακτήρες του είναι σταθεροί και προφανώς αγαπημένοι, κάθε σκίτσο έχει πρωταγωνιστές τους απλούς ανθρώπους, το κοινό που απευθύνονται άλλωστε και τα έργα του. Μορφές γνώριμες που σου θυμίζουν κάποιον δικό σου, κάποιον γνωστό, κάτι που άκουσες ή σκέφτηκες. Αυτό που κάνει τη διαφορά λοιπόν, είναι οι διάλογοι. Εκείνα τα συννεφάκια που δίνουν το στίγμα της επικαιρότητας και της πολιτικής κριτικής που ασκεί ο ΚΥΡ μέσα από τους ήρωές του.
Πρόσφατο παράδειγμα η γρίπη των χοίρων που αναστάτωσε όλο τον πλανήτη και ακόμη περισσότερο την Ελλάδα. Ε, είμαστε και λίγο επιρρεπείς στην υπερβολή και την τρομολαγνεία ως λαός. Παραλλήλισε με εξαιρετικό τρόπο την άρνηση ενός χοίρου -που είχε προσβληθεί από τον ιό της γρίπης- να φύγει από το χοιροστάσιο, με την άρνηση του Παυλίδη να παραιτηθεί από το αξίωμά του. Και όλο αυτό με ένα μόνο σκίτσο να δείχνει δύο γουρούνια, το ένα να ρωτά το άρρωστο γιατί δεν φεύγει και να παίρνει την απάντηση:"Δεν παραιτούμαι!" τρις. Τις περισσότερες φορές το καλύτερο σχόλιο δεν χρειάζεται πολλά λόγια, αλλά τα κατάλληλα λόγια και φυσικά το απαραίτητο ταλέντο και την απαιτούμενη οξύνοια.
Είναι από τους καλύτερους σκιτσογράφους, καθώς τα έργα του είναι δηλώσεις πολύ πιο ισχυρές και αποτελεσματικές από οποιοδήποτε άλλο σχόλιο. Η καυστικότητα και το χιούμορ του ΚΥΡ στα σκίτσα του για την πολιτική κατάσταση της χώρας, την απογοήτευση των Ελλήνων, την απάθεια που έχουμε πια ό, τι κι αν συμβεί, το ότι μπορούμε να θεωρήσουμε φυσιολογικά και τα πιο παράλογα, η ανοσία στην τραγελαφική μας πραγματικότητα και η συνειδητοποίηση ότι, όσο κι αν αντιλαμβανόμαστε και εξοργιζόμαστε με το τέλμα της πολιτικής και της κοινωνίας, όταν έρχεται η ώρα της κάλπης κάτι παθαίνουμε και μένουμε στα ίδια, είναι όχι απλώς εύστοχα, αλλά σφάζει με το βαμβάκι.
Χτυπά στο κόκκαλο, για να δούμε την άλλη πλευρά των γεγονότων, την πραγματική. Τον παραλογισμό και την αστειότητα που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μας. Οι διάλογοι στα σκίτσα είναι έξυπνοι, εύστοχοι και περιεκτικοί. Όλη η ουσία ενός πολιτικού γεγονότος ή μιας εξέλιξης χωρά και διαγράφεται σ' αυτά.
Ο ΚΥΡ δεν γράφει Ιστορία, την σκιτσάρει.
Ίσως αυτό το όνομα σε πολλούς να μην θυμίζει κάτι. Αν όμως, σας πω το όνομα ΚΥΡ τότε σίγουρα θα το αναγνωρίσετε, μιας και αναφέρομαι στον γνωστό σκιτσογράφο-γελοιογράφο της εφημερίδας Το Βήμα. Έχουν δημοσιευτεί σκίτσα του σε πολλά έντυπα κατά το παρελθόν με καυστικό περιεχόμενο πάντα.
Οι χαρακτήρες του είναι σταθεροί και προφανώς αγαπημένοι, κάθε σκίτσο έχει πρωταγωνιστές τους απλούς ανθρώπους, το κοινό που απευθύνονται άλλωστε και τα έργα του. Μορφές γνώριμες που σου θυμίζουν κάποιον δικό σου, κάποιον γνωστό, κάτι που άκουσες ή σκέφτηκες. Αυτό που κάνει τη διαφορά λοιπόν, είναι οι διάλογοι. Εκείνα τα συννεφάκια που δίνουν το στίγμα της επικαιρότητας και της πολιτικής κριτικής που ασκεί ο ΚΥΡ μέσα από τους ήρωές του.
Πρόσφατο παράδειγμα η γρίπη των χοίρων που αναστάτωσε όλο τον πλανήτη και ακόμη περισσότερο την Ελλάδα. Ε, είμαστε και λίγο επιρρεπείς στην υπερβολή και την τρομολαγνεία ως λαός. Παραλλήλισε με εξαιρετικό τρόπο την άρνηση ενός χοίρου -που είχε προσβληθεί από τον ιό της γρίπης- να φύγει από το χοιροστάσιο, με την άρνηση του Παυλίδη να παραιτηθεί από το αξίωμά του. Και όλο αυτό με ένα μόνο σκίτσο να δείχνει δύο γουρούνια, το ένα να ρωτά το άρρωστο γιατί δεν φεύγει και να παίρνει την απάντηση:"Δεν παραιτούμαι!" τρις. Τις περισσότερες φορές το καλύτερο σχόλιο δεν χρειάζεται πολλά λόγια, αλλά τα κατάλληλα λόγια και φυσικά το απαραίτητο ταλέντο και την απαιτούμενη οξύνοια.
Είναι από τους καλύτερους σκιτσογράφους, καθώς τα έργα του είναι δηλώσεις πολύ πιο ισχυρές και αποτελεσματικές από οποιοδήποτε άλλο σχόλιο. Η καυστικότητα και το χιούμορ του ΚΥΡ στα σκίτσα του για την πολιτική κατάσταση της χώρας, την απογοήτευση των Ελλήνων, την απάθεια που έχουμε πια ό, τι κι αν συμβεί, το ότι μπορούμε να θεωρήσουμε φυσιολογικά και τα πιο παράλογα, η ανοσία στην τραγελαφική μας πραγματικότητα και η συνειδητοποίηση ότι, όσο κι αν αντιλαμβανόμαστε και εξοργιζόμαστε με το τέλμα της πολιτικής και της κοινωνίας, όταν έρχεται η ώρα της κάλπης κάτι παθαίνουμε και μένουμε στα ίδια, είναι όχι απλώς εύστοχα, αλλά σφάζει με το βαμβάκι.
Χτυπά στο κόκκαλο, για να δούμε την άλλη πλευρά των γεγονότων, την πραγματική. Τον παραλογισμό και την αστειότητα που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μας. Οι διάλογοι στα σκίτσα είναι έξυπνοι, εύστοχοι και περιεκτικοί. Όλη η ουσία ενός πολιτικού γεγονότος ή μιας εξέλιξης χωρά και διαγράφεται σ' αυτά.
Ο ΚΥΡ δεν γράφει Ιστορία, την σκιτσάρει.
